Σκέψεις για το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη: ΙΙ. Εκλογική κατάσταση εξαίρεσης

Από το Lenin Reloaded

ΙΙ. Εκλογική κατάσταση εξαίρεσης

Θεμελιώσαμε λοιπόν πως, σε ό,τι αφορά την πρόσληψη του εκλογικού αποτελέσματος --το οποίο από την μαρξιστική σκοπιά είναι μόνο ένα από τα πεδία της ταξικής πάλης, και όχι συνήθως το καθοριστικό-- οι αριθμοί ψεύδονται, στον βαθμό που αποκρύπτουν το βάθος αυτού που σωστά ονομάζεται "κρίση της πολιτικής νομιμοποίησης" στη χώρα.

Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι αντιπροτείνουμε έναν εκλολογικό αγνωστικισμό. Υπάρχουν αριθμοί και στοιχεία που ανακύπτουν από τις προτιμήσεις όσων είχαν δικαίωμα ψήφου και το εξάσκησαν που είναι αναλυτικά αξιόπιστοι.

Συγκρίνοντας τα αναλυτικά αποτελέσματα των εκλογών του Μάη και αυτών του Ιούνη υπό την οπτική των αποκλίσεων στα αποτελέσματα κομμάτων, παρατηρούμε άμεσα ποια κοινοβουλευτικά κόμματα είχαν ραγδαία αύξηση χωρίς να αντλήσουν ψηφοφόρους από την αποχή (που αυξήθηκε) αλλά από τα άλλα κόμματα: Η ΝΔ (+10.81%) και ο ΣΥΡΙΖΑ (+10.11%)· ποια είχαν από οριακή ως σημαντική ως ραγδαία μείωση (ΠΑΣΟΚ, 0.9%, ΑνεξΕλ, -3.1%, ΚΚΕ, -4%,)· και, τέλος, ποια έμειναν σταθερά. Αυτά τα τελευταία είναι δύο: Η ΔΗΜΑΡ, με απόκλιση από τον Μάιο της τάξης του +0.15%, και η Χρυσή Αυγή, με αντίστοιχη απόκλιση -0.05%. 

Η σταθερότητα είναι βαρετό φαινόμενο για τους περισσότερους, όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση παρουσιάζει αυξημένο ενδιαφέρον. Διότι βέβαια, για να αυξηθούν τα ποσοστά ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ τόσο κάθετα μέσα σε έναν μήνα και κάτι, χρειάστηκαν τεράστιες μετακινήσεις ψηφοφόρων· χρειάστηκε η δημιουργία μιας "εκλογικής κατάστασης εξαίρεσης" σύμφωνα με την οποία επιλογές με βάθος ενός μόνο μήνα θα αναστρέφονταν, λόγω "ιδιαίτερων συνθηκών" που έπεισαν χιλιάδες ότι υφίστανται και ότι επιβάλλουν αλλαγή πορείας. Η εκλογική κατάσταση εξαίρεσης ήταν το αποτέλεσμα μιας εξαιρετικά επιτυχημένης καμπάνιας των δύο πρώτων κομμάτων και των ΜΜΕ με στόχο την μέγιστη δυνατή πόλωση και συσπείρωση προς όφελός τους. Με αυτό θα ασχοληθούμε σε κατοπινό τμήμα. Εδώ όμως πρέπει να παρατηρήσουμε την ανάδυση δύο κομματικών χώρων που έδειξαν αξιοζήλευτη αντίσταση στα κελεύσματα συσπείρωσης με τα μεγαλύτερα πολιτικά οχήματα. 

