Οταν οι αστοί ασχολούνται με τις Θέσεις του ΚΚΕ

Είναι γεγονός ότι το Πρόγραμμα του Κομμουνιστικού Κόμματος έχει επεξεργασμένη τη στρατηγική του για τη συγκέντρωση των δυνάμεων που έχουν αντικειμενικά συμφέρον για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού και που θα συγκρουστούν για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και την εγκαθίδρυση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.
Αυτό δεν είναι καινούριο ζήτημα. Οπως επίσης δεν είναι καινούριο ζήτημα ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα όταν επεξεργάζεται το Πρόγραμμά του παίρνει στη δοσμένη στιγμή υπόψη του τις εξελίξεις στον καπιταλισμό, γιατί υπάρχουν εξελίξεις, για παράδειγμα η βιομηχανία στην Ελλάδα στη 10ετία του '80 στηριζόταν σε κλάδους και επιχειρήσεις έντασης εργασίας (π.χ., κλωστοϋφαντουργία, ιματισμός κ.λπ.), ενώ στη 10ετία του '90 και μετά έχουμε ανάπτυξη τομέων και επιχειρήσεων έντασης κεφαλαίου (τηλεπικοινωνίες, ενέργεια κ.λπ.).
Υπάρχουν αλλαγές επομένως και στην εργατική τάξη και στα μικροαστικά στρώματα. Η οικονομική κρίση επίσης επιφέρει τέτοιες αλλαγές. Παίρνει επίσης υπόψη τη διαπλοκή της καπιταλιστικής οικονομίας της χώρας με άλλες καπιταλιστικές οικονομίες, την ένταξη ή όχι σε διεθνείς και περιφερειακές διακρατικές ενώσεις, τις εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα κ.λπ.

Ποια πολιτική συμμαχιών και γιατί

Βεβαίως, όταν ένα Κομμουνιστικό Κόμμα κάνει λόγο για δυνάμεις που αντικειμενικά έχουν συμφέρον από το πέρασμα στο σοσιαλισμό, σαφώς και αναφέρεται σε κοινωνικές δυνάμεις. Και επιδιώκει με βάση τις τάξεις και τα κοινωνικά στρώματα, στην καπιταλιστική κοινωνία, να
προσδιορίσει όσο γίνεται με μεγαλύτερη σαφήνεια αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις που έχουν συμφέρον από την ανατροπή του καπιταλισμού, ανεξάρτητα από το αν η πλειοψηφία τους δεν το συνειδητοποιεί ακόμη ως αναγκαιότητα.
Στη Θέση 73 αναφέρεται: «Η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική. Κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής επανάστασης θα είναι η εργατική τάξη ως η ηγετική δύναμη, οι μισοπρολετάριοι (δηλαδή αυτοί που έχουν κύριο εισόδημα μέσω της μισθωτής εργασίας και όχι από κάποια ιδιοκτησία σε μέσα παραγωγής), τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα των αυτοαπασχολούμενων στην πόλη, η φτωχή αγροτιά». Εδώ αναφέρονται με σαφήνεια αυτές οι κοινωνικές δυνάμεις.
Επίσης, στη Θέση 75 αναφέρεται: «Το ΚΚΕ δρα στην κατεύθυνση της προετοιμασίας του υποκειμενικού παράγοντα για την προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης... Η δράση του ΚΚΕ σε μη επαναστατική κατάσταση συμβάλλει αποφασιστικά στην προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα (Κόμμα, εργατική τάξη, συμμαχίες) για επαναστατικές συνθήκες, για την πραγματοποίηση των στρατηγικών καθηκόντων του».
Επομένως, η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ είναι πολιτική στρατηγικής σημασίας και η συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας εντάσσεται στη συγκέντρωση των κοινωνικών δυνάμεων για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, στη δημιουργία του συνόλου των αντικειμενικών και υποκειμενικών προϋποθέσεων. Οι υλικοί όροι για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση υπάρχουν ανεξάρτητα αν δεν είναι στην ημερήσια διάταξη οι αντικειμενικές συνθήκες της σοσιαλιστικής επανάστασης. Δυνάμεις που δεν μπορούν να προετοιμάζονται γι' αυτή τη σύγκρουση, όταν έλθει η στιγμή της σύγκρουσης, η οποία επίσης δεν μπορεί να προκαθοριστεί, ακόμη και αν συμμετέχουν στους αγώνες, χωρίς τη δράση του ΚΚΕ.
Πρέπει, επίσης, να πούμε ότι η δράση για τη συγκρότηση της συμμαχίας γίνεται στο έδαφος της πάλης για τα λαϊκά προβλήματα με πολιτική, περιεχόμενο και προσανατολισμό την πάλη ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στο κεφάλαιο. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος που να βοηθά στη συσπείρωση δυνάμεων σε αγώνες που να αναδείχνουν και να χτυπούν τη ρίζα των προβλημάτων, να συμβάλλει στη ματαίωση χειρότερων μέτρων, στη σχετική βελτίωση της ζωής, στη συνειδητοποίηση της διεξόδου σε όφελος της εργατικής τάξης και των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, όλων όσων τσακίζουν τα μονοπώλια και η εξουσία τους.
Για παράδειγμα, και ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει δήθεν φιλολαϊκή διέξοδο, με πρόγραμμα ανάπτυξης των μεγαλοεπιχειρηματιών, δηλαδή αφήνοντας άθικτη την καπιταλιστική ιδιοκτησία και την εξουσία των μονοπωλίων (μιλά για αλλαγή κυβέρνησης και όχι τάξης στην εξουσία), άρα και τους όρους που αναπαράγουν και διευρύνουν τις αιτίες των προβλημάτων των εργαζομένων. Σ' αυτό το έδαφος καλεί την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα να συμμαχήσουν. Που σημαίνει ότι δεν ανταποκρίνεται ούτε στο σήμερα ούτε στο αύριο υπέρ του λαού.
Οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο κάνουν εκτενή αναφορά και στις κοινωνικές δυνάμεις της συμμαχίας, στην αντικειμενική της βάση, στο έδαφος πάνω στο οποίο συγκροτείται, στη σχέση του ΚΚΕ με τη συμμαχία.

