Ο βράχος Φώτης Κουβέλης (video)

Από τον 2310net

Είναι μεγάλη υπόθεση σε αυτή τη ζωή να είσαι πολυδιάστατος, πολυπράγμων και πολυσχιδής. Είναι σπουδαίο να διαθέτεις πολλά από τα χαρακτηριστικά που για την κοινωνία αποτελούν προτερήματα. Ιδιαίτερα όταν είσαι πολιτικός. Ιδιαίτερα όταν είσαι αριστερός πολιτικός. Η στήλη Πρόσωπα αφιερώνει λίγο χώρο στον πολυτάλαντο συγκυβερνήτη Φώτη Κουβέλη.

Φωνή ήρεμη, γαλήνια και λυρική που σε παραπέμπει σε καλό άνθρωπο. Ευγενική και φινετσάτη φυσιογνωμία που θυμίζει άνθρωπο της καλής κοινωνίας. Χαμογελάει σπάνια, όπως σπάνια αποχωρίζεται τον ξύλινο επίσημο λόγο του διατηρώντας την εντύπωση που τον συνοδεύει από μικρό, ότι πρόκειται για έναν σοβαρό, μετρημένο άνθρωπο. Ένα πραγματικό διαμάντι της ελληνικής πολιτικής. Ένας άνθρωπος διαφήμιση για την Αριστερά. Ο Φώτης Κουβέλης.

Όταν ο Φώτης έσβηνε τα 26 κεράκια της τούρτας του την 3^η Σεπτέμβρη 1974, ιδρυόταν το ΠΑΣΟΚ. Η ίδια μέρα γενεθλίων με το κίνημα αυτό, ίσως και η συναστρία που φέρνει ΠΑΣΟΚ και Κουβέλη να είναι ομοζώδιοι, έχει δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μάγμα μεταξύ τους, τόσο δυνατό που όταν συναντηθεί θα καταστραφούν και οι δύο. Παρά τα διάφορα κατά καιρούς φλερτ, ΠΑΣΟΚ και Κουβέλης είχαν περιοριστεί σε μια καρμική μα πλατωνική σχέση.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή ξετυλίγοντας βήμα-βήμα το κουβάρι της προσωπικότητας του καλού κυρίου Φώτη.

Γεννήθηκε το 1948 εν μέσω εμφυλίου πολέμου, συμμοριτοπόλεμου που λένε και οι καινούριοι του φίλοι, όταν η διάκριση σε Αριστερούς και Δεξιούς ήταν έντονη και διαπερνούσε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Την εποχή στην οποία οι εναπομείναντες κομμουνιστές και αριστεροί ξεχώριζαν για την έφεσή τους στα γράμματα και τις τέχνες ο Φώτης σπούδαζε Νομικά και ασκώντας αργότερα με επιτυχία την δικηγορία.

Η Αριστερά ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητας του Φώτη, σε τέτοιο βαθμό ώστε σχεδόν δεν υπήρχε κόμμα ή οργάνωση της Αριστεράς στην οποία να μην μετείχε ως Πρόεδρος, Γραμματέας ή ιδρυτικό μέλος. Νεολαία Λαμπράκη, Ρήγας, ΚΚΕ εσωτερικού, ΕΑΡ, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ και τώρα ΔΗΜΑΡ. Γιατί τι είναι ο Αριστερός αν όχι ανήσυχο πνεύμα που δεν χωράει σε κόμματα;

Εκτός από πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και μέλος πολλών οργανώσεων που υπερασπίζονται τα ατομικά και δημοκρατικά δικαιώματα, διετέλεσε και Υπουργός Δικαιοσύνης για τρείς μήνες στην κυβέρνηση Τζαννετάκη το 1989. Ο έμπειρος από συγκυβερνήσεις Φώτης Κουβέλης έβλεπε ίσως από τότε τον δρόμο των συνεργασιών ως το μελλοντικό μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας.

