Ορισμένες κινήσεις αστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων (πρώτο μέρος)

του Τάσου Τραβασάρου

ΚΟΜΕΠ Τεύχος: 2011 Τεύχος 4

Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν τις προβλέψεις και εκτιμήσεις του ΚΚΕ για την καπιταλιστική κρίση, την όξυνση των αντιθέσεων στους κόλπους της ΕΕ, καθώς και την επιδείνωση των όρων ζωής της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Το Kόμμα επισημαίνει και σήμερα ότι το εργατικό-λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στις διάφορες εκδοχές διαχείρισης της αστικής εξουσίας, αλλά να οργανωθεί και να αντεπιτεθεί σε γραμμή ρήξης και ανατροπής της αστικής εξουσίας.

Τα διάφορα σενάρια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος επιδιώκουν την ανώδυνη απορρόφηση της αυξανόμενης δυσαρέσκειας της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, τη διαμόρφωση αναχωμάτων στην ευρύτερη εργατική και λαϊκή συσπείρωση με το ΚΚΕ, την αναζήτηση αποτελεσματικότερης πολιτικής διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης. Οι διεργασίες στους κόλπους των αστικών κομμάτων ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., καθώς και τα διάφορα πολιτικά σχήματα που πρόσφατα εμφανίστηκαν [Πανελλήνιο Αρμα Πολιτών - Δημαράς, Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜΑΡ) με επικεφαλής τον Κουβέλη, Δημοκρατική Συνεργασία (ΔΗΣΥ) της Ντόρας Μπακογιάννη], αντικειμενικά εξυπηρετούν την εναλλακτική αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Επίσης η κρίση ανατροφοδοτεί την αντιπαράθεση ανάμεσα σε εθνικιστικές και κοσμοπολίτικες απόψεις στους κόλπους της αστικής τάξης. Κρίσιμο ζητούμενο είναι να μην εγκλωβιστούν τα εργατικά και λαϊκά στρώματα στις αστικές αντιπαραθέσεις.

Η νεοσύστατη Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών - «Σπίθα» διαδραματίζει ξεχωριστό ρόλο στη διαμόρφωση ενός αστικού ρεύματος ενσωμάτωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας σε σχεδιασμούς τμημάτων της αστικής τάξης, που μπορεί να εγκλωβίσει τα λαϊκά στρώματα στη μέγγενη των ενδοαστικών ανταγωνισμών.

Παράλληλα διεργασίες συντελούνται στο χώρο που περιλαμβάνει δυνάμεις του οπορτουνισμού όπως ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τμήματα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που πολιτικά συναντιούνται με μια τάση μέσα στο ΠΑΣΟΚ, με άλλους σοσιαλδημοκράτες σε γραμμή «εθνικοπατριωτική» για την έξοδο από την κρίση. Πολλά από τα στελέχη του οπορτουνιστικού χώρου συμμετείχαν στη συγκρότηση του «Αριστερού Βήματος Διαλόγου και Κοινής Δράσης» ή προηγούμενα στην «πρωτοβουλία οικονομολόγων και πανεπιστημιακών».

Η ΚΙΝΗΣΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ - «ΣΠΙΘΑ»

Είναι αντικειμενικό σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης όχι μόνο η εργατική τάξη και τα φτωχά μεσαία στρώματα αλλά και ανώτερα τμήματα των μεσαίων στρωμάτων να πλήττονται, να θίγονται, να έχουν απώλειες στο εισόδημά τους. Ορισμένα τμήματα αυτών των δυνάμεων σε προηγούμενη φάση είχαν ωφεληθεί από την πορεία καπιταλιστικής ανάπτυξης. Τα στρώματα αυτά αντιδρούν σε αυτές τις εξελίξεις, διεκδικώντας όμως άμεσες λύσεις στα πλαίσια του συστήματος, υιοθετώντας μια σειρά αστικά ιδεολογήματα που εστιάζουν στους «διεφθαρμένους πολιτικούς», την «κομματοκρατία» κλπ. Με αυτές τις θέσεις παρασύρονται και πολιτικά ανώριμες λαϊκές και εργατικές μάζες στη βάση της όξυνσης των λαϊκών προβλημάτων. Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας μικροαστικού χαρακτήρα αξιοποιούνται από την αστική τάξη για την ενσωμάτωσή τους στις δικές της επιδιώξεις για ανασύνθεση του αστικού πολιτικού συστήματος και χτύπημα του εργατικού κινήματος. Πολύ περισσότερο που σε συνθήκες κρίσης καταστρέφεται ένα τμήμα της αστικής τάξης (κλείνουν επιχειρήσεις) γενικότερα πέφτει το γενικό ποσοστό κέρδους, εντείνονται οι προβληματισμοί σχετικά με την πολιτική παρέμβαση για ταχύτερη έξοδο από την κρίση.

