Κάτω από την ετικέτα

Οδηγίες προς ναυτιλλόμενους: Η αφήγηση που ακολουθεί, αν και αλληγορική όπως θα διαπιστώσουν όσοι τη διαβάσουν, περιγράφει σκηνές που είναι ικανές να σοκάρουν. Συνεχίστε με δική σας ευθύνη και μην πείτε μετά ότι δεν σας προειδοποίησα.



Κάτω από την ετικέτα



Χάζευες αρκετή ώρα στους διαδρόμους του super market μέχρι να φάσεις στην φρουταρία. Σου τράβηξε την προσοχή το ραφάκι με τις φράουλες, αυτά τα κατακόκκινα φρούτα σε σχήμα καρδιάς είναι τα αγαπημένα σου. Πλησίασες, πήρες την μπλέ συσκευασία στο χέρι και χωρίς να το πολυσκεφτείς έσκισες το σελοφάν και τράβηξες μια μεγάλη ζουμερή φράουλα από μέσα. Έφερες τη φράουλα κοντά στο στόμα σου και τη δάγκωσες, κόλλησες τη γλώσσα σου πάνω στο κομμάτι για να απολαύσεις τον υπέροχο χυμό της.

Όμως, αντί να απελευθερωθεί μέσα στο στόμα σου η γλυκιά γεύση του φρούτου, ξεχύθηκε ένα πηχτό υγρό που είχε τη γεύση του αίματος και την μπόχα το ιδρώτα. Έφτυσες τη δαγκωνιά χάμω στο πάτωμα και εκείνη έσκασε με ένα πλαφ αφήνοντας μια κόκκινη κηλίδα. Γύρισες το κεφάλι σου από την άλλη και έτριψες τη γλώσσα σου με την αναστροφή του χεριού σου, όσες φορές και αν επανέλαβες τη διαδικασία η αηδιαστική γεύση δεν έλεγε να υποχωρήσει.

Περπάτησες προς τα χαρτικά, έπιασες ένα πακέτο χαρτομάντιλα για να σκουπίσεις το στόμα σου. Έψαξες με το νύχι σου να βρεις την άκρη του αυτοκόλλητου και όταν τη βρήκες το τράβηξες για να ανοίξει. Όμως αντί για τον ήχο του αυτοκόλλητου που ξεκολλάει, ακούστηκε ο αναπάντεχα ανατριχιαστικός ήχος της σάρκας που σχίζεται, πέταξες από τα χέρια σου το πακέτο αντανακλαστικά.

Αριστερά, στα ψυγεία με τα κρέατα στέκονταν 3-4 κυρίες και περίμεναν τη σειρά τους, πλησίασες ελπίζοντας ότι αν βρεθείς δίπλα σε άλλους ανθρώπους θα μπορούσε να συνέλθεις λιγάκι και να αποδράσεις από τις μακάβριες παραισθήσεις, διότι τι άλλο θα μπορούσε να συμβαίνει;  Πρώτη στη σειρά στεκόταν μια νεαρή κοπέλα που είχε αγκαλιάσει το μωρό της με το αριστερό της χέρι που ε'οχε γείρει πάνω στο στήθος και στον ώμο της. Με το άλλο χέρι έδειχνε στον κρεοπώλη κάτι που βρισκόταν πίσω από τη βιτρίνα. Το βλέμμα σου στράφηκε προς τα εκεί που έδειχνε, πάγωσες, όχι, αυτό δεν μπορούσε να συμβαίνει στην πραγματικότητα. Πάνω στους μεγάλους δίσκους του κρεοπωλείου βρίσκονταν ακουμπισμένα ακρωτηριασμένα ανθρώπινα μέλη, αλίμονο δεν ήταν νεκρά, ανοιγόκλειναν ακόμη τα δάχτυλα τους ακριβώς όπως οι δαγκάνες από τα ζωντανά καβούρια στον πάγκο του ψαρομανάβη... Σήκωσες το κεφάλι και κοίταξες ξανά προς τη νεαρή μητέρα, το πρόσωπο σου είχε χάσει εντελώς το χρώμα του, εκείνη μη δείχνοντας να το προσέχει σου χαμογέλασε. Ο χασάπης φόρεσε ένα ζευγάρι πλαστικά γάντια μίας χρήσης και έπιασε με το χέρι του το κομμάτι που του είχε υποδείξει η κοπέλα, ύστερα γύρισε από την άλλη και άνοιξε το διακόπτη της μηχανής του κιμά.

