Η ταξική πάλη ως είδηση (με αφορμή ένα άρθρο του tvxs)

Από το 2310net

Χτες το βράδυ διάβαζα αυτό και σήμερα το απόγευμα ήρθε η άμεση επιβεβαίωση του από το tvxs. Η δημοκρατική, αριστερή δημοσιογραφία στα καλύτερά της. 

Σε άρθρο του tvxs με τίτλο «Χαλυβουργία: οκτώ μήνες απεργία και διαμάχες», ο συντάκτης του αποδεικνύει πως μπορείς να γίνεις δημοσιογράφος-παπαγαλάκι χωρίς τύψεις. Παραθέτω το άρθρο και σχολιάζω παρακάτω:

«Διακόσιες σαράντα ημέρες απεργίας συμπληρώνονται σήμερα στην Χαλυβουργία Ελλάδος. Είναι οκτώ γεμάτοι μήνες. Το τελευταίο διάστημα όμως οι διαμάχες στην Χαλυβουργία δεν είναι μόνο μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών, αλλά και εργαζομένων μεταξύ τους, αφού υπάρχει μια ομάδα, η οποία θέλει «να επιστρέψει στο πόστο της ασκώντας το δικαίωμα στην εργασία». Οι απεργοί, όμως, δηλώνουν ότι «θα κρατούν Θερμοπύλες» μέχρι την τελική νίκη. Μέχρι, δηλαδή, να επιστρέψουν οι 120 απολυμένοι της Χαλυβουργίας. Ρεπορτάζ: Νίκος Μίχος

Η δράση των απεργών έρχεται, σύμφωνα με τους ίδιους αντιμέτωπη με τη διάθεση «της εργοδοσίας να σπάσει την απεργία». Μάλιστα, καταγγέλλουν και βίαιες μεθόδους μπροστά στην πύλη της Χαλυβουργίας, την Πέμπτη 21 Ιουνίου, οι οποίες κατέληξαν στην απόλυση του προέδρου της επιτροπής υγιεινής και ασφάλειας του εργοστασίου, Χάρη Μανώλη.
Η απεργία έχει κριθεί παράνομη από το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών ήδη από τις 28 Μαΐου, ωστόσο οι εργαζόμενοι – απεργοί πραγματοποίησαν στις 6 Ιουνίου Γενική Συνέλευση και με μυστική ψηφοφορία αποφάσισαν ότι θα συνεχίσουν την δράση τους.


Ο κ. Δημήτριος Λιάκος, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Χαλυβουργίας, ταμίας του Σωματείου των εργαζομένων και απεργός, δήλωσε αποκλειστικά στο tvxs.gr ότι τα αιτήματα της απεργίας, παρά τις 240 ημέρες που έχουν περάσει, παραμένουν ίδια: «Θα μείνουμε μέχρι την τελική νίκη να κρατάμε Θερμοπύλες», είπε, επεξηγώντας ότι η δράση τους δεν θα σταματήσει εάν δεν επιστρέψουν οι 120 απολυμένοι συνάδελφοί τους.

«Δεν μπορώ να πω ότι τα περνάμε εύκολα. Είναι δύσκολα, αλλά η αλληλεγγύη του κόσμου που μας στηρίζει είναι μεγάλη», δήλωσε ο κ. Λιάκος σχετικά με το ζήτημα της επιβίωσης των εργαζομένων όταν είναι 8 μήνες χωρίς μισθό, επισημαίνοντας ότι δεν δέχονται βοήθεια από άλλους φορείς: «Δεν ξέρω αν κάποιοι τα παίρνουν και από αλλού, αλλά εμείς στηριζόμαστε μόνο από την αλληλεγγύη του κόσμου». Η βοήθεια αυτή προς τους απεργούς είναι κυρίως οικονομική, και πραγματοποιείται με καταθέσεις σε ειδικό λογαριασμό της Εθνικής Τραπέζης.

Η πλευρά των απεργών καταγγέλλει, μάλιστα, τη μερίδα εκείνων των συναδέλφων τους, οι οποίοι επιθυμούν να επιστρέψουν στα πόστα τους. Σύμφωνα με τον κ. Λιάκο, πρόκειται για μια μερίδα 25 ατόμων, που «τα έχουν συμφωνήσει με την εργοδοσία και προκαλούν πρόβλημα στους απεργούς, με απεργοσπαστικές συμπεριφορές. Εάν δεν τα έβγαζαν πέρα θα έρχονταν να λάβουν βοήθεια και αυτοί από την αλληλεγγύη».