Σε αυτό το πλαίσιο εμφανίζονται νέες πολιτικές δυνάμεις όπως η Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών - «Σπίθα» με επικεφαλής το Μίκη Θεοδωράκη, που συγκροτήθηκε και λειτουργεί από την 1η Δεκέμβρη 2010. Αν και αυτοχαρακτηρίζεται ως «αντισυστημική», στην πραγματικότητα πρόκειται για αστική πολιτική δύναμη. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι μια από τις πρώτες εκδηλώσεις της «Σπίθας»1 έγινε από τους γνωστούς ως «επιστημονικούς φορείς» των δικηγόρων, γιατρών και μηχανικών, στους οποίους ηγούνται αστικές δυνάμεις και ανώτερα τμήματα αυτοαπασχολουμένων. Κυρίως τα δεύτερα γίνονται φορείς της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής όχι μόνο στους αντίστοιχους μισθωτούς επιστήμονες αλλά και σε άλλα λαϊκά στρώματα και στην εργατική τάξη. Μεταφέρουν την αστική ιδεολογία και πολιτική σε διάφορες παραλλαγές της, συχνά με «αριστερό», «σοσιαλδημοκρατικό» περίβλημα, αλλά και αντικομμουνισμό.

Την ίδρυση ακολούθησε η συγκρότηση επιτροπών σε διάφορες περιοχές. Στις 5 Φλεβάρη 2011 πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στην Αργυρούπολη, όπου παρουσιάστηκε η «Προσωρινή Συμβουλευτική Επιτροπή» (ΠΣΕ)2. Επόμενη κεντρική εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 27 Φλεβάρη στο Βελλίδειο.

Τη συμπάθειά τους προς τη «Σπίθα» έχουν δείξει φανερά και με την παρουσία τους στο Βελλίδειο στελέχη του αστικού πολιτικού κόσμου (Ψωμιάδης, Κούβελας, Παπαθεμελής κ.ά.) και μια σειρά διανοούμενοι του συστήματος. Στην ίδια εκδήλωση παρευρέθη και ο Πρόδρομος Εμφιεμτζόγλου, γνωστός καπιταλιστής, πρόεδρος της κατασκευαστικής εταιρείας «Μηχανική», ο οποίος παλιότερα είχε στηρίξει ανοιχτά το ΛΑ.Ο.Σ. Η επίσημη ιστοσελίδα της «Σπίθας» δεν παραλείπει να τον χαρακτηρίσει ως «ευπατρίδη Ελληνα».

Κατά την ιδρυτική συνάντηση της «Σπίθας» Κεφαλονιάς έστειλαν χαιρετιστήριο οι Πάνος Καμένος, βουλευτής της ΝΔ, καθώς και η Σοφία Σακοράφα, πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.

Θετική τοποθέτηση απέναντι στη «Σπίθα» έχουν πάρει διάφοροι πολιτικοί χώροι, ενώ αρκετοί την προσδιορίζουν ως ένα «ευρύτερο πατριωτικό φάσμα» από τη «ριζοσπαστική δεξιά έως την πατριωτική αριστερά»3.

Στην «Ελεύθερη Ωρα» του Γρηγόρη Μιχαλόπουλου, στις 19 Γενάρη 2011, παρουσιάζεται η ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη στο «REX», κάτω από τον τίτλο: «Μίκης Θεοδωράκης: Ν’ απαλειφθούν απ’ το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση οι όροι που θίγουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Ολη η ομιλία που άναψε πατριωτική… Σπίθα σε χιλιάδες Ελληνες».

