13 Ιανουαρίου 2012

Για την ενότητα της Αριστεράς

Αναδημοσιευση απο e-globbing

Τον τελευταίο καιρό ακούγονται γύρω μας όλο και πιο έντονα κραυγές που ζητούν την ενότητα. Άνθρωποι όλων των χρωμάτων και όλων των αποχρώσεων ξαφνικά ανακαλύπτουν ξαφνικά τη μαγεία αυτών των λέξεων. Το σύνθημα της μόδας είναι η ενότητα της αριστεράς.

Μόνο που κατά κύριο λόγο αυτοί που τις εκστομίζουν δεν ανήκουν στην αριστερά: Ας ενωθεί επιτέλους η αριστερά κραυγάζει ο μικροαστός που έχασε το μαγαζί του, που αγανακτούσε όμως κάθε φορά που η αριστερά έκλεινε τους δρόμους. Ας ενωθεί επιτέλους η αριστερά κραυγάζει και το στέλεχος που του πετσόκοψαν τον μισθό, που φρόντιζε σε κάθε απεργία όμως να καταγράφει ονόματα. Ας ενωθεί επιτέλους η αριστερά φωνάζει και η νοικοκυρά, που σιχτήριζε κάθε φορά που μια στάση ματαίωνε την αγαπημένη της εκπομπή, που έψαχνε μετά μανίας τον πλούσιο γαμπρό για να καλοπαντρέψει την κόρη, μη τύχει και ξεπέσει.
Για την κατάσταση πλέον δεν φταίνε τα μνημόνια και η πολιτική των αστικών κομμάτων, αλλά η αριστερά που δεν ενώνεται! Απαλλάσσουν έτσι και τον εαυτό τους από τις ευθύνες, εξοστρακίζουν και πιθανές τύψεις. Εντάξει φταίμε και εμείς που τους ψηφίσαμε, ναι ίσως και να μας εξαπάτησαν, μα τώρα η αριστερά είναι υποχρεωμένη να έρθει και να τα διορθώσει. Από πού προκύπτει άραγε αυτή η υποχρέωση;;;

Η ενότητα που ζητάνε είναι μια ενότητα παθητική. Αυτό που θέλουν δεν είναι να ανατρέψουν την κοινωνική πραγματικότητα, αλλά να διασώσουν το μικροαστικό τους όνειρο, να έρθει κάποιος που να κλείσει την παρένθεση, να ξυπνήσουν στην Ελλάδα του Σεπτέμβρη του 09’, τότε που το ΠΑΣΟΚ θα ερχόταν να ξαναμοιράσει λεφτά. Αυτή την υπόσχεση περιμένουν, αναζητώντας εναγωνίως το ποιος θα την υλοποιήσει. Και ποιος φαίνεται στα μάτια τους στη συγκυρία καλύτερος να κάνει κάτι τέτοιο από την αριστερά, που αυξάνει τα ποσοστά της και άλλωστε «πάντα δεν τα έλεγε»; Αφού τα λέγατε λοιπόν να ορίστε κάντε τα, σας προκαλούμε σώστε μας, μόνο μην μας αναγκάσετε να κινηθούμε, μην μας πείτε να συμμετέχουμε, να έρθουμε στη πορεία σας, έχουμε και μαγαζί να κρατήσουμε, έρχεται και το παιδί από το Λονδίνο. Έχει και μπάλα απόψε, σας ψηφίσαμε τι άλλο θέλετε;;;;

Οι διαφορετικές στρατηγικές μέσα στην αριστερά γι’ αυτούς δεν έχουν κανένα νόημα, δεν μπορούν να τις αντιληφθούν, γιατί μπροστά στη διατήρηση της μικροαστικής τους πραγματικότητας μοιάζουν ανούσιες, επικίνδυνες…

Σημασία δεν έχει να γίνει επανάσταση, στον 21ο αιώνα ζούμε άλλωστε. Σημασία έχει να σωθεί το κατάστημα, να διαφυλαχτεί η προίκα της κόρης, να πιάσουν τόπο τα λεφτά για τις σπουδές του κανακάρη και να ανταμειφθεί με την καλή θέση με τον παχυλό μισθό που πάντα του άξιζε. Σημασία έχει να πάρουμε επιτέλους και εμείς εξοχικό. Είμαστε οι μόνοι στην παρέα που δεν έχουν. Και καλά θα κάνει η αριστερά να το καταλάβει αυτό, μας λένε κουνώντας μας και το δάχτυλο…

