Κλείνουμε τα φώτα ή τους τα αλλάζουμε?

"Γεια σου Manny, καιρό έχουμε να τα πούμε, σου στέλνω αυτό το e-mail .."

Δεν ξέρω αν σας έχω εξομολογηθεί ποτέ πόσο μου αρέσει να λαμβάνω μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (e-mail στα ελληνικά). Μου δημιουργούν αυτό το ζεστό χνουδωτό συναίσθημα ότι κάποιος εκεί έξω με σκέφτεται. Κάποιος με θυμάται.

Κάπως έτσι αισθάνθηκα σήμερα όταν έλαβα (για τρίτη φορά) το e-mail / ενημέρωση για την ακόλουθη δράση.
(Η επόμενη υποθέτω είναι η "Κρατάμε την αναπνοή μας μέχρι να γίνουμε μπλε" ή η "περδόμαστε με κατεύθυνση το κοινοβούλιο" ή κάτι τέτοιο.)

Δεν μπορώ να κατανοήσω τη ψυχοσύνθεση των ανθρώπων που πραγματικά πιστεύουν ότι θα βγει κάτι από όλο αυτό. Μου θυμίζει τη λογική του μποϋκοτάζ. Μαθαίνουμε ότι η Χ εταιρία ρούχων χρησιμοποιεί ανήλικους με ΑΦΜ στην Ινδία οπότε μποϋκοτάρουμε τα προϊόντα της. Και μετά τι κάνουμε? Ποιες είναι οι εναλλακτικές, εντός συστήματος? Ψωνίζουμε από την Ψ η οποία κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα στη Μαλαισία ή πλέκουμε τα δικά μας (χρησιμοποιώντας πρώτες ύλες οι οποίες προφανώς φύτρωσαν σε κάποιο λιβάδι).


'H κάτι οικολογικές ανησυχίες που συνοψίζονται στην ώρα της Γης. (Υποθέτω είναι οκ στην ατζέντα σου να οδηγείς ένα αυτοκίνητο που ξερνάει 5.000 ρύπους/sec αρκεί να κλείνεις τα φώτα μια φορά το χρόνο).

Δεν αμφιβάλλω ότι πολύς κόσμος που συμμετέχει σε αυτές τις κινήσεις έχει καλές προθέσεις (να πω τώρα την παροιμία με τον δρόμο ο οποίος είναι στρωμένος με καλές προθέσεις ή είναι υπερβολικά κλισέ?). Αλλά εσύ που μου έστειλες αυτό το e-mail (και μάλιστα 3 φορές για να είσαι σίγουρος ότι το πήρα) πόσο νομίζεις ότι θα τους πονέσει κάτι τέτοιο? Και μάλιστα τι διάρκεια και αποτελεσματικότητα μπορεί να έχει μια τέτοια κίνηση? Πες μου αν είναι γρήγορα για να προμηθευτώ αρκετά ξύλα για τον ξυλόφουρνο που δεν έχω, να πάρω λάδι για το σπαρματσέτο (γιατί απ ότι κατάλαβα μπορεί να το τραβήξουμε μέχρι εσχάτων, μέχρι το καπιταλιστικό σύστημα να πει ήμαρτον και να πέσει να πεθάνει).

Δεν προσπαθώ να σε ειρωνευτώ.  Ούτε να σε απαξιώσω. Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια και ξέρεις πλέον τον τρόπο μου. Δεν είναι ο καλύτερος αλλά αυτόν έχω. Προσπαθώ να τον αλλάξω, αλλά εδώ πάλι μου έρχεται στο μυαλό μία άλλη παροιμία, αυτή με τον γέρικο σκύλο που δεν μαθαίνει εύκολα καινούρια κόλπα.
Ξέρω ότι ζορίζεσαι πολύ τον τελευταίο καιρό και να ξέρεις ότι δεν είσαι ο μόνος. Είχες συνηθίσει σε ένα άλφα τρόπο ζωής και τώρα που ξεβολεύεσαι σου έχει κακοφανεί. Είσαι σε πανικό. Ο τραπεζικός λογαριασμός αδειάζει, δουλειές δεν έρχονται και τα έξοδα τρέχουν. Δε μπορώ να σε καθησυχάσω ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Χειρότερα θα γίνουν όσο συνεχίζεις να κάθεσαι πίσω από τον υπολογιστή σου (ο οποίος δεν δέχεται μετατροπές για να καίει φυσικό αέριο, πελετ ή ελαιοπυρήνα οπότε άσε κάτω το κομπιουτεράκι). και συνεχίζεις να μου στέλνεις τέτοια e-mail.

Κλείνουμε τα φώτα ή τους τα αλλάζουμε?

Πάω στοίχημα ότι εκεί στη γειτονιά σου υπάρχει λαϊκή επιτροπή. Το λέω με σιγουριά όχι μόνο γιατί έχουν πληθύνει σε όλη την Ελλάδα, αλλά επειδή ξέρω που μένεις, που έχεις μεγαλώσει. Αυτά από εδώ. Τα υπόλοιπα θα στα πω από το τηλέφωνο.

Κλείνουμε τα φώτα ή τους τα αλλάζουμε?