Τι να κάνουμε

Από το Σφυροδρέπανο 

Ο τίτλος θα μπορούσε να μπει και σε δεύτερο πρόσωπο, τι να κάνεις, αλλά μου φάνηκε κάπως αφ’ υψηλού, σα να μην αφορούσε εμένα. Έτσι εξάλλου παραπέμπει στη γνωστή μπροσούρα με την απάντηση του βλαδίμηρου στο διαχρονικό ερώτημα, τι να κάνουμε. Αν και καμιά φορά το πιο σημαντικό είναι αυτά που δεν κάνουμε.

Τι καθόμαστε και τους κοιτάμε; Θα πει κανείς. Να τους πάρουμε αμπάρριζα. Ή ακόμα καλύτερα στο φαλάγγι, όπως είπε κι ο αρβανιτίδης από το πάμε στην απογευματινή πορεία της πέμπτης. Που είναι κι ωραίο, ειδυλλιακό μέρος για τέτοιες δουλειές.

Όσοι τα λεν αυτά βέβαια, περιμένουν συνήθως κάποιον άλλο να βγει μπροστά και να κάνει την αρχή. Αυτή τη φορά όμως η ευθύνη βαραίνει τον καθένα μας ατομικά. Εξ ου και το δεύτερο ενικό που λέγαμε παραπάνω. Δεν ξέρω κατά πόσο διαβάζει αυτό το μπλοκ ο παραέξω, μη υποψιασμένος κόσμος (κι αν όχι, η αρχική ευθύνη είναι δική μου). Αλλά αυτός είναι που θα κάνει την ειδοποιό διαφορά. Αυτός μπορεί να κάνει την έκπληξη και να φέρει τις «πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες» που έλεγε η αλέκα. Το κάτι παραπάνω θα έρθει «απ’ έξω», που έλεγε κι ο βλαδίμηρος. Έξω από το δικό μας μικρόκοσμο, από τις μικρές οργανωμένες πρωτοπορίες, έξω από τα συνηθισμένα.

Σήμερα δεν χρειάζονται περιγραφές της κατάστασης. Όλοι ξέρουν γιατί πρέπει να αντιδράσουν. Για τους μισθούς, τις συντάξεις και τις συλλογικές συμβάσεις. Την αξιοπρέπεια του καθενός που δεν είναι ατομικό ζήτημα, αλλά υπόθεση μιας τάξης ολόκληρης. Τους γονείς που δούλευαν μια ζωή για να απολαύσουν τους κόπους τους και τώρα τους στερούν τα στοιχειώδη. Τα παιδιά που συντηρούνται από την οικογένεια, πολύ καιρό αφού πάψουν να είναι παιδιά. Τα νιάτα που λιώνουν στην ανεργία και δε μπορούν να πατήσουν στα πόδια τους και να κάνουν όνειρα για το μέλλον. Τους ερωτευμένους που δε μπορούν να βγουν έξω δυο μέρες σερί, πόσο μάλλον να ανοίξουν δικό τους σπίτι και να φτιάξουν οικογένεια. Τους ανάπηρους που τους οδηγούν στον σύγχρονο καιάδα με τις περικοπές.

Ξέρουν και ποιον έχουν απέναντί τους. Την τάξη των παράσιτων που έχουν κάτσει στο σβέρκο μας κι αυγατίζουν τα κέρδη τους, εν μέσω κρίσης. Τα αφεντικά που ξεζουμίζουν την υπεραξία του για ένα ξεροκόμματο. Τις τράπεζες που παίρνουν ζεστό, κρατικό χρήμα για να επιβιώσουν. Το πολιτικό τους προσωπικό. Τα παπαγαλάκια που αναλαμβάνουν να εκλαϊκεύσουν τα ψέματα και τους εκβιασμούς της αστικής τάξης. Την μαζική χαζοχαρά του life style. Την αποθέωση της λογικής της ατομικής λύσης. Όσους μας θέλουν υποτελείς και φοβισμένους.

Σήμερα ο κόσμος της δουλειάς είναι πιο σοφός από πριν. Όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει δρόμος για επιστροφή στο παρελθόν. Ότι δε μπορεί να υπάρξει καλός, κρατικός καπιταλισμός, ή φιλολαϊκές κρατικοποιήσεις σε καπιταλιστικά πλαίσια. Ότι η ευρώπη των λαών είναι ένα παραμύθι με δράκους και μονοπώλια, που διψάν για περισσότερα κέρδη. Ότι ο πάτος στην κούρσα της ανταγωνιστικότητας είναι τα βαλκανικά και τα κινέζικα μεροκάματα –που τα πλησιάζουμε επικίνδυνα, με το βασικό μισθό στα 500 ευρώ καθαρά. Ότι η έξοδος απ’ την κρίση είναι αδύνατη εντός του συστήματος. Κι ότι κανείς αγώνας δε φέρνει αποτέλεσμα μπαμ κι έξω, χωρίς επιμονή και συνέχεια.

Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν τι πρέπει να κάνουμε.

