Marie-Christine Burricand: Διδάγματα από την εξαφάνιση του ΚΚΓ

Εξαιρετικα σημαντικο κείμενο σχετικα με ΚΚΓ και τις εκει τασεις διαχυσης του μεσα σε ενα ευρυτερο "αριστερο σχηματισμο", το "Μέτωπο τής Αριστεράς".

Ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν στο Ενέν-Μπομόν και τα διδάγματα από την εξαφάνιση τού ΚΚΓ στη Γαλλία και την Ευρώπη

Marie-Christine Burricand

Μετάφραση: dkoss

Πηγή: waltendegewalt 

Πηγή: lenin reloaded

Η αντικατάσταση τής υποψηφιότητας τού Ερβέ Πολί, νομαρχιακού γραμματέα τού ΚΚΓ-62, με αυτήν τού Ζαν-Λυκ Μελανσόν, βρίθει διδαγμάτων. Για να δούμε τι συνεπάγεται αυτή η υπόθεση για το μέλλον τού ΚΚΓ, θα πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πέρα από τη στενή συγκυρία των εκλογών.

Θα ήθελα να καταθέσω ορισμένες προσωπικές σκέψεις, για να ανοίξει η συζήτηση για το μέλλον τού ΚΚΓ.

Καταρχάς, θα ασχοληθώ με τρία ζητήματα για τα οποία νομίζω ότι δεν χρειάζεται να ξοδέψουμε πολύ χρόνο.

Η θέση τής Ομοσπονδίας τού Πα-ντε-Καλέ

Πρόκειται για πρόταση που εκπορεύθηκε από τον Πιέρ Λοράν, τον γενικό γραμματέα τού ΚΚΓ, αμέσως μόλις άρχισαν οι πρώτες μετεκλογικές συζητήσεις με τους αριστερούς εταίρους του σε σχέση με τις επερχόμενες νομοθετικές εκλογές.

Είναι προφανές ότι η ομοσπονδία τού Πα-ντε-Καλέ έκανε δεκτή την πρόταση. Ελάχιστη σημασία έχει σήμερα το εάν η αποδοχή τής πρότασης ήταν αποτέλεσμα εξαναγκασμού, αδυναμίας, ειλικρινούς πεποίθησης ή σκοπιμότητας. Είναι αδύνατο να παραβλεφθεί το γεγονός αυτό, το οποίο συνεπάγεται μια σειρά εγγενών συνεπειών.[1] Όσον αφορά τις μελλοντικές στρατηγικές τοποθετήσεις και εκτιμήσεις τής ομοσπονδίας, τα ερωτήματα θα απαντηθούν στην ώρα τους. Ας μη βιαστούμε να προδικάσουμε το μέλλον.

Ο αλεξιπτωτισμός

Δεν πρόκειται για αλεξιπτωτισμό, αλλά για απόπειρα επιθετικής εξαγοράς μιας εκλογικής περιφέρειας η οποία είχε προοριστεί για το ΚΚΓ στην εκλογική συμφωνία για τις νομοθετικές στην οποία είχαν καταλήξει οι εταίροι τού Μετώπου τής αριστεράς.[2]

Γιατί το Ενέν-Μπομόν;

Κανείς δεν πρέπει να εκπλήσσεται από το γεγονός ότι κάποιος προεδρικός υποψήφιος επιθυμεί να εκλεγεί βουλευτής, πόσω μάλλον όταν αυτός εξέφρασε τη βούλησή του να δημιουργήσει μια νέα πολιτική δύναμη, τής οποίας προτίθεται να ηγηθεί, και ετοιμάζεται ήδη να ανέλθει στο προσκήνιο τής εθνικής πολιτικής ζωής.[3]

— Μπορεί να ηττηθεί η Μαρίν Λε-Πεν; Ναι, η αριστερά πέτυχε να έχει υποψήφιό της στο δεύτερο γύρο των εκλογών, ο Φρανσουά Ολάντ προηγείτο στην συγκεκριμένη περιφέρεια το βράδυ τού δεύτερου γύρου, ενώ ο απερχόμενος βουλευτής ήταν επίσης σοσιαλιστής.