Ο πρώτος είναι η ΔΗΜΑΡ, η "δεξιά πτέρυγα" του ΣΥΡΙΖΑ, που σε δραματική αντίθεση με το ΚΚΕ, δεν του έδωσε ούτε ψίχουλο. Αυτό επειδή τα φαινόμενα της ρητορικής απατούν, και επειδή πολύ θεωρούν ακόμα και σήμερα, προφανώς τραγικά εσφαλμένα, ότι το ΚΚΕ "πολέμησε" τον ΣΥΡΙΖΑ ενώ η ΔΗΜΑΡ όχι. Το ΚΚΕ αποδύθηκε σε μια προσπάθεια άμυνας στην εκλογική επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ με αναμενόμενα χαμηλή επιτυχία. Η ΔΗΜΑΡ σπατάλησε πολύ λιγότερη ρητορική μελάνη για να κρατήσει την δική της συσπείρωση και πέτυχε πολύ περισσότερα. Γιατί; Επειδή αυτό το 6.26% το οποίο έλαβε είναι απόλυτα ενσυνείδητο ταξικά στον ιδεολογικό αυτοπροσδιορισμό του ως αστική τάξη και πολύ πιο ανθεκτικό στις "ριζοσπαστικές" σειρήνες του ΣΥΡΙΖΑ από ό,τι αποδείχτηκε το 4%, το μισό δηλαδή περίπου, των ψηφοφόρων του ΚΚΕ. Εάν αντιστρέψουμε την εικόνα και δούμε τον ΣΥΡΙΖΑ ως τον μοχλό πίεσης των δύο άλλων κομμάτων της λεγόμενης "αριστεράς", θα διαπιστώσουμε ότι, αν και το άμεσο θεσμικό παρελθόν τον συνδέει άμεσα με την ΔΗΜΑΡ, και αν και η σχέση του με το ΚΚΕ είναι κατά πολύ ιστορικά εχθρικότερη, είχε μηδενικό αντίκτυπο στις τάξεις των ψηφοφόρων της πρώτης, ενώ είχε τεράστιο συγκριτικά αντίκτυπο στις τάξεις των ψηφοφόρων του ΚΚΕ.

Τα άσχημα λοιπόν νέα είναι ότι οι μισοί περίπου ψηφοφόροι του ΚΚΕ απέδειξαν ότι είχαν πολύ χαμηλότερη ταξική συνείδηση από τους κυνικά αστούς ομολόγους τους στη ΔΗΜΑΡ. Εκτός κι αν είναι κανείς τόσο τυφλωμένος από την ανοησία  και το αντι-ΚΚΕ μένος που να πιστεύει ότι η ΔΗΜΑΡ κράτησε τη βάση της αλώβητη επειδή ο Φώτης Κουβέλης αποδείχθηκε μάστερ της πολιτικής τακτικής και έκανε μια εξαιρετική καμπάνια, ενώ η Παπαρήγα "κατέστρεψε το κόμμα" επειδή δεν έτεινε τα ώτα στους δεκάδες κομπογιαννίτες που λυμαίνονται την ελληνική "αριστερά". Η διαφορά στις συνέπειες για τα δύο κόμματα είναι αποκαλυπτικότατη για την πραγματικότητα: αυτοί που σήμερα έχουν οξυμένη ταξική συνείδηση και ανάλογη συσπείρωση είναι οι ενσυνείδητα αστοί.

Τα άλλα άσχημα νέα αφορούν την πλήρη διάψευση όσων υπερανοήτως χασκογελούσαν στις 6 Μάη θεωρώντας ότι η Χ.Α είναι ένα παροδικό φαινόμενο. Η πιο ακραία και καθαρότερα εγκληματική μορφή πολιτικού αντιδραστισμού στην Ευρώπη επέδειξε σταθερότητα σεβάσμιας γηραίας κυρίας της πολιτικής. Το ΚΚΕ έκανε το τραγικό (και αδικαιολόγητο, για κόμμα με ιστορική εμπειρία του αντιφασιστικού αγώνα) λάθος να ισχυριστεί αρχικά ότι επρόκειτο για μια ακόμη εκδοχή ακροδεξιάς που θα βάλει τα κουστούμια και θα ηρεμήσει, και το πλήρωσε ήδη με τις επιθέσεις κατά στελεχών του, οι οποίες φυσικά θα συνεχιστούν με αμείωτη ένταση. Η λανθασμένη αυτή εκτίμηση προηλθε από την σύγχυση μεταξύ του αντικειμενικού ρόλου της Χ.Α, που είναι ένα εξαιρετικά ευπροσάρμοστο χαρτί στην υπηρεσία της δικτατορίας της αστικής τάξης και μπορεί να λειτουργήσει ως γρονθοκοπών μπαλαντέρ σε πολλούς συνδυασμούς αστικής εξουσίας, και της μεθόδου λειτουργίας της, που ήταν, είναι και θα είναι καθαρά βασισμένη στην εγκληματική βία πέρα από κάθε αναστολή και ενδοιασμό. Ο υπερβολικά μακρόχονος κοινοβουλευτισμός έχει, υπό εξαιρετικές συνθήκες, το κόστος του αυτοκαταστροφικού κρετινισμού, και δεν είναι ντροπή να παραδεχτούμε ότι στο θέμα αυτό, το ΚΚΕ επέδειξε αρχικά τα αποτελέσματα, ακόμα και σ' ένα επαναστατικό κατά βάση κόμμα, αυτού ακριβώς του περιώνυμου κοινοβουλευτικού κρετινισμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας καβαλήσει για τα καλά το καλάμι γενικότερα, και παραφουσκωμένος απ' τις ανεύθυνες μπούρδες του Σλοβένου Μποράτ και των εγχώριων και διεθνών ομολόγων του (τις οποίες ο ίδιος παρήγγειλε και ενθάρρυνε), θεώρησε το θέμα υπερβολικά δευτερεύον σε σχέση με την λάμψη του εκλογικού θρόνου. Από χθες άρχισε και ο ίδιος να πληρώνει τον λογαριασμό και θα συνεχίσει να τον πληρώνει. Στην περίπτωσή του, υπάρχει και η εκδίκηση της τραγικής (ή τραγελαφικής) ειρωνείας: όταν ενθουσιάζεσαι, έμπελος "κινηματικού χάι" για την "δημοκρατία του πλήθους" σε πλατείες όπου στήνονται ικριώματα, διώκονται σφυροδρέπανα και κραυγάζεται το "να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή", δεν θα πρέπει να εκπλήσσεσαι για τα μπουκέτα που θα τρως μέσα στην ίδια αυτή Βουλή, προς μεγάλη τέρψιν αυτών με τους οποίους συγχρωτίστηκες και τους οποίους νομιμοποίησες "κινηματικά" (με τη βοήθεια των γνωστών κρετίνων του ΑΝΤΑΡΣΥΑ), και οι οποίοι θα μπορούν να σου φωνάζουν δικαίως πως τώρα δικαιώνονται. 

