Πρωτοβάθμιος και δευτεροβάθμιος συντονισμός με το ΠΑΜΕ !

Άρθρο του propagitor στο Granma

Το τελευταίο συνέδριο 34ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ αποφάσισε με χίλιες νοθείες και μεθοδεύσεις αυτό:
http://news.ert.gr/el/ellada/politiki/34580-34o-synedrio-gsee-proti-dynami-i-paske

Από τα μέσα της δεκαετίας του 80 κι έπειτα κυρίαρχη δύναμη στο συνδικαλισμό είναι η παράταξη του ΠΑΣΟΚ, η ΠΑΣΚΕ, στο θεάρεστο έργο της συνεπικουρείται εδώ και πολλά χρόνια από τη ΔΑΚΕ. Μαζί ξεπουλάνε δικαιώματα, συμμετέχουν σε στημένους κοινωνικούς διαλόγους, παίρνουν υπέρογκους μισθούς εργατοπατέρων.Σε αυτή την κατάσταση το συνεπές ταξικό εργατικό κίνημα απαντά με τη δημιουργία του ΠΑΜΕ ως τέκνου της ανάγκης κι ώριμου τέκνου της οργής κατά του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Τι δυνάμεις όμως απαρτίζουν το ΠΑΜΕ?

Μιλάμε για ομοιοεπαγγελματικές και κλαδικές ομοσπονδίες, (Οικοδόμοι, τύπου χάρτου, φαρμάκου, εμποροϋπαλλήλων) σειρά εργατικών κέντρων της επαρχίας, με πολυπληθέστερο παράδειγμα κινητοποίησης μιας μεγάλης πόλης, της Λάρισας.

Επίσης στο ΠΑΜΕ συμμετέχουν και επιχειρησιακά σωματεία που κατά καιρούς κινητοποιούνται σε ταξική τροχιά (Πχ καζίνο Πάρνηθας, η Πάλκο παλιότερα).

Το ΠΑΜΕ έχει εκλεγμένη εκτελεστική γραμματεία από πανελλαδικό συνέδριο, καθώς και κατά τόπους γραμματείες ανά κλάδο. Περισσότερα εδώ http://www.pamehellas.gr/content_fullstory.php?pg=1&lang=1

Για όποιον δεν έχει παρωπίδες, η εργατική τάξη του ιδιωτικού τομέα που κινητοποιείται αυτή τη στιγμή στη χώρα βρίσκεται και δρα κατα συντριπτική πλειοψηφία στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ. Η ίδια η σύνθεση των συγκεντρώσεων αυτό δείχνει καθαρά. Πλήθος επιχειρησιακών σωματείων έχουν αναγνωρίσει την αναγκαιότητα της ταξικής συσπείρωσης με αγώνες να αναπτύσσονται σε χώρους όπως ο Κατσέλης ή τα Λίντλ τα Πράκτικερ και πολλοί άλλοι χώροι δουλειάς σε όλη τη χώρα.


Η ταξική και πολιτική αναφορά του ΠΑΜΕ είναι σαφώς το ΚΚΕ, το ρίζωμα του οποίου στην εργατική τάξη είναι ιστορικό και βαθύ και κολαούζο δε θέλει, αλλά και μια ματιά στην ποσοστιαία ανάλυση των εκλογικών του αποτελεσμάτων στις τελευταίες εκλογές και τη ραγδαία του αύξηση σε εργατικές, λαϊκές γειτονιές πείθει και τους κολαούζους (τύπου Άδωνι, Πάγκαλου κλπ.).

Είναι λοιπόν:
Μια προσπάθεια να ξεπεραστεί η μαυρίλα της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος μέσα από το ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ των ταξικών δυνάμεων σε όλη την Ελλάδα. Είναι ένα πολιτικοκοινωνικό μέτωπο, ένα ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων σωματείων με σκοπό την ανατροπή της σημερινής μαυρίλας.

