Ο Αλέκος Χαλβατζής έρχεται την πιο κατάλληλη στιγμή καβάλα στο μαύρο άλογο του να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα.

Διαβάζω την τοποθέτηση του υιού Χαλβατζή πάλι σήμερα στα ιστολόγια και τα σαιτ των διαφόρων καλοθελητών και παρατηρώ ότι η στρέβλωση της πραγματικότητας έχει πάρει διαστάσεις θρίλερ στις μέρες μας. Δεν θα κάτσω να πάρω γραμμή προς γραμμή το συνομοσιολογικό παραλήρημα του Αλέκου, άλλωστε άμα ξεκινήσουμε με τα λογής λογής παραληρήματα, δεν θα πρέπει να κάνουμε όλη μέρα και όλη νύχτα άλλη δουλειά. Λοιπόν παραθέτω παρακάτω κάποια επίμαχα κομμάτια από την τοποθέτηση του Χαλβατζή και κατόπιν τα σχολιάζω:


Επιπλέον στον Δημόσιο Προσυνεδριακό Διάλογο που ολοκληρώθηκε σήμερα (η ημερομηνία υποβολής άρθρων έχει κλείσει από τις 15/3) και παρά τις μεθοδεύσεις φίμωσης (επιφυλάσσομαι να αναλύσω σε μελλοντικό post) εκφράστηκε μια αξιοθαύμαστη αντίθεση στα σχέδια των τιμονιέρηδων για μετάλλαξη του ΚΚΕ. Η αντιπαράθεση αυτή αποτελεί γεγονός πρωτόγνωρο στην ιστορία του ΚΚΕ και για την ιστορία του διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος γεγονός τουλάχιστον σπάνιο. Εκφράστηκε σε ποσοστό 20-25% απόλυτη απόρριψη των Θέσεων-Σχεδίων και συναγερμός για την πορεία του Κόμματος ενώ άλλο ένα 10-15% εξέφραζε σοβαρή ανησυχία άσχετα με το ότι δεν διευκρίνιζε ρητά αν επιπλέον απορρίπτει-καταψηφίζει. Δηλαδή 1/3 όσων πήραν το θάρρος να τοποθετηθούν δημόσια εξέφρασε τουλάχιστον μια σοβαρή κριτική. Φυσικά και φυσιολογικά καθεμιά από τις κριτικές τοποθετήσεις είχε το χαρακτήρα της, σε διάφορες πλευρές εξέφραζαν και διαφορετικές μεταξύ τους εκτιμήσεις, με κάποιες πλευρές προσωπικά δεν μπορώ να συμφωνήσω, παρόλα αυτά στη συντριπτική πλειοψηφία τους χαρακτηρίστηκαν από προσπάθεια υπεράσπισης του Μαρξισμού-Λενινισμού, ορθολογισμό, νηφαλιότητα, τιμιότητα και ειλικρίνεια. Και όλα αυτά έγιναν, καταρχήν, από απλά μέλη του Κόμματος, παρά και ενάντια στην εικόνα ομοφωνίας που χτίζουν οι τιμονιέρηδες και που τυπικά τουλάχιστον έχει εκφραστεί –τα τελευταία χρόνια– και με ομοφωνίες της ΚΕ ή άλλων σωμάτων. Όλη αυτή η κριτική έχει καταδείξει ότι Θέσεις–Σχέδια αποτελούν ένα διάτρητο συνονθύλευμα που έχει ήδη καταρρεύσει, αποτελούν ένα άταφο πτώμα.



Λοιπόν μας λέει ο Αλέκος το 35-45/100 από όσους βρήκαν το κουράγιο να τοποθετηθούν(οι άλλοι δεν τόλμησαν γιατί έχει γκούλαγκ μάλλον), διαφώνησαν μερικώς ή εντελώς με τις θέσεις του συνεδρίου. Για την ακρίβεια αυτού που διαφώνησαν εντελώς ήταν το 20-25/100 σύμφωνα με τα όσα γράφει. Προσωπικά, για να πω την αλήθεια, δεν έκατσα να μετρήσω πόσοι ήταν υπέρ και πόσοι κατά των θέσεων, αν και αυτό το 20-25 για ευθεία αντιπαράθεση σε αυτές μου μοιάζει τραβηγμένο από τα μαλλιά, αλλά ακόμα και αν είναι έτσι ισχύουν τα παρακάτω.

