«Κοπρίτης»...

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

Η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν εκδηλώθηκε παρά ως κατάρρευση της περίφημης ιδιωτικής οικονομίας. Τους ιδιώτες ήταν που ήρθαν να διασώσουν τα κράτη, «κοινωνικοποιώντας» τα βάρη από τις ζημιές των τραπεζιτών. Το γεγονός αυτό δείχνει από μόνο του πόσο σαθρές είναι οι «αναλύσεις» περί ευθύνης του σπάταλου και αντιπαραγωγικού δημόσιου χαρακτήρα της οικονομίας έναντι του «υγιούς» ιδιωτικού τομέα.

Ειδικά στην Ελλάδα, όμως, οι δημιουργοί του πράγματι σπάταλου, αντιπαραγωγικού και αντικοινωνικού δημόσιου τομέα, οι υπόλογοι για τη λειτουργία ενός Δημόσιου που αυτοί το κατασκεύασαν έτσι ώστε να υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, οι αρχιτέκτονες της ρουσφετοκρατίας και της αναξιοπρεπούς γλίτσας με την οποία «μπετονάρουν» τους κομματικούς στρατούς τους, έχουν το επιπλέον θράσος να υποδεικνύουν ως υπεύθυνους για το δικό τους δημιούργημα τους εργαζόμενους.

Ο Πάγκαλος, με την καλλιέπεια του λόγου που τον διακρίνει, αποκαλώντας «κοπρίτη» τον δημόσιο υπάλληλο, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να προωθεί την τακτική τού «διαίρει και βασίλευε» ανάμεσα σε ιδιωτικούς και δημόσιους υπαλλήλους. Συνολικά η κυβέρνηση, απευθυνόμενη σε ένα λαό 11 εκατομμυρίων, έρχεται να ρίξει τη δεύτερη δόση τού «όλοι μαζί τα φάγαμε». Και προσκομίζει ως «αυταπόδεικτο στοιχείο της ενοχής» του λαού ότι οι εκτός Στρατού και Αστυνομίας πεντακόσιες χιλιάδες από αυτά τα έντεκα εκατομμύρια είναι εν ενεργεία δημόσιοι υπάλληλοι (το χαμηλότερο κατ' αναλογία πληθυσμού ποσοστό στην ΕΕ).

Υπάλληλοι, που, όμως, διορίστηκαν στο Δημόσιο από τους κρατούντες και εκείνοι που τους διόρισαν, επιχειρώντας να χτίσουν πάνω στο δικαίωμα για δουλειά την πολιτική «πελατεία» τους, επιφανή αγλαΐσματα - όπως ο Πάγκαλος - του ίδιου πολιτικού συστήματος που αναφωνούσε στους κομματικούς του στρατούς «εσείς είστε το κράτος», έρχονται τώρα να ζητήσουν και τα ρέστα!

Στο πλαίσιο αυτό, σε ένα ρεσιτάλ ανηθικότητας, τα μυθεύματα για τους μισθούς των δημόσιων υπαλλήλων συνεχίζουν να αποτελούν καθημερινό ανάγνωσμα και ακρόαμα. Βλέπετε, όσοι μπουκώνουν με δημόσιο χρήμα βιομήχανους, τραπεζίτες, εφοπλιστές και εργολάβους, κάπου αλλού πρέπει να αποδώσουν το δημόσιο χρέος.
Ποια είναι η αλήθεια:

• Το 1990, οι μισθοί και οι συντάξεις που πλήρωνε το Δημόσιο αποτελούσαν το 14,1% του ΑΕΠ. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ μετά το 1994 «κατέβασαν» το ποσοστό αυτό στο 11% και η κυβέρνηση Καραμανλή το σταθεροποίησε στο 9% του ΑΕΠ. Αρα, στους εργαζόμενους στο Δημόσιο και τους συνταξιούχους του Δημοσίου αναλογεί όλο και μικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ. («Ριζοσπάστης», 22/11/2009). Αυτοί είναι οι «προνομιούχοι» Ελληνες δημόσιοι υπάλληλοι.
• Οσο για την «Εκθεση Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής» αποδεικνύει ότι στην Ελλάδα, το ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων επί του συνόλου των εργαζομένων είναι 11,4% και ότι αυτό το ποσοστό είναι ένα από τα 4 χαμηλότερα σε όλη την Ευρώπη. Η Ελλάδα έχει, αναλογικά με το σύνολο των εργαζομένων, το 1/3 των δημοσίων υπαλλήλων σε σύγκριση με τη Σουηδία και τη Δανία και περίπου το 1/2 σε σύγκριση με τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία και αυτά τα ποσοστά παραμένουν σταθερά εδώ και τριάντα χρόνια.
• Η δαπάνη μισθοδοσίας των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα (που σε ποσοστό 80% έχουν καθαρές αποδοχές από 880 έως 1.500 ευρώ και που το 50% των οποίων διαθέτουν πτυχίο πανεπιστημιακής εκπαίδευσης ή ανώτερο τίτλο σπουδών) είναι μικρότερη ως ποσοστό του ΑΕΠ από εκείνη των δημόσιων υπαλλήλων της Δανίας με 16,9%, της Γαλλίας με 12,8%, της Φινλανδίας με 13%, της Σουηδίας με 15,1% («Αντίχτυπος» 17/12/2010).