Στόχος του, η ανάπτυξη αγωνιστικής πρωτοπόρας δράσης για τη χειραφέτηση πλατιών λαϊκών δυνάμεων. Αποκορύφωμα της μέχρι τώρα δράσης αυτού του φορέα ήταν και είναι ο συνεχιζόμενος, διαρκής απεργιακός αγώνας από τον περσινό Δεκέμβρη του 2009. Νέο χαρακτηριστικό αυτού του αγώνα, η κήρυξη πανελλαδικών απεργιών μέσα σε συνθήκες που όλα τα πλακώνει η φοβέρα και τα σκιάζει η σκλαβιά από τις ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα που αυτό ελέγχει. Μιλάμε πλέον για απεργιακούς αγώνες που όχι μόνο δεν έχουν την κάλυψη της ΓΣΕΕ, αλλά παίρνουν ως παράσημο την ίδια την καταδίκη από τη ΓΣΕΕ ως διασπαστικές απεργίες (sic!).

Και τώρα στο ζουμί του άρθρου που δεν αφορά στην παρουσίαση του τι είναι και τι δεν είναι το ΠΑΜΕ. Πέραν των επιχειρηματιών και των κομμάτων τους αυτή η ταξική αναφορά φαίνεται να «ενοχλεί» και άλλους «φίλους του λαού» που σπεύδουν πάνω στη σύγχυση της κρισιακής φάσης του ελληνικού καπιταλισμού να το μιμηθούν.. Ή μήπως να το υπερφαλαγγίσουν??

Δείξε μου το ζωτικό σου πολιτικό χώρο να σου πω ποιος είσαι.

Κακά τα ψέματα το «Lebensraum» («ζωτικός χώρος») της “ευρύτερης αριστεράς” κοινοβουλευτικής και μη δεν είναι η εργατική τάξη, οι δυνάμεις τους συγκεντρώνονται σε κλάδους μη εργατικούς (μικροαστικούς), επιστημονικής μισθωτής εργασίας, δημοσιοϋπαλληλίας και ευρύτερου δημοσίου τομέα (πρώην ΔΕΚΟ).

Δεν είναι τυχαία η δύναμη των «Παρεμβάσεων» στις ΕΛΜΕ ούτε η κολεγιά τους με δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ εκεί, ούτε τυχαία η δύναμη αυτών των χώρων σε επιμελητήρια, ΤΕΕ, Οικονομικό, (τα οποία επ’ουδενί δεν παίζουν το ρόλο των συνδικάτων και δεν εκπροσωπούν τις ανάγκες των κλάδων). Τυχαία σαφώς δεν είναι και η δύναμη του ΣΥΝ σε δικηγορικούς συλλόγους ανά την Ελλάδα (πχ ΔΣ Θεσσαλονίκης) αλλά και σε Ιατρικούς Συλλόγους, στην ΑΔΕΔΥ και στη ΓΣΕΒΕ.

Ο χώρος δε της εξωκοινοβουλευτικής όσμωσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει επίσης προνομιακή κοινωνική σχέση με φοιτητικές δυνάμεις και αποφοίτους ορισμένων ΑΕΙ, κυρίως των πιο «προνομιακών» Πολυτεχνεία, Ιατρικές κλπ. Παράλληλα στο τζόγο της γενιάς των 700 ευρώ και του πολιτικού καπελώματος φοιτητικών εξάρσεων και κινημάτων έχει μπει δυνατά και ο ΣΥΡΙΖΑ με τη γλειψιματική και το λαϊκισμό να δίνουν και να παίρνουν από καιρό Αλαβάνου μέχρι σήμερα. Το τζογάρισμα αυτό ομολογημένα δεν είναι τυχαίο. Πατάει στην ανάγκη αυτών των χώρων να βρουν μια αναφορικότητα σε νέους επιστήμονες από τα μεσαία στρώματα σε προλεταριοποιούμενους μικροαστούς και λοιπά μεσοστρώματα της εργατικής τάξης (βλ. εργατικής αριστοκρατία). Στα στρώματα δλδ που αποτελούν την κοινωνική τους βάση.

Αυτές λοιπόν οι δυνάμεις διάλεξαν ένα νέο δρόμο. Το δρόμο της συγκρότησης του λεγόμενου Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων.