Αν θέλει ο λαός να γλιτώσει από την τρόικα πρέπει να παλέψει συνειδητά και μεθοδικά, μαχητικά και οργανωμένα για την αποδέσμευση από την ΕΕ.

Αν θέλει ο λαός να βγάλει από πάνω του το βραχνά του χρέους πρέπει να επιβάλει με τη δύναμή του τη μονομερή διαγραφή του.

Αν θέλει φιλολαϊκή πολιτική τότε πρέπει να παλέψει για την εργατική, λαϊκή εξουσία.

Αν θέλει ανάπτυξη προς όφελός του πρέπει να παλέψει για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, για να μετατραπεί κάθε μορφή πλούτου που έγινε από την καπιταλιστική εκμετάλλευση σε λαϊκή περιουσία. Αλλιώς θα του πάρουν την ατομική του περιουσία που την έκανε με κόπο και δουλειά, με δάνεια και τόκους.

Συνειδητοποιούν ότι πρέπει να σηκώσουν το μπαλάκι που τους πέταξε ο βενιζέλος: Τώρα όλοι πρέπει να κάνουμε την επιλογή μας. Έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε θυσίες και σε ακόμα μεγαλύτερες θυσίες.

Ναι, αλλά οι μόνες θυσίες που έχουνε αξία, είναι στον αγώνα γι’ άλλη εξουσία, την εργατική, και μια κοινωνία όπου ο πλούτος θα ανήκει σε αυτούς που τον παράγουν κι όχι στα παράσιτα που τον καρπώνονται σήμερα.

Ο κόσμος της δουλειάς πρέπει να κατέβει στους δρόμους ακόμα πιο μαζικά αύριο. Να σπάσει τον κλοιό της μιζέριας που σφίγγει ασφυκτικά γύρω του. Να βάλει φραγμό στη νέα δανειακή σύμβαση και τα μέτρα της εξαθλίωσης. Να ανατρέψει την κυβέρνηση και να τσακίσει πολιτικά τα κόμματα που τη στηρίζουν. Να αλλάξει τους συσχετισμούς στην κάλπη, αλλά πρωτίστως στην κοινωνία. Να αψηφήσει τα εκβιαστικά διλήμματα και να επιβάλει τη δική του εναλλακτική, την εξουσία του. Να επιβάλλει τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την αποδέσμευση από την εε.

Έτσι πρέπει να απευθυνθούμε στον κόσμο. Να σπάσουμε το φόβο και τη μοιρολατρία. Να του δείξουμε τη δύναμή του, ότι μπορεί να παρέμβει, να καθορίσει τις εξελίξεις. Χωρίς όμως να του καλλιεργούμε αυταπάτες για εύκολες λύσεις. Χωρίς να του χαϊδεύουμε τα αυτιά με πομφόλυγες και βερμπαλισμούς, ή τυφλή οργή που δε δίνει διέξοδο. Να τον θέσουμε προ των ευθυνών του.

Δεν είναι η ώρα να γκρινιάξει για «τις ανίκανες ηγεσίες», την «κατακερματισμένη αριστερά», ή να πει ότι όλοι ίδιοι είναι. Είναι η ώρα της βάσης, της δράσης από τα κάτω, όχι της ανάθεσης. Να μην αρκείται σε αυτούς που ‘καλά τα λένε’ και να ξεθυμαίνει, δημαγωγούς χωρίς ουσία, αλλά να παλέψει μαζί με αυτούς που τα κάνουν καλά και τον είχαν προειδοποιήσει για όσα έρχονται Κι όλοι μαζί θα τα κάνουν ακόμα καλύτερα.

Πώς θα γίνουν όλα αυτά; Έχουμε σχέδιο; Ευέλικτη τακτική; Εναλλακτική πρόταση; Ή μήπως θα έχουμε μία από τα ίδια κι εκ νέου απογοήτευση; Αυτό είναι μια μεγάλη, διαφορετική ιστορία. Κι εδώ μπορείτε να δείτε σχετικά μια ανάρτηση του οικοδόμου που βάζει κάποιους σωστούς και ενδιαφέροντες προβληματισμούς.

Αυτά δε μπορεί να είναι όμως δικαιολογίες για τη στάση του καθενός.

Χτες και σήμερα η προσέλευση του κόσμου κινήθηκε σε συμβατικά επίπεδα. Τρία χρόνια πριν μπορεί να κρινόταν ικανοποιητική. Τώρα όμως είναι αναντίστοιχη των περιστάσεων. Ίσως να φταίει κι η απεργία των μέσων μεταφοράς, που κράτησε πολύ κόσμο σπίτι του.

Αύριο τα πράγματα πρέπει να είναι διαφορετικά. Να μην τσιμπήσει κανείς στην τρομοκρατία των αστών. Μας τρομοκρατούν γιατί τρέμουν οι ίδιοι για το κεφάλι τους. Να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και να κατέβουμε μαζικά στο δρόμο. Και να αρχίσουμε να προφέρουμε τον τίτλο του κειμένου χωρίς ερωτηματικό, χωρίς μοιρολατρία (ε, και τι να κάνουμε;) αλλά θαρραλέα, με ταξική αυτοπεποίθηση κι αποφασιστικότητα.