Παλιά υπόθεση η σκόπιμη διαστρέβλωση

Με τη δημοσίευση των Θέσεων της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, ορισμένα αστικά επιτελεία, μέρος του αστικού Τύπου, όπως, π.χ., το «Βήμα» και ο Λ. Σταυρόπουλος, έχουν κάνει σημαία της προπαγάνδας τους, διαστρεβλώνοντας τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ, αυτό: «Το ΑΑΔΜ πάλης το οποίο είχε διακηρύξει το 15ο Συνέδριο καταργείται και αντικαθίσταται από τη "Λαϊκή Συμμαχία"».
Βεβαίως, αυτά τα διανθίζουν με εκτιμήσεις ότι «ο Περισσός έχει αποφασίσει να ακολουθήσει το μοναχικό δρόμο της επαναστατικής πρωτοπορίας, αποκλείοντας τη συνεργασία ακόμη και με δυνάμεις της Αριστεράς που προβάλλουν ένα σαφές αντικαπιταλιστικό πλαίσιο δράσης». Τα ίδια γράφονταν και για το 15ο Συνέδριο σε σύγκριση με το Πρόγραμμα του 10ου Συνεδρίου. Τώρα, για λόγους τακτικής, ενώ ξέρουν, καμώνονται ότι είναι υπέρ του 15ου Συνεδρίου.
Πρώτ' απ' όλα αυτή η προπαγάνδα δεν είναι καινούρια. Εδώ και μερικά χρόνια, αναμασούν τα περί «σεχταριστικής πολιτικής του ΚΚΕ», ότι «το ΚΚΕ δεν έχει πολιτική συμμαχιών», γιατί δε συνεργάζεται με άλλες πολιτικές δυνάμεις. Αλλά συνεργασία για ποιο σκοπό; Την αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος και τη συμβολή του στη χειραγώγηση των εργαζομένων σ' αυτό; Το ΚΚΕ έχει την πιο πλατιά πολιτική αντιμετώπισης των λαϊκών προβλημάτων από τη σκοπιά των πραγματικών τους συμφερόντων κόντρα στα συμφέροντα των μονοπωλίων, άμεσων και μακροπρόθεσμων.
Το ΚΚΕ έχει την πιο πλατιά πολιτική συμμαχιών αφού αναφέρεται στην εργατική τάξη, στους αυτοαπασχολούμενους, στους φτωχούς αγρότες. Βεβαίως, τα πολιτικά κόμματα, ακόμα και αυτά που υποστηρίζουν τους αυτοαπασχολούμενους, δύσκολα ή και με μεγάλες ταλαντεύσεις, μπορούν να υιοθετήσουν το ζήτημα της ανατροπής των μονοπωλίων.
Η αστική και οπορτουνιστική προπαγάνδα, μιλώντας στο όνομα του λαού, έχει μόνιμα στο στόχαστρο τη στρατηγική του ΚΚΕ και αντιπαρατίθεται με σχετική ευελιξία σ' αυτήν. Η άποψη ότι «το ΚΚΕ δε συνεργάζεται» βρίσκεται στην πρώτη γραμμή και την εντάσσουν στα πλαίσια των επιδιώξεων αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Η αστική τάξη όχι μόνο αναζητά και διαμορφώνει εφεδρείες στο πολιτικό της σύστημα για να μπορεί να χειραγωγεί λαϊκές δυνάμεις στην αστική πολιτική, ιδιαίτερα σε συνθήκες που παραδοσιακά της κόμματα καταρρέουν, αλλά επιδιώκει ταυτόχρονα να αποτρέπει όσο γίνεται τη συσπείρωση λαϊκών δυνάμεων στο ΚΚΕ.
Πατάει πάνω σε λαϊκές συνειδήσεις που αναζητούν λύσεις στα προβλήματα, όντας διαπαιδαγωγημένες στην αντίληψη ότι οι κυβερνήσεις λύνουν προβλήματα, οι αντιπολιτεύσεις βάζουν φρένο. Και μπορεί και να κυβερνήσουν. Απ' αυτή τη σκοπιά αντιμετωπίζουν τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο και ο Σταυρόπουλος με το «Βήμα» και κάμποσοι άλλοι, όταν θέτουν το ζήτημα ότι το ΚΚΕ δε συνεργάζεται.
Βγήκαν, επίσης, ο Σταυρόπουλος στο «Βήμα» και κάποιοι άλλοι, με το τροπάρι ότι το ΚΚΕ εγκαταλείπει το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο και το αντικαθιστά με τη Λαϊκή Συμμαχία. Επί της ουσίας καμιά εγκατάλειψη δεν υπάρχει, καμιά αντικατάσταση.
Αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις πασχίζουν σκόπιμα να διατηρούν και να καλλιεργούν συγχύσεις και λαθεμένες θεωρητικές - ιδεολογικές, επομένως και πολιτικές, προσεγγίσεις, με τον όρο «ιμπεριαλισμός».

