Λύση που να δικαιώνει τους εργάτες

Γράφει ο Θανάσης Λεκάτης

«Η γλώσσα του σώματος» μίλησε! Ολάντ και Μέρκελ δεν πλησίασαν ο ένας τον άλλον. Φοβερό! (τα δελτία ειδήσεων έχουν βαλθεί να τρελάνουν κόσμο και κοσμάκη, πλασάροντας στιγμές «λάιφ στάιλ» σαν στοιχεία που πρέπει να τα πάρουν υπόψη οι εργάτες ώστε αντί να κοιτάνε τον πόλεμο των μονοπωλίων να εστιάζουν στο κους κους της υπόθεσης). 

Οφείλουμε μια συγνώμη: Σύμφωνα με τα δελτία ειδήσεων, οι άνθρωποι της τρόικας δεν είναι ανάλγητοι. Οταν έμαθαν ότι οι Ελληνες εργαζόμενοι δε θα κάνουν διακοπές φέτος αποφάσισαν να έρθουν στη χώρα και να μείνουν όλο το καλοκαίρι εδώ, συμπάσχοντας.

Πλακίτσες τέλος. Το μεγάλο παιχνίδι είναι η οξύτατη διαπάλη μεταξύ ιμπεριαλιστών. Η συνέχεια της ιστορίας όπως την περιγράφει ο Φουκουγιάμα που είχε κηρύξει «το τέλος της ιστορίας» όταν επικράτησε η αντεπανάσταση, είναι ότι το σύστημα καταφεύγει και πάλι στη χρήσιμη πολιτική δύναμη, τη σοσιαλδημοκρατία, που τώρα καλείται να παρουσιαστεί με νέο ντύσιμο. Αλλοι, βέβαια, επιμένουν, πως ό,τι κι αν γίνει «η κλαγγή των όπλων» είναι και πάλι αυτό που θα δώσει τη λύση στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. 

Στην πεζή πραγματικότητα αυτό που καθορίζει τα πράγματα είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν άλλο να πληρώσουν. Οι άνθρωποι που παράγουν όλο τον πλούτο, αλλά δεν τους μένει στο χέρι παρά μόνο η υποχρέωση να πληρώσουν ακόμα κι όταν δεν έχουν άλλο να πληρώσουν. 

Σε μια τέτοια πραγματικότητα ξεφτίζουν και τα πράσινα άλογα που πλασαρίστηκαν ως πράσινη ανάπτυξη, ένας τομέας που φούσκωσε για να δοθεί διέξοδος σε κεφάλαια ώστε να υπάρξει ένας νέος κύκλος καπιταλιστικής κερδοφορίας και που πολύ γρήγορα αποκαλύφθηκε πως δεν είναι άλλο από ένα ακόμα πεδίο ανταγωνισμού μεταξύ μονοπωλίων. Κι άντε εσύ να θυμηθείς μια ξεχασμένη φράση του Ενγκελς στον επίλογο της «Διαλεκτικής της φύσης», που έκανε καθαρό πως μόνο η εργατική τάξη με τη δική της εξουσία μπορεί να προστατέψει και το περιβάλλον. 

Οταν ενοποιούσαν τους δήμους, το επιχείρημα ήταν ότι ένα μεγαλύτερο ταμείο μπορεί να κάνει περισσότερα. Το αποτέλεσμα είναι να γίνονται λιγότερα, να πληρώνουν οι δημότες περισσότερα, να απαλλάσσεται η κεντρική διοίκηση από υποχρεώσεις της και να κερδίζουν οι καπιταλιστές.
Οταν έριξαν τους κλάδους Υγείας των ασφαλιστικών ταμείων στον ΕΟΠΥΥ το επιχείρημα ήταν επίσης ότι ένα ενοποιημένο και άρα ισχυρότερο Ταμείο θα μπορούσε να εξασφαλίσει καλύτερα τη δημόσια Υγεία. Το αποτέλεσμα είναι ήδη άγριες περικοπές σε δικαιώματα. 