Βέβαια με την ενότητα που ευαγγελίζονται θέλουν ίσως και να προλάβουν να την ευνουχίσουν προτού γίνει πραγματικά πολιτικά επικίνδυνη, προτού τα αδιέξοδα του συστήματος οδηγήσουν πλατιές μάζες εργατόκοσμου στο να ασπαστούν μια ανατρεπτική κοσμοαντίληψη, προτού συνειδητοποιήσουν ότι η σοσιαλιστική επανάσταση, ο επαναστατικός μετασχηματισμός της κοινωνίας είναι μονόδρομος για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Το ζήτημα βέβαια εδώ δεν είναι η ενότητα της αριστεράς, ποτέ δεν ήταν. Η αριστερά δεν δημιουργήθηκε για να έχει πανκοινωνική απεύθυνση, δεν υπάρχει για να «σώσει την κοινωνία», μα για να απελευθερώσει την εργατική τάξη, να δώσει τον πλούτο σε αυτούς που τον παράγουν, για να κόψει το χέρι σε όσους το άπλωναν στον ξένο μόχθο. Όχι για να σώσει το αμάξι της συζύγου και τις διακοπές στη Μύκονο

Αυτό που πραγματικά λείπει σήμερα δεν είναι μια ενωμένη αριστερά. Η ενότητα χωρίς όρους είναι μια ενότητα με κοντά ποδάρια Αυτό που λείπει και δεν έχει διαμορφωθεί ακόμα είναι μια αριστερά επικίνδυνη για το αστικό πολιτικό σύστημα, ένα ριζοσπαστικό αριστερό μέτωπο υπό την ηγεμονία ενός σύγχρονου μαζικού κομμουνιστικού φορέα που στόχο δεν θα έχει να αναλάβει την κυβέρνηση, αλλά να κατακτήσει την εξουσία. Να θεμελιώσει την κυριαρχία των εργατών και των συμμάχων τους υπό την ηγεμονία των πρώτων. Των εργατών, όχι των μικροαστών. Και σταματήστε να κλαψουρίζετε για τα χαμένα σας «προνόμια». Στην Ελλάδα γυρισμός στο σσσιαλοδημοκρατικό παρελθόν δεν μπορεί να υπάρξει. Η επίκληση στην «αντιμημονιακή ενότητα» που εκστομίζονται και από δυνάμεις της αριστεράς είναι μια ενότητα μικροαστική, μια ενότητα που επιδιώκει να γυρίσει πίσω τον ιστορικό χρόνο και όχι να γεννήσει το μέλλον. Αποζητά εναγωνίως την επιστροφή στην εποχή που η κάθε πολιτική δύναμη είχε γνώριμα και σαφώς καθορισμένα πλαίσια μέσα στα οποία κινούνταν. Αυτοί που την ενστερνίζονται δεν οραματίζονται να καταστήσουν την αριστερά ηγεμονική δύναμη μα να την κρατήσουν περιορισμένη στον ρόλο του αριστερού ψάλτη του αστικού πολιτικού συστήματος. Μα δυστυχώς γι’ αυτούς το ρολόι της ιστορίας έχει ένα ελάττωμα, δεν έχει χειμερινή ώρα για να το γυρίσεις πίσω

Στην Ελλάδα ή θα «σταθεροποιηθεί» μια κατάσταση διαρκούς αποπτώχευσης των λαϊκών μαζών ή θα ανοίξει ο δρόμος για την εξουσία των καταπιεσμένων, τη δικτατορία του προλεταριάτου. Ο δρόμος αυτός θα είναι μακρύς, θα έχει επιταχύνσεις, μα και πισωγυρίσματα, θα είναι ένας δύσκολος δρόμος με θυσίες. Και προϋποθέτει πρώτα απ’ όλα ρήξεις γι’ αυτούς που επιλέξουν να τον βαδίσουν. Ρήξεις με το παρελθόν, τις φιλοευρωπαϊκές αυταπάτες, το λήθαργο του κοινοβουλευτισμού και της «δημοκρατικής ομαλότητας». Προϋποθέτει πάνω απ’ όλα την ανάπτυξη αγώνων, μια γιγάντια πολύπλευρη και ανατρεπτική κίνηση μαζών που θα διαμορφώσει αλλαγές συσχετισμών στα σωματεία, πρωτοβουλίες στις γειτονιές, την ταξική αλληλεγγύη σε όσους έχουν πεταχτεί στα όρια της επιβίωσης. Την μάχη ενάντια στις απολύσεις και την κατάργηση των εργατικών κατακτήσεων. Το μπλοκάρισμα του ξεπουλήματος του εργατικού πλούτου, την αποτροπή της δημιουργίας ειδικών οικονομικών ζωνών.

