«Σχέδιο Μανίλα» για την Ελλάδα!

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

«Παιδιά του δρόμου στις Φιλιππίνες»

Οι Φιλιππίνες είναι μια χώρα, όπου ένας στους τρεις κατοίκους της ζει με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα.

Οι Φιλιππίνες είναι μια χώρα, όπου πάνω από ένα εκατομμύριο παιδιά ζουν στους δρόμους.

Οι Φιλιππίνες είναι μια χώρα, όπου εδώ και τριάντα χρόνια η δική της πλουτοκρατία την έχει θέσει υπό την εποπτεία του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Οι Φιλιππίνες, αν δεχτούμε ως ακριβείς τις πληροφορίες που δημοσίευσε το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ», είναι η χώρα την οποία οι διεθνείς δανειστές και «φίλοι» της Ελλάδας, προεξάρχοντος του κ. Κλάους Ρέγκλινγκ - που τυγχάνει επικεφαλής του λεγόμενου «Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης» - την υποδεικνύουν ως «μοντέλο» για την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων της Αθήνας...

Αξιοσημείωτες διαπιστώσεις για το «μοντέλο Φιλιππίνες» περιλαμβάνονται σε άρθρο του Walden Bello, το οποίο δημοσιεύτηκε στο «FPIF» και ο αναγνώστης μπορεί να το πληροφορηθεί στην ολότητά του, καθώς δημοσιεύεται σε ελληνικές ιστοσελίδες.

Εδώ θα περιοριστούμε σε μερικά μόνο στοιχεία:

Οι Φιλιππίνες, λοιπόν, είναι η χώρα που λειτούργησε μέχρις εσχάτων η πολιτική της «νεοφιλελεύθερης αναδόμησης», η οποία επιβλήθηκε από τους εγχώριους κρατούντες και τους διεθνείς οργανισμούς, όπως το ΔΝΤ, με πρόσχημα την εξόφληση του χρέους της χώρας. Πολιτικό «ευαγγέλιο» αναγορεύτηκαν

• οι μεγάλες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες,
• οι αθρόες ιδιωτικοποιήσεις,
• το καθεστώς γενικευμένης λήψης μέτρων στην κατεύθυνση της λεγόμενης «απελευθέρωσης» της αγοράς,
• η κατάργηση κάθε ελέγχου στο ξένο συνάλλαγμα και στις κερδοσκοπικές «επενδύσεις»,

Η συνέπεια ήταν η αναμενόμενη:

• η καταστροφή στη βιομηχανία και τη γεωργία της χώρας (σημειωτέον ότι οι Φιλιππίνες από χώρα εξαγωγέας αγροτικών προϊόντων μετατράπηκε σε χώρα εισαγωγής αγροτικών προϊόντων),
• η πλήρης κατάρρευση της οικονομίας, όταν επήλθε η μαζική φυγή κεφαλαίων κατά τη διάρκεια της χρηματιστηριακής κρίσης που έπληξε τις ασιατικές χώρες το 1997,
• η διεύρυνση της μαζικής φτώχειας και της κοινωνικής αποστέρησης,
• ο τετραπλασιασμός από το 1980 - και μέσα σε μια δεκαπενταετία - των τοκοχρεολυσίων που ήταν υποχρεωμένες να πληρώνουν οι Φιλιππίνες στους δανειστές τους.

*

Οσο για τη «ρύθμιση» που έγινε για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους των Φιλιππίνων (στα Ελληνικά αυτό λέγεται «αναδιάρθρωση», «επιμήκυνση», «ευρωομόλογο», «επαναγορά» κατά τα μόλις χτες λεχθέντα του Παπακωνσταντίνου κ.ο.κ.) είχε ως αποτέλεσμα, αφενός την σε μόνιμη βάση καταλήστευση του 1/4 του ετήσιου προϋπολογισμού για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους της χώρας, αφετέρου την αύξηση του χρέους μέσω του πολλαπλασιασμού των δανείων που συνάφθηκαν για την εξόφληση των προηγούμενων δανείων.

Αυτά τα νέα χρέη κλήθηκαν να τα επωμιστούν και πάλι οι φτωχοί και οι πένητες, μέσω αυξήσεων τόσο στους φόρους επί των εισοδημάτων τους, όσο και μέσω της εκτίναξης των έμμεσων φόρων στο 12%.

Το τελικό αποτέλεσμα του «σχεδίου Μανίλα», το οποίο «προτείνεται» στο πλαίσιο του «Μηχανισμού Στήριξης» (!) των Βρυξελλών για την Ελλάδα και για το οποίο η ελληνική πλουτοκρατία δεν μας έχει ενημερώσει ακόμα, είχε τα εξής «σωτήρια» επιτεύγματα στις Φιλιππίνες:

Το ποσοστό του πληθυσμού που - σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα - οδηγήθηκε στη φτώχεια ανήλθε από το 2003 και μέσα σε μια τριετία στο 33%. Δηλαδή, μέχρι το έτος 2006 υπήρχαν περισσότεροι φτωχοί στις Φιλιππίνες, από κάθε άλλη περίοδο στην ιστορία της χώρας αυτής.