Ο «συντονισμός» αυτός έχει τη δική του ιστορία…

Στο πετσί μας οι νεότεροι τον ζήσαμε στις σχολές γύρω στο 2006 όταν το αποδιοργανωμένο φοιτητικό κίνημα έψαχνε νέες μορφές έκφρασης και τη δημιουργία υποτυπωδών δομών. Έτσι η εξωκοινοβουλευτική ΕΑΑΚ θέλησε να μεταφέρει εντός του φοιτητικού κινήματος τη δική της λογική περί του τι είναι κίνημα και δομή κινήματος στο αποδιοργανωμένο φοιτητικό, στην ίδια μπάντα και ο ΣΥΡΙΖΑ και συχνά και η ίδια η ΠΑΣΠ. Στο παιχνίδι αυτό έπαιξε και η ΚΝΕ καλοπροαίρετα, για μικρό χρονικό διάστημα, με τελείως άλλες αφορμήσεις και στοχεύσεις και σίγουρα όχι χωρίς κόστος…

Αγώνας λοιπόν γι’αυτές τις δυνάμεις ήταν η μορφή. Η κατάληψη υπέρ πάντων, μιλούσαμε για συντονισμό καταλήψεων, σα να λέμε συντονισμός κινηματικών μορφών και όχι κινήματος. Όπου δε μιλούσαμε για συντονισμό καταλήψεων μιλούσαμε για συντονισμό γενικών συνελεύσεων, αλλά χωρίς εκλεγμένους αντιπροσώπους από την κάθε συνέλευση αφού κάτι τέτοιο καπελώνει ατομικότητες (τρέμετε καταστασιακοί) άσχετα αν το μεγάλο καπέλωμα ήταν αλλού… Αποτέλεσμα να μην εκφράζεται ποτέ ο συσχετισμός δυνάμεων εντός του συντονιστικού οργάνου, να μην αποκτώνται ποτέ σταθερές δομές και βάση για να χτίσουμε κάτι που θα υπερνικά τα όρια ενός κινήματος κατά ενός αντιλαϊκού νομοσχεδίου. Το λόγο έπαιρναν μόνο οι εκπρόσωποι των παρατάξεων που εν μέσω γιούχα των αντιπαλων στελεχών μιλούσαν προς «ώτα μη ακουόντων».

Το ίδιο το συντονιστικό «λειτουργούσε» στη βάση της ομοφωνίας (όλως τυχαίως εσωοργανωτική αρχή της ίδιας της ΕΑΑΚ και της αναρχίας), κάτι που απέκλειε κάθε είδους παραγωγική αντιπαράθεση εντός του «συντονιστικού», ενώ οφελούσε σε μεγάλο βαθμό την κοπτοραπτική σε επιτροπές πλαισίου, όπου οι «πλατφόρμερς» στελεχάρες κατέληγαν στην απόφαση του συντονιστικού και στον ορισμό ημέρας νέας κινητοποίησης.

Όλο δε αυτό το σκηνικό επενδυόταν με κορώνες από Αλαβάνους και αριστερούς συνδικαλιστάδες περι ακαθοδήγητου, ακηδεμόνευτου και νέου υποκειμένου με μόνη προφανή αιτία να μην καθοδηγηθεί και κηδεμονευτεί από το «παμπάλαιο υποκείμενο», τους «κηδεμόνες» αυτών των παιδιών, την εργατική τάξη και το κόμμα της.

Έτσι είχαμε αντίφαση εν τοις όροις, το ίδιο το μέσο που χρησιμοποιούσε το φοιτητικό κίνημα για να ξεπεράσει τον εαυτό του, έτρωγε σα φίδι που τρώει την ουρά του, τα ίδια του τα σπλάχνα και δημιουργούσε μια χειρότερη παραταξιακή θηλιά στον εαυτό του.

Μετράμε λοιπόν: αποδιοργάνωση, κυριαρχία της παραταξιοποίησης, αδυναμία ουσιαστικού συντονισμού σε επίπεδο πανελλαδικής συγκρότησης, απλή καταμέτρηση δυνάμεων με μικρή πρόσκαιρη αύξηση, πέρασμα νομοσχεδίων από το παράθυρο=> απογοήτευση στον κόσμο για τη χαμένη ευκαιρία => ιδεολογική επικράτηση της ΠΑΣΠ.

Η εξαγωγή συμπερασμάτων έγινε από τις δυνάμεις της ΚΝΕ και σταδιακά οδήγησαν στη γέννηση του ΜΑΣ, αλλά (ούτε) αυτό δεν είναι το θέμα μας στην παρούσα.

Και το θέμα μας είναι η διαφαινόμενη..
..Εξαγωγή της φοιτητικής αυτής εκτόνωσης σε κινηματικές δομές του εργατικού κινήματος. Οι πιο πάνω δυνάμεις κάτω από αυτό το ιδεολογικό πλαίσιο προσπαθούν σήμερα να μεταφέρουν αυτό το χρεοκοπημένο μοντέλο και στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Η ανάγκη μεταφράζεται σε φιλοτιμία και ο παρών πολιτικός και κοινωνικός συσχετισμός σε ευαγγέλιο στην επιλογή μέσου πάλης και τρόπου δόμησης του εργατικού κινήματος.