Στο βίντεο που ακολουθεί ο πρόεδρος του σωματείου των εργαζομένων της Χαλυβουργίας, Γιώργος Σιφωνιός λέει ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τους εργαζομένους» και ο αντιπρόεδρος, Νίκος Χαροκόπος, αναφέρει ποιοι είναι οι στόχοι της απεργίας.

Η Ελένη Καταβάτη, εκπρόσωπος της ομάδας των εργαζομένων, που δεν θέλουν την απεργία, κατήγγειλε με την σειρά της, στις 21 Ιουνίου, ότι «συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, το οποίο πρωτοστατεί στην απεργία της Χαλυβουργίας, και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επιτέθηκαν στους συναδέλφους τους, οι οποίοι θέλουν να δουλέψουν».

Μιλώντας αποκλειστικά στο tvxs.gr, η κα. Καταβάτη δήλωσε ότι «οι εργαζόμενοι που κατάφεραν να περάσουν μέσα στο εργοστάσιο και κατευθύνθηκαν να χτυπήσουν την κάρτα τους και να πιάσουν δουλειά, βρέθηκαν αντιμέτωποι με 400 συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι οποίοι τους κλείδωσαν με λουκέτο εντός των εγκαταστάσεων και προπηλάκισαν τους τέσσερις που βρίσκονταν κοντά στην πόρτα». Σύμφωνα με την ίδια, το συμβάν, το οποίο κατέγραφε κάμερα του καναλιού 902, έληξε μετά από επέμβαση των ειδικών μονάδων της Αστυνομίας.

«Το ΠΑΜΕ πληρώνει ένα κατοστάρικο την εβδομάδα στους απεργούς», υποστηρίζει η Ελένη Καταβάτη, συμπληρώνοντας ότι ένας απεργός, που μετακινήθηκε προς αυτούς που επιθυμούν να δουλέψουν, έχει βρεθεί εκτεθειμένος, καθώς το ΠΑΜΕ δεν πληρώνει την τελευταία δόση του διακανονισμού, που είχε κάνει για την αποπληρωμή λογαριασμού της ΕΥΔΑΠ. «Εάν τα λεφτά ήταν της αλληλεγγύης δεν έπρεπε όλοι να τα παίρνουμε; Αλλά δεν τους αρέσει να παίρνουμε εμείς που διαφωνούμε το κατοστάρικο της κας Παπαρήγα…».

Εκπρόσωπος των απεργών απαντά στις καταγγελίες της κας Καταβάτη παραπέμποντάς την σε όλες τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων. «Ότι συμβαίνει εδώ, γίνεται ύστερα από απόφαση της Γενικής Συνέλευσης», τονίζει.

Οι εργαζόμενοι που πλέον δεν ασπάζονται την απεργία βρίσκονται καθημερινά στο κυλικείο του βενζινάδικου δίπλα στην Χαλυβουργία και περιμένουν πότε θα μπορέσουν να επιστρέψουν στα πόστα τους, καθώς όπως δηλώνει η κα Καταβάτη «ζουν με δανεικά από γονείς και παιδιά, και τρώνε μια τυρόπιτα που υπόσχονται ότι θα πληρώσουν τον ερχόμενο μήνα». «Την ίδια στιγμή, τα μέλη του ΠΑΜΕ ζουν με επιδόματα: 100 ευρώ την εβδομάδα για την επιδότηση της απεργίας, 400 ευρώ το μήνα για λογαριασμούς και άλλα έξοδα, και κάθε βράδυ έρχεται φορτηγάκι του ΠΑΜΕ και φέρνει τρόφιμα απο σούπερ – μάρκετ για τους απεργούς», υποστηρίζει η Ελένη Καταβάτη. «Πρόκειται για 120 ανθρώπους, με οικογένειες, που θέλουν να δουλέψουν. Ένας, μάλιστα, πουλούσε ξύλα όλο το χειμώνα για να ζήσει και τώρα μαζεύει τενεκεδάκια», αναφέρει η κα. Καταβάτη.

