Συνέντευξη του Δ. Κουτσούμπα στην «Εφημερίδα των Συντακτών»

 Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, παραχώρησε συνέντευξη στην «Εφημερίδα των Συντακτών» και το δημοσιογράφο Τάσο Παππά.

Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης.

-- Ποιος είναι ο στόχος του ΚΚΕ στις επερχόμενες εκλογές. Η κατάληψη της τρίτης θέσης είναι ένας ρεαλιστικός στόχος;

-- Ο στόχος του ΚΚΕ στις εκλογές της 25ης Γενάρη είναι να βγει πολύ πιο δυνατό από τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Όχι στενά ως κομματικός στόχος, αλλά γιατί μόνον έτσι την επόμενη μέρα θα μπορεί να αισθάνεται πιο σίγουρος ο λαός, ότι θα έχει δίπλα του μια δύναμη που θα παλεύει για να κατακτήσει όσα του ανήκουν, για να μη περάσουν νέα μέτρα, νέα μείωση εισοδήματος, για να καταργηθούν όλοι οι εφαρμοστικοί νόμοι των μνημονίων, να ανακτηθούν οι απώλειες, να οικοδομηθεί η λαϊκή συμμαχία ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, μέχρι να αναλάβει ο ίδιος την εξουσία. Δε συνηθίζουμε να βάζουμε αριθμητικούς στόχους ή στόχους κατάταξης των κομμάτων. Με τα μέχρι τώρα δεδομένα φαίνεται ότι υπάρχει πιθανότητα το ΚΚΕ να αναδειχτεί τρίτη δύναμη.

-- Έχετε δηλώσει σ’ όλους τους τόνους ότι το ΚΚΕ ούτε θα συμμετάσχει σε κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε θα προσφέρει ψήφο ανοχής στη Βουλή. Αυτό ισχύει και στην περίπτωση που από τη στάση σας θα κρίνεται αν θα πάμε σε νέες εκλογές;


-- Με βάση τα προγράμματα και τις στρατηγικές των σημερινών κομμάτων υπάρχουν οι προϋποθέσεις να αναδειχτεί κυβέρνηση συνεργασίας που θα προωθήσει τις κατευθύνσεις «Ευρώπη 2020» της ΕΕ, θα βαδίσει στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης της χώρας, θα διαπραγματευτεί με τους εταίρους για το χρέος, θα δώσει κάποια ψίχουλα ελεημοσύνης στην ακραία φτώχεια. Όλα αυτά περιέχονται στα προγράμματα όλων των άλλων κομμάτων, εκτός του ΚΚΕ. Συνεπώς μπορεί να σχηματιστεί μια κυβέρνηση, είτε με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ είτε με τη ΝΔ, με συμμετοχή όλων των άλλων είτε ακόμα και μια κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού, για να μην πάμε σε νέες εκλογές, όπως λέτε.

-- Θα δεχόσασταν να πάρετε μέρος σε ένα debate με τον Αλέξη Τσίπρα; Εσείς κι αυτός μόνο;

-- Τα debate έχουν καταντήσει να είναι η αποθέωση του ευτελισμού του διαλόγου, του προβληματισμού, της πολιτικής αντιπαράθεσης. Κάτι ξέρει περί αυτού και ο κ. Τσίπρας.

-- Κάτω από ποιες προϋποθέσεις στον καπιταλισμό, ένα κομμουνιστικό κόμμα θα μπορούσε να εξετάσει το ενδεχόμενο να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση;

-- Η ιστορική γνώση και πείρα, τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρώπη, έχει δείξει ότι όπου συνέβη αυτό είχε αρνητικές και όχι θετικές επιπτώσεις στην ίδια την πάλη του λαού, στον προοδευτικό, ριζοσπαστικό, ανατρεπτικό προσανατολισμό του κινήματος. Σε όλες τις σχετικές περιπτώσεις είχαμε υπονόμευση του εργατικού κινήματος, διάλυση, εξαφάνιση ή μετάλλαξη ΚΚ, ενσωμάτωσή τους και υλοποίηση αντιλαϊκών ευρωενωσιακών πολιτικών, ανεξάρτητα από τις όποιες αρχικές προθέσεις. Γαλλία, Ιταλία, Κύπρος κτλ είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Άλλωστε έχουμε πει ότι το ΚΚΕ έχει βγάλει συμπεράσματα από όλη αυτή την ιστορία και για το ’89, όπου μέσω του τότε ΣΥΝ συμμετείχε σε κυβέρνηση αρχικά με τη ΝΔ και σε συνέχεια και με το ΠΑΣΟΚ. Και την πλήρωσε ακριβά αυτή την περίοδο. Άλλοι δυστυχώς δεν λένε να βγάλουν κανένα συμπέρασμα ακόμα.