• Τι κάναμε πρόσφατα και “πέτυχε”? => συντονιστικά ΑΕΙ, ε ας κάνουμε το ίδιο και με πρωτοβάθμια σωματεία.

• Γιατί πρωτοβάθμια? => γιατί πολύ απλά δεν έχουμε δευτεροβάθμια, αλλά θα πούμε ότι μόνο στον πρώτο βαθμό αποτυπώνεται η άμεση δημοκρατία.

• Πως θα επενδύσουμε αυτή μας την αδυναμία ιδεολογικά? => θα πούμε πως ο μοναδικός διαμορφωμένος ταξικός πόλος που ΣΥΝΤΟΝΙΖΕΙ πλατιά την εργατική τάξη σε 1ο και 2ο βαθμό, το ΠΑΜΕ είναι καθοδηγούμενος από το ΚΚΕ και πρέπει να είμαστε ακηδεμόνευτοι παρόλο που στις δικές μας συγκεντρώσεις κατεβαίνουμε με κομματικές σημαίες και πανό. Ο δευτεροβάθμιος συνδικαλισμός είναι a priori εκφυλισμένος και γραφειοκρατικός. Εμφανίζεται στο όνομα της απόρριψης του εργατοπατερισμού η φετιχοποίηση κάθε θεσμού αντιπροσώπευσης. Και η απάντηση είναι δοσμένη και δανεισμένη από την Αντιεξουσιαστική Κίνηση εδώ και χρόνια. «Ούτε ΠΑΜΕ, ούτε ΓΣΕΕ».

Η διολίσθηση σε αριστερίστικα επιχειρήματα περί αμόλυντου επιχειρησιακού συνδικαλισμού αντιπαραθετικά με τον κλαδικό, ομοιοεπαγγελματικό, διανθίζεται με επιχειρηματολογία για τον εργοστασιακό συνδικαλισμό της δεκαετίας του 80, χωρίς να εξετάζονται οι ιστορικές συνθήκες που γέννησαν τον τελευταίο (άνοδος του κινήματος, άλλοι συσχετισμοί), αλλά και τα χρήσιμα διδάγματα από την κατάληξή του.

Σε αυτή τη λογική ανάπτυξης του κινήματος ο ταξικός πόλος οφείλει να κρούσει κόκκινο συναγερμό, όχι απλώς γιατί αποτελεί ένα αριστερίστικο παιδιάρισμα και καπρίτσιο, αλλά επιπλέον γιατί ξεκάθαρα το σύστημα ποδηγετεί μια τέτοιου είδους ανάπτυξη του κινήματος. Οι εξελίξεις στο χώρο του εργατικού δικαίου και η αντιλαϊκή νομοθεσία που προώθησε η κυβέρνηση στα εργασιακά είναι το αμάχητο τεκμήριο αυτής της κατευθυντήριας γραμμής.

Η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων κατά κλάδο και επάγγελμα, η πρόκριση της επιχειρησιακής και εν τέλει της ατομικής διαπραγμάτευσης (πρόσφατο παράδειγμα η Νεογάλ στη Δράμα) δεν έχουν να κάνουν μόνο με τα ύψη των μισθών. Με αυτό τον τρόπο, προωθείται παράλληλα και μια νέα αρχιτεκτονική στο ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα που στόχο έχει να πληγούν και τα ίδια τα κλαδικά σωματεία και οι ομοσπονδίες. Έτσι πχ πρακτικές όπως αυτή του σωματείου της WIND που αρνείται να μπει στο ταξικό κλαδικό σωματείο της ΣΕΤΗΠ δείχνουν την τακτική και στρατηγική αποχαύνωση που σπέρνει αυτή η πολιτική στην πράξη.

Αν ο συνδικαλισμός κατά τον Λένιν είναι το πρωτοβάθμιο σχολείο του της ταξικής πάλης, καταλήγουμε στο να μην αναγνωρίζουμε ούτε καν την ίδια την αλφαβήτα αυτού του σχολείου, με κίνδυνο να παραμένουμε αιώνιοι μαθητές της πρώτης τάξης του δημοτικού.