— Είναι δυνατόν το Μέτωπο τής Αριστεράς να προπορεύεται των υπολοίπων αριστερών δυνάμεων το βράδυ τού πρώτου γύρου; Ναι, επειδή το Σοσιαλιστικό Κόμμα έχει περιπέσει σε ανυποληψία λόγω σκανδάλων, επειδή η τροποποίηση των ορίων των εκλογικών περιφερειών ευνοεί περισσότερο τους κομμουνιστές και, τέλος, επειδή οι υποψήφιοί τους έχουν επιδοθεί σε έναν πολύμηνο προεκλογικό αγώνα στη συγκεκριμένη περιφέρεια.

— Είναι βέβαιη η ήττα τής Μαρίν Λε-Πεν; Κάθε άλλο. Η Λε-Πεν έχει αυξήσει τα ποσοστά της στην περιφέρεια, ενώ μπορεί να καρπωθεί οφέλη και από το αποτέλεσμα των προεδρικών.

— Ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν είναι ο μόνος που μπορεί να την νικήσει; Βεβαίως και όχι![4]

Ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν κατεβαίνει υποψήφιος στο Ενέν-Μπομόν, επειδή χάρη στην πολύμηνη προεκλογική εκστρατεία τού ΚΚΓ η συγκεκριμένη έδρα μπορεί να κερδηθεί (αν και αυτό δεν είναι απόλυτα σίγουρο), επειδή ελπίζει να βρεθεί μπροστά από το ΣΚ, επειδή εμμένει στη γραμμή «Μέτωπο εναντίον Μετώπου»[5] και, τέλος, επειδή είναι βέβαιο ότι η εκστρατεία του θα τύχει μεγάλης δημοσιογραφικής κάλυψης, πράγμα απολύτως αναγκαίο για την ενεργό του παρουσία στο πολιτικό προσκήνιο.

Η πάλη εναντίον των ιδεών τού Εθνικού Μετώπου

Το ενδεχόμενο τής ήττας τής ηγέτιδος τού μετώπου δεν μπορεί παρά να μας χαροποιεί.

Ωστόσο, η πάλη εναντίον των ιδεών τού Εθνικού Μετώπου δεν σταματάει εδώ. Πιστεύω, πράγματι, ότι έχουμε περάσει σε μια νέα φάση τού αγώνα κατά τής ακροδεξιάς, δεδομένου τού ότι οι ιδέες τού ΕΜ έχουν υιοθετηθεί και από μια μερίδα τής Δεξιάς ως λύσεις για την αντιμετώπιση των τρεχόντων προβλημάτων.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν πρέπει να χαλαρώσουμε τις προσπάθειες στον «αγώνα κατά τής Δεξιάς».

Άλλωστε, η διάχυση των ιδεών τού ΕΜ δεν αφήνει ανέγγιχτους και τους ψηφοφόρους τής αριστεράς.[6]

Πρέπει να επισημάνουμε ότι το ΕΜ έχει αναγάγει σε προτεραιότητα τη μιντιακή προβολή των ιδεών του, πράγμα που συνεπάγεται ότι η ήττα των ηγετών του δεν αποτέλεσε ποτέ αναχαιτιστικό παράγοντα για την επίτευξη των στόχων του. Είναι επίσης γνωστό ότι οι δημόσιες αντιπαραθέσεις πρόσωπο-με-πρόσωπο αποτελούν παιχνίδι υψηλού κινδύνου, από το οποίο οι ηγέτες τού μετώπου μπορούν να επωφεληθούν στον ίδιο βαθμό με τους αντιπάλους τους.

Αν υπάρχει ένα δίδαγμα που μπορεί να εξαχθεί από τις προεδρικές εκλογές είναι ότι τα επιχειρήματα ηθικής τάξης, όσο δικαιολογημένα και αν είναι, δεν αρκούν για την αντίκρουση των ιδεών τού ΕΜ.

Πρέπει να λάβουμε υπόψη την εμπειρία τής βίας που αγγίζει κάθε πλευρά τής ζωής των πολιτών: στο σχολείο, στη δουλειά, στην εργασία … το κεφάλαιο σπέρνει την καταστροφή, στρέφοντας μας τον ένα ενάντια στον άλλο.

