Τι έγινε το '53 με το γερμανικό χρέος; -- Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει διευθέτηση του ελληνικού χρέους ανάλογη με αυτή που έγινε στη Γερμανία το 1953. Τι έχει να κερδίσει ο λαός;

Μιλώντας στο βρετανικό «Guardian», ο Αλ. Τσίπρας είπε ότι «η μόνη βιώσιμη λύση είναι ένα κούρεμα του χρέους, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρη την νότια περιφέρεια».

Επανέλαβε την πρόταση για «μια διεθνή συνδιάσκεψη, όπως αυτή που έγινε στο Λονδίνο το 1953 και απάλλαξε τη Γερμανία από το 60% του χρέους της». Σε άλλες παρεμβάσεις του, ο Αλ. Τσίπρας συνοδεύει αυτήν την πρόταση με το αίτημα για ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για την Ελλάδα. «Ζητούμε, επίσης, για την ώρα, ένα μορατόριουμ της εξυπηρέτησης του χρέους, έτσι ώστε να μπορούμε να ανακατευθύνει τα χρήματα για την ανάπτυξη», κατέληξε μεταξύ άλλων ο Αλ. Τσίπρας, λέγοντα ότι τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν θα χρησιμοποιηθούν «για την επανεκκίνηση της ετοιμοθάνατης ελληνικής οικονομίας» και αυτό «θα είναι μια win-win λύση». Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει διαχείριση του χρέους «αλά ΔΝΤ», αναγνωρίζει την υποχρέωση του λαού να αποπληρώσει έστω και μέρος από το χρέος της πλουτοκρατίας και διαβεβαιώνει ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα πολιτευθεί σε απόλυτη συνεννόηση με δανειστές και εταίρους, αφού λέει ότι «θέλουμε να συμφωνήσουμε με τους δανειστές μας σε μια αξιόπιστη λύση» και μάλιστα «το συντομότερο δυνατό». Για κερασάκι στην τούρτα, καλλιεργεί αυταπάτες ότι από τις ενδοκαπιταλιστικές συμφωνίες και τους συμβιβασμούς μπορούν να βγουν εξίσου κερδισμένοι ο λαός και τα μονοπώλια, με μια λύση «win-win», όπως ονομάζει τη συμφωνία για το χρέος που ζητάει.

Τι ήταν, όμως, η συμφωνία του '53 για το χρέος της Γερμανίας και πόσο ωφελημένος βγήκε ο λαός; Η Συμφωνία του Λονδίνου για το γερμανικό χρέος έγινε ανάμεσα στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας από τη μία και τις συμμαχικές δυνάμεις από την άλλη. Η γερμανική κυβέρνηση, υπό τον καγκελάριο Κόνραντ Αντενάουερ, ανέλαβε τη δέσμευση να ξοφλήσει τα χρέη που δημιουργήθηκαν την περίοδο 1919 - 1945. Οι Γερμανία και οι δανειστές της αποφάσισαν το προπολεμικό, αλλά και το μεταπολεμικό γερμανικό χρέος να «κουρευτεί» κατά τουλάχιστον 50%, ενώ παράλληλα επεκτεινόταν η αποπληρωμή σε πάνω από 30 χρόνια. Η συμφωνία του '53 είχε τον ίδιο ακριβώς στόχο με το σχέδιο Μάρσαλ: Να ανορθώσει την καπιταλιστική οικονομία και να θωρακίσει την αστική εξουσία, εξασφαλίζοντας κεφάλαια για τους ίδιους μονοπωλιακούς ομίλους που στήριξαν προπολεμικά την άνοδο του Χίτλερ. Στα παραπάνω, πρέπει να προστεθεί ο συνολικός σχεδιασμός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στη διαπάλη με το σοσιαλιστικό στρατόπεδο που είχε δημιουργηθεί με την πάλη των λαών μετά την ήττα του φασισμού.

Στο ίδιο το γερμανικό έδαφος, παρά τη Συνθήκη του Πότσνταμ, που προέβλεπε ενιαίο γερμανικό κράτος, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προχώρησαν το Μάη του 1949 στην ίδρυση της ΟΔΓ, που αξιοποίησε τα πρώην ναζιστικά στοιχεία και αξιοποιήθηκε ως το σύνορο των δύο κόσμων, του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού. Τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου στα ανατολικά εδάφη που έλεγχε η ΕΣΣΔ, δημιουργήθηκε ένα σοσιαλιστικό κράτος, η Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, με τη θέληση του λαού της. Η θωράκιση της καπιταλιστικής Δυτικής Γερμανίας ήταν δηλαδή μετά τον πόλεμο υπόθεση συνολικά του ιμπεριαλισμού. Εξ ου και η στήριξή της με αμύθητα κεφάλαια στην πλουτοκρατία, που εξασφάλισαν αλματώδεις ρυθμούς ανάπτυξης πολύ πριν τη συμφωνία για το χρέος το 1953. Για παράδειγμα, το 1951 το δυτικογερμανικό ΑΕΠ είχε πιάσει τα προπολεμικά επίπεδα (1938), καθώς και η παραγωγικότητα ήταν ήδη στα επίπεδα του 1936. Ενδεικτικά, το 1950, η βιομηχανική παραγωγή αυξήθηκε με ρυθμό 20%, ενώ το 1951 αυξήθηκε με ρυθμό 18,1%. Το «σχέδιο Μάρσαλ» χρηματοδότησε το 40% των επενδύσεων στην εξόρυξη το 1949 - '50, το 20% των επενδύσεων σε ηλεκτρισμό το 1949 - '51 και το 15% των επενδύσεων στον κλάδο του μετάλλου το 1950 - '51.

Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι το «κούρεμα» του χρέους έγινε συμπληρωματικά στο σχέδιο Μάρσαλ και είχε στόχο να απελευθερώσει κεφάλαια για την ντόπια πλουτοκρατία. Στόχος ήταν η ιμπεριαλιστική στήριξη για να γίνει η Δυτική Γερμανία ο πολιορκητικός κριός για το νέο κοινωνικοοικονομικό σύστημα που οικοδομούνταν. Οι όποιες κατακτήσεις των Γερμανών εργατών, αξιοποιήθηκαν την ίδια περίοδο κυρίως στον ανταγωνισμό με τις σοσιαλιστικές χώρες που έπαιρναν μέτρα υπέρ των εργαζομένων. Απόδειξη γι' αυτό είναι ότι όταν ανατράπηκε ο σοσιαλισμός ξεκίνησε και η μεγάλη ρεβάνς κατά των εργατικών δικαιωμάτων στις δυτικές καπιταλιστικές χώρες. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει σήμερα «κούρεμα» του χρέους και σχέδιο Μάρσαλ για την Ελλάδα, με τον ίδιο ακριβώς στόχο: Να εξασφαλίσει κονδύλια για την πλουτοκρατία για να κάνει επενδύσεις και ανάπτυξη, υποσχόμενος μάλιστα ότι από αυτή θα αποπληρωθεί το χρέος. Από αυτή την ανάπτυξη, τίποτα δεν έχει να κερδίσει ο λαός. Ο νέος κύκλος κερδοφορίας του κεφαλαίου θα γίνει στα ερείπια των εργατικών κατακτήσεων και δε θα εμποδίσει, αλλά θα επιταχύνει την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία τους.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