Η πραγματικότητα και τα διακυβεύματα του ΣΥΡΙΖΑ

Στη στάση του ΚΚΕ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ και, ιδιαίτερα, στην άρνηση του πρώτου να φορέσει το κοστούμι της «υπεύθυνης – κυβερνώσας αριστεράς» και να συνεργασθεί με το δεύτερο, επιχειρεί να κάνει κριτική ο Αλέξης Μητρόπουλος με άρθρο του στην «Αυγή» του Σαββάτου. Κι όπως έχει συμβεί πάμπολλες φορές σε ανάλογες περιπτώσεις, επαληθεύεται και πάλι το γνωστό γνωμικό: Όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Ας δούμε συγκεκριμένα, όμως, τα βασικά σημεία κριτικής του βουλευτή Αττικής του ΣΥΡΙΖΑ.

Πρώτον: Καταλογίζει στο ΚΚΕ αδυναμία προσέγγισης και κατανόησης του πραγματικού διακυβεύματος των σημερινών συνθηκών. Γράφει συγκεκριμένα: «...δεν διαπιστώνει ότι σήμερα διακυβεύεται κάτι περισσότερο από τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση των πραγμάτων που άπτεται της υπαρκτικής σύνθεσης ή συγκρότησης του κοινωνικού και εθνικού μας σχηματισμού. Εάν έκανε διαφορετική διαπίστωση, όπως έγινε σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους, τότε το πρωταρχικό αίτημα της κοινωνίας και της πατρίδας θα οδηγούσε ασφαλώς σε συνεργατικές συμπεριφορές.» Με άλλα λόγια, καταλογίζει στο ΚΚΕ, ότι δεν κάνει τις ίδιες με τον ΣΥΡΙΖΑ αναλύσεις και εκτιμήσεις για την ελληνική καπιταλιστική κοινωνία, την κρίση, την έξοδο απ' αυτή, κλπ, κλπ, θεωρώντας (αυθαίρετα και χωρίς την παραμικρή τεκμηρίωση και επιχειρηματολογία), ότι οι δεύτερες είναι σωστές και υπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα και την προοδευτική εξέλιξη των πραγμάτων.

Ποια είναι η πραγματικότητα; Στην ταξική κοινωνία μας και, μάλιστα, στις σημερινές συνθήκες της βαθιάς κρίσης, κ.λπ., το διακύβευμα δεν είναι το ίδιο για την αστική και την εργατική τάξη της χώρας. Για την πρώτη, βρίσκεται στο φόρτωμα των βαρών της κρίσης στους εργαζόμενους, στη διαμόρφωση όρων και προϋποθέσεων  επανόδου στην ανάπτυξη ανταγωνιστικών κερδών (φτήνεμα μεροκάματων και μισθών, αντιδραστικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, ιδιωτικοποιήσεις, κ.λπ.), στην παραπέρα ενσωμάτωση της χώρας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ή χωρίς αλλαγές συμμάχων και εταίρων, κλπ, και πρωτίστως, στη διαιώνιση του σάπιου και ξεπερασμένου ιστορικά καπιταλιστικού συστήματος και στη διατήρηση της εξουσίας της, με την εργατική τάξη και το λαό εγκλωβισμένο και υποταγμένο. Είτε με μείγμα πολιτικής Μέρκελ, είτε με μείγμα Μόντι, Ολάντ ή Ομπάμα. Είτε με την κεντροδεξιά, είτε με την κεντροαριστερά. Είτε με τη λεγόμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική, είτε με την όποια σοσιαλδημοκρατική εκδοχή της πρώτης, όπως έχει αποδείξει η πράξη των τελευταίων δεκαετιών σε όλες τις  χώρες της Ευρώπης που ανέλαβε την κυβέρνηση η «αριστερά της ευθύνης». 

Για την εργατική τάξη, το διακύβευμα βρίσκεται στην αποφασιστική απόκρουση της αντιλαϊκής επίθεσης, στη διεκδίκηση και κατάκτηση των όποιων βελτιώσεων, στον απεγκλωβισμό από κάθε λογής ψευτοδιλήμματα και ιδεολογήματα και την ολόπλευρη ταξική χειραφέτησή της,  στην ανατροπή του καπιταλισμού και της αστικής εξουσίας, την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και την εργατική-λαϊκή εξουσία, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και την απελευθέρωση όλης της κοινωνίας.  