Και σε αυτές τις συνθήκες, το ΕΝ αναλαμβάνει να κάνει τη βρώμικη δουλειά για το κεφάλαιο: ο κόσμος είναι σκληρός, δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε, ο καθένας με τους ομοίους του και ας είμαστε ευχαριστημένοι με τα λίγα που έχουμε. Πέρα από την αναδίπλωση στην εθνική ταυτότητα, προτείνεται, κατ’ αυτόν τον τρόπο, μια φασιστική απάντηση στην κρίση: ο καθένας για την πάρτη του, αφού ο νόμος τού ισχυρότερου, ο νόμος τού κεφαλαίου, αποτελεί τον ανυπέρβλητο ορίζοντα τής εποχής μας. Και, από τότε που το ΚΚΓ έσπευσε να συντονιστεί με την φιλοευρωπαϊκή κατεύθυνση τού ΚΕΑ, το ΕΝ — έχοντας πλέον το πεδίο ελεύθερο — μπορεί ανενόχλητο να χρησιμοποιεί το μοτίβο τού έθνους, όπως συμβαίνει με κάθε φασιστικό κίνημα που σέβεται τον εαυτό του. Από αυτό προκύπτει πόσο μεγάλη είναι σήμερα η ανάγκη τού κεφαλαίου για τις ιδέες που προωθεί το ΕΝ, αλλά και σε ποιο βαθμό θα πρέπει να ενισχυθεί ο αγώνας μας.

Αναφέρω εδώ συνοπτικά τις απαραίτητες, κατά τη γνώμη μου, προϋποθέσεις τής πάλης εναντίον των ιδεών τού ΕΜ:

— Παρεμβαίνοντας στην καθημερινή πραγματικότητα των ανθρώπων, πρέπει να διεξάγουμε τον ιδεολογικό αγώνα, παρακολουθώντας στενά τις εξελίξεις και αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες με σκοπό την τροποποίηση τής πραγματικότητας αυτής μέσα από το δρόμο τού αγώνα και τής αλληλεγγύης, πράγμα που απαιτεί μια λαϊκή οργάνωση στο πρότυπο τού κομμουνιστικού κόμματος, επινοητικότητα, ικανότητα για πειραματισμό, όπως επίσης και διάθεση χρόνου και κόπου εκ μέρους εκείνων που αναλαμβάνουν δραστηριότητες βάσης, είτε αυτό αρέσει, είτε δεν αρέσει στον Μελανσόν (δείτε τις δηλώσεις [του] για τους τοπικά εκλεγμένους αντιπροσώπους).

— Πρέπει να δημιουργηθούν οι συνθήκες που θα επιτρέψουν στην αριστερά να δείξει την ικανότητά της να αναλαμβάνει δράση για τον μετασχηματισμό τής πραγματικότητας προς φιλολαϊκή κατεύθυνση, πράγμα που αποτελεί την καλύτερη απάντηση στην νοοτροπία τού «δεν μπορεί να γίνει τίποτε».

— Πρέπει να αναζωογονήσουμε τους δεσμούς μας με τον μαρξισμό και να μπούμε συνειδητά στον αγώνα για τον σοσιαλισμό εμπνεόμενοι από το κομμουνιστικό ιδεώδες, πράγμα που ισοδυναμεί με το εξής: να έρθουμε σε αντιπαράθεση με την φασιστική ιδεολογία ενός κόσμου που έχει παραδοθεί στην αβεβαιότητα και στις δυνάμεις τού κακού, ενός κόσμου που υπακούει στον νόμο τού ισχυρότερου, προκειμένου να χαραχθεί μια πορεία διεξόδου από τον καπιταλισμό.

— Πρέπει να νοηματοδοτήσουμε ξανά την έννοια τού έθνους, προβάλλοντας το αίτημα τής αποκατάστασης τής λαϊκής κυριαρχίας, που έχει αλλοτριωθεί με την υπογραφή των ευρωπαϊκών συνθηκών.

Θα έλεγα ότι εδώ εντοπίζονται οι αδυναμίες τής εκστρατείας τού Μετώπου τής αριστεράς κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών.

Η εξαφάνιση τού ΚΚΓ

Η αντικατάσταση τού υποψηφίου τού ΚΚΓ στο Ενέν-Μπομόν από τον Μελανσόν εμπεριέχει ένα μήνυμα: το ΚΚΓ δεν είναι το καλύτερα πλασαρισμένο από πλευράς ικανότητας συσπείρωσης για την επίτευξη τής νίκης σε βάρος τού Εθνικού Μετώπου.