«Η απεργία κρίθηκε παράνομη για θέματα διαδικαστικά, όπως το ότι ψηφίστηκε με ανάταση χειρός αντί για κάλπη. Που να λέγαμε και για τα υπόλοιπα», δηλώνει η εργαζόμενη, και συνεχίζει λέγοντας ότι «εμείς θέλουμε να δουλέψουμε. Δεν βρίσκουμε τον λόγο που το σωματείο αρνείται να φύγει από την πύλη. Εξάλλου, η Χαλυβουργία δεν μπορεί να λειτουργήσει με 120 άτομα. Θα αναγκαστεί ο βιομήχανος να πάρει πίσω τους απολυμένους, ανάμεσα στους οποίους είναι εξαιρετικά παιδιά. Ποιόν βοηθά λοιπόν πλέον η απεργία; Τον βιομήχανο; Το ΠΑΜΕ; Ή τους εργαζομένους;»

Μετά την απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών πως η απεργία είναι παράνομη, ο πρόεδρος Εργαζομένων της Χαλυβουργίας, κ. Γιώργος Σιφωνιός έστησε κάλπες για να προκηρυχθεί νέα απεργία. Σύμφωνα με την Ελένη Καταβάτη, «ο κ. Σιφωνιός έδινε στους απολυμένους στο χέρι το ψηφοδέλτιο με την θετική απάντηση ενώ ο κ. Νίκος Χαροκόπος, αντιπρόεδρος του σωματείου έδινε τα ψηφοδέλτια στους υπόλοιπους με το ‘ΝΑΙ’ και το ‘ΟΧΙ’».

Στο βίντεο που ακολουθεί, οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας που θέλουν να επιστρέψουν στις θέσεις εργασίας τους, λένε στον φακό του tvxs.gr ότι «υπάρχει σαφώς το δικαίωμα στην απεργία, αλλά και το συνταγματικό δικαίωμα στην εργασία».

Η διοίκηση της Χαλυβουργίας Α.Ε. με επιστολή της στις 14 Ιουνίου προς το σωματείο των εργατοϋπαλλήλων της βιομηχανίας, αντίγραφο της οποίας μας έδωσαν οι εργαζόμενοι, απαντώντας σε κάλεσμα του σωματείου για διαβουλεύσεις, αρνήθηκε να προσέλθει στην συνάντηση εξαιτίας της «περιφρούρησης» της πύλης του εργοστασίου.

Ακόμη, τονίζει ότι οι απεργοί ουδέποτε γνωστοποίησαν τις προτάσεις που δηλώνουν πως έχουν για να βρεθεί λύση, και ότι συνεχίζουν «μια απεργία που έχει κριθεί παράνομη και αποτελεί πράξη ποινικώς κολάσιμη». Σύμφωνα με την εταιρία, «η αδιάλλακτη στάση των εργαζομένων έχει οδηγήσει την Χαλυβουργία Ελλάδος Α.Ε. σε αδιέξοδο», και όπως αναφέρει στην επιστολή της «η επόμενη συνάντηση με τους εργαζομένους θα γίνει στο πλαίσιο της προβλεπόμενης από τον νόμο διαδικασίας διαβούλευσης για το οριστικό κλείσιμο του εργοστασίου».

tvxs

Όταν έχεις ένα site το οποίο είναι από τα πρώτα σε αναγνωσιμότητα και υποτίθεται ότι απευθύνεται σε ένα «αριστερό», «δημοκρατικό» ή και «ριζοσπαστικό» κοινό, θα έπρεπε να δαπανάς περισσότερο χώρο στην μεγαλύτερη απεργία που έγινε ποτέ στην Ελλάδα, έτσι για επαναστατικό ξεκάρφωμα βρε αδερφέ. Όταν επιλέγεις να γράψεις για την Χαλυβουργική μόνο για να τονίσεις ότι υπάρχουν διαμάχες μεταξύ των απεργών και των απεργοσπαστών τότε παίρνεις ταξική θέση και (ακόμα και χωρίς να το θέλεις) ταυτίζεσαι με την ίδια ‘νομιμότητα’ που επικαλούνται και οι εργοδότες, ότι δηλαδή κάποιος θα πρέπει να μπορεί να δουλεύει ακόμα κι αν το σωματείο του απεργεί. Εκτός αυτού όμως, παραβιάζεις και ανοιχτές θύρες. Φυσιολογικό είναι να υπάρχουν και εργαζόμενοι που διαφωνούν με την απεργία, είτε επειδή φοβούνται είτε επειδή τα έχουν βρει με τους εργοδότες. Θα πίστευε κανείς ότι μια τέτοια απεργία θα γινόταν χωρίς αντιπαραθέσεις με τους απεργοσπάστες;

