Μιλιούνια και μίλια ...

Άρθρο του Σ. Στάθη στην Ελευθεροτυπία

Υπάρχουν «έμποροι των εθνών». Υπάρχουν και «έμποροι των μεταναστών»


Ο κ. Τσίπρας προσπάθησε χθες για πολλοστή φορά να αποποιηθεί την ευθύνη για την υπόθεση μετανάστες-κατάληψη στη Νομική Αθηνών. Δήλωσε μάλιστα στο Κοινοβούλιο πως «όση σχέση έχει ο ΣΥΡΙΖΑ με την εξέγερση στην Τυνησία, άλλη τόση έχει με τη μεταφορά των μεταναστών και την κατάληψη στη Νομική».

Εις μάτην.
Ο ΣΥΝ έχει στοχοποιηθεί. Εν πρώτοις απ' τα μέλη και τους φίλους του ίδιου του χώρου του που οργάνωσαν και τη μεταφορά και την κατάληψη. Κατά δεύτερον, ο ΣΥΝ στοχοποιείται από τις συνιστώσες εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ που εγκρίνουν και υπερασπίζονται αυτήν τη μεταφορά και κατάληψη. Για μιαν ακόμα φορά ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται τριχοτομημένος ανάμεσα σε εκείνους που συμφωνούν με μια πολιτική, εκείνους που δεν συμφωνούν κι εκείνους που αναγκάζονται να απολογούνται ότι τα δύο προηγούμενα δεν συμβαίνουν. Για μιαν ακόμα φορά ο ΣΥΝ θα πληρώσει το κόστος είτε απ' τα «δεξιά» είτε απ' τα «αριστερά», για μιαν ακόμα φορά πιάστηκε εξ απίνης, για μιαν ακόμα φορά οι δυνάμεις που συνθέτουν τον ΣΥΡΙΖΑ, τον αποσυνθέτουν.

Αλλά κυρίως αυτό που εκτίθεται είναι η ανεπάρκεια μιας ιδεολογίας που πιστεύει ότι μπορεί να είναι ιδεολογική σαλάτα. Η ίδια παθολογία είχε αναδειχθεί και τον Δεκέμβριο του 2008, όταν ο ΣΥΝ έφυγε απ' το 12-13% κι επέστρεψε στο 5% ... Τώρα, για μιαν ακόμα φορά πιασμένος στα δίχτυα του «Δικτύου», ο ΣΥΝ στοχοποιείται από όλες τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις και αδίκως και δικαίως. Διότι οι μισοί στον ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν πράγματα που δεν υποστηρίζουν οι άλλοι μισοί.

Ομως το πρόβλημα δεν είναι (μόνον) του ΣΥΝ, είναι όλης της κοινωνίας -ο νέος δήμαρχος Αθηναίων, κ. Καμίνης, βγάζει την ουρά του απ' έξω, οι πανεπιστημιακοί ανακυκλώνουν στερεότυπα και ανεπάρκειες, ενώ από πλευράς πολιτικών δυνάμεων οι περισσότερες δείχνουν τον πιο κακό εαυτόν τους. Δεξιά και ΠΑΣΟΚ στον ίδιο παρονομαστή της αβελτηρίας, της απανθρωπιάς, του πειρασμού της καταστολής. Το άσυλο πλέον βάλλεται ευθέως.

Αλλά αν το άσυλο υπήρξε για μια γενιά κυρίως ένας συμβολισμός, μια υπόμνηση και ταυτοχρόνως ένα πρόταγμα, για όσους δεν αγωνίστηκαν ποτέ, το άσυλο γίνεται τώρα (εύκολα) ένας αναχρονισμός, κάτι το περιττό. Κι ούτε οι φοιτητές (παρά τις εκκλήσεις του ΚΚΕ) φαίνονται ικανοί να το υπερασπισθούν ή να του δώσουν πολιτικό και ιδεολογικό νόημα, διότι οι παρατάξεις τους φέρονται εν πολλοίς αναλόγως των κομμάτων τους -με την ΠΑΣΠ να έχει υπεξαιρέσει τη σημαία του Πολυτεχνείου και τη ΔΑΠ στους παροξυσμούς της -μια σημειολογία άκρως ενδεικτική...

Οι μετανάστες έρχονται ικέτες. Ερχονται όμως όλο και πιο πολλοί, δεν τους αντέχουν οι οικοδεσπότες. Αλλοι απ' τους οικοδεσπότες μετατρέπουν τους μετανάστες σε παρίες, εργάτες που μπορούν να εκμεταλλεύονται άγρια. Και άλλοι για τους οποίους δεν υπάρχει όφελος απ' το σκλάβωμα των μεταναστών, οι μετανάστες γίνονται μιάσματα. Και ο αριθμός τους όλο και μεγαλώνει. Απ' το σημείο αυτό και μετά, οι ελαφρότητες των εμπόρων του προβλήματος (πολλοί εκ των οποίων τα 'κονομάνε μέσω ΜΚΟ) είναι βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς, χρυσή ευκαιρία για τη Χρυσή Αυγή να βάλει στο δίχτυ της κι άλλες ψυχές.


Το πρόβλημα είναι μεγάλο.
Το ερώτημα «τι κάνουμε;» απαιτεί πολιτική απάντηση εδώ και τώρα. Ποιος θα τη δώσει;
Τα ευχολόγια των καλοπροαίρετων και οι κατάρες των κακοπροαίρετων δεν λύνουν το πρόβλημα. Και πάντως αυτοί που του βάζουν φωτιά ίδια με των εθνικιστών είναι οι «έμποροι των μεταναστών».
Οι οποίοι μετανάστες, όπως λέει και το ΚΚΕ, θα είναι εν τέλει τα τραγικά θύματα αυτής της ιστορίας...