Προϋποθέτει όμως κυρίαρχα να μπουν τα ερωτήματα στη σωστή τους βάση: Γιατί πια δεν φτάνει μόνο η αντίδραση στις αστικές πολιτικές, χρειάζεται και θετικό εργατικό πρόταγμα, να πειστεί ο λαός ότι τα μνημόνια και οι πολιτικές διαρκούς εξαθλίωσης δεν είναι μονόδρομος αλλά αστική στρατηγική, ότι τα πράγματα σε τούτο τον τόπο μπορούνε να πάνε αλλιώς. Ότι η πραγματική καταστροφή για το λαό είναι η παραμονή στο Ευρώ και στη Ε.Ε η μη διαγραφή του χρέους και το ξεπούλημα της λαϊκής περιουσίας. Ότι μπορεί να υπάρξει μια Ελλάδα της ευημερίας για τα λαϊκά στρώματα, μια ευημερία πραγματική που δεν θα αποκρυσταλλώνεται σε πιστωτικές κάρτες, ακριβά αυτοκίνητα και πλάσμα τηλεοράσεις, μα σε υψηλού επιπέδου υγεία, σε ποιοτική παιδεία, σε ανθρώπινα ωράρια και σωστές συνθήκες εργασίας, σε μείωση των χρόνων εργασίας και αξιοπρεπείς συντάξεις, στην εξασφαλισμένη κατοικία, οικογενειακή πρόνοια, στην πραγματική προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, σε έναν νέο πραγματικά λαϊκό-ταξικό πολιτισμό. Σε μια Ελλάδα που ο πλούτος θα καταλήγει συλλογικά σε αυτούς που τον παράγουν.



Πηγή: kommounaros/ Praxis

12 σχόλια:

  1. Σωστό το άρθρο!

    Πρέπει να δημιουργηθεί ένα μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων με στόχο την εργατική εξουσία/δημοκρατία!

    Το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ μπορούν και επιβάλλεται να δουλέψουν σε αυτή την κατεύθυνση!

    Με κοινή ανατρεπτική δράση, με μεταβατικό πρόγραμμα που θα συνδέει το σήμερα με το άυριο της εργατικής εξουσίας/δημοκρατίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. τι?το κκε με το συριζα που ψηφισε το μααστριχτ και συκοφαντει τουσ απεργουσ χαλυβουργους οτι τουσ εκμεταλλευεται το κομμα,τι το κκε με ανταρσυα που τα εαακ στα πανεπιστημια μιλουν σε 9 απο 10 θεσεισ τουσ για την κνε?τι το κκε με αυτουσ που μιλουν για νομιμο και παρανομο χρεωσ και ελαφρα και βαρια ναρκωτικα κι αλλα θεσ?ΟΧΙ κυριε, το κκε δεν θα συμμαχεισει με την πλουτοκρατια και τουσ οπορτουνιστεσ,αλλα το ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ!

      Διαγραφή
  2. Το να μην είναι κανείς νοικοκυρά που τη βρίσκει με τα μεσημεριάδικα.
    Το να μην είναι ξεπεσμένος μικροαστός που έχασε το ψιλικατζίδικό του,
    Το να μην είναι τέλος πάντων όλα αυτά τα απαξιωτικά που αναφέρει η ανάρτηση αλλά παράλληλα να πιστεύει στην ενότητα της αριστεράς, δεν παίζει, ε;
    Όπως επίσης δεν παίζει το να μην είναι ηλεκτροκολητής με βρώμικη φόρμα και κράνος. Όπως δεν παίζει το να μην είναι τελειωμένος άνεργος.
    Όπως δεν παίζει το να μην είναι συνδικαλιστής μέλος του ΠΑΜΕ.
    Αλλά παράλληλα, να πιστεύει στο εργατικό κίνημα και στην διάθεση του πλούτου σ αυτούς που τον παράγουν, μπάαααα...
    Όοοοοχιιιιι...
    Το κοπυράϊτ του σοσιαλισμού τόχει αποκλειστικά όποιος έχει ρόζους στα χέρια, απασχολείται περιστασιακά αν δεν είναι άνεργος και οι ακαδημαϊκές του γνώσεις περιορίζονται σ αυτές των αποφοίτων δημοτικού.
    Όλοι οι άλλοι θεωρούνται αν όχι πράχτορες του κεφαλαίου, τουλάχιστον όργανα σκοτεινών αναθεωρητών.
    Σαν να χάσαμε την μπάλα;

    mbiker

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμε 2:50, έχω απορία: Το μεταβατικό πρόγραμμα τι περιεχόμενο θα έχει και η κοινή ανατρεπτική δράση τι μορφές θα πάρει; Θα ήθελα να μου εξηγήσεις πώς το φαντάζεσαι για να καταλάβω.
    Ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το μεταβατικό πρόγραμμα έχει σαν λογική τη γεφύρωση του σημερινού επιπέδου συνείδησης του εργατόκοσμου και ευρύτερα των λαϊκών στρωμάτων, και τη σύνδεση της σημερινής αυτής πραγματικότητας με το αύριο της εργατικής εξουσίας/δημοκρατίας.

    Συνεπώς, οι στόχοι που αυτό το μεταβατικό πρόγραμμα προβάλλει είναι στόχοι που αφενός ακουμπούν, στρατεύουν και εμπνέουν την εργατική τάξη και τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα στο ΣΗΜΕΡΑ και ταυτόχρονα ανοίγουν το δρόμο στο ΑΥΡΙΟ της εργατικής εξουσίας/δημοκρατίας.

    Για να γίνει αυτό, τα αιτήματα/στόχοι πάλης χρειάζεται να μπορούν να υλοποιηθούν από ΣΗΜΕΡΑ, όμως η ολοκλήρωσή τους να μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο στο ΆΥΡΙΟ της εργατικής εξουσίας/δημοκρατίας.

    Τέτιοι στόχοι είναι: α. Παύση πληρωμών/διαγραφή χρέους. β. Εθνικοποίηση υπο εργατικό έλεγχο των βασικών τομέων της παραγωγής και των τραπεζών. γ. Ανατροπή της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ.ΝΔ/ΛΑΟΣ. δ. Ανατροπή/κατάργηση των μνημονίων. ε. Ρήξη με την ΕΕ και έξοδος από ΟΝΕ/ΕΥΡΩ στ. Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

    Το μεταβατικό πρόγραμμα είναι η καρδιά, ο πυρήνας του μετώπου κοινωνικών ΚΑΙ πολιτικών δυνάμεων.

    Το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να παλέψουν για αυτό !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η ανατρεπτική κοινή δράση μεταξύ ΚΚΕ/ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ μπορεί και πρέπει να υλοποιηθεί! Πως;

    α. Με συνδιοργανώσεις κεντρικών συγκεντρώσεων.

    β. Με συνδιοργανώσεις συζητήσεων και πάλης σε γειτονιές και κλάδους.

    γ. Με το άνοιγμα της συζήτησης για τα μεγάλα θεωρητικά ζητήματα.

    Κριτήριο η αυτοτέλεια του καθενός στα ζητήματα που διαφωνούμε, και η κοινή πάλη στα ζητήματα που συμφωνούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Λέει το άρθρο:
    "Αυτό που λείπει και δεν έχει διαμορφωθεί ακόμα είναι......ένα ριζοσπαστικό αριστερό μέτωπο υπό την ηγεμονία ενός σύγχρονου μαζικού κομμουνιστικού φορέα"

    Ρωτώ αυτούς που συμφωνούν με το άρθρο (κι εγώ συμφωνώ σε πάρα πολλά):
    Σύμφωνα με την δική τους οπτική, αυτός ο "κομμουνιστικός φορέας" υπάρχει σήμερα ή είναι ζητούμενος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο κομμουνιστικός φορέας κατά την γνώμη μου είναι σήμερα, το ζητούμενο.

    Δεν υπάρχει ακόμα, τουλάχιστον!

    Υπάρχουν κομμουνιστές σε πολλές οργανώσεις/κόμματα (ΚΚΕ, ΝΑΡ, ΚΟΕ, μλ, τροτσκιστές) όμως κομμουνιστικός φορέας δεν υπάρχει.

    Ούτε σε προγραμματικό/θεωρητικό, ούτε σε πολιτικό, ούτε σε οργανωτικό επίπεδο.


