Έχω τεράστιο πρόβλημα με την άρνηση των γενικών νομοτελειών της ταξικής πάλης στο όνομα των «εθνικών δρόμων» για το σοσιαλισμό, στην αποδοχή της ΕΟΚ αρχικά και μετέπειτα της ΕΕ, στην συνεργασία και στα κοινά προγράμματα με τους σοσιαλδημοκράτες, στην αποθέωση του κοινοβουλευτισμού και του ρεφορμισμού, αλλά και στον αντισοβιετισμό. Ο Σοσιαλισμός είναι ένας, αγαπημένε μου αναγνώστη.
Η σε εκφράζει, η πες μου τι σε εκφράζει;
Δεν υπάρχουν σοσιαλισμοί με πολλά χρώματα, Ελληνικός, Ρωσικός, Γαλλικός, Κινέζικος και πάει λέγοντας.
Η υιοθέτηση τέτοιων απόψεων είναι στην πράξη υποχώρηση και εγκατάλειψη της πάλης για το σοσιαλισμό.
Οι εθνικές ιδιαιτερότητες δεν πρέπει να παραγνωρίζονται βεβαίως, αλλά δεν μπορεί να αναιρούν τα βασικά και ενιαία γνωρίσματα του σοσιαλισμού.
Υπάρχει μία άμεση σχέση μεταξύ των εθνικών και διεθνιστικών συμμαχιών, με βάση όμως πάντα τα κοινά συμφέροντα και τους κοινούς στόχους και τις κοινές ευθύνες προς όφελος των εργαζόμενων ανθρώπων και ΟΧΙ των εκμεταλλευτών τους.
Γιατί κάποιοι θεωρούν πατριωτικό στόχο και σωτήριο για την Ελλάδα να «ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των αγορών»!
Και αναρωτιέμαι βρε παιδί μου, αυτές οι «αγορές» δεν είναι κάποιοι διεθνείς κερδοσκόποι που όλο αυτό τον καιρό χτυπάνε την ελληνική οικονομία;
Έτσι δε μας λέγανε;
Μετά, ξαφνικά πώς μας προέκυψαν ...τιμητές των λεγόμενων «θυσιών του ελληνικού λαού» ;
Πηγη
sxetiko:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://trolobol.blogspot.com/2011/12/blog-post_16.html
Βασικά εργατική κ αστική τάξη κάποτε πρέπει να καταλάβουν ότι δεν πρέπει να είναι εχθροί αλλά σύμμαχοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ εργάτης να θέλει να δουλεύει κ όχι να το κάνει καταναγκαστικά γιατί αλλιώς ανεργία,ψόφος,πείνα κ το αφεντικό να τον ανταμοίβει εφόσον η επιχείρηση παροουσιάζει κερδοφορία με μεγαλύτερο μισθό,αντί να τον καρπώνεται κ βάζει στην τσέπη του.
Βέβαια για κάτι τέτοιο χρειάζεται καιρός ακόμα κ μέχρι τότε θα τρώγονται αριστεροί ''επαναστάτες'' ή επαναστάτες κ δεξιοί φιλελεύθεροι.
Δεν μπορεί το θύμα να είναι σύμμαχος με το θύτη.
ΔιαγραφήΔεν μπορεί ο εκμεταλλευόμενος να είναι σύμμαχος με τον εκμεταλλευτή του.
Αυτό δεν συμβαίνει ούτε στα ζώα.
Αν μια αγέλη ύαινες κυνηγήσει και πιάσει ένα ζαρκάδι για την τροφή του δεν υπάρχει περίπτωση να μοιραστή το θήραμα με κανένα ζώο που δεν συμμετείχε στο κυνήγι.
Πως εσύ θες η εργατική τάξη που παράγει το σύνολο του πλούτου να δεχτεί ότι πρέπει να παραχωρήσει τα ωφέλει της εργασίας του στον εργοδότη του, που δεν έχει καμία συμμετοχή στην παραγωγική διαδικασία και αυτός να του πετάξει ένα ξεροκόμματο μικρό η μεγαλύτερο, ανάλογα με την κερδοφορία του;
Συνήθως στα ιδεατά σχήματα που φτιάχνουμε στο μυαλό μας (και το κάνουμε όλοι αυτό, δεν είναι κάποιου τύπου "ιδιαιτερότητα" που έχεις), έρχεται η πραγματικότητα και μας βάζει τα όρια.
ΔιαγραφήΘέλω να πω οκ, ας δεχθούμε το σχήμα που βάζεις:
Ο εργάτης θέλει να δουλεύει και το αφεντικό όταν έχει αυξημένα κέρδη κάνει αυξήσεις και στους μισθούς "μοιραζόμενος" (με μία έννοια) τα κέρδη του.
Το ερώτημα είναι:
ΓΙΑΤΙ αυτό στην πραγματικότητα δεν γίνεται ποτέ;
Γιατί στην τεράστια πλειοψηφία των περιπτώσεων ο εργάτης βλέπει την εργασία του ως καταναγκασμό και το αφεντικό ως μέθοδο για να βγάλει ό,τι περισσότερο μπορεί;
Το ερώτημα αυτό δεν το γλιτώνουμε επειδή...ευχόμαστε να ήταν αλλιώς! Ναι αλλά αντικειμενικά δεν είναι αλλιώς και ποτέ δεν ήταν αλλιώς, παρά μόνο σε προπαγανδιστικά φυλλάδια και...διαφημίσεις!! Αυτό δεν σε προβληματίζει;
Κι εδώ υπάρχουν διάφορες απαντήσεις:
Μία "αυθόρμητη" απάντηση είναι η λεγόμενη "ανθρώπινη φύση" που πηγαίνει πάντα προς το "κακό". Όμως αυτή η απάντηση πέρα από την βαθιά απαισιοδοξία και μιζέρια που υποκρύπτει, είναι κατά την γνώμη μου και λάθος. Η φύση δεν είναι κάτι που εξαιρείται από τις αλλαγές. Όπως κάθε τι στον κόσμο αυτό υφίσταται μεταβολές, εξελίξεις κλπ Και αν μιλήσουμε ειδικά για την ανθρώπινη φύση θα δούμε ότι είναι πολύ πιο εύκολη και δυνατή η εξέλιξή της, αφού η ίδια η επιβίωση του ανθρώπου στηρίχτηκε στην μεταβολή του περιβάλλοντός του και του ιδίου. Αλλαγές τόσο γρήγορες που πολλές φορές δεν έχει καν το χρόνο να τις ενσωματώσει πραγματικά!
Ακόμη λοιπόν κι αν η φύση μας είναι μίζερη και κακή (που δεν είναι μόνο αυτό, έχει αποδειχθεί πιστεύω), έχουμε την δυνατότητα να την αλλάξουμε κι αν μη τι άλλο η πραγματική μιζέρια είναι να μην το προσπαθήσουμε!
Μία άλλη απάντηση στο αρχικό ερώτημα είναι ότι το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα γεννά και αναπαράγει μια συγκεκριμένη κατάσταση που βγάζει στην επιφάνεια τα πιο άσχημα χαρακτηριστικά του ανθρώπου: Τον ατομισμό, την απληστία, την αδιαφορία κλπ. Κι αυτό αφορά όλους, γιατί η κυρίαρχη αντίληψη/ιδεολογία περνά σε όλα τα στρώματα, δεν αφορά μόνο την κοινωνική ελίτ.
Πως όμως περνά;
Ποιοί είναι οι υλικοί όροι γι αυτό;
Καταρχήν είναι η αλλοτρίωση που υφίσταται ο εργαζόμενος σε σχέση με το προϊόν της εργασίας του. Αν δούμε τον εργαζόμενο όχι ως άτομο, αλλά ως συλλογικό εργαζόμενο, βλέπουμε ότι το προϊόν της εργασίας του όχι μόνο δεν επιστρέφει σε αυτόν (ή επιστρέφει σε ένα πολύ μικρό βαθμό) αλλά και ότι πολλές φορές μπορεί να στραφεί και εναντίον του! Κι επιμένω στην έννοια του συλλογικού εργαζομένου γιατί εκεί είναι το κλειδί για να κατανοήσουμε του πως το προϊόν της εργασίας μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να στραφεί ακόμη και ενάντια στον εργαζόμενο, που κατά τα άλλα μπορεί να κάνει μια χαρά την δουλειά του! Αυτή η αποξένωση του εργαζόμενου με το προϊόν της εργασία του, οδηγεί αναγκαστικά τον εργαζόμενο σε μια σχέση εχθρική προς αυτή. Κι αυτό δεν είναι θεωρητικό σχήμα, είναι πολύ πρακτικό: Είναι αυτό που εσύ βλέπεις ως καταναγκασμό μέσα από το φόβο της "ανεργίας, του ψόφου, της πείνας".
Απ' την άλλη έχουμε τον εργοδότη, ο οποίος ας υποθέσουμε ότι είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου, που δεν θέλει πολλά για τον εαυτό του, μοιράζεται τα κέρδη του, αντλεί χαρά μέσα από τα μάτια των εργατών του και όχι μέσα από τον ήχο του δολαρίου ή του...ευρώ. Ε, αυτός ο εργοδότης είναι καταδικασμένος να κλείσει κάποια στιγμή. Ακόμη κι αν πάρει 100 βραβεία "καλής επιχειρηματικότητας", το κλείσιμο θα του χτυπήσει την πόρτα, αν έχει πράγματι μια τέτοια συμπεριφορά και δεν αποτελεί απλά μια βιτρίνα για να...μαζεύει τα βραβεία. Γιατί πολύ απλά έχει να ανταγωνιστεί αυτόν που δεν νοιάζεται για όλα αυτά. Αυτόν που την δύναμη του χρήματος την χρησιμοποιεί και δεν την μοιράζει "απερίσκεπτα": Μειώνει το κόστος παραγωγής, αυξάνει τα κέρδη (και άρα τις δραστηριότητες, την τεχνογνωσία, ακόμη και την ποιότητα αν χρειαστεί), υπερισχύει εν τέλει στον ανταγωνισμό.
Ο ίδιος ο ανταγωνισμός λοιπόν τον σπρώχνει να μην "μοιράζεται", με βαριές ποινές αν παραβεί τον κανόνα.
Kαι συμπληρωματική ερώτηση: Γιατί το κόμμα του λαού βρίσκεται ακόμα στην βουλή κ νομιμοποιεί την κατάστσαση;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ίδιο φυσικά ισχύει κ για το ''επαναστατικό'' ΣΥΡΙΖΑ(επειδή εκεί θα το πάτε).
Και μια συμπληρωματική απάντηση!
ΔιαγραφήΠροφανώς λέγοντας το κόμμα του λαού εννοείς το ΚΚΕ και καλά κάνεις!
Το ΚΚΕ λοιπόν, βάζοντας τη γραμμή του για σύγκρουση, ρήξη, ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου ως μονόδρομο για την εργατική τάξη και το λαό παλεύει και επιδιώκει την ταξική ενότητα δράσης της εργατικής τάξης, συμμαχία με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, αξιοποιεί την παρουσία του στη βουλή για να βάλει εμπόδια στα αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα παράλληλα με την ένταση της ταξικής πάλης, να ακυρώσει επιλογές της αστικής πολιτικής και βεβαίως σε ρότα ανατροπής της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑ.Ο.Σ. χωρίς αυτό να θεωρείται πανάκεια.
Είναι στρατηγική επιλογή ο συνδυασμός ταξικών αγώνων και εκλογών, χωρίς οι εκλογές να θεωρούνται πανάκεια για τη λύση των λαϊκών προβλημάτων, αλλά ως μια μορφή αγώνα επίσης που μπορεί να αλλάξει συσχετισμούς και να εμποδίσει την αντιλαϊκή πολιτική.
Απόψεις του στυλ: «το ΚΚΕ νομιμοποιεί την κατάσταση», μόνο γέλια μπορούν να προκαλέσουν. Όχι μόνο τώρα, αλλά από την επομένη ακόμη των εκλογών του 2009, αφού οι πάντες γνωρίζουν πως το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ είναι ο μοχλός των μεγάλων εργατικών αγώνων που σε καμιά χώρα της Ευρώπης δεν έχουν αναπτυχθεί τόσοι και με τέτοια ένταση και ταξικό περιεχόμενο.
χμμμ...παρατηρώ ότι ο Yiok-Yiok ως νέος Ροβεσπιέρος έκοψε κάποια κεφάλια από τον σοσιαλισμό. Όμως το σημαντικό κεφάλι έμεινε, οπότε δεν θα πρέπει να αδιαφορεί τόσο για το εθνικό κομμάτι... ;)
ΑπάντησηΔιαγραφή28/01/2012
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας προτείνω να πάμε αντίστροφα. Υπάρχει εθνικός δρόμος αντιμετώπισης του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος από την αστική τάξη σε διάφορες χώρες; Πάνω στο ερώτημα αυτό ποια είναι η απάντηση; Ας δούμε μερικά θεμελιώδη σημεία:
1. Ερωτήματα αυτού του τύπου όπως και του αντιστρόφου του, δηλαδή το αν υπάρχει εθνικός δρόμος προς το σοσιαλισμό, δεν μπορεί να απαντηθούν επιστημονικά σε μια σύντομη συζήτηση. Είναι όμως μια καλή αφορμή, τουλάχιστον, για να παρακινηθούμε να μελετήσουμε, αν έχουμε ελεύθερο χρόνο, σχετικά.
2. Τα όποια επιχειρήματα επομένως, εννοώ λόγω του σημείου 1, θα είναι εμπειρικά. Δηλαδή αναζητούμε περιπτώσεις που όντως υπήρξε ή υπάρχει εθνικός χαρακτήρας. Από την άποψη του αντίστροφου ερωτήματος που έβαλα, μάλλον δεν φαίνεται να υπάρχει. Ιδού μερικά γνωστά παραδείγματα. Το 1936 στην Ισπανία η καπιταλιστική τάξη έπνιξε στο αίμα τη συνταγματικά νόμιμη κυβέρνηση όταν θεώρησε ότι η εξουσία της κινδυνεύει. Η καπιταλιστική τάξη της Χιλής επανέλαβε το ίδιο κατόρθωμα στα 1973, με τη συνεργασία και την καθοδήγηση ασφαλώς του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Στα 1965 η αντίστοιχη ινδονησιακή καπιταλιστική τάξη επιδόθηκε σε ανάλογο μακελειό, αν δεν κάνω τραγικό λάθος, ανατρέποντας νόμιμη κυβέρνηση. Στη χώρα μας στα 1967 απέναντι σε ένα ανοργάνωτο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, η άρχουσα τάξη στήριξε την δικτατορία ενώ δεν κινδύνευε άμεσα.
3. Αν έτσι έχουν τα πράγματα τι θα σήμαινε άραγε εθνικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό; Μήπως η ειρηνική μετάβαση στο σοσιαλισμό με κοινοβουλευτική πλειοψηφία; Ο δρόμος αυτός δεν φαίνεται να αρέσει καθόλου στις καπιταλιστικές τάξεις ανά τον κόσμο. Μήπως σημαίνει ότι δεν θα καταργηθεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία των «μεγάλων» μέσων παραγωγής; Αλλά τότε μήπως μιλάμε για εθνικό δρόμο διατήρησης του καπιταλισμού;
Το θέμα δεν εξαντλείται στα παραπάνω. Απλώς είναι μια συμβολή για προβληματισμό. Ιδιαίτερα για όσους νομίζουν, ειλικρινά εννοώ και δεν είναι εγκάθετοι, ότι είναι οι κακοί κομμουνιστές που δεν θέλουν να κατανοήσουν τις εθνικές ιδιαιτερότητες.
ΧιΟμικρον
Όταν λες "εθνικός δρόμος" εννοείς τον ειρηνικό δρόμο;
ΔιαγραφήΓιατί με μπέρδεψες λίγο.
Συμφωνώ με τον τίτλο του άρθρου, το θέμα είναι όμως ότι υπάρχουν πολλές διαφορετικές σκέψεις για το πώς οικοδομείται ο σοσιαλισμός και πως εξελίσσεται στη συνέχεια σε κομμουνισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ υπάρχουν αρκετές σκέψεις και οι χώρες του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού» μας δείχνουν πολλά πράγματα που ΔΕΝ θα πρέπει πλέον να κάνουμε στην επόμενη προσπάθεια.
Σίγουρα, απλά δεν ξέρω αν ήταν θέμα καθαρά λανθασμένων επιλογών ή επιλογών που αντιστοιχούσαν στον συσχετισμό δυνάμεων και των συνθηκών της εποχής. Πιθανά να ήταν και τα δύο. Το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να χτυπήσει ένα καμπανάκι το οποίο δεν χτύπησε ποτέ...
ΔιαγραφήΓια να μπορεί κάποιος να ισχυριστεί με στόμφο ότι "ο Σοσιαλισμός είναι ένας" οφείλει να ορίσει, ή έστω να σκιαγραφήσει τι εννοεί σοσιαλισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς όποιος μπει στη διαδικασία να το κάνει αυτό θα διαπιστώσει ότι δεν είναι ένας ο σοσιαλισμός. Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στην ιστορία για να δούμε ότι ο σοσιαλισμός της ΕΣΣΔ ήταν άλλος απο τον σοσιαλισμό της Κίνας, άλλος απο αυτόν της Κούβας και άλλος απο αυτόν της Β. Κορέας.
Οι οικονομικο-κοινωνικές συνθήκες που κάθε φορά ισχύουν, ή για να το πούμε αλλιώς το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων καθορίζει και τις δυνατότητες της υπέρβασης της υπάρχουσας κοινωνίας. Ακόμα και οι πολιτισμικές συνθήκες, ήθη, έθιμα, δίκαιο κτλ. κάθε κοινωνίας επενεργούν δραστικά όχι μόνο στην οικοδόμηση, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο δομείται απο το σύνθημα μέχρι και την πάλη για το πέρασμα στον σοσιαλισμό.
Ο Λένιν μελέτησε ιδιαίτερα τις συγκεκριμένες συνθήκες της συγκεκριμένης εποχής στη Ρωσία. Ο τρόπος με τον οποίο πχ. διαχειρίστηκε το αγροτικό ζήτημα είναι ενδεικτικός.
Σήμερα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε τι μορφή μπορεί να πάρει ο σοσιαλισμός. (Αφού δεν τον κάνουμε τουλάχιστον ας μιλάμε γι'αυτόν) Δεν αρκεί μια γενικολογία του στυλ κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και λαϊκή εξουσία. Τα προβλήματα της οικοδόμησης δεν λύνονται με συνθήματα.
Αν σήμερα ήμασταν στην εποχή της οικοδόμησης του σοσιαλισμού προφανώς δεν θα επιλέγαμε ένα μοντέλο όπως αυτό της ΕΣΣΔ. Άρα μιλάμε για διαφορετικό σοσιαλισμό.
Καμία έννοια δεν μένει αναλλοίωτη στο χρόνο. Παρτε παράδειγμα την έννοια της Δημοκρατίας. Δείτε πως αλλάζει μέσα στα χρόνια. Έτσι και ο σοσιαλισμός. Αν δεν εμπλουτιστεί απο τις νέες δυνατότητες που έχουν δημιουργηθεί, απο την ιστορική πείρα, από την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση του σήμερα θα γίνει μια έννοια-μουσειακό έκθεμα.
Σχετικά με το ειρηνικός ή όχι. Αν δεν κάνω σημαντικό λάθος, όσοι ισχυρίστηκαν τα περί εθνικού δρόμου πρόβαλαν κατά κόρον το "ειρηνικός". Μου φαίνεται τώρα ότι στη συζήτηση υπάρχει ένα μικρό ή και μεγάλο μπέρδεμα εννοιών. Άλλο πράγμα το "πέρασμα στο σοσιαλισμό" και άλλο πράγμα η "οικοδόμηση του σοσιαλισμού". Εδώ ανοίγει άλλη κουβέντα. Έτσι νομίζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧιΟμικρον
Κοίταξε ΧΟ, ο Yiok-Yiok βάζει νομίζω λίγο άτσαλα το θέμα, αλλά αν έχω καταλάβει καλά κάνει κριτική στον ευρωκομμουνισμό και το ΚΚΕ(εσ) που μαζί με το ρεφορμισμό (ως δόγμα πλέον), την ταξική συνεργασία, το ειρηνικό πέρασμα κλπ. τόνισε ιδιαιτέρως ΑΡΧΙΚΑ και την εθνική διάσταση του σοσιαλισμού, στην προσπάθειά του να κάνει "κριτική" στην σχέση του ΚΚΕ με την Σοβιετική Ένωση.
ΔιαγραφήΌμως σήμερα δεν ξέρω τι νόημα έχει κάτι τέτοιο. Έτσι κι αλλιώς ο ΣΥΝ μάλλον πάει να γίνει ΠΑΣΟΚ παρά να φέρει κάποιου τύπου σοσιαλισμό, εθνικό ή διεθνικό...