Επίσης, η εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς», στις 6 Δεκέμβρη 2010, δημοσιεύοντας εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη, παρουσιάζει με θετικό τρόπο την ίδρυση της «Σπίθας» κάτω από τον τίτλο: «Παράγγελμα ανυπακοής από τον Μίκη Θεοδωράκη. Ανακοίνωσε το “άναμμα” της Σπίθας». Η ίδια εφημερίδα, στις 12 Φλεβάρη 2011, φιλοξένησε συνέντευξη του Νίκου Κούνδουρου, μέλους της Προσωρινής Συμβουλευτικής Επιτροπής της «Σπίθας».

Τη δράση της «Σπίθας» προβάλλει το περιοδικό «Επίκαιρα», των εκδόσεων Α. Λιβάνη, όπου σε μόνιμη βάση περιέχεται αρθρογραφία των μελών της Προσωρινής Συμβουλευτικής Επιτροπής της.

ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΣΤΙΓΜΑ ΤΗΣ «ΣΠΙΘΑΣ»

Η «Σπίθα» απευθύνει «πατριωτικό» κάλεσμα για την υπεράσπιση του έθνους από την ξένη κατοχή της Τρόικα. Δηλαδή, αν και παρουσιάζεται ως «αντισυστημική» δύναμη, υποστηρίζει το καπιταλιστικό σύστημα στο όνομα της εθνικότητας. Προσπερνά δηλαδή την αντίθεση μεταξύ της αστικής και της εργατικής τάξης μέσα στην ελληνική κοινωνία, στην οποία εξουσιάζει η πρώτη. Ετσι στο όνομα της «πατριωτικής» ενότητας υποτάσσει την εργατική τάξη αλλά και τα λαϊκά στρώματα στην εκμετάλλευση και καταπίεση του κεφαλαίου, των μονοπωλίων.

Αναλυτικότερα, η «Σπίθα» μέσα από τις διάφορες διακηρύξεις της προβάλλει τις εξής θέσεις:

• Η Ελλάδα είναι υπό κατοχή και υπάρχει ανάγκη ανεξαρτησιακού - απελευθερωτικού αγώνα.

• Το μνημόνιο καταπατεί το σύνταγμα - είναι αντισυνταγματικό και παράνομο.

• Η κρίση στην Ελλάδα ήρθε ως αποτέλεσμα σχεδίου των ΗΠΑ για να προκαλέσει σοκ και κατάρρευση στην ελληνική οικονομία - «το δόγμα του σοκ».

• Το πολιτικό προσωπικό και το πολιτικό σύστημα είναι εξαρτημένο από ξένη δύναμη (ΗΠΑ). Αρα υπάρχει ανάγκη ανασύνταξης του πολιτικού σκηνικού και στελέχωσής του από ανεξάρτητους (δηλαδή μη εξαρτημένους από τις ΗΠΑ) πολιτικούς.

• Στοιχείο της ανασύνταξης του πολιτικού συστήματος θα είναι η ανάληψη πολιτικού ρόλου από τους «αρίστους» της κοινωνικής και οικονομικής ζωής (π.χ. διπλωμάτες όπως ο Βασίλειος Μαρκεζίνης κ.ά.).

• Για την ανασύνταξη του πολιτικού συστήματος είναι απαραίτητη μια συνταγματική αλλαγή μέσω συντακτικής εθνοσυνέλευσης.

• Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής και των εξωτερικών σχέσεων να υπάρξει δυνάμωμα των σχέσεων με Κίνα και Ρωσία και διαφορετική προσέγγιση στις σχέσεις με την Τουρκία μέσω άμεσων συνεννοήσεων Ελλάδας - Τουρκίας, χωρίς τη μεσολάβηση τρίτων (ΗΠΑ).

• Η «Σπίθα» να παίζει το ρόλο συνένωσης «μετώπων» που θα δημιουργηθούν κατά της «εξάρτησης», όπως των εργατών, των αγροτών, των ανέργων, των φοιτητών, των επιστημόνων.

• Υπεράσπιση του «εθνικού πολιτισμού» από τις σχεδιασμένες επιθέσεις των ΗΠΑ και άλλων δυνάμεων που επιβουλεύονται το ελληνικό έθνος.