Αυτό είναι άλλωστε κάτι στο οποίο αναφέρεται χωρίς περιστροφές και ο ίδιος ο Μελανσόν σε διάφορες δηλώσεις του.[7]

Στην Ουμανιτέ τής Κυριακής, ο Μελανσόν διευκρινίζει ότι «ο Ερβέ Πολί δεν θα είναι απλά αναπληρωτής βουλευτής, αλλά βοηθός και συμπαραστάτης τού βουλευτή. Θα είναι εκείνος που με τους συναδέλφους του θα διαδραματίζει το ρόλο διεπαφής μεταξύ τής αντιπροσώπευσης σε εθνικό επίπεδο και τής περιφέρειας».

Τέτοιες παράλογες δηλώσεις θα έκαναν πολλούς να μειδιάσουν. Ωστόσο, τα προσχήματα δεν μπορούν να κρύψουν τον χαρακτήρα τού εγχειρήματος: στον Μελανσόν η εθνική προβολή και το βουλευτιλίκι, στους κομμουνιστές η αγγαρεία στην εκλογική περιφέρεια.

Θα έπρεπε λοιπόν να δώσουμε στις νομοθετικές εκλογές προεδρικό χαρακτήρα και μάλιστα σε σημείο, ώστε να εξαλείψουμε τη σημασία τού έργου των κομμουνιστών αντιπροσώπων τόσο στη Βουλή όσο και στην περιφέρεια, επιτρέποντας στον Μελανσόν να αναλάβει τον ηγετικό ρόλο στη συγκεκριμένη μάχη; Για μια ακόμα φορά, κρύβουμε κάτω από το χαλί τον ρόλο τού ΚΚΓ.

Ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν προσανατολίζεται ανοιχτά σε μια συγκεκριμένη γραμμή δράσης: την οικοδόμηση μιας νέας πολιτικής δύναμης που θα συσπειρώσει ψηφοφόρους στα αριστερά τού σοσιαλιστικού κόμματος. Διαβάζοντας διάφορες δηλώσεις, θα μπορούσε κανείς επιπλέον να σκεφτεί ότι ο στόχος του είναι πιο φιλόδοξος, ότι αποσκοπεί στην δημιουργία ενός νέου Σοσιαλιστικού Κόμματος, κάτι ανάλογου με το παλιό SFIO [το Γαλλικό Τμήμα τής Εργατικής Διεθνούς] τής περιόδου προ τού 1920.[8]

Πρέπει να του αναγνωρίσουμε ως ένα σημείο ότι διαθέτει μεγάλο πείσμα, ότι δεν χάνει το στόχο από τα μάτια του. Αναφέρθηκε επανειλημμένα στο σχίσμα τού Συνεδρίου τής Τουρ, λέγοντας με βεβαιότητα ότι ανήκει πλέον στο παρελθόν. Όλο και συχνότερα, δηλώνει απερίφραστα ότι νιώθει σαν στο σπίτι του στο ΚΚΓ, ενώ μας βομβαρδίζει με τις αλάνθαστες διαγνώσεις του για το πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουν οι κομμουνιστές που τους «ξέρει από πρώτο χέρι». Όλο και συχνότερα, μιλάει εξ ονόματος όλων των συνιστωσών τού Μετώπου τής Αριστεράς, χωρίς να ζητά τη γνώμη τους. Όταν αναφέρεται στον ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποιεί τη φράση το «κόμμα μας στην Ελλάδα».

Όλα αυτά δείχνουν ότι πιστεύει πως βρίσκεται κοντά στο στόχο του. Με άλλα λόγια, να δημιουργήσει, μετά την επιτυχημένη απόπειρα επιθετικής εξαγοράς τού ΚΚΓ, μια νέα πολιτική δύναμη τής αριστεράς, τής οποίας προφανώς θα ηγηθεί.

Οι ευθύνες τής ηγεσίας τού ΚΚΓ

Αν ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν βρίσκεται ένα μόλις βήμα από τον στόχο του, αυτό βεβαίως οφείλεται στη συνδρομή τής ηγεσίας τού ΚΚΓ.