Βλέπουμε λοιπόν σε αυτούς τους χώρους μια ιδεολογική νίκη της αναρχίας και του αριστερισμού. Το αξιοπερίεργο είναι βέβαια ότι η ιδεολογική αυτή κηδεμονία μπαίνει στην ημερήσια διάταξη του κινήματος διανθισμένη με δεξιές πρακτικές. Έτσι το ξέκομμα από την ηγεσία της ΓΣΕΕ και τις κοινές συγκεντρώσεις μεταφράζεται σε συγκεντρώσεις στο μουσείο 50 μέτρα δίπλα από αυτή της ΓΣΕΕ, η απαίτηση για όξυνση του αγώνα πέρσι την άνοιξη εκφράστηκε με αποχή (ή 3ωρη στάση εργασίας) από τη 48ωρη απεργία που κήρυξε το ΠΑΜΕ στις 21-22 Απρίλη. Η κραυγές για ανυπακοή μετατρέπονται σε μη συμμετοχή ουσιαστικά έστω και ως αλληλεγγύη στους αγώνες που η πρωτοπορία του κινήματος χαράζει όπως έγινε πρόσφατα στο λιμάνι με τους ναυτεργάτες.

Κι όσο στην πράξη δεν γεφυρώνεται το χάσμα από τη θεωρία, στην ίδια τη θεωρία οι πολιτικές ακροβασίες και οι διαρκείς ελιγμοί συνεχίζονται. Οι αριστεροί, το ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΤΑΡΤΕΣ ξεκίνησαν να μας μιλάνε για τη χαλάρωση ή κατάργηση του συμφώνου σταθερότητας, όσο η κρίση έσφιγγε πηγαίναμε και πιο αριστερά με έξοδο από την ΟΝΕ, μετά μας έφταιξε το ΔΝΤ και πλέον φωνές φέρονται να αμφισβητούν και την ίδια την ΕΕ.

Χωρίς καμία αμφιβολία μιλάμε αν όχι για δούρειο ίππο, σίγουρα για μια πλέρια αφερεγγυότητα που οφείλει να αποκρουστεί. Οι διαλυτικές αυτές αντιλήψεις για το κίνημα πρέπει να ξεπεραστούν άμεσα. Και αντικειμενικά υπάρχει δυσκολία να περάσουν στους εργαζόμενους.
Και αυτό γιατί:

• Και πιο σοβαρές δομές υπάρχουν.
• Kαι η εμπειρία δεν κρατάει μόνο στα 4 χρόνια φοίτησης (όπως στα ΑΕΙ), αλλά είναι συσσωρευμένη και πατάει σε πραγματικές ανάγκες ώστε να γίνεται φύλλο και φτερό.
• Kαι ηλικιακά μιλάμε για ανθρώπους που έχουν εμπειρία.
• Kαι ταξικά για ανθρώπους που παράγουν τον πλούτο της κοινωνίας και δεν είναι ετερόφωτοι.
• Kαι τέλος και κυρίως γιατί εδώ υπάρχει το  ΠΑΜΕ, που επιτελεί ήδη το σκοπό που δήθεν απαντάει αυτή η προβλιματική!

Το ΠΑΜΕ είναι ο βασικά αναγνωρίσιμος φορέας αντίστασης στα μάτια των εργατών και σε αυτόν στρέφουν τα μάτια τους στα δύσκολα. Το φορέα αυτόν τον ξέρουν όχι γιατί έχει κάνει κινήσεις εντυπωσιασμού και συγκολλήσεις, αλλά γιατί τον βλέπουν στο πλευρό τους κάθε πρωί στις εξορμήσεις όταν αλλάζουν οι βάρδιες. Η συσπείρωση και ο συντονισμός σε αυτό το φορέα οφείλει να γίνει γιατί στην κρίση δεν ψυχανεμιζόταν πώς να επικαιροποιήσει το πρόγραμμά του για να μην τον πάρουν σβάρνα οι εξελίξεις και φανεί δεξιός, αλλά εμπλούτιζε με νέα στοιχεία το διεκδικητικό του πλαίσιο που οι ίδιες οι συνθήκες το έκαναν υπέρ- επίκαιρο. Στο ΠΑΜΕ λοιπόν κάθε καλοπροαίρετος να στρέψει την προσοχή του, γιατί ξέρει να συντονίζει, να περιφρουρεί, να νικάει.