Απ' τη σκοπιά του κρατικού ταμείου, δηλαδή του ταμείου της εξουσίας των καπιταλιστών, οι ενοποιήσεις είναι σωστή επιλογή. Εξασφαλίζει καλύτερα τα συμφέροντα της αστικής τάξης που από τη μια παρουσιάζεται να «δίνει» ως κράτος - το δικό της κράτος - τεράστια ποσά για τη δημόσια Υγεία κι από την άλλη μπορεί να μοιράζει καλύτερα τα ποσά στα μονοπώλια που μετέχουν σ' αυτό το πανηγύρι κερδών. 

Απ' τη σκοπιά των ανθρώπων που έχουν πληρώσει τα μαλλιά της κεφαλής τους για ένα ισχυρό Ταμείο Ασφάλισης - Υγείας είναι μόνο καταστροφή. Μια ακόμα απόδειξη ότι είναι άλλο πράγμα μια κρατική ρύθμιση στον καπιταλισμό κι άλλο μια κεντρικά σχεδιασμένη πολιτική στο σοσιαλισμό.
Διά ταύτα: Οι εργαζόμενοι πρέπει να διεκδικούν κάθε δικαίωμα για το οποίο έχουν πληρώσει, κάθε δικαίωμα που τους επιτρέπει να ξαναπάνε για δουλειά το πρωί, αλλά δε θα βρουν λύση αν παράλληλα δεν οργανώνουν την πάλη τους ώστε να φύγει από τη μέση η καπιταλιστική ιδιοκτησία, να εγκατασταθεί η δική τους εξουσία στα μέσα παραγωγής.
Δύσκολος στόχος. Το ΚΚΕ τον διακήρυξε και επιμένει σ' αυτόν όσο κι αν του κόστισε άμεσα εκλογικά. Η ζωή όμως δεν προχωρά μπροστά με οπορτουνισμούς. Το ΚΚΕ, κόμμα της εργατικής τάξης, είναι υποχρεωμένο να συνεχίσει να λέει την αλήθεια στην εργατική τάξη, να επιμένει να δείχνει το «ένα κι ένα», να επιμένει ότι «η Γη γυρίζει». 

Παρά τις εντυπώσεις της στιγμής αργά ή γρήγορα το ερώτημα που θα ζητά ξανά άμεση απάντηση είναι σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. 

Τα δικαιώματα δεν κατοχυρώνονται στα δικαστήρια, όπως πανηγυρίζουν οι οπαδοί του «σοσιαλισμού στον 21ο αιώνα» με αφορμή τις εξελίξεις στο σύστημα Υγείας των ΗΠΑ, όπου μια δικαστική απόφαση αναγνώρισε ότι πρέπει να υπάρχουν και δημόσιες παροχές Υγείας. Τα δικαιώματα δεν κατοχυρώνονται καν όταν υπάρχει μια κυβέρνηση που διακηρύσσει σοσιαλισμό αλλά διατηρεί άθικτη την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Το βεβαιώνουν οι εξελίξεις στη Λατινική Αμερική, όπου ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστών απειλεί να βυθίσει και πάλι τους λαούς σε ποταμούς αίματος. Δεν είναι θέμα δημοκρατίας αυτά που συμβαίνουν εκεί, αλλά αδυσώπητος πόλεμος μονοπωλιακών συμφερόντων. 

Στη μέθη για την εκλογική επιτυχία τους οι οπορτουνιστές και επίδοξοι νέοι σοσιαλδημοκράτες αποκαλύπτονται ήδη ως «Ιζ-νο-γκουντ» που αξιώνουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Τα ευτράπελα για τη χωροταξία στα έδρανα της Βουλής είναι αποκαλυπτικά για την ποιότητα των διαχειριστών, που νομίζουν πως μια καλή θέση στο ράφι του σούπερ μάρκετ εξασφαλίζει και κυριαρχία στο σάπιο προϊόν που πλασάρουν. 

Αλλος ο δρόμος των εργατών που δεν παίζουν τη ζωή τους κορόνα - γράμματα. Που θέλουν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους.
Το χτεσινό κάλεσμα του ΠΑΜΕ για τα άμεσα μέτωπα πάλης σηματοδοτεί αυτόν το δρόμο.
Το διαρκές κάλεσμα του ΚΚΕ για «αγώνα - ρήξη - ανατροπή» φωτίζει την προοπτική. Οι εκλογές τέλειωσαν, η ταξική πάλη οξύνεται και ζητά λύση που να δικαιώνει τους εργάτες.