    Πέρα από τη συγκρότηση του μετώπου, αυτή η προσπάθεια συγκρότησης και ενός σύγχρονου κομμουνιστικού φορέα είναι επιτακτική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εκεί είναι και η διαφωνία μας μάλλον... ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Και λίγα λόγια για την διαφωνία μας ανώνυμε:
    Κάποιοι ανώνυμε συνηθίζουν να "προσφέρουν" στο ΚΚΕ μόνο το κομμάτι που τους βολεύει. Π.χ. ο αγώνας του ΕΑΜ δεν ανήκει στο ΚΚΕ, αλλά η Βάρκιζα..."πολύ ευχαρίστως". Ο Ζαχαριάδης ήταν ένας...τιποτένιος σταλίνας αλλά κατά τα άλλα ο δημοκρατικός στρατός έσωσε την τιμή της χώρας που είχε κυριευθεί από τους δοσίλογους και τους ισχυρούς προστάτες τους.

    Και για το σήμερα: Το ΚΚΕ φέρει την βασική ευθύνη για την κατάσταση του κομμουνιστικού κινήματος αλλά απ' την άλλη κομμουνιστικός φορέας δεν υπάρχει! Με λίγα λόγια, την βασική ευθύνη για το κομμουνιστικό κίνημα και τις αδυναμίες του την φέρει ένας μη κομμουνιστικός φορέας!
    Πολύ βολική οπτική για κάποιους, δεν λέω, αλλά είναι λίγο ψεύτικη και υποκριτική. Οι υπόλοιποι είμαστε καταπληκτικοί κομμουνιστές, επαναστάτες κλπ. αλλά έχουμε κι ένα -κάπως μεγάλο είναι αλήθεια-...κάλαθο των αχρήστων που λέγεται ΚΚΕ, όπου εναποθέτουμε όλες τις ευθύνες και τις αδυναμίες! Για τον εαυτό μας κρατάμε μόνο την αντικειμενική και αδιαμφισβήτητη αδυναμία, ότι είμαστε...λίγοι σε αριθμό!
    Μωρέ μπράβο αυτοκριτική!

    Απ' την άλλη βέβαια δεν σκεφτόμαστε κάποια βασικά πράγματα:
    Ας υποθέσουμε ότι το ΚΚΕ το 1990 είχε διαλυθεί.
    Θα υπήρχε η κομμουνιστική ΕΣΤΩ ιδέα στην Ελλάδα (άσε τον...κομμουνιστικό φορέα) ή θα γινόμασταν Ιταλία, Αγγλία κλπ.;
    Το ακόμη πιο απλό: Μην κοιτάμε σήμερα όπου αρχίζει πάλι (με βάση την κατάσταση) να ξανανθίζει το μαρξιστικό βιβλίο. Επί σχεδόν 15 χρόνια μαρξιστικό βιβλίο που να ΜΗΝ είναι εκδόσεις "Σύγχρονη Εποχή" ΔΕΝ υπήρχε στα βιβλιοπωλεία. Πολύ απλά, αν ήθελες το Κεφάλαιο ή τον Ιμπεριαλισμό ή το Καταγωγή της Οικογένειας κλπ. θα έπρεπε να πας στα...παλαιοβιβλιοπωλεία, γιατί ΚΑΝΕΙΣ δεν εξέδιδε αυτά (και άλλα πολλά) βιβλία.
    ΤΟΣΟ απλό για τους υποψήφιους φορείς του κομμουνιστικού κινήματος.

    Το ΚΚΕ λοιπόν ήταν και είναι ο πυλώνας του μαρξισμού και της κομμουνιστικής αντίληψης στην Ελλάδα. Δεν λέω ότι οι άλλοι ήταν/είναι ένα τίποτε ή ότι δεν υπήρξαν θύλακες που με τιμιότητα κράτησαν κάποιες αρχές, αλλά ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ο κομμουνιστικός φορέας είναι το ΚΚΕ. Αυτό δεν του το έδωσαν, το κατέκτησε μόνο του την εποχή όπου πολλοί την έκαναν μ' ελαφρά πηδηματάκια από τον κομμουνιστικό χώρο, την εποχή που μίλαγαν για "τελειωμένη υπόθεση", την εποχή που κόντεψε να διαλυθεί και κανένας άλλος δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να πάρει την σκυτάλη, είτε πραγματικός είτε ψεύτικος κομμουνιστής.