Η «Σπίθα» κατηγορεί το ΚΚΕ ως άτολμο και μέρος του «συστήματος», επειδή από θέση στρατηγικής αντίληψης δεν ξεχωρίζει τους καπιταλιστές σε τραπεζίτες ή βιομηχάνους, τίμιους ή διεφθαρμένους, πατριώτες ή προδότες, αλλά στρέφεται ενάντια στους καπιταλιστές ως τάξη.

Ο αντικομμουνισμός δεν εκφράζεται μόνο ως ευθεία πολεμική από την αστική ιδεολογία αλλά και ως ιδιαίτερη, συχνά εξ «αριστερών», πολεμική στη στρατηγική του ΚΚΕ. Αξιοποιούνται και μια σειρά δυνάμεις που ακόμα και στο όνομα της «ανυπακοής» και της «κινηματικής δράσης» λασπολογούν και συκοφαντούν το ΚΚΕ, ακριβώς γιατί έχει κρυστάλλινη ταξική επαναστατική αντίληψη και δε γίνεται ουρά αστικών επιδιώξεων, δεν υποχωρεί στην οπορτουνιστική πίεση.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΕΘΝΟΥΣ - «ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΗΓΕΜΟΝΙΑΣ» 

Μέσα από τις ομιλίες του Μ. Θεοδωράκη, αλλά και όλη τη δραστηριοποίηση της «Σπίθας», αναδεικνύεται το εξαιρετικά επικίνδυνο και δηλητηριώδες για τις εργατικές λαϊκές συνειδήσεις ιδεολόγημα ότι -τάχα- η βασική αντίθεση της εποχής μας είναι η αντίθεση μεταξύ των ΗΠΑ και των εθνών-κρατών που βρίσκονται σε αντίθεση μαζί τους, ότι η επίλυση αυτής της αντίθεσης θα οδηγήσει σε εξελίξεις υπέρ των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων.

Η διεθνοποίηση του κεφαλαίου, ο μονοπωλιακός ανταγωνισμός παρουσιάζεται ως «παγκοσμιοποίηση», κατασκευασμένη από τις ΗΠΑ, που στρέφεται ενάντια στα «ελεύθερα έθνη».

Χαρακτηριστικά είναι και τα παρακάτω αποσπάσματα, επίσης από την παρουσίαση του ιδεολογικού στίγματος της «Σπίθας», στις 6 Φλεβάρη 2011: «Η σύγχρονη διεθνής κατάσταση χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια δημιουργίας συνθηκών που θα οδηγήσουν μέσω της παγκοσμιοποίησης της Αγοράς σε μια παγκοσμιοποιημένη Κοινωνία Υπερεθνικού χαρακτήρα υπό την αιγίδα της Υπερδύναμης.

Στο δρόμο για την ολοκλήρωση αυτού του στόχου τα ισχυρότερα εμπόδια είναι έως σήμερα τα Εθνη-Κράτη, των οποίων οι ιστορικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες αμύνονται στην προσπάθεια της Υπερδύναμης να θρυμματίσει τον κοινωνικό τους ιστό, που εκτός από την ιστορία και τον πολιτισμό του κάθε λαού, τον αποτελούν και οι κάθε είδους κατακτήσεις ειδικά στον κοινωνικό, εργασιακό και μορφωτικό τους τομέα. Επομένως το Εθνος-Κράτος αποτελεί σήμερα το τελευταίο ανάχωμα της άμυνας των ελεύθερων λαών.

[…] η βασική διεθνής αντίθεση ανάμεσα στις δυνάμεις του Κακού και του Καλού περνά κάθετα μέσα σε κάθε Εθνος-κράτος και γίνεται η κυρίαρχη αντίθεση που χωρίζει τους “Κακούς” της κάθε χώρας, δηλαδή το σύνολο των δυνάμεων της εξάρτησης από την Υπερδύναμη και τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, από τους “Καλούς”, δηλαδή τους ανεξάρτητους πολίτες της κάθε χώρας που δεν δέχονται και αντιστέκονται στον νέο ολοκληρωτισμό που απειλεί το σύνολο της ανθρωπότητας. Κάθε άλλου είδους αντίθεση που χώριζε έως τώρα τις κοινωνίες των Εθνών-Κρατών που βρίσκονται στο στόχαστρο, εξακολουθεί μεν να υπάρχει, αποκτά όμως δευτερεύουσα σημασία μπροστά σ’ αυτή τη βασική αντίθεση που η έκβασή της θα σημάνει είτε την πλήρη εξουθένωση είτε ένα νέο ξεκίνημα του κάθε λαού.

