Τσίρκο

Γράφει ο Θύμιος Καλαμούκης

 
Είναι η καλύτερη κυβέρνηση που είδαμε και ζήσαμε ποτέ. Είναι Θεοί. Είναι κορυφαίοι παίκτες, κορυφαίοι πολιτικοί, κορυφαίοι του θεάτρου, της τέχνης και του πολιτισμού. Είναι μοναδικοί. Είναι οι κατάλληλοι για την πιο δύσκολη στιγμή της χώρας, στην πιο κρίσιμη ευρωπαϊκή και παγκόσμια κρίση. Είναι ιδανικοί και αν δεν τους είχαμε, αυτούς ακριβώς έπρεπε να ανακαλύψουμε. Μιλάμε για την κυβέρνηση Σαμαρά, στην οποία βγάζουμε το καπέλο, αναγνωρίζοντας της, ικανότητες που δεν έβαζε το φτωχό μυαλό μας. 

Το στόρι: Ο πρωθυπουργός αρχικά, στο νοσοκομείο, εγχειρισμένος στο μάτι, στην συνέχεια στο σπίτι να διοικεί την χώρα. Σίγουρα δεν ευθύνεται αυτός για το πρόβλημα υγείας του, αλλά σίγουρα ευθύνεται η μοίρα, που επέλεξε αυτόν για να παίξει το αστείο παιχνίδι της. Ο υπουργός οικονομικών, σημαντικός τραπεζίτης, πριν αναλάβει παραιτήθηκε, για λόγους υγείας ή δυσαρέσκειας, ενώ την θέση του κατέλαβε ένας άλλος αγαπημένος των τραπεζών. Ο υφυπουργός Ναυτιλίας, μια εβδομάδα μετά παραιτήθηκε, μην  γνωρίζοντας(;), ότι υπήρχε κάποιο κόλλημα, για μια off shore… Την αδυναμία  του πρωθυπουργού να επισκεφτεί το συμβούλιο κορυφής της Ευρώπης, λόγω υγείας, κλήθηκε να καλύψει ο υπουργός εξωτερικών Δ. Αβραμόπουλος, ο οποίος το πρωί της Δευτέρας έκανε και σχετική σύσκεψη προετοιμασίας των θέσεων της χώρας, υπό τους προβολείς των τηλεοπτικών συνεργείων,  αλλά το μεσημέρι της ίδιας μέρας, πληροφορηθήκαμε όλοι, ότι δεν ήταν αρμόδιος να πάει αυτός στις Βρυξέλλες και ανακοινώθηκε το όνομα του Προέδρου της Δημοκρατίας Καρόλου Παπούλια, γνωστού και ως «αντάρτη από τα 15 του».

Θέλω, όλοι μαζί να κάτσουμε να σκεφτούμε ψύχραιμα, το εξής ερώτημα. Ποιος σεναριογράφος του Χόλυγουντ, θα μπορούσε να σκαρφιστεί όλα αυτά τα γεγονότα, για μια κυβέρνηση χώρας σε κατάρρευση;
Ποιος συγγραφέας επιστημονικής ή άλλης φαντασίας, θα μπορούσε να στήσει αυτό το θεσπέσιο σενάριο; Ποίος από όλους εμάς τους νοσηρούς εγκεφάλους μπορούσε να φανταστεί ότι η κυβέρνηση Σαμαρά, μέσα σε ΜΟΛΙΣ 8 μέρες, θα πρόσφερε τέτοια ψυχαγωγία, ανάταση, γέλιο, ευθυμία και τελικώς κουράγιο στον πολύπαθο λαό; Νομίζω η απάντηση είναι αυτονόητη. Κανείς. 

Η κυβέρνηση Σαμαρά, είναι πολύτιμη για τον τόπο, για τον λαό και για την τέχνη. Και αυτό επιβεβαιωνόταν έτσι κι αλλιώς, από πιο πεζά γεγονότα. Την στηρίζουν, πχ, τρία κόμματα, τα δύο ένοχα στην συνείδηση της ιστορίας, το τρίτο ένοχο στην συνείδηση του εαυτού του. Στην κυβέρνηση αυτή συμμετέχουν στελέχη τεραστίου πολιτικού βεληνεκούς και πενυματικής διανοίας, όπως η Όλγα Κεφαλογιάννη, ο Ευριπίδης Στυλιανίδης, ο Νίκος Δένδιας, και ο Θόδωρος Καράογλου. Αυτά και μόνο τα γεγονότα ήταν αρκετά, για να υπογραμμιστεί η διαφορετικότητα, το σπέσιαλ ταπεραμέντο και οι πολλά υποσχόμενες ημέρες και νύχτες που θα ακολουθήσουν. 

Στηρίζουμε την κυβέρνηση Σαμαρά. Ελπίζουμε ότι ο ίδιος αλλά και οι πολύτιμοι συνεργάτες του, θα προσφέρουν στην Ελλάδα, ότι δεν πρόσφεραν οι προηγούμενοι. Θα υπερασπιστούμε την ακεραιότητα της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη και θα αγωνιστούμε μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός τους,  για να ξεδιπλώσουν όλο το κυβερνητικό, πολιτικό ταλέντο τους, χωρίς περιστροφές, ενδοιασμούς και εμπόδια.

Ζήτω η Κυβέρνησις μας!
Ζήτω ο πρωθυπουργός μας!
Ζήτω η τέχνη γενικώς!
Ζήτω η Ελλάς που δεν πεθαίνει!

ΥΓ1. Ζήτω το τσίρκο.

ΥΓ2. Νομίζω είναι κάτι περισσότερο από σίγουρο και στον πιο κακοπροαίρετο, ότι είναι θέμα μηνών να ανατάξει η οικονομία, η κοινωνία και η χώρα γενικώς…

ΥΓ3. Τσίρκο, τσίρκο η κυβέρνηση, αλλά έχει και τον εκπρόσωπο των βιομηχάνων σε κορυφαία θέση (Στουρνάρας), αντικαθιστώντας τον εκπρόσωπο των τραπεζιτών (Ράπανος), ενώ από το θέμα Βερνίκου, «υποβιβάζεται» η προσπάθεια φοροαποφυγής, μέσω της offshore  η οποία χαρακτηρίζεται και νόμιμη(!!!), από τα δημόσια πάνελ και παπαγάλους.

ΥΓ4. Ένα τεράστιο θέμα είναι η «μανία» να τοποθετούνται σε κυβερνητικές θέσεις «επιτυχημένοι επιχειρηματίες», οι οποίοι θα μεταλαμπαδεύσουν την εμπειρία τους στο κράτος… Συγχέεται έτσι ο ρόλος του κράτους με τον ρόλο μιας επιχείρησης. Το κράτος υποτίθεται, υπάρχει για να προστατεύει τους αδύναμους και να εγγυάται ένα ασφαλές πλαίσιο ισότητας και δικαιοσύνης, ακόμα και με κόστος οικονομικό κάποιες φορές. Το κράτος δεν υπάρχει για να κερδοφορεί. Δεν αποτιμώνται όλα με το κέρδος, ή δεν πρέπει τουλάχιστον. Άλλο το αγαθό, άλλο το προϊόν.