Εξίσου «δημοφιλές» προπαγανδιστικό παραμύθι είναι και το άλλο για τις «υπέρμετρες» δημόσιες δαπάνες. Πάλι σύμφωνα με τα στοιχεία της «Εκθεσης Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής», προκύπτει ότι το σύνολο των δαπανών του ελληνικού κρατικού τομέα ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι ένα από τα χαμηλότερα σε όλη την Ευρώπη. Ενα μόνο στοιχείο που δηλώνει πόσο δυσβάσταχτα μεταφράζεται για το λαό το καθεστώς της ανισόμετρης ανάπτυξης στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, όπως η ΕΕ, είναι τούτο:

Το «γενναιόδωρο» κράτος πρόνοιας που τάχα απολαμβάνουν οι Ελληνες, κατά μέσο όρο την προ κρίσης περίοδο 1998-2007, διέθετε μόνο 3.530 ευρώ κατά κεφαλήν για προγράμματα κοινωνικής προστασίας, ενώ ο μέσος όρος στην ευρωζώνη είναι 6.251,78 ευρώ.
Τέλος, σχετικά με τους «κοπρίτες» δημόσιους υπάλληλους, το ίδιο το ΔΝΤ ομολογεί:
Ενώ το 50% της αύξησης των ελλειμμάτων προϋπολογισμού στις μεγάλες οικονομίες ανά τον κόσμο (και όχι μόνο στην Ελλάδα) οφείλεται στην πάσης φύσεως φοροδιαφυγή των μεγαλοσχημόνων και στην αποπληρωμή τόκων για προηγούμενα δάνεια των κυβερνήσεων (που καταλήγουν πάλι στα ταμεία των μεγαλοσχημόνων), λιγότερο από το 10% οφείλεται στην αύξηση των δημόσιων δαπανών (Ιός, «Ελευθεροτυπία» 27/11/2010 και Κώστας Νικολάου, «Enet.gr»).

Μια από τις πλέον χυδαίες παραστάσεις του κυβερνητικού θιάσου - του οποίου αντιπροεδρεύει ο Πάγκαλος - ενταγμένη κι αυτή στο «όλοι μαζί τα φάγαμε», ήταν η περίφημη «απογραφή». Η κυβέρνηση, που προσποιήθηκε ότι δεν γνώριζε μέσα από τους λογαριασμούς του προϋπολογισμού τον αριθμό των δημόσιων υπαλλήλων, θα μας αποκάλυπτε τις «ορδές των εκατομμυρίων» δημοσίων υπαλλήλων.

Τελικά, η ίδια η δική τους «απογραφή» έδειξε ότι τα «εκατομμύρια» περιορίζονταν σε 625.738 μόνιμους και σε 53.833 αορίστου χρόνου υπαλλήλους, από τους οποίους 202.000 και 93.000 στην εκπαίδευση και στα νοσοκομεία, τομείς με τεράστια κενά σε ανθρώπινο δυναμικό.
Είναι η «απογραφή» τους επίσης που έβγαλε ότι οι κυβερνώντες, οι ίδιοι που κατηγορούν τον ελληνικό λαό ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», φρόντισαν το κράτος που κατασκεύασαν να είναι τόσο «βαθύ» ώστε να περιλαμβάνει 84.000 στρατιωτικούς και 65.000 στα σώματα ασφαλείας.

Ο Ναζίμ Χικμέτ, ο οποίος υποψιαζόμαστε δεν έδινε δεκάρα για κυρίους όπως ο Πάγκαλος, πολλά χρόνια πριν ο Παπανδρέου διακινήσει την προπαγάνδα της κοινωνικής αδικίας και λεηλασίας με τη φωνή του Πάγκαλου, έγραφε κάπου:

«... αν ψεύδονται όλοι κι όλα/ εξόν από τα χέρια σας/ είναι για νάναι υπάκουα σαν τον πηλό τα χέρια σας/ νάναι τυφλά σαν τα σκοτάδια/ νάναι κοντά σαν τα μαντρόσκυλα/ για να μην εξεγείρονται τα χέρια σας/ για να μην πάρει τέλος τούτη η αδικία...».