Οταν ψάχνουν το «σουλούπωμα» του καπιταλισμού

«Πολύ χαρακτηριστική συνέπεια της βαριά στραμπουληγμένης λογικής του ΚΚΕ είναι, επιπλέον, το γεγονός πως, ενώ αντιλαμβάνεται τους διεθνείς περιορισμούς στην άσκηση ακόμα και μετριοπαθώς προοδευτικών πολιτικών, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, θεωρεί πως μια εθνικοκρατική επιλογή αποδέσμευσης ουσιαστικά τους υπερβαίνει. Βέβαια, όπως επισημαίνει η συντρόφισσα, "μόνη της η αποδέσμευση δεν σου αλλάζει τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, ούτε σε φέρνει σε μια διαφορετική θέση από μια χώρα που είναι έξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση, για παράδειγμα την Αργεντινή". Την ίδια στιγμή, όμως, "πρέπει να απαγορευθούν οι εισαγωγές", εφόσον "με τη "θάλασσα" των εισαγωγών τελείωσε η ανταγωνιστικότητα". Φανταζόμαστε πως η "ανταγωνιστικότητα" δεν είναι μέλημα της "λαϊκής εξουσίας", αλλά αφορά τον ελληνικό καπιταλισμό και τη δική του "αποδέσμευση". Για μια ριζοσπαστική πολιτική, με ορίζοντα την υπέρβαση του καπιταλισμού, αλλά και για την αντιμετώπιση προβλημάτων πλανητικών διαστάσεων, από το οικολογικό μέχρι τη δράση των πολυεθνικών και του ιμπεριαλιστικού τραπεζικού Μολώχ, λύσεις που δεν έχουν ως κεντρική την υπερεθνική διάσταση είναι προβληματικές, για να το πούμε σεμνά». «Αυγή της Κυριακής», 9/12/2012, (Τσακαλώτος - Λάσκος).


Στο παραπάνω απόσπασμα, οι συγγραφείς ανακαλύπτουν «τη στραμπουληγμένη λογική του ΚΚΕ», για να κάνουν κριτική στις, γι' αυτούς, αντιφατικές εκτιμήσεις και θέσεις του ΚΚΕ, κρίνοντάς το βεβαίως από τη σκοπιά της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ για έξοδο από την κρίση εντός της ΕΕ και σε όφελος των καπιταλιστών και μάλιστα με «πλανητική διάσταση», δηλαδή, ή η κρίση θα αντιμετωπιστεί τουλάχιστον εντός της ΕΕ ή λύση δεν υπάρχει, λένε στο λαό, παραπέμποντας στη δευτέρα παρουσία την ακακούφιση που του υπόσχονται.
***

Εξανίστανται τάχα πως το ΚΚΕ «ενώ αντιλαμβάνεται τους διεθνείς περιορισμούς στην άσκηση ακόμα και μετριοπαθώς προοδευτικών πολιτικών, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, θεωρεί πως μια εθνικοκρατική επιλογή αποδέσμευσης ουσιαστικά τους υπερβαίνει». Τι κρύβουν εδώ; Οτι το ΚΚΕ κάνει τις εκτιμήσεις αυτές σε σχέση με τις δυνάμεις που προβάλλουν τάχα προοδευτική πολιτική διαχείρισης του συστήματος και τη δυνατότητα εφαρμογής της με όρους συμμετοχής στην ΕΕ, αλλά και εκτός αυτής, με δεδομένο ότι η Ελλάδα παραμένει καπιταλιστική, άρα συμμετέχει στη διεθνή καπιταλιστική αγορά. Σε σχέση με τη διέξοδο του ΚΚΕ κρύβουν επιμελώς ότι το ΚΚΕ μιλά για αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία, επομένως για οικονομία χωρίς καπιταλιστές, με κοινωνικοποιημένα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, επομένως και χωρίς καπιταλιστικές δεσμεύσεις, άρα με δυνατότητες διεθνών οικονομικών συμφωνιών σε όφελος του λαού που έχει στα χέρια του και την εξουσία και την οικονομία. Σ' αυτή τη βάση και σε οργανική σχέση μ' αυτήν βάζει το ζήτημα της αποδέσμευσης, και όχι αποδέσμευση με καπιταλισμό.

Αυτό κρύβουν σκόπιμα, για να προσδώσουν αντιφάσεις, στη γραμμή του ΚΚΕ, επομένως να στηρίξουν πάνω σ' αυτές τη στρατηγική τους για ενίσχυση της καπιταλιστικής οικονομίας ως διέξοδο από την κρίση και μάλιστα μέσα στην ΕΕ.
***

Πράγματι, με λαϊκή εξουσία και οικονομία, θα παράγεις σχεδιασμένα αξιοποιώντας όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας σε όφελος της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών. Αρα, θα κόψεις τις εισαγωγές και θα κάνεις μόνο τις απαραιτήτως αναγκαίες. Σήμερα, για παράδειγμα, εισάγονται αγροτικά προϊόντα που θα μπορούσαν να παραχθούν στην Ελλάδα. Σήμερα μένουν αναξιοποίητες πηγές ορυκτού πλούτου γιατί δε βγάζουν γρήγορο και εύκολο κέρδος, ή παραδίδονται σε διεθνικά μονοπώλια, για να κερδοφορήσουν. Σήμερα εισάγονται εμπορεύματα κλωστοϋφαντουργίας, δέρματος, ενώ υπάρχει και πρώτη ύλη και τεχνογνωσία στην Ελλάδα για να παραχθούν, αλλά αυτό τον τομέα βιομηχανίας τον κατέστρεψε ο διεθνής καπιταλιστικός ανταγωνισμός που μείωνε τα κέρδη των καπιταλιστών στην Ελλάδα στους συγκεκριμένους τομείς. Στη λαϊκή οικονομία αυτό δε θα υπάρχει, η παραγωγή θα είναι υποταγμένη στις λαϊκές ανάγκες και θα παράγονται αντί να εισάγονται. Αλλά όλ' αυτά για θιασώτες του καπιταλισμού και της καπιταλιστικής διεθνοποίησης, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι αδιανόητα. Γι' αυτό βάζουν και το ζήτημα «της υπερεθνικής διάστασης ως κεντρική λύση». Η οποία είναι υπαρκτή, όχι ως λύση, η λύση δίνεται στο εθνικό επίπεδο, αλλά από την άποψη ότι καμιά χώρα δεν είναι πλήρως αυτάρκης, αλλά μια κυβέρνηση που ασκεί πολιτική με τους καπιταλιστές να έχουν την ιδιοκτησία και την εξουσία, διαπραγματεύεται με άλλους καπιταλιστές αλλά με όρους ανισομετρίας, άρα η Ελλάδα που συμμετέχει από υποδεέστερη θέση σε σχέση με άλλες χώρες στη διεθνή αγορά έχει δυσκολίες. Μια Ελλάδα με λαϊκή εξουσία και οικονομία, αποδεσμευμένη από την απαίτηση ικανοποίησης των συμφερόντων του κεφαλαίου, διαπραγματεύεται με βάση το αμοιβαίο όφελος, χωρίς τις δεσμεύσεις των διακρατικών ενώσεων και άλλων καπιταλιστικών οργανισμών, ξεκινώντας από το όφελος του λαού της.

Ι.