Και τούτο διότι η κατάσταση θα ήταν πολύ διαφορετική, αν το κομμουνιστικό κόμμα προσπαθούσε να διαμορφώσει τη σκέψη και τη δραστηριότητά του διατηρώντας την αυτονομία του από το Μέτωπο τής Αριστεράς — πράγμα που θα ήταν σύμφωνο με τον χαρακτήρα τού τελευταίου ως εκλογικής συμμαχίας. Στην πραγματικότητα, είναι το αντίθετο που συμβαίνει, με την φωτογραφία τού Μελανσόν να χρησιμοποιείται ως επισκεπτήριο από πολλούς υποψηφίους μας, που δεν κάνουν πλέον τον κόπο να σκέφτονται και να εκφράζονται σαν κομμουνιστές. Ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει για το ότι διάλεξαν τον εύκολο δρόμο;

Όλο και συχνότερα το έμβλημα τού ΚΚΓ, έχοντας αφαιρεθεί από τις αφίσες και τα φυλλάδιά μας, καταλήγει να εμφανίζεται μόνο σε κάποιο γκραφίτι στη γωνία ενός δρόμου και να υποβαθμίζεται σε κάτι που αποτελεί έκφραση μιας ιδιωτικής ιδιοτροπίας. Η κοινοβουλευτική ομάδα θα φέρει το όνομα τού Μετώπου τής Αριστεράς και οι κομμουνιστές ας έχουν υπόψιν τους πως δεν χρειάζεται να περιμένουν μέχρι τις 17 Ιουνίου για να μάθουν ποιος θα είναι ο πρόεδρός της: δεν είναι καθόλου απίθανο να προταθεί για τη θέση αυτή ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν, εφόσον βεβαίως εκλεγεί.

Στη συνάντηση με τον ηγέτη τού ΣΥΡΙΖΑ (που είναι επίσης αντιπρόεδρος τού ΚΕΑ) προσκληθήκαμε με την ιδιότητά μας ως μέλη τού ΚΕΑ ή τού Μετώπου και όχι με αυτή τού ΚΚΓ.[9]

Και στο τελευταίο εθνικό συνέδριο, ο Πιέρ Λοράν προσκάλεσε νεαρούς αγωνιστές να συμμετάσχουν σε πρόγραμμα «μαθητείας» [στέιτζ] στην Ελλάδα υπό την αιγίδα τού ΚΕΑ.

Σε επιφυλλίδα σε πρόσφατο τεύχος τού «Élu d’aujourd’hui», ο Πιέρ Λοράν δεν διστάζει να υπογράψει ως Πρόεδρος τού ΚΕΑ.

Είναι άξιο επισήμανσης ότι όλα τα σύμβολα και τα πεπραγμένα που συγκροτούν την ύπαρξη ενός κόμματος σε εθνικό και διεθνές επίπεδο βαίνουν προς εξαφάνιση και τείνουν να αντικατασταθούν από εκείνα τού Μετώπου τής Αριστεράς, στο εθνικό επίπεδο, και τού ομόλογού του ΚΕΑ, στο ευρωπαϊκό επίπεδο.[10]

Ας θυμηθούμε ότι δεν είναι η προσωπική μας πεποίθηση που μας κάνει να ξεχωρίζουμε ως κομμουνιστές στα μάτια των άλλων, αλλά το γεγονός ότι μας αναγνωρίζουν ως τέτοιους — αναγνώριση που διαμεσολαβείται από τα σύμβολα και τα πεπραγμένα που επιτρέπουν την ταυτοποίησή μας, πράγμα που συνεπάγεται ότι δεν είναι ποτέ αθώα η αντικατάσταση ενός εμβλήματος από ένα άλλο.

Πρέπει επίσης να εκτιμήσουμε το τι διαδραματίζεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο: όλες οι δυνάμεις που έχουν ως σημείο αναφοράς τους ένα ΚΕΑ που έχει επιλέξει συνειδητά τον ρεφορμισμό θα οδηγούνται ολοένα και περισσότερο στην πλήρη απόρριψη τού εθνικού πεδίου ως πλαισίου τής λαϊκής κυριαρχίας και στην προβολή τής προσδοκίας αλλαγής αποκλειστικά στην προοπτική μιας μεταρρύθμισης των ευρωπαϊκών θεσμών, χωρίς όμως καμία ουσιαστική ρήξη με το κεφάλαιο.