Σε τεχνικό επίπεδο το κείμενο αποδεικνύει τον κεκαλυμμένο σκοπό του με μια πιο προσεκτική ματιά. Η δήλωση του προέδρου του Σωματείου καταλαμβάνει μία σειρά ενώ στην απεργοσπάστρια αφιερώνεται περισσότερο από το μισό κείμενο. Όμως ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν τα γραφόμενα:

Στην περίπτωση των απεργοσπαστών έχουμε μια ομάδα εργαζομένων που διεκδικεί το δικαίωμα στην εργασία, όμως τους επιτίθενται συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που πληρώνουν τους απεργούς για να απεργήσουν και όχι τους απεργούς που θέλουν να δουλέψουν τους οποίους αφήνει εκτεθιμένους στον κίνδυνο της διακοπής υδροδότησης επειδή δεν τους γουστάρει η Παπαρήγα. Αυτοί, οι απεργοσπάστες, ζουν με δανεικά και όχι σαν βασιλιάδες όπως οι απεργοί οι οποίοι όπως μας αποκαλύπτει η απεργοσπάστρια που θέλει να εργαστεί κάνουν απεργία χωρίς λόγο, αφού το εργοστάσιο δεν θα μπορέσει να δουλέψει χωρίς τους απολυμένους και θα αναγκαστεί να τους επαναπροσλάβει. Και μάλιστα κάνουν απεργία εκβιάζοντας τους συναδέλφους τους, αφού τους δίνουν το χαρτάκι που θα ψηφίσουν, μιας και προφανώς, εκτιμά η απεργοσπάστρια, ότι μόνοι τους δεν μπορούν να διακρίνουν το ΝΑΙ από το ΟΧΙ.

Το συμπέρασμα δηλαδή είναι ότι οι απεργοί είναι τρελοί, τα παίρνουν από το ΚΚΕ για να απεργήσουν, ασκούν βία κατά των συναδέλφων τους και παίρνουν αποφάσεις με βία και νοθεία.

Από την άλλη οι απεργοί εμφανίζονται ως εκείνοι που κρατάνε Θερμοπύλες. Ωραία η αναγωγή δε λέω, αλλά διαβάζοντας κανείς το κείμενο των 1000+ λέξεων, βρίσκει ελάχιστες αναφορές στα αιτήματα της απεργίας κι αυτές τόσο γενικόλογες που αποδυναμώνονται, καμία αναφορά στον τρόπο με τον οποίο τα βγάζουν πέρα οι απεργοί, καμία αναφορά σε πιθανή απάντηση των απεργών στις κατηγορίες των απεργοσπαστών. Όταν λοιπόν ο δημοσιογράφος θεωρεί καθήκον την προβολή όλων των απόψεων και γι’ αυτό το λόγο δίνει βήμα στους απεργοσπάστες, στην πραγματικότητα εννοεί την προβολή μόνο μιας άποψης, αλλά για τυπικούς λόγους κάνει αναφορές και στις δύο.

Ακόμα πιο προφανές γίνεται αυτό αν δει κανείς τα δύο βίντεο. Στο ένα, αυτό των απεργών μιλάει ο Πρόεδρος και ο Αντιπρόεδρος του Σωματείου ενώ στο άλλο «απλοί άνθρωποι, εργαζόμενοι, αριστεροί που σέβονται το δικαίωμα στην απεργία» που με ένα στόμα μια φωνή συμπεραίνουν ότι το ΠΑΜΕ τους απαγορεύει να δουλέψουν και η Παπαρήγα είναι με το κεφάλαιο. Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν θλιβερό!