Τα διακυβεύματα δεν είναι απλώς διαφορετικά. Είναι ριζικά αντίθετα και ασυμβίβαστα. Γεγονός, που γίνεται ολοφάνερο, ακόμη και στην καθημερινή πραγματικότητα, στους χώρους δουλειάς και τις ατέλειωτες ουρές των ανέργων. Εκεί που καθημερινά αγριοκοιτάζονται και γρονθοκοπούνται τα καπιταλιστικά κέρδη, με τα μεροκάματα και τους μισθούς, η ανταγωνιστικότητα και η κινεζοποίηση των σχέσεων εργασίας με τις ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και αμοιβής, ο υπερσυσσωρευμένος πλούτος με την επεκτεινόμενη και αυξανόμενη συνεχώς φτώχεια και μιζέρια. 

Το ΚΚΕ τάσσεται με το διακύβευμα της εργατικής τάξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί -υποτίθεται- να τα παντρέψει, να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα. Σε τελευταία ανάλυση,  υπηρετεί το διακύβευμα της αστικής τάξης. Και για να κάνει το εγχείρημά του λιγότερο αποκρουστικό, το ντύνει με την φορεσιά της αποτροπής «κινδύνων ύπαρξης του κοινωνικού και εθνικού μας σχηματισμού». Στην πραγματικότητα, εκφράζει τον φόβο του στο ενδεχόμενο δημιουργίας συνθηκών αποσταθεροποίησης του συστήματος και μαζικής αμφισβήτησης του από τα λαϊκά στρώματα.  

Όσο για τις άλλες «κρίσιμες ιστορικές περιόδους», τις οποίες υπαινίσσεται ο Αλ. Μητρόπουλος, ας μην ανησυχεί. Το ΚΚΕ έχει βγάλει τα συμπεράσματά του. Έχει διδαχτεί και διδάσκεται καθημερινά, τόσο από την ηρωική δράση των κομμουνιστών εκείνων των εποχών, όσο και από τις όποιες ελλείψεις και λάθη, πρώτα και κύρια, στα ζητήματα στρατηγικής. 

Δεύτερον: Ο αρθρογράφος ισχυρίζεται, ότι η σημερινή στάση του ΚΚΕ είναι άκρως αντιφατική, εκτιμώντας (πάλι αυθαίρετα και χωρίς την παραμικρή τεκμηρίωση), ότι στις σημερινές συνθήκες, η πολιτική και τακτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μόνος δρόμος για την προστασία των όποιων λαϊκών κατακτήσεων. Γράφει συγκεκριμένα: «Έτσι, έχουμε την πρωτόγνωρη αντίφαση, αφενός μεν να επαληθεύεται (σ.σ. Το ΚΚΕ) σε όλα τα κεντρικά ιδεολογικά ζητήματα (ιστορική και κοινωνική υστεροφημία), αφετέρου δε να έχει καταστραφεί η κοινωνία και οι κατακτήσεις του λαού, στις οποίες πρωτοστάτησε».

Ας αφήσουμε το γεγονός, πως ο ισχυρισμός αυτός επιχειρεί (εμμέσως πλην σαφώς) να φορτώσει το ΚΚΕ με ευθύνες για τις όποιες καταστροφές της κοινωνίας και αφαίρεση λαϊκών κατακτήσεων. Ας δούμε την ουσία του ισχυρισμού.

1. Η υπεράσπιση των όποιων μέχρι σήμερα λαϊκών κατακτήσεων γίνεται στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους του αγώνα. Με άλλα λόγια, εξαρτάται από το επίπεδο της ταξικής πάλης. Ο βαθμός επιτυχίας εξαρτάται, πρώτα και κύρια, από την ταξική συσπείρωση, ενότητα και μαχητικότητα της εργατικής τάξης, από τον απεγκλωβισμό τους από κάθε λογής ρεφορμιστικές αυταπάτες και ιδεολογήματα, από την  όποια κινδυνολογία και τρομοκρατία. Από την κατανόηση του πραγματικού χαρακτήρα και περιεχόμενου της κρίσης, των βαθύτερων αιτιών της, αλλά και της μόνης, προς όφελος της εργατικής τάξης, διεξόδου.

Όλοι γνωρίζουν, πλέον, τι λέει και τι κάνει το ΠΑΜΕ και οι κομμουνιστές που παλεύουν στις γραμμές του, για όλα τα προηγούμενα. Όπως γνωρίζουν και τι κάνουν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, τις περισσότερες φορές αντάμα με τους ρεφορμιστές, τους κυβερνητικούς και εργοδοτικούς συνδικαλιστές. Τα σχόλια περιττεύουν.

2. Η πολιτική και τακτική του ΣΥΡΙΖΑ κάθε άλλο, παρά εγγυάται την προστασία των σημερινών λαϊκών κατακτήσεων. Πάμπολλες είναι οι αποδείξεις γι' αυτό. Π.χ. η προαναφερόμενη πρακτική του στο εργατικό κίνημα. Η εγκατάλειψη θέσεων και συνθημάτων, που αποτελούσαν τη σημαία του, μέχρι τις τελευταίες εκλογές και η συνεχιζόμενη μεταμόρφωσή του σε μια εκδοχή σύγχρονου ΠΑΣΟΚ, κλπ.