Παρ' όλα αυτά, το (όποιο!) σοκ και το δέος που προκαλεί η εδραίωση του ναζισμού ως κάθε άλλο παρά "εκλογική εξαίρεση", ως μαζικού δηλαδή πολιτικού φορέα στην δήθεν "παραδοσιακά αριστερή" Ελλάδα των μαζικών τάφων κομμουνιστών (μια φενάκη την οποία οφείλουμε από κοινού στην "πολιτισμική επανάσταση" του Ανδρέα Παπανδρέου και σε γενιές νοητικών και βιολογικών εφήβων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς), δεν θα πρέπει να μας παρασύρει πρόωρα και άκριτα στην απελπισία. Στον δρόμο, εκεί που η πολιτική των μυών μετρά, η Χρυσή Αυγή δεν συγκεντρώνει ούτε κατά διάνοια το 7% που συγκέντρωσε στην κάλπη. Η μεγάλη πλειοψηφία που την στηρίζει παραμένει μια πλειοψηφία συμπλεγματικών ηλιθίων, σκουπιδιών του "σάπιου δικομματισμού", που δεν πρόκειται να ρισκάρει απολύτως τίποτε από την δική της σωματική ακεραιότητα, και απλώς περιμένει τους "εκδικητές" να "καθαρίσουν" τη χώρα από κομμουνιστές και μετανάστες. Το εργατικό κίνημα δεν είναι κίνημα μίσους, γνωρίζει όμως την εξέχουσα σημασία της αυτοπεριφρούρησης και της αυτοπροστασίας και το τι σημαίνει σώμα και σωματική εμπλοκή με την πραγματικότητα. Δεν έχει τα περιθώρια να ανεχτεί περαιτέρω επιθέσεις από τα κεκαρμένα πρωτοπαλλίκαρα που θαυμάζουν κάποιες χιλιάδες τηλεορασόπληκτων και βαθιά συμπλεγματικών μικροαστών συμπατριωτών μας.

Με την εξαίρεση λοιπόν της αστικής κεντροδεξιάς της ΔΗΜΑΡ και του ναζισμού της Χ.Α, οι εκλογές της 17ης δεν θα πρέπει να εκλαμβάνονται ως αποτυπώσεις μόνιμων συσχετισμών πολιτικής δύναμης: αποτελούν εμφανώς συγκυριακά παράγωγα μιας εκλογικής κατάστασης εξαίρεσης που ενορχηστρώθηκε από την ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τον διεθνή παράγοντα των παρεμβάσεων των αγορών και τα ΜΜΕ, και δεν θα αντέξουν για πολύ τις επερχόμενες εξελίξεις. Τον χαρακτήρα και τους μηχανισμούς της ενορχήστρωσης αυτής της κατάστασης, που οδήγησε στον παγκόσμιο τραγέλαφο του εθελοντικού επανεγκλωβισμού των "αγανακτισμένων" και "εξεγερμένων" στην ίδια συγκυβέρνηση που υποτίθεται ότι έριξαν εδώ και καιρό, θα τα συζητήσουμε στο τρίτο μέρος.