Όχι άδικα, ο Φώτης ο Κουβέλης τα χρόνια της δημοκρατικής δικομματικής ομαλότητας έχαιρε σεβασμού σε όλο το πολιτικό φάσμα. Πολιτικός ήπιων τόνων, διαλλακτικός, ευγενικός και έμπειρος κατάφερνε να περνάει σχεδόν απαρατήρητος, όπως στις δημοτικές εκλογές του 2002 όπου ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων πήρε το μισό ποσοστό από αυτό που θα έπαιρνε αργότερα ένας άγνωστος, νεαρός σύντροφός του.

Η αλήθεια είναι όμως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον Φώτη τα τελευταία χρόνια. Και μόνο από την εικόνα καταλάβαινε κανείς ότι δεν «κολλάει» με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν τον έβλεπες δίπλα στον Λαφαζάνη ή τον Αλαβάνο δεν θα σου περνούσε από το μυαλό ότι αυτοί ανήκουν στο ίδιο κόμμα. Όσο για τη σχέση του με τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μάλλον αταίριαστη. Τι δουλειά έχει ο Φώτης με κάτι κινηματικούς με σφυροδρέπανα;

Ο ίδιος, ως αδιαμφισβήτητος εκπρόσωπος του ανανεωτικού ρεύματος του Συνασπισμού, έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνες του. Οι διεθνείς και εγχώριες εξελίξεις έδειχναν ότι θα δημιουργηθεί η τάση μαζικής φυγής από το ΠΑΣΟΚ οπότε ήταν η ευκαιρία της ανανεωτικής, φιλοευρωπαϊκής αριστεράς να διεκδικήσει τον ιστορικά αδικαίωτο ρόλο της στην πολιτική σκηνή.

Η ευκαιρία δόθηκε όταν ο Αλέκος Αλαβάνος παραιτήθηκε από την προεδρία του Συνασπισμού. Η θέση που περίμενε επιτέλους άνοιξε. Όμως για κακή του τύχη στις εσωκομματικές εκλογές τον Φεβρουάριο του 2008 ο Φώτης υπέστη συντριπτική ήττα από τον Αλέξη Τσίπρα. Το διάστημα που ακολούθησε έδειχνε ότι η σχέση των δύο αντιπάλων συντρόφων δεν θα μπορούσε να επανέλθει. Ο Φώτης αισθανόταν πιθανώς ταπεινωμένος έχοντας χάσει τις εκλογές σε ένα κόμμα που «έχτισε» από ένα παιδί με τα μισά του χρόνια και τη μισή του εμπειρία. Επιπλέον, έβλεπε τον ΣΥΡΙΖΑ να διολισθαίνει σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι με την φωτιά, καθώς ενέτασσε άκριτα όποια Αριστερή οργάνωση ήθελε να διεκδικήσει το όνειρο της εκλογής ενός βουλευτή, θέτοντας όμως σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και την ανάγκη δημιουργίας μιας αριστεράς πολύ διαφορετικής από το παρελθόν, μιας αριστεράς που θα ξεφύγει από τις κινηματικές και αγωνιστικές της «υποχρεώσεις», μιας αριστεράς που θα πρέπει να αποβάλλει από πάνω της το κόμπλεξ της μη ανάληψης των ευθυνών της. Και αφού αυτή η Αριστερά μέσα στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε πια να πραγματοποιηθεί ήρθε η ώρα της απόσχισης.

Στις 5 Ιουνίου του 2010 ο Φώτης Κουβέλης εκλέγεται πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς. Μαζί του παίρνει αρκετά στελέχη και βουλευτές του ΣΥΝ. Από την πρώτη κιόλας μέρα της ίδρυσης του κόμματός του, αρχίζει μια ακατανόητη επίθεση φιλίας από το ΠΑΣΟΚ προς το κόμμα της «υπεύθυνης Αριστεράς». Τα σενάρια για συνεύρεση του ΠΑΣΟΚ με την ΔΗΜΑΡ δίνουν και παίρνουν, όμως ο Φώτης βράχος. Δεν διστάζει να κατακεραυνώσει το ΠΑΣΟΚ όπου κι αν βρίσκεται, ενώ τα στελέχη του βάλλουν κατά του νεοφιλελεύθερου μορφώματος που μαζί με τη ΝΔ οδήγησαν την χώρα μέχρι την καταστροφή.

