ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ..

Η κατάρρευση των κοινωνικών υπηρεσιών έχει αρχίσει, χωρίς υπερβολή, να παίρνει τερατώδεις διαστάσεις. Όπως σας έχω πει δουλεύω σε μια από αυτές τις υπηρεσίες που ασχολείται με τον "προσδιορισμό" του ''ποσοστού" αναπηρίας, ποσοστό που είναι το καθοριστικό "αντικειμενικό" στοιχείο βάσει του οποίου ένας ασφαλισμένος λαμβάνει, αν έχει και το αναγκαίο αριθμό "ενσήμων" (δηλαδή, ημερών ασφαλισμένης εργασίας), σύνταξη αναπηρίας ή παραπληγικό επίδομα ή επίδομα απολύτου αναπηρίας ή, αν είναι άπορος ή προστατευόμενος απο τον 1ου βαθμού συγγενή του, προνοιακό επίδομα.

Σας μιλώ για κοινωνικό όλεθρο. 

Δεν είναι μόνο οι καθυστερήσεις στην συγκρότηση των επιτροπών, λόγω έλλειψης ιατρικού και διοικητικού προσωπικού, που φέρνουν σε απελπισία θανάτου τους βαρειά ασθενείς εργάτες-υπαλλήλους-μικροαστούς, αλλά και η σκλήρυνση των κριτηρίων απο τον νέο (σαδιστικό) κώδικα αναπηρίας. Λ.χ μια γυναίκα με καρκίνο του μαστού, μετά απο 2-3 χρόνια χωρίς υποτροπή "κόβεται" με ποσοστό κάτω του 50%, ενώ παραμένει ως κατώτερο αναγκαίο ποσοστό για την λήψη σύνταξης απο τον Ο.Α.Ε.Ε (πρωην Τ.Ε.Β.Ε, Τ.Σ.Α και Τ.Α.Ε) το 67%. Μαζικό "κόψιμο" συντάξεων και επιδομάτων. Σφαγή. Όλα αυτά υπο το αισχρό νομιμοποιητικό πλαίσιο της κατάργησης των χαριστικών επιδομάτων. Αυτά υπήρξανε, και ήμουν στο παρελθόν αυτόπτης μάρτυρας "μαϊμουδιών", αλλά υπήρξανε και (όντως) οριακές περιπτώσεις που δεν ήταν σκέτη απάτη, αλλά στα όρια, και στιγματίζονται και αυτές ως "μαϊμού".

Η καταστροφή είναι απόλυτη, ο πόνος και η βία του αστικού κράτους απόλυτα, και η ωμότητα των πολιτικών διοικήσεων απόλυτη. Δεν θα αναλύσω άλλο την συγκεκριμένη μορφή της εγκληματικής δράσης των πολιτικών διοικήσεων. 

Θα ήθελα μόνον να  σταθούμε με προσοχή  απέναντι στους ιδεολογικους-πολιτικούς-κοσμοθεωρητικούς εκπροσώπους  και τους "διοικητικούς" και "επιστημονικούς'' ιμάντες μεταβίβασης αυτής της ωμής ταξικής πολιτικής του κεφαλαίου απέναντι στους ασθενείς εργάτες-υπαλλήλους-μικροαστούς.

Ο κυνισμός τους και η αισχρότητά τους είναι ασύλληπτες. Η ωμότητά τους είναι απόλυτη, σχεδόν αδιανόητη. Είναι φασίστες όλοι αυτοί, επαγγελματίες δολοφόνοι της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, εχθροί του λαού. Ο λαός πρέπει να αποκτήσει μνήμη. Η μνήμη όμως πρέπει να είναι συγκεκριμένη, προσδιορισμένη, ιδιαιτεροποιημένη. Δεν αρκεί να μιλάει κανείς για το "σύστημα". Η ταξική πολιτική ηθική, η τσίπα, αν υπάρχει σταλιά σε όσους την επικαλούνται, επιτάσσει προσωποποίηση, ευθυνοποίηση και ενοχοποίηση των εχθρών του λαού. Αλλά αυτό προϋποθέτει σαφή και λεπτομερειακή ανάλυση όλων των συγκεκριμένων διαστάσεων του εγκλήματος, και όχι μόνον γενικεύσεις...

Ι.Τζανάκος     

• Αναδημοσίευση από τον Αυτοκαθορισμό  μέσω παραναγνώστη