Υπό αυτές τις συνθήκες, θα πρέπει κανείς να είναι τυφλός ή υπερβολικά αισιόδοξος, για να μην βλέπει τα ανησυχητικά βήματα προς την κατεύθυνση δημιουργίας μιας νέας πολιτικής δύναμης.[11]

Το μέλλον τού ΚΚΓ

Πολλοί σύντροφοι, όταν με βλέπουν, μου λένε: Μα τι λες τώρα; Μέσα από τη δυναμική των προεδρικών βγαίνουμε ενισχυμένοι, οι οργανώσεις βάσης τού κόμματος έχουν μεγαλύτερη δύναμη, θα εκλέξουμε περισσότερους βουλευτές και ας μην ξεχνάμε ότι ο κόσμος ξέρει ότι το Μέτωπο τής Αριστεράς απαρτίζεται κυρίως από κομμουνιστές …

Όλα αυτά περιέχουν αρκετή δόση αλήθειας και συμβάλλουν στη δημιουργία μιας μη αμελητέας δύναμης αντίστασης.

Αλλά αυτό που συμβαίνει στο Ενέν-Μπομόν θα έπρεπε να τους θορυβήσει. Δεν είναι αλήθεια ότι οι βουλευτές μας θα είναι βουλευτές τού Μετώπου; Εξάλλου, σε πολλά μέρη, έχει εγκαταλειφθεί κάθε αυτόνομη δραστηριότητα τού ΚΚΓ εκτός των πλαισίων τού Μετώπου τής Αριστεράς.

Πάνω από όλα, όμως, πρέπει να επισημανθεί ότι για την προβολή της σε εθνικό επίπεδο κάθε τοπική πρωτοβουλία πρέπει να συνοδεύεται από μια κατευθυντήρια βούληση. Εν προκειμένω, ωστόσο, δεν χωρούν πλέον αυταπάτες ως προς τον χαρακτήρα τής κατευθυντήριας βούλησης.[12]

Άλλοι πάλι, μέσα ή έξω από το Κόμμα, θεωρούν ότι το ΚΚΓ έχει προ πολλού απεμπολήσει τον επαναστατικό του ρόλο, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουν το Μέτωπο τής Αριστεράς ως αδιάφορο υποκατάστατο. Ο Μελανσόν δεν μοιάζει στα μάτια τους χειρότερος από τη Μαρί Ζορζ Μπυφέ ή από τον Πιέρ Λοράν.

Αλλά το να θυσιάσουμε την ύπαρξη ενός κομμουνιστικού κόμματος δεν σηματοδοτεί παρά την εγκατάλειψη τού μαρξισμού, τής προοπτικής ανατροπής τού καπιταλισμού, τής προοπτικής μετάβασης στον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, και μάλιστα την ίδια στιγμή που η ιστορική συγκυρία απαιτεί ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο που δεν θα περιορίζει τη φιλοδοξία μας στα όρια των καθορισμένων θεσμικών μας ρόλων. Με λίγα λόγια, κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με παραίτηση από την επανάσταση.

Το ζήτημα τής ύπαρξης ενός κομμουνιστικού Κόμματος στη Γαλλία παραμένει ύψιστης σημασίας για όλους εκείνους που μένουν προσηλωμένοι στο στόχο τού μετασχηματισμού του συστήματος και όχι σε αυτόν τής διαχείρισής του.

Σοβαρές ανησυχίες και απειλές βαρύνουν το μέλλον τού ΚΚΓ, αλλά οι δυνάμεις που το συγκροτούν και το επηρεάζουν εκπροσωπούν μια σημαντική μερίδα όλων όσων επιθυμούν τη γέννηση και την ύπαρξη μιας επαναστατικής δύναμης στη Γαλλία.

Έχουμε μπροστά μας το συνέδριο του Κόμματος το 2012 και, παρά τις όποιες δυσκολίες τού εγχειρήματος, θα ήταν ανόητο εκ μέρους μας να παραιτηθούμε από τον αγώνα για την ύπαρξη τού ΚΚΓ, πόσω μάλλον όταν το πολιτικό και το κοινωνικό μας μέλλον δεν είναι ήδη προδιαγεγραμμένο.

Θα πρέπει όμως να είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε τις δυσκολίες τού εγχειρήματος. Οι τακτικισμοί και κάποιες ρυθμίσεις στο περιθώριο δεν θα βοηθήσουν σε τίποτα. Η προεκλογική περίοδος ολοκληρώνεται σε μερικές εβδομάδες. Στο μεταξύ, θα πρέπει να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις, ούτως ώστε να τεθούν, τόσο στο εσωτερικό τού ΚΚΓ όσο και στο εσωτερικό τού λαϊκού κινήματος, τα ζητήματα στρατηγικής που άπτονται τής ύπαρξης και τού μέλλοντός του, με πνεύμα ευθύτητας και αδελφοσύνης και χωρίς καμιά διάθεση απομόνωσης.

Ένα πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή αποτελούν οι συνεδριάσεις που θα λάβουν χώρα στις 6, 7 και 8 Ιουλίου στη Μασσαλία. Είναι επιβεβλημένη η μαζική μας συμμετοχή.

---

[1] Όταν κάνω λόγο για «εγγενείς συνέπειες» εννοώ ότι, αν κάποιος πάρει μια απόφαση, πρέπει να είναι αμέσως σε θέση να διευκρινίσει ή και να αιτιολογήσει το περιεχόμενό της, εκφράζοντας συγχρόνως τη δέσμευσή του για την τήρησή της. Υπό αυτές τις συνθήκες, πρέπει να διασφαλίζουμε τη θέση τού Κόμματος, να κάνουμε αισθητή τη παρουσία του, και να ενεργούμε κατά τρόπο ώστε να προκύπτουν οφέλη υπέρ τής ομοσπονδίας. Πρόκειται για μια φυσιολογική — αν και όχι, απολύτως απαραίτητη — απαίτηση.

[2] Διαπιστώνω, ωστόσο, ότι το συγκεκριμένο ζήτημα προκαλεί αμηχανία στον Ζαν-Λυκ Μελανσόν. Επικαλείται ένα επιχείρημα τού τύπου «εκπροσωπούμε όλους τους πολίτες», με σκοπό να παρουσιάσει όσους αντιδρούν με έκπληξη ως καθυστερημένους σωβινιστές (ή και ως λίγο φασίστες). Πρέπει να πούμε ότι η κάθοδός του στο Πα-ντε-Καλαί φανερώνει μια ουσιαστική αδυναμία. Παρά τη μακρά του πορεία, ο Μελανσόν δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να δημιουργήσει σταθερούς δεσμούς με μια εκλογική βάση. Επιπλέον, λόγω τού ότι το κόμμα τής αριστεράς είναι πολύ αδύναμο, δεν μπορεί να του εξασφαλίσει βουλευτική έδρα. Δεν πρόκειται για ελάττωμα, αλλά για χαρακτηριστικό βεβαίως των πολιτικών που χτίζουν την καριέρα τους δραστηριοποιούμενοι κυρίως στο πλαίσιο των κομματικών μηχανισμών.

[3] Ο Μελανσόν δήλωσε επανειλημμένα ότι δεν θα συμμετάσχει σε κυβέρνηση στην οποία δεν θα είναι ο ίδιος πρωθυπουργός. Όπως βλέπουμε, το ζήτημα έχει μία πολιτική και μία προσωπική διάσταση. Ειρήσθω εν παρόδω ότι αυτή η δήλωση μού φαίνεται πολύ αριστερίστικη. Το αν πρέπει κανείς να συμμετάσχει σε κυβερνητικό σχήμα και με βάση ποιο σκεπτικό είναι ζήτημα που πρέπει να κριθεί σύμφωνα με τον πραγματικό συσχετισμό των δυνάμεων· διαφορετικά οι κομμουνιστές δεν θα έμπαιναν στην κυβέρνηση το 1945, με ό,τι αυτό θα συνεπαγόταν για το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και τη Δ.Ε.Η. [EDF].