-- Πόσο πιθανό θεωρείτε το Grexit;

-- Υπάρχει πιθανότητα Grexit όσο υπάρχει και η πιθανότητα πιο βαθιού Grentry (για να χρησιμοποιήσουμε έναν άλλο νεολογισμό αγγλικής προέλευσης). Στο δεύτερο δίνουμε περισσότερες πιθανότητες. Οι πραγματικές δεσμεύσεις υποταγής του ΣΥΡΙΖΑ δεν οδηγούν σε σύγκρουση με την ΕΕ παρά το σχετικό προπαγανδιστικό θόρυβο, αλλά μόνο σε βαθύτερη ενσωμάτωση στην ΕΕ. Το αβέβαιο μέλλον της Ευρωζώνης εξαρτάται κυρίως από την πορεία των αντιθέσεων στο σκληρό πυρήνα της, από τις πιέσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας, με τη στήριξη των ΗΠΑ, προς τη Γερμανία. Η κυβερνητική αλλαγή στη Ελλάδα μπορεί να αξιοποιηθεί στο πλαίσιο αυτής της διαπάλης. Ωστόσο, αυτό που πρέπει να ανησυχεί το λαό είναι ότι αυτά τα εναλλακτικά σενάρια έχουν ως κοινό παρανομαστή τις μόνιμες θυσίες στο βωμό της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

-- Μπορεί μία χώρα να φύγει από το ευρώ, αλλά να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

-- Καταρχάς υπάρχουν ήδη αρκετά κράτη - μέλη της ΕΕ που δεν ανήκουν στην Ευρωζώνη. Σ’ όλα τα κράτη μέλη εφαρμόζονται οι ίδιες οι αντιλαϊκές στρατηγικές κατευθύνσεις για τη θωράκιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ήδη έχουν κατατεθεί εναλλακτικές προτάσεις για μια ΕΕ πολλών ταχυτήτων. Αυτή η εξέλιξη αντανακλά αλλαγές στο συσχετισμό δύναμης λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης στο εσωτερικό της ΕΕ. Σε κάθε περίπτωση το ζήτημα είναι ο λαός να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις και να μην εγκλωβιστεί στους ανταγωνισμούς διαφόρων μονοπωλιακών συμφερόντων. Μόνο ο ανατρεπτικός δρόμος της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, μπορεί να οδηγήσει στη λαϊκή ευημερία, επιλέγοντας ο ίδιος την αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ, ως μια επιλογή στο πλαίσιο ριζικών αλλαγών.

-- Στη Γερμανία έχουμε για πρώτη φορά σ’ ένα κρατίδιο πρωθυπουργό που υποστηρίζεται από τους αριστερούς, τους σοσιαλδημοκράτες και του πράσινους. Αν συμβεί αυτό σε εθνικό επίπεδο μπορεί να έχουμε αλλαγή στη στάση της Γερμανίας απέναντι στην Ευρώπη;

-- Για να το καταλάβουν κι οι αναγνώστες της εφημερίδας σας: Το αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνά με το αδελφό κόμμα του ΠΑΣΟΚ στη Γερμανία. Βλέπετε, λοιπόν, ότι οι διαφορές δεν είναι αγεφύρωτες.

Η στάση της Γερμανίας δεν διαμορφώνεται από τους πολιτικούς συσχετισμούς και τις συνθέσεις των κυβερνήσεων συνεργασίας της, αλλά από τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων στον ανταγωνισμό τους και εκτός της Ευρώπης και διεθνώς με ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα κτλ.

Όσο για το ερώτημα περί αλλαγής στάσης, εξαρτάται για ποια αλλαγή μιλάμε. Ήδη στο εσωτερικό της γερμανικής άρχουσας τάξης υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις και προβληματισμός για τη μορφή διαχείρισης και τις προτεραιότητες των διεθνών συμμαχιών της χώρας. Ωστόσο, αυτές οι διαφορές δεν αφορούν την ουσιαστική βελτίωση της θέσης του λαού, δεν αμφισβητούν τον δρόμο των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων για τη διασφάλιση φθηνής εργατικής δύναμης. Όπως δείχνουν τα παραδείγματα των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας μια μεταβολή προς πιο επεκτατική διαχείριση δεν συνιστά φιλολαϊκή πολιτική. Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην κεντρική γερμανική κυβέρνηση μετέχουν και οι δυο βασικοί πυλώνες του αστικού πολιτικού συστήματος, οι χριστιανοδημοκράτες και οι σοσιαλδημοκράτες.