- Τι σημασία έχει αν ένα 20-25 διαφωνεί με τις θέσεις, όταν το υπόλοιπο 75 χοντρικά συμφωνεί, δηλαδή τι έπρεπε να γίνει, να επικρατήσει ή άποψη του 25/100(που δεν είναι 25 φυσικά), τι δημοκρατικό υπάρχει σε αυτό;.

- Η παρέμβαση και η διαφωνία στα επί μέρους, συνιστά για τον Αλέκο αντίθεση στις θέσεις γενικά; Με αυτήν την λογική και εγώ είμαι ενάντια στις θέσεις γιατί είχα ορισμένες "ενστάσεις" στα επί μέρους.

- Τι είναι πιο λογικό, να γράψει επιστολή αυτός που διαφωνεί ή αυτός που συμφωνεί; Δηλαδή αυτός που συμφωνεί με όλα τι να γράψει, "οκ καλά τα λέτε", φυσικά υπάρχουνε και τέτοιοι όμως κυρίως έχει λόγο να συμμετέχει εκείνος που θέλει να εκφράσει αντίθεση σε κάποια σημεία βασικά ή δευτερεύοντα σχετικά με τις θέσεις και το καταστατικό. Άρα ακόμα και αν μετρήσουμε τις διάφορες αρνητικές τοποθετήσεις, αυτές που στην ουσία διαφωνούν με τη γραμμή, και τις βρούμε 10-15/100, δεν σημαίνει ότι αυτό το 10-15/100 ανταποκρίνεται και στο ποσοστό εκείνων που διαφωνούν συνολικά μέσα στο κόμμα.

- Επίσης, πολλές από τις απόψεις που εκφράστηκαν θα ληφθούν σοβαρά υπόψη, ο διάλογος δεν γίνεται για το θεαθήναι, εκτός και άμα διάλογος είναι μόνο το άσπρο μαύρο, δηλαδή Λ.Σ εναντίον ΑΑΔΜ, γιατί αν είναι έτσι δεν είναι διάλογος αλλά μονομαχία. Όσοι πάντως ήλπιζαν σε τέτοιου είδους γενικευμένη μονομαχία μόνο το καλό του κόμματος δεν ήθελαν και όσο και αν κρύβονται πίσω από τη δήθεν ανυσηχία τους, η ονείρωξη της διάσπασης αποτελούσε και αποτελεί τον πραγματικό τους πόθο.



Και παρακάτω λέει πάλι ο Αλέκος:


Είναι αστείες οι κατηγορίες οτι, δήθεν, τεκμηριώνεται φραξιονισμός όσων εκφράζουν διαφωνία με τις Θέσεις επειδή, λέει, «οι διαφωνούντες γράφουν τα ίδια, σαν από καρμπόν». Αν πεις σε δέκα αγνώστους ότι ένα μαύρο άλογο είναι καναρίνι, τι θα σου απαντήσουν; Δε θα σου απαντήσουν όλοι ότι: α) κάνεις πλάκα β) είναι άλογο γ) είναι μαύρο;

Πάντως όπως φαίνεται η μειοψηφία είναι που βρίσκει το άλογο μαύρο, οπότε Αλέκο εσένα τι σου δίνει την βεβαιότητα ότι το μαύρο άλογο που βλέπεις δεν αποτελεί αντικατοπτρισμό; Επειδή εσύ και μερικοί άλλοι βλέπετε το άλογο μαύρο δεν σημαίνει ότι είναι κιόλας, εκτός και αν αγνοείς όλους εκείνους που λένε ότι το άλογο είναι άσπρο. Και δεν λέω ότι η πλειοψηφία έχει πάντα δίκιο, αλλά σίγουρα δεν βλέπουν το άλογο όλοι μαύρο όπως αφήνεις να εννοηθεί. Οπότε λογικό είναι κάποιος να υποθέσει ότι κάτι τρέχει με όσους έχουν ακριβώς την ίδια άποψη και την αναπαράγουν ως καρμπόν, δεν μπορεί να είναι μια random ομαδική παραίσθηση, από κάπου υπάρχει συντονισμός(ή μήπως και η ΚΟΒ ριζοσπάστη ανέπτυξε ανεξάρτητα και τυχαία κοινή γραμμή;).

Αυτά προς το παρόν για τον Αλέκο...ακόμα έναν επίδοξο σωτήρα του κόμματος.



Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)