    Αν λοιπόν μιλάμε για ηγεμονία, η ηγεμονία ανήκει στο ΚΚΕ και τα άλλα είναι παραμύθια της Χαλιμάς. Δεν λέω ότι δεν μπορείς να έχεις διαφωνίες (κι εγώ έχω εκφράσει αρκετές εδώ μέσα - προκαλώντας και την μήνη του Modesto :) ), δεν λέω ότι οι άλλοι πρέπει να...αυτοδιαλυθούν, ούτε ότι δεν έχουν λόγο ύπαρξης (αυτό θα το κρίνει η ιστορία, για όσους δεν το έχει κρίνει ήδη), ούτε ότι δεν μπορείς να διαχωρίζεσαι όπου θεωρείς σημαντικό. Όμως για όποιους τίθεται θέμα ηγεμονίας (και για μένα ΤΙΘΕΤΑΙ), τίθεται ΜΕ ΑΥΤΟ τον τρόπο.

    Θα μου πεις "είναι σημαντικό το θέμα αυτό";
    Ε ναι, σ' ένα βαθμό είναι. Γιατί ακόμη και σήμερα, όπου η κατάσταση είναι τόσο κρίσιμη, κάποιοι επιμένουν να ψαρεύουν στα θολά νερά της ανυπαρξίας (του κομμουνιστικού φορέα...). Επιμένουν, παρόλες τις τρομακτικές πλέον πιέσεις, να φουσκώνουν πολύ πάνω από τα μέτρα τους κι από εκεί που φτάνει το χέρι τους.
    Κι αυτή η ματαιοδοξία μόνο αισιοδοξία για ενότητα δεν μπορεί να φέρει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. να συμπληρωσω τον Yuri οτι εκεινες τις εποχες εκτος απο το κκε μλ και ισως κανενα ακομα (Σορυ αν το ξεχναω τωρα) κανενας δεν μιλαγε για κομμουνισμο, κατι αντικαπιταλιστικα ψελιζαν, αριστερα γενικα και αοριστα κτλ.
    εγω επειδη ειμαι "σταλινας" κτλ απαξιωτικα που θα ακουσω λεω το εξης σε οσους θελουν ενιαιους φορεις (σαν τον βαζελο και τους οπαδους του; πλακιτσα αυτο) κτλ να κανουν την αυτοκριτικη τους ναανοιξουν το παραθυρο και να πεσουν. στο καλο ρεταλια
    modesto

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Modesto όπως θα έχεις καταλάβει εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους "σταλίνες". Μάλιστα αν δει κανείς το περιβάλλον και τις εναλλακτικές που είχε, δεν νομίζω ότι μπορούσε να κάνει και πολύ διαφορετικά πράγματα ο Στάλιν. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι αστοί δαιμονοποίησαν αυτόν και ΚΑΝΕΝΑ από τους διαδόχους του! Δεν είναι εντυπωσιακό να διαλύεται η ΕΣΣΔ το 1990 και να γυρνάμε ξαφνικά στο...1950, την στιγμή μάλιστα που είχε ακολουθήσει η λεγόμενη "αποσταλινοποίηση" επισήμως στην ΕΣΣΔ?!! Είναι λίγο παράξενο είναι αλήθεια, όπως και πολλά άλλα είναι παράξενα τα τελευταία χρόνια.

      Κατά τα άλλα, αν θέλεις την γνώμη μου, το (ή "τα") μ-λ όντως πάντα μίλαγε για κομμουνισμό κλπ., όντως ήταν ένας από τους θύλακες -που λοιδωρήθηκε μάλιστα άδικα από πολλούς- όμως από την άλλη (ειδικά μετά τα γεγονότα του 1980-82) ήταν πάρα πολύ επιφυλακτικό και μαζεμένο σε αυτό που λέμε "κινηματικές διαδικασίες". Είχε περισσότερο το στυλ του "να συντηρήσω την φλόγα" παρά του "να μεταβάλλω τους συσχετισμούς".
      Δεν είναι περίεργο τώρα που το βλέπω από μακρυά, τότε όμως μου φαινόταν παράξενο και δυσκίνητο. Σήμερα πάλι άλλα πράγματα θα ήθελα να λέει, κι όχι να καλύπτει πολιτικά τις χοντράδες των φρικιών.

      Διαγραφή

ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ

Είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα σχόλια που προσπαθούν να προσθέσουν κάτι στην πολιτική συζήτηση.

Σχόλια :
Α) με υβριστικό περιεχόμενο ή εμφανώς ερειστική διάθεση
Β) εκτός θέματος ανάρτησης
Γ) με ασυνόδευτα link (spamming)
Δ) χωρίς τουλάχιστον ένα διακριτό ψευδώνυμο
Ε) που δεν σέβονται την ταυτότητα και τον ιδεολογικό προσανατολισμό του blog

ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ.

Παρακαλείστε να γράφετε τα σχόλια σας στα Ελληνικά

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.