[…] Εμείς πρώτοι στην Ελλάδα τοποθετήσαμε την βασική αντίθεση της ελληνικής κοινωνίας ανάμεσα σε όλους τους ανεξάρτητους πολίτες και στο μπλοκ των εξαρτημένων δυνάμεων από την Υπερδύναμη (εξάρτηση που τη θεωρούμε ως ξένη κατοχή, δεδομένου ότι στηρίζεται στη δύναμη των ξένων) και χαρακτηρίσαμε τη μορφή του αγώνα μας ως αγώνα απελευθερωτικού. Οι κοινωνικές-ταξικές αντιθέσεις δεν έχουν φυσικά εξαφανιστεί. Ομως όλες οι δυνάμεις της οικονομικής ολιγαρχίας μαζί με τα παρασιτικά επαγγέλματα ανήκουν στο στρατόπεδο της ξένης εξάρτησης. Αντίθετα το στρατόπεδο των ανεξάρτητων πολιτών το αποτελούν όλες οι υγιείς κοινωνικές δυνάμεις - θύματα εκμετάλλευσης και εξαπάτησης οικονομικής και πολιτικής, του μπλοκ της ξένης εξάρτησης»4.

Η «Σπίθα» υποστηρίζει ότι η χώρα τελεί «υπό κατοχή», ιδιαίτερα μετά τη δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο. Σύμφωνα με τη «Σπίθα», η κατοχή είναι αποτέλεσμα της βαθιάς «εξάρτησης» της κυρίαρχης μερίδας του πολιτικού κόσμου που έχει αποκλειστικό προσανατολισμό προς τις ΗΠΑ και είναι «εξαρτημένο» από αυτές. Σε αντιπαράθεση με αυτό το «εξαρτημένο πολιτικό προσωπικό», οι εκπρόσωποι της «Σπίθας» εμφανίζονται ως «ανεξάρτητοι», συγκαλύπτοντας έτσι τον καπιταλιστικό αντιλαϊκό προσανατολισμό τους.

Η «Σπίθα» επιδιώκει να παρουσιαστεί ως ένα «νέο ΕΑΜ» που θα συσπειρώσει σε εθνική βάση ενάντια στην «κατοχή» και την «εξάρτηση». Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικές οι αναφορές ότι η «Ελλάδα ανήκει στην Ελλάδα». Κατά παραπλανητικό τρόπο αναγνωρίζεται στα λόγια η ύπαρξη κοινωνικών - ταξικών αντιθέσεων, αλλά κατά τη «Σπίθα» έρχονται σε δεύτερη μοίρα, αφού πρώτα πρέπει να λυθεί το «εθνικό» - «να απελευθερωθεί η χώρα», ενώ οι κατακτήσεις των εργαζομένων παρουσιάζονται ως απόρροια ορισμένης διαφορετικής εθνικής κουλτούρας ορισμένων εθνών πού τώρα υποχώρησε.

Με αυτό το μεγάλο ψέμα αποκρύπτονται οι ιστορικές συνθήκες, μέσα στις οποίες κατακτήθηκαν εργατικά δικαιώματα με σκληρή ανειρήνευτη ταξική πάλη της εργατικής τάξης σε κάθε χώρα, με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές, ενάντια στην αστική τάξη και στις κυβερνήσεις της. Ταυτόχρονα ο συσχετισμός σε διεθνές επίπεδο, λόγω της νίκης της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Ρωσία το 1917, της εργατικής εξουσίας με την επαναστατική καθοδήγηση των μπολσεβίκων και την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, ευνόησε μια σειρά βασικές κατακτήσεις (οκτάωρο, κοινωνικές ασφαλίσεις) στον καπιταλιστικό κόσμο.