Προφανώς στον χώρο των εναλλακτικών, μεταμοντέρνων ΜΜΕ η έννοια της ταξικής πάλης έχει εξαφανιστεί. Ακόμα και η αναφορά σε αυτή θα συνιστούσε πιθανόν συνέργεια στο έγκλημα του ΚΚΕδισμού! Σε ένα site που αρέσκεται να προσδιορίζεται στα αριστερά της ενημέρωσης προφανώς χωράει ένας Ζίζεκ ή ένας Χάρβει, αρκεί να δηλώνουν ότι το μέλλον είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως ένας εργάτης που απεργεί με πάθος και αυταπάρνηση γιατί έχει συνειδητοποιήσει ότι το μόνο που έχει να χάσει είναι οι αλυσίδες του.

Εκεί όμως που η χυδαιότητα αγγίζει ταβάνι είναι ότι αυτό και πιθανώς και άλλα ενημερωτικά ή πολιτικά sites, είναι έτοιμα από καιρό να βγάλουν στην επιφάνεια όλη τους την υπερεπαναστατικότητα σε αντίστοιχες κινητοποιήσεις στο εξωτερικό. Ενδεικτικός είναι ο τρόπος με τον οποίο το ίδιο site καλύπτει τις κινητοποιήσεις των Ισπανών ανθρακωρύχων (δες εδώ και εδώ). Φαντάζομαι ότι θα ακολουθήσει κάποια στιγμή ρεπορτάζ με δηλώσεις της αντίστοιχης κυρίας Καταβάτη που θα λέει ότι το ισπανικό ΠΑΜΕ κρύβεται πίσω από τους δήμους που δίνουν στέγη και τροφή στους διαδηλωτές-απεργούς και πως πρέπει να σεβαστούν το δικαίωμά της στην εργασία. Μπα! Καλή η ταξική πάλη, αλλά όσο πιο μακριά γίνεται τόσο πιο πολύ την αγαπάμε!

Γι αυτό το κείμενο δεν είναι ένοχος μόνο ο συντάκτης του, άλλωστε αυτός προσπάθησε να απαλλαγεί από τις δημοσιογραφικές τύψεις παρουσιάζοντας και τις δύο πλευρές όπως του έμαθαν στις έγκριτες σχολές δημοσιογραφίας, αλλά ένα πολύ μεγάλο μέρος του τύπου. Υπάρχει μια μεγάλη ομοιότητα στον τρόπο με τον οποίο ο τύπος αντιμετωπίζει τις εργατικές κινητοποιήσεις: αρχικά επιστρατεύει το καρότο και το μαστίγιο, τονίζοντας την συνταγματικότητα του δικαιώματος της απεργίας, αλλά και αυτήν της εργασίας και στη συνέχεια ‘χρεώνει’ κάθε απεργό στο ΠΑΜΕ που εγείρει διαρκώς παράλογα αιτήματα και διαστρεβλώνει, όχι μόνο τις σχέσεις κεφαλαίου και εργασίας, αλλά και τις σχέσεις των εργαζομένων μεταξύ τους. Οι λόγοι που συμβαίνει αυτό είναι δύο: πρώτον, η σαφής ταξική θέση που παίρνουν οι δημοσιογράφοι-όργανα του συστήματος είτε από επιλογή είτε από μεταμοντέρνα αντίδραση σε αυτήν την παρωχημένη ιδέα ότι ζεις σε ένα κόσμο ταξικά διαχωρισμένο και πρέπει να αγωνιστείς για τα δικαιώματά σου και δεύτερον από ένα έμφυτο μίσος που τρέφουν κάποιοι προς το ΚΚΕ, τέτοιο που είναι ικανοί να υποστηρίξουν ακόμα και τον φεουδάρχη που μαστιγώνει τον δούλο αρκεί να μην αναγνωρίσουν έστω και κάτι καλό στο ΚΚΕ. Είναι ακριβώς η ίδια λογική που οδηγεί διάφορους δημοσιολόγους, αρθρογράφους, αναλυτές, παντογνώστες να μιλούν για κρίση χρέους, κρίση αξιών, κρίση δανεισμού, κρίση του πολιτικού συστήματος, κρίση κοινωνική, κρίση ανθρωπιστική, αλλά ΠΟΤΕ για κρίση του καπιταλισμού! Όσο αδυνατούν ή αρνούνται να δουν τον κόσμο με τα μάτια του εργάτη θα συνεχίσουν να τον βλέπουν με τα μάτια του απεργοσπάστη, που έχασε λίγο χρόνο «απασχόλησης» και ανυπομονεί να επιστρέψει στην προσφιλή του συνήθεια, αυτή του γλειψίματος στο αφεντικό!