Αυτό για το οποίο όμως ξεχωρίζει ο Φώτης ο Κουβέλης είναι η δημοκρατικότητα του. Δημοκρατικότητα που συχνά εκφράζεται με την έλλειψη δογματισμού στις αποφάσεις και τις πράξεις του. Γιατί να είσαι δογματικός σε αυτή τη ζωή άλλωστε; Κάποιοι κακεντρεχείς βιάζονται να βαφτίσουν την έλλειψη δογματικότητας ως κωλοτούμπα, και χρεώνουν ακόμα και στον Φώτη τον Κουβέλη τέτοια χαρακτηριστικά, ανασύροντας δηλώσεις του ίδιου στις οποίες αρνείται την συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και πολύ περισσότερο με την ΝΔ.

Όμως τι θα θέλατε; Να γίνει ο ανανεωτικός, δημοκρατικός Αριστερός Φώτης Κουβέλης σαν αυτούς τους κολλημένους που κοροιδεύουμε; Να μένει πιστός σε μια θέση που κάποτε πήρε, για προεκλογικούς λόγους θα πούνε οι κακοπροαίρετοι, και να μην αρπάξει από τα μαλλιά την ευκαιρία να δώσει στον τόπο μια κυβέρνηση με -έστω και ξεθωριασμένο- αριστερό πρόσημο; Ή μήπως θα θέλατε να αφήσει ανεξέλεγκτους τους ακροδεξιούς τσεουροφόρους, μπουμπούκους της ΝΔ;

Τώρα για το γεγονός ότι η ΔΗΜΑΡ διαγιγνώσκει ότι η κρίση είναι αποκλειστικά απόρροια της κακοδιαχείρισης των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και παρόλα αυτά τους δίνει δημοκρατικό, αριστερό άλλοθι οι κατηγορίες είναι αστήρικτες, γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι ακόμα και με τον διάβολο μπορείς να συνεργαστείς για το καλό της χώρας σου.

Ας μιλήσουμε –επιτέλους- λίγο σοβαρά. Από τις εκλογές του Μάη ξέραμε ότι ο Φώτης θα έπαιρνε το κόμμα του και θα το έβαζε σε οποιαδήποτε κυβέρνηση. Το κόμμα αυτό θα λειτουργούσε ως «εγγύηση» ως ασπίδα των ευρωπαϊκών συμφερόντων. Σε περίπτωση που θα ήταν πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε η ΔΗΜΑΡ θα αποτελούσε την μόνιμη απειλή που θα ανέκοπτε όποια πιθανή προσπάθεια σύγκρουσης επιχειρούνταν με την ΕΕ και τις θεμελιώδεις πολιτικές της όπως το Μνημόνιο. Στην περίπτωση της συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ θα αποτελέσει την ασπίδα προστασίας τους, το φιλικό χτύπημα στην πλάτη με την εγγύηση: «προχωρήστε παιδιά, δεν είστε μόνοι, ήρθα κι εγώ για να φαινόμαστε πολλοί».

Ο Φώτης Κουβέλης απέδειξε πολύ γρήγορα ότι είτε από ιδεολογία είτε από κομματικό ή προσωπικό συμφέρον είναι διατεθειμένος να βάλει την υπογραφή του στην υποδούλωση, εξαθλίωση, δολοφονία του ελληνικού λαού. Το γεγονός ότι το κάνει χωρίς να είναι απαραίτητο είναι απόδειξη ενοχής για …συγκυβέρνηση από πρόθεση. Τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…