Η εργατική τάξη πρέπει να συνειδητοποιήσει πως δεν υπάρχει ούτε ελάχιστο κοινό συμφέρον ανάμεσα σε αυτή και το κεφάλαιο. Στην περίοδο της κρίσης, η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας οξύνεται ιδιαίτερα. Αυτή η αλήθεια δε μειώνεται από το γεγονός ότι και τμήματα του κεφαλαίου καταστρέφονται λόγω της νομοτελειακής κίνησης του καπιταλισμού με ανταγωνισμό, ανισομετρία, συγκεντροποίηση.

Πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό σημαίνει πάλη ενάντια στο κεφάλαιο. Σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογείται διαχωρισμός της αστικής τάξης σε «εθνική» και «ξενόδουλη». Η τάξη των καπιταλιστών έχει ενιαίο γενικό συμφέρον απέναντι στην εργατική τάξη, την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Βέβαια υπάρχουν αντιθέσεις μεταξύ τμημάτων της κάθε εθνικά συγκροτημένης αστικής τάξης, ακόμα υπάρχουν και διαφοροποιήσεις σε σχέση με την επιλογή ξένων συμμάχων. Πολύ περισσότερο υπάρχουν ανταγωνισμοί μεταξύ των αστικών τάξεων διαφορετικών κρατών, ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις απέναντι στις οποίες συχνά η αστική τάξη μιας χώρας δε στέκεται ενιαία. Ετσι εμφανίζονται και διαφορετικές τάσεις μεταξύ των τμημάτων της αστικής τάξης που επιδιώκουν διαφορετικές διεθνείς συμμαχίες ή διαφορετική διαπραγμάτευση στα πλαίσια των υπαρχουσών συμμαχιών. Αυτά όμως πρέπει να κατανοούνται ως ενδοοικογενειακά ζητήματα του κεφαλαίου.

Το να αναζητεί η εργατική τάξη κοινά συμφέροντα με τους εκμεταλλευτές της, έχει ως αποτέλεσμα να ευνουχίζει την πάλη της, να γίνεται ανίκανη να αντισταθεί, πολύ περισσότερο να αντεπιτεθεί για την επαναστατική εργατική εξουσία, για την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Ως αιτία της κρίσης η «Σπίθα» προβάλλει το λεγόμενο «δόγμα του σοκ». Σύμφωνα με αυτό, η οικονομική κρίση κατασκευάστηκε από τις ΗΠΑ με σκοπό να προκαλέσει σοκ στις οικονομίες των εθνών-κρατών, για να τις καθυποτάξει. Το επιχείρημα αυτό είναι σαφώς σαθρό και θέτει αντεστραμμένα τη σχέση οικονομίας-πολιτικής. Αλλωστε η καπιταλιστική κρίση αγκαλιάζει και τις ΗΠΑ. Η «Σπίθα» επιδιώκει να παίξει ρόλο αποπροσανατολισμού και χειραγώγησης με διεθνή δραστηριότητα. Εχει ήδη προαναγγείλει, δια στόματος Θεοδωράκη, τη διοργάνωση «διεθνούς συσκέψεως από εκπροσώπους Εθνών-Κρατών, που έχουν περάσει από την διαδικασία του οικονομικού “ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ”, που τη βιώνουν σήμερα όπως εμείς, και που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή υποψήφιες να την υποστούν», αναφερόμενος στην Ισλανδία, τον Ισημερινό, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Προτείνουν τη συμμετοχή στη σύσκεψη της Ναόμι Κλάιν, συγγραφέα του βιβλίου «Το Δόγμα του Σοκ» που εκδόθηκε στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Λιβάνη.

Με διακηρύξεις της η «Σπίθα» αναδεικνύει το ζήτημα της διερεύνησης του μέρους του χρέους που είναι «απεχθές», ενώ υποστηρίζει ότι χρειάζεται «να δημιουργηθεί δημόσιος εθνικός τραπεζικός πυλώνας, που θα σπάσει το τραπεζικό καρτέλ […] να διεκδικήσουμε διαγραφή μέρους του χρέους σε συνεργασία με ελλειμματικές χώρες του ευρωπαϊκού νότου»5.