Ο ιμπεριαλισμός είναι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός.

Στο μαρξισμό - λενινισμό, με τον όρο «ιμπεριαλισμός» προσδιορίζεται το μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού. Δεν είναι διαφορετικό ζήτημα ο ιμπεριαλισμός από το μονοπωλιακό καπιταλισμό, όπου στην οικονομία κυριαρχεί το μονοπώλιο. Επομένως, είτε «ιμπεριαλισμός» πούμε είτε «μονοπωλιακός καπιταλισμός» είναι ένα και το αυτό.
Επειδή, όμως, αναφέραμε πιο πάνω ότι υπάρχουν δυνάμεις που διαχωρίζουν τον ιμπεριαλισμό από το μονοπωλιακό καπιταλισμό, πρέπει να πούμε ότι το κάνουν αποσπώντας την πολιτική από την οικονομία και με τον όρο «ιμπεριαλισμός» αναφέρονται στην εξωτερική πολιτική ισχυρών καπιταλιστών κρατών στα πλαίσια της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής αγοράς και των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και προσδιορίζουν ως «ιμπεριαλισμό» την τάση για επεμβάσεις, πολέμους κ.λπ.
Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο αποσαφηνίζουν αυτό το ζήτημα λέγοντας ότι η Λαϊκή Συμμαχία έχει σαφή αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό - αφού ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι μονοπωλιακός - προωθεί τη ρήξη με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, που αυτό συνεπάγεται τη λύση της ανισόμετρης σχέσης εξάρτησης και ανισότιμης αλληλεξάρτησης, αντιστρατεύεται τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη συμμετοχή σε αυτόν (Θέση 62).
Υπάρχει ένα δεύτερο ζήτημα το οποίο διευκρινίζεται. Ο όρος «δημοκρατικό». Υπάρχουν δημοκρατικές κοινωνικές δυνάμεις; Είναι άλλο ζήτημα ως μέτωπα πάλης. Και ως τέτοια υπάρχουν στη Λαϊκή Συμμαχία.
Η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ και στο 15ο Συνέδριο και στις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο αναφέρεται στη συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων, αυτών που έχουν αντικειμενικά συμφέρον από την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.
Ολες οι υπόλοιπες αναφορές εφημερίδων σαν το «Βήμα», σχετικά με τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ και την πολιτική των συμμαχιών του αποτελούν ένα συγκεκριμένο πλαίσιο πολεμικής στη στρατηγική του ΚΚΕ που επιδιώκει να περάσει στη συνείδηση των εργαζομένων ότι μόνο με τις από τα πάνω συνεργασίες των «αριστερών» δυνάμεων μπορεί να δοθεί φιλολαϊκή διέξοδος και αποκλειστικά εντός του καπιταλισμού.
Μόνο που πρέπει να προβληματίσει τους ανθρώπους του μόχθου, γιατί οι αστικές δυνάμεις επιμένουν να στηρίζουν τέτοιες συνεργασίες, να κάνουν απ' αυτή τη σκοπιά πολεμική στο ΚΚΕ. Αν αυτές έβλαπταν έστω και στο ελάχιστο τους αστούς θα τις πρόβαλλαν; Οι επιδιώξεις τους είναι να συνεχίζουν να επιδρούν στις λαϊκές συνειδήσεις με την αστική κοινοβουλευτική λογική, αφαιρώντας από τους εργαζόμενους το όπλο της ταξικής πάλης από τα κάτω, στους τόπους δουλειάς, στις εργατικές γειτονιές, να τους αφαιρούν το έδαφος της κοινής πάλης ενάντια στο κεφάλαιο, περιορίζοντας τη διέξοδο στα στενά όρια μιας κυβερνητικής λύσης διαχείρισης του καπιταλισμού. Δε θα τους κάνουμε τη χάρη.


Σ. Κ.