Άλλωστε, ο κίνδυνος για τις όποιες λαϊκές κατακτήσεις έχουν απομείνει, προέρχεται από όλα όσα αναφέρονται παραπάνω, ως διακύβευμα της αστικής τάξης. Με άλλα λόγια, ο κίνδυνος ταυτίζεται με τις αντικειμενικές ανάγκες και συμφέροντα   των κεφαλαιοκρατών, τον σύγχρονο καπιταλισμό και την κρίση του, τους αντικειμενικούς νόμους λειτουργίας και εξέλιξής του. Ολ' αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ είτε τα κρύβει, είτε αδυνατεί να τα καταλάβει. Και όχι μόνο. Λέει στους εργαζόμενους και το λαό, ότι αρκεί να αλλάξει η σημερινή κυβέρνηση και να αναλάβει στη θέση της μια αριστερή, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και όλα θα ταχτοποιηθούν. Όλοι θα μείνουν ικανοποιημένοι, εργάτες και κεφαλαιοκράτες. Και βέβαια, μαζί τους, η ανταγωνιστικότητα, η προσέλκυση επενδυτών, οι πολυεθνικές που καραδοκούν για να τοποθετήσουν κερδοφόρα τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαιά τους, κλπ, κλπ... 

3. Ουσιαστικά, ο Αλ. Μητρόπουλος καλεί το ΚΚΕ να εγκαταλείψει τις θέσεις του σε όλα «τα κεντρικά ιδεολογικά ζητήματα», παρ' ότι -όπως παραδέχεται- έχουν δικαιωθεί, για να μην υπάρξει χάος και καταστροφή. Σε τελευταία ανάλυση, έχουμε μια εκδοχή του επαναλαμβανόμενου τους τελευταίους αιώνες διλήμματος, που έβαζαν και βάζουν οι κάθε λογής ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις μπροστά στην εργατική τάξη και τους κομμουνιστές: Επανάσταση ή μεταρρύθμιση, μαζί με μια δόση κινδυνολογίας. Με μια διαφορά. Παλιότερα, η έννοια της μεταρρύθμισης περιείχε κάποιες βελτιώσεις των όρων εργασίας και ζωής της εργατικής τάξης, ώστε να τσιμπήσει η τελευταία το δόλωμα και να ξεχάσει προς στιγμή την ταξική πάλη και τον ιστορικό της ρόλο. Σήμερα, η έννοια της μεταρρύθμισης είναι ένα αδειανό πουκάμισο. Όχι, τυχαία βέβαια. Αποτελεί συνέπεια του σύγχρονου καπιταλισμού, του βαθμού της αντιδραστικότητας και του σαπίσματός του. Ενός καπιταλισμού, που μόνο χειρότερος μπορεί να γίνει. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί και απόδειξη του βαθμού ωρίμανσης των αντικειμενικών συνθηκών και της επιτακτικής ανάγκης για την ανατροπή και το ξεπέρασμά του. 

Τρίτον: Ο αρθρογράφος δεν αποφεύγει τα γνωστά και χιλιοειπωμένα, περί μοναχικού δρόμου του ΚΚΕ. Αυτό είναι και το μοναδικό «επιχείρημά» του για την πολιτική του ΚΚΕ. «Ξεχνώντας», βέβαια, ότι η πολιτική της Λαϊκής Συμμαχίας και Εξουσίας αναφέρεται στη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, πρώτα και κύρια, στην εργατική τάξη, τη βασική κινητήρια δύναμη. Από την άλλη, κάνει φανερή  μια ακόμη, κρίσιμη και σοβαρή διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ από το ΚΚΕ. Ο πρώτος πολιτεύεται με βάση την αστική λογική της ανάθεσης. Ζητά την ψήφο και την ανάδειξή του στην κυβέρνηση, για να διαχειρισθεί τις υποθέσεις του λαού. Τα όσα λέει, περί λαϊκής συμμετοχής, έχουν ως αναντικατάστατη προϋπόθεση τη στράτευση του λαού στη δική του πολιτική. Θυμίζουν τα περί «συμμετοχικής δημοκρατίας» του Γ. Παπανδρέου. Το ΚΚΕ αγωνίζεται και παλεύει για να κάνει την εργατική τάξη και το λαό πραγματικό και μοναδικό αφεντικό του τόπου. Ιδιοκτήτη και διαχειριστή της εξουσίας, των επιχειρήσεων, της ανάπτυξης, της παραγωγής και διανομής του πλούτου, όλων όσα υπάρχουν σ' αυτή τη χώρα.

902.gr