Αλέκα Παπαρήγα: Η κοινωνική συμμαχία θα εξασφαλίσει μια Λαϊκή Εξουσία

Μιλώντας το βράδυ του Σαββάτου σε εκδήλωση - συνεστίαση της Κομματικής Οργάνωσης Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ στο κέντρο «Focus», η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα τόνισε:

«Για άλλη μια χρονιά βρισκόμαστε εδώ και κάθε χρονιά έχει τη δική της σημασία. Αυτό που έχει σημασία πάνω από όλα για μας σήμερα είναι ότι την επόμενη Πέμπτη ανοίγει τις εργασίες του το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ για 4 μέρες. Οπωσδήποτε πρόκειται για το ανώτερο αντιπροσωπευτικό Σώμα του Κόμματος.
Παρ' όλα αυτά, εμείς στο Κόμμα δεν μετράμε τα πράγματα μόνο με το πώς τοποθετείται, πώς συζητά το ανώτερο αντιπροσωπευτικό Σώμα, που άλλωστε έχει τη μεγάλη ευθύνη της εκλογής της νέας Κεντρικής Επιτροπής και της Κεντρικής Επιτροπής Οικονομικού Ελέγχου. Το Συνέδριο του Κόμματος δεν πραγματοποιείται μόνο από τις 11 έως τις 14 Απρίλη. Ξεκίνησε ουσιαστικά η διαδικασία από τις 9 Δεκέμβρη όταν δημοσιεύθηκε το Κείμενο των Θέσεων, του απολογισμού της δράσης του Κόμματος και ιδιαίτερα της Κεντρικής Επιτροπής, το σχέδιο νέου Προγράμματος και το σχέδιο Καταστατικού. Εμείς δεν μετράμε μόνο τι θα πουν και πώς θα ψηφίσουν οι σύνεδροι. Εμείς μετράμε πάνω από όλα την άμεση ψηφοφορία που πραγματοποιείται στις συνελεύσεις των ΚΟΒ, την άμεση ψηφοφορία στις ΟΒ της ΚΝΕ, που αν θέλετε το Καταστατικό δεν μας υποχρεώνει να συζητάνε οι ΟΒ της ΚΝΕ, αλλά εμείς οφείλουμε να πάρουμε τη γνώμη της νεολαίας.

Η άμεση ψήφος δείχνει ότι οι εργασίες του 19ου Συνεδρίου ξεκινάνε με πάρα πολύ καλή προοπτική. Το 96% των μελών του Κόμματος και το 95% των μελών της ΚΝΕ, από ό,τι μέχρι τώρα έχω υπόψη μου, έχουν υπερψηφίσει τις Θέσεις, το Πρόγραμμα και το Καταστατικό. Και είμαστε σίγουροι ότι δεν το υπερψήφισαν με ελαφριά καρδιά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν παρατηρήσεις, προτάσεις, κριτική. Και αυτό οπωσδήποτε που ψηφίζουν είναι την γενική πολιτική γραμμή του Κόμματος, τη δράση και τη στάση του ως τώρα, αλλά και τα βασικά του ντοκουμέντα, διαχρονικής αξίας γιατί δεν αλλάζουν κάθε 4 χρόνια, το Πρόγραμμα και το Καταστατικό.

Αναμφισβήτητα στις 15 του μήνα οφείλουμε όλοι μας να αναλάβουμε νέα βάρη ευθύνης. Και μην πούμε είμαστε συνηθισμένοι, γιατί η περίοδος που διανύουμε σήμερα και τα επόμενα χρόνια θα είναι αρκετά διαφορετική από αυτή που γνωρίσαμε, από το 1974 έως το 1989-91 και θα είναι και αρκετά διαφορετική από το 1991 και μετά. Γιατί οι διεθνείς δυσμενείς εξελίξεις, που πυροδοτούνται βεβαίως και από την καπιταλιστική κρίση, την καπιταλιστική βαρβαρότητα, αλλά και από τη νίκη της αντεπανάστασης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, αυτές οι εξελίξεις δεν ολοκληρώθηκαν, έχουν ακόμα αρκετές "ουρές" μπροστά μας και θα ζήσουμε και καινούργιες εμπειρίες, ιδιαίτερα οι μεταπολεμικές γενιές.
Από την επόμενη μέρα του Συνεδρίου είμαστε υποχρεωμένοι να αποδείξουμε ότι μπορούμε να γινόμαστε καλύτεροι, ότι μπορούμε να αποβάλουμε ελλείψεις και αδυναμίες, που σαφώς έχουμε.