[4] Στη συγκεκριμένη περιφέρεια η εκστρατεία είχε ήδη ξεκινήσει και εάν ο υποψήφιος που επέλεξαν οι κομμουνιστές χρειαζόταν χείρα βοηθείας, ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν ως υπεύθυνος σε εθνικό επίπεδο θα μπορούσε να τον υποστηρίξει και να τον συνδράμει με την παρουσία του. Και αυτό, χωρίς να ληφθεί υπόψη η παρουσία στην περιοχή γνωστών προσωπικοτήτων· αρκεί να αναφέρουμε τον ευρωβουλευτή Ζακί Ενάν και τους δύο βουλευτές τής περιφέρειας τού Νορ, τον Αλέν Μποκέ και τον Ζαν-Ζακ Καντελιέ. Και, αν έπρεπε οπωσδήποτε να κατέβει ως υποψήφιος κάποιος από το κεντρικό επιτελείο, γιατί δεν επιλέχθηκε ο Πιέρ Λοράν, ο γενικός γραμματέας τού ΚΚΓ, για τον οποίο μάλιστα η υποψηφιότητα θα ήταν μια εξαιρετική πρόκληση;

[5] Η στρατηγική τού «Μετώπου εναντίον Μετώπου» πρέπει να εγείρει ερωτήματα. Από μια άποψη, δεν θέτει υπό αμφισβήτηση την δικομματική εναλλαγή, ενώ επίσης συγκαλύπτει το γεγονός ότι μια μερίδα τής δεξιάς υιοθετεί σταδιακά ολοένα και σκληρότερες θέσεις. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η «σκληρή» δεξιά και το ΕΜ δεν είναι παρά όργανα στην υπηρεσία των συμφερόντων κεφαλαίου: η κύρια λειτουργία τους είναι να εξασφαλίσουν συναίνεση στα μέτρα λιτότητας, στις κοινωνικές, πολιτικές και πολιτισμικές οπισθοδρομήσεις. Για το θέμα αυτό αξίζει να διαβάσουμε το εξαιρετικό άρθρο τού Ζαν-Κλοντ Ντελονέ «Η στρατηγική τού αριστερισμού».

[6] Σε συζητήσεις με ψηφοφόρους τής αριστεράς δεν είναι σπάνιο να ακούμε να διατυπώνεται η άποψη ότι «στο συγκεκριμένο θέμα, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η Μαρίν Λε-Πεν δεν έχει άδικο». Επιπλέον, αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός εκείνων που δηλώνουν ότι δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο να ψηφίσουν κάποια στιγμή τη Λε-Πεν.

[7] Πβ. «Ο Ερβέ Πολί έθεσε υποψηφιότητα επειδή τού το ζήτησαν οι σύντροφοί του, αλλά η πραγματικότητα τον ξεπέρασε»· «[ε]ίναι πιο εύκολο να με ψηφίσει κανείς, αφού είμαι σοσιαλιστής».

[8] Κάποιοι σύντροφοι μού έλεγαν ότι στις προεδρικές ήταν δύο οι σοσιαλιστές υποψήφιοι, ο Ολάντ και ο Μελανσόν. Πρόκειται για ορθή εκτίμηση, την οποία επιβεβαιώνει και ο ίδιος ο Μελανσόν, που δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει ότι είναι σοσιαλιστής.

[9] Η συνάντηση αυτή σηματοδοτεί επίσης μια συνειδητή ρήξη με το ΚΚΕ και την κοινή δήλωση 16 κομμουνιστικών κομμάτων από όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία καλούν σε αντίσταση, κατά το μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, τόσο στο Σύμφωνο σταθερότητας συντονισμού και διακυβέρνησης στα πλαίσια τής οικονομικής Ένωσης όσο και στην αναθεωρημένη Συνθήκη για τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΜΣ).

[10] Και για την Ιστορία: ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν πρόσκειται επίσης στο ΚΕΑ.

[11] Εφόσον βεβαίως χρειαστεί, η πολιτική αυτή δύναμη θα είναι ικανή να επιτρέψει τη διατήρηση, κατά το μέτρο τού αναγκαίου, ενός ΚΚΓ τοπικής αποκλειστικά εμβέλειας, το οποίο θα βρίσκεται σε ετοιμότητα να παράσχει την πολιτική του υποστήριξη, χωρίς όμως έχει ανεξαρτησία κινήσεων σε εθνικό επίπεδο και τους απαραίτητους μηχανισμούς επιβίωσης εντός τού νέου πλαισίου που θα έχει διαμορφωθεί. Ας μην συγχέουμε τον ταξικό αγώνα με τον αγώνα για τα αξιώματα.

[12] Δείτε για τον ρόλο τής κεντρικής καθοδήγησης στη διάλυση των κομμουνιστικών κομμάτων το βιβλίο τού Γκ. Λιγκουόρι «Ποιος εκτέλεσε το ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα».

Πηγη