Το άλλο σύστημα

Γράφει ο Γιώργος Κακουλίδης

 

Πυκνώνουν τελευταία οι αναφορές που υποστηρίζουν ότι συνιστά αλλαγή του πολιτικού συστήματος, αν από κάποιο επόμενο κυβερνητικό σχήμα αποκλειστούν τα κόμματα που έχουν ταυτιστεί με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, αν προκύψει, δηλαδή, κυβέρνηση χωρίς ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Ειδικά ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του λένε ότι σε μια τέτοια περίπτωση, μπορεί στην κυβερνητική εξουσία να βρεθούν αριστερές δυνάμεις, που θα ακολουθήσουν μια διαφορετική πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης, άλλη τακτική απέναντι στο κρατικό χρέος και άλλα παρόμοια. Συμπληρώνουν, μάλιστα, ότι για το λόγο αυτό είναι αρκετό να βρεθούν πολιτικές δυνάμεις που αξιοποιώντας τη λαϊκή αγανάχτηση θα εξασφαλίσουν τα αναγκαία εκλογικά αποτελέσματα.

 

Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι η αλλαγή των κυβερνητικών δυνάμεων δεν αποτελεί κατ' ανάγκη και αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Ισα ίσα. Μπορεί τα όποια νέα σχήματα αναλάβουν τη διακυβέρνηση να υποστηρίζουν ότι είναι φορείς αλλαγής του, ενώ στην πραγματικότητα θα συνεχίζουν να συμβάλλουν στην αναπαραγωγή των ίδιων κοινωνικο-πολιτικών δεδομένων. Αποπροσανατολίζοντας και αφοπλίζοντας τους εργαζόμενους, δημιουργώντας αυταπάτες.

 

Ενα παράδειγμα: Μιλάει ο ΣΥΝ για την ανάγκη πραγματοποίησης παραγωγικών επενδύσεων, για «έξοδο από την κρίση και μια νέα πορεία της χώρας». Ομως, δε λέει λέξη, πώς θα γίνουν αυτές οι επενδύσεις και ποιος θα κερδίσει από αυτές. Τι θα αλλάξει ώστε οι επιχειρηματίες, που σήμερα λόγω κρίσης απέχουν, να αρχίσουν τώρα να επενδύουν; Δεν αναφέρει το παραμικρό πώς αφού κινητήρια δύναμη για το κεφάλαιο είναι το κέρδος, η «αριστερή» τους κυβέρνηση θα εξασφαλίσει επιχειρηματικές επενδύσεις, χωρίς να συνεχίσει να ικανοποιεί τις διαρκώς διευρυνόμενες αξιώσεις των επιχειρηματιών.

 

Αλλο παράδειγμα: Τι θα γίνει με τα κρατικά χρέη που έχουν συσσωρεύσει οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις; Η «αριστερή πρόταση» που για καιρό παρουσίαζε ο ΣΥΝ προέβλεπε την τμηματοποίηση του χρέους για τον προσδιορισμό του «επαχθούς» του κομματιού, τη διαγραφή μέρους αυτού και την επιμήκυνση του υπολοίπου με χαμηλότερα επιτόκια. Η πρόταση αυτή και η προοπτική εφαρμογής της δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την ανάγκη αλλαγής του πολιτικού συστήματος. Πολύ περισσότερο που το ουσιαστικό μέρος αυτής ακριβώς της πρότασης (διαγραφή, επιμήκυνση, επιτόκια) αποτελεί και την ουσία του «κουρέματος» που προσπαθεί να επιβάλει στους εργαζόμενους η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου.

 

Οποιαδήποτε αλλαγή του πολιτικού συστήματος, αλλαγή πραγματική και όχι στη φαντασία του καθενός, είναι διαδικασία ανατροπών, σημαίνει αναμέτρηση με τις κυρίαρχες τάξεις και επικράτηση, προϋποθέτει, πρώτα και κύρια, αμφισβήτηση και ξήλωμα του ισχύοντος οικονομικού συστήματος. Αλλο πολιτικό σύστημα σημαίνει διαφορετικές κοινωνικές δυνάμεις στην εξουσία, διαφορετικές σχέσεις παραγωγής, διαφορετικές προτεραιότητες και κοινωνικοπολιτικούς στόχους. Ακρογωνιαίος λίθος η απαλλαγή της κοινωνίας από τους εκμεταλλευτές της εργατικής δύναμης, βασική προϋπόθεση για την απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων στο σύνολό τους. Κι αυτά δε θέλουν μόνο καθαρές κουβέντες. Απαιτούν σαφή στρατηγική, ξεκάθαρες επιλογές, συγκεκριμένες προτάσεις.

 

Η στρατηγική της πολιτικο-οικονομικής αλλαγής στις σημερινές συνθήκες, λένε οι κομμουνιστές, σημαίνει Μέτωπο για τη λαϊκή εξουσία, έξοδο από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους. Σημαίνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, προγραμματισμό και σχέδιο ώστε να ενεργοποιηθούν και να λειτουργήσουν στο φουλ οι παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας, έχοντας έναν και αποκλειστικό στόχο: Την κάλυψη των συνεχώς διευρυνόμενων αναγκών όλων των εργαζομένων.