Στην ομιλία του Μ. Θεοδωράκη στο Βελλίδειο επισημαίνεται: «Με ατράνταχτα στοιχεία να αποδείξουμε ότι το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους είναι απεχθές και να αρνηθούμε να το πληρώσουμε, όπως έκανε ο Ισημερινός».

Αντικειμενικά η «Σπίθα» σε αυτό το ζήτημα συναντιέται με ανάλογες πρωτοβουλίες από το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και του οπρτουνισμού για τη συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ). Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι στην εκδήλωση σύστασης-πρωτοβουλίας για τη συγκρότηση ΕΛΕ παρευρέθηκε εκπρόσωπος της «Σπίθας», ενώ οι Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος και Γεώργιος Κασιμάτης, μέλη της Προσωρινής Συμβουλευτικής Επιτροπής, υπογράφουν για τη συγκρότηση επιτροπής για το Λογιστικό Ελεγχο του χρέους της Ελλάδας.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΑΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΣΥΜΜΑΧΙΩΝ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ

Οσον αφορά τις οικονομικές και γεωπολιτικές εξελίξεις, ως βασικό ζήτημα προβάλλεται ο αναπροσανατολισμός των συμμαχιών της χώρας προς την κατεύθυνση της Κίνας και της Ρωσίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο Βελλίδειο ο Μ. Θεοδωράκης υποστήριξε ότι αν η Κίνηση βρισκόταν στην κυβέρνηση θα αρνιόταν την πληρωμή του «επαχθούς χρέους» και θα επιδίωκε να συνάψει «συμφέρουσες οικονομικές συμφωνίες δανείου με την Κίνα τη Ρωσία, που να μας βοηθήσουν να απαλλαγούμε εντελώς από το υπέρογκο χρέος, όπως και οικονομικές συμφωνίες καθαρά αναπτυξιακού χαρακτήρα με την δημιουργία δεκάδων κοινοπραξιών με σκοπό την εκμετάλλευση του πλούτου της χώρας»6.

Κάτι ανάλογο υποστηρίζει και ο Βασίλειος Μαρκεζίνης7, ο οποίος αναπτύσσει πολύπλευρη δραστηριότητα προβάλλοντας παρόμοιες θέσεις με τη «Σπίθα». Υποστηρίζοντας την ανάγκη του επαναπροσδιορισμού της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας αναφέρει ότι: «εξέχουσα θέση έχει για τη χώρα μας η αναγκαιότητα να αναπτύξει μια εξωτερική πολιτική ίσων αποστάσεων από τα κυριότερα κέντρα ισχύος: την Αμερική, τη Ρωσία, αλλά και την Κίνα (την οποία σύντομα, αν όχι ήδη, πρέπει να την παίρνουμε εξίσου στα σοβαρά). Θεωρώ μάλιστα ότι αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη στο σύνολό της»8.

Οσον αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, προσεγγίζονται από τη «Σπίθα» από τη σκοπιά της αναβαθμισμένης διαπραγμάτευσης χωρίς την ανάμειξη των ΗΠΑ. Επίσης, σε τοποθετήσεις μελών της ΠΣΕ της «Σπίθας» καθώς και σε αρθρογραφία τους, ανοίγεται αντιπαράθεση στη συνεργασία της ελληνικής κυβέρνησης με το Ισραήλ. Για παράδειγμα στο άρθρο του Δ. Κωνσταντακόπουλου στα «Επίκαιρα», στο οποίο δεν απορρίπτεται συνολικά η ελληνο-ισραηλινή συνεργασία, ασκείται κριτική για τον τρόπο και τους όρους της συνεργασίας: «υπάρχουν όμως μεγάλες προσδοκίες για το κυπριακό “οικόπεδο 12” που θα ψάξει η ελληνοεβραϊκή Νομπλ. Δεν θάταν όμως καλύτερα να ενεργοποιηθούν και ρώσικες, γαλλικές κινέζικες εταιρίες στην Κυπριακή ΑΟΖ, να ανοίξει το παιχνίδι; Γιατί μόνο μια εταιρεία αμερικανοεβραϊκών συμφερόντων;»9. 

Πηγη:

Lenin Reloaded