Έκανες να φύγεις, προσπάθησες να τρέξεις όμως ήταν λες και βρισκόσουν μέσα σε ένα τεράστιο βάζο από μέλι, οι κινήσεις σου αργές, το οπτικό σου πεδίο περιορισμένο, ότι υπήρχε στο βάθος είχε μεταλλαχθεί σε μια απροσδιόριστη πολύχρωμη θολούρα και εκείνα που ήταν μπροστά σου έδειχναν αφύσικα διογκωμένα και ασταθή. Στην αρχή δεν μπορούσες να καταλάβεις από που προερχόταν εκείνος ο βαθύς αργόσυρτος και επαναλαμβανόμενος ήχος. Ήταν λες και χτυπούσε κάποιο μεταλικό κύμβαλο πάνω σε ένα τεράστιο τελετουργικό γκονγκ, ύστερα συνειδητοποίησες ότι  επρόκειτο για τον χτύπο της καρδιάς σου.

Οι διάδρομοι τώρα έμοιαζαν να έχουν γίνει λαβύρινθος, κάθε φορά που νόμιζες ότι πλησίαζες στην έξοδο έπεφτες πάνω σε κάποιο ράφι που σου έκλεινε το δρόμο. Τελικά μετά από ώρα, που εσένα σου είχε φανεί αιώνας, μπόρεσες να φτάσεις στα ταμεία. Τα πάντα γύρω σου συνέχισαν να κινούνται απελπιστικά αργά, τα ταμεία ήταν γεμάτα κόσμο που βαστούσε κόκκινα καλαθάκια ή έσπρωχνε καρότσια, οι υπάλληλοι πατούσαν τα κουμπάκια των ταμειακών μηχανών και πέρναγαν τα προϊόντα ένα-ένα από το scaner. Έκανες να περάσεις ανάμεσα από τους πελάτες, το χέρι κάποιου σε εμπόδισε ενώ ο ίδιος γύρισε και σε κοίταξε φανερά ενοχλημένος με την αγένεια σου. Άρχισε να ανοιγοκλείνει το στόμα του όμως εσύ δεν μπορούσες να ξεκαθαρίσεις ούτε τι έλεγε ούτε και μπορούσες να του εξηγήσεις, η φωνή του έφτανε στα αυτιά σου παραμορφωμένη ενώ η δική σου είχε κοπεί. Αναγκάστηκες να περιμένεις μέχρι να έρθει η σειρά σου και ας μην κρατούσες στα χέρια σου τίποτε. Όταν μετά από βασανιστική αναμονή έφτασες στην ταμία της έδειξες με μια θεατρινίστικη κίνηση τα άδεια σου χέρια, εκείνη σε κοίταξε για λίγο απορημένη και ύστερα ασχολήθηκε με τον επόμενο στην γραμμή.

Επιτέλους, τα είχες καταφέρει, η έξοδος βρισκόταν μόλις μερικά μέτρα μακριά σου. Άξαφνα τα πάντα γύρισαν στο κανονικό τους, οι ήχοι, το πεδίο της όρασης σου, οι κινήσεις των ανθρώπων, ο κόσμος ολόκληρος επανήλθε στον νορμάλ βιαστικό του ρυθμό. Άρχισες να τρέχεις προς την διπλή αυτόματη πόρτα,  το φωτοκύτταρο, που έπιασε την κίνηση σου, της έδωσε εντολή να ανοίξει. Πέρασες την πόρτα αλλά λίγο πριν διαβείς το κατώφλι σου έκοψαν το δρόμο κάτι περίεργες κατάμαυρες στήλες. Στην αρχή νόμισες ότι ήταν κάγκελα και ασυναίσθητα έσφιξες τα χέρια σου πάνω τους. Εκείνη τη στιγμή η συνείδηση σου αυτονομήθηκε, ήταν λες και πέρασες σε αστρική προβολή, σαν άυλο μάτι άρχισε να απομακρύνεται από το σώμα σου. Όταν απομακρύνθηκε αρκετά μπορούσες να δεις τον εαυτό σου από απόσταση, βρισκόσουν παγιδευμένος πίσω από ένα barcode ανήμπορος να απεμπλακείς ενώ τα χέρια σου παρέμεναν γαντζωμένα σε δύο από τις κατάμαυρες παράλληλες στήλες του.



Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)