Παρακολουθείτε ραδιόφωνο, όπου ακούτε μια εκπομπή και από κάτω παίζει μουσική. Αυτό είναι το μουσικό χαλί, όπως θα έχετε ακούσει. Ε, από τις 9 Δεκέμβρη και μετά - πράγμα αναμενόμενο - είχαμε το δικό μας μουσικό χαλί, τη συγχορδία δηλαδή των ιδεολογικών μηχανισμών του αστικού κράτους και των άλλων κομμάτων που έκαναν μια συνεχή υπόκρουση, ελπίζοντας ότι τα μέλη του Κόμματος θα δώσουν μεγαλύτερη σημασία, θα ακούσουν τη μουσική του χαλιού και όχι την εμπειρία τους ή αυτά που γράφουν τα κείμενα.

Η ψήφος δείχνει ότι τα μέλη του Κόμματος προτίμησαν να παρέμβουν στη βελτίωση των ντοκουμέντων και πραγματικά έχουμε αρκετές παρατηρήσεις που θα παρθούν υπόψη στα τελικά ντοκουμέντα.

Τι ήταν αυτό που περίμενε και ήλπιζε ο αντίπαλος, και, τι να κάνουμε, «λυπούμαστε», αλλά θα τον διαψεύσουμε. Πίστευε ότι το ΚΚΕ, το οποίο κατάφερε να περάσει το πιο μεγάλο σοκ στην ιστορία του, το σοκ των εξελίξεων του ’89–’91, πίστευε ότι το ΚΚΕ αυτή τη φορά λόγω των εκλογών, των εκλογικών απωλειών, δεν μας ενοχλεί να το πούμε και εκλογική ήττα - όχι γενικότερη πολιτική - πίστευε λοιπόν ο αντίπαλος ότι η εκλογική ήττα θα μας έφερνε σε ένα τέτοιο σοκ που θα χάναμε το βηματισμό μας, που θα αρχίζαμε να έχουμε υπαρξιακά και μεταφυσικά προβλήματα, που θα μας οδηγούσε να αναρωτηθούμε ποιοι είμαστε, πού πάμε, πώς πρέπει να πάμε κλπ.

Και ακριβώς κραδαίνοντας τη σημαία της εκλογικής ήττας, προσπάθησε με το δικό του τρόπο να ασκήσει πίεση, τάχα, για να βοηθήσει το δυνάμωμα του ΚΚΕ, όταν ξέρουμε ότι εργοδοσία, αστικό κράτος, αστικά κόμματα σίγουρα το αντίθετο θέλουν.

Οπωσδήποτε, το εκλογικό αποτέλεσμα μας πίκρανε. Δεν υπάρχει λόγος ούτε να το κρύψουμε, ούτε έχουμε καμία τέτοια διάθεση. Αλλά εμείς ως κόμμα όταν λέμε επιβεβαιώνεται η πολιτική του Κόμματος, εννοούμε ότι επιβεβαιώνεται μέσα από την πορεία των εξελίξεων. Γιατί αν η ψήφος είναι στοιχείο επιβεβαίωσης της πολιτικής του Κόμματος και των άλλων κομμάτων, τότε τι να πούμε; Επιβεβαιώθηκε η ΝΔ με την τρικομματική κυβέρνηση; Επιβεβαιώθηκαν τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης; Εμείς λέμε όχι. Τώρα, θα μου πείτε, πώς είναι δυνατόν να επιβεβαιώνεται το ΚΚΕ, αλλά να μην εκφράζεται αυτή η επιβεβαίωση σε ψήφο, νομίζω όλοι σας έχετε εμπειρίες να απαντήσετε, δεν είναι της ώρας να κάνουμε βαθυστόχαστες αναλύσεις.

Όμως ας σκεφτούμε και το εξής πράγμα: Ποια είναι η πιο μαζική διαδικασία, από την άποψη του αριθμού της συμμετοχής του λαού σε πολιτικές δραστηριότητες; Είναι η εκλογική μάχη. Πριν απ’ όλα η μάχη των εθνικών εκλογών, εδώ έχουμε το μάξιμουμ της συμμετοχής, ακόμα και όταν έχεις αποχή, που τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια σημαντική αποχή. 4, 5, 6 εκατομμύρια και πάνω συμμετέχουν στις εκλογές. Πόσοι συμμετέχουν στις απεργίες; Πόσοι συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις; Πόσοι είναι γραμμένοι στα σωματεία τους - εμείς λέμε ανεξάρτητα από ιδεολογικές και πολιτικές απόψεις. Πόσοι συμμετέχουν σε διάφορες συσπειρώσεις, δραστηριότητες;
Η ψαλίδα ανάμεσα στη συμμετοχή στην κάλπη και στη συμμετοχή στους αγώνες, χωρίς να παίρνουμε υπόψη με ποια συνθήματα, κάτω από ποια πολιτική επιρροή, η ψαλίδα είναι τεράστια.

Αυτή, λοιπόν, αν θέλετε, εκτός των πολλών άλλων, είναι και η διαφορά μας από τα άλλα κόμματα. Γιατί ακριβώς πιστεύουμε ότι η συνείδηση, η κοινωνική, η πολιτική, η ταξική συνείδηση όπως λέμε εμείς, δεν μπορεί να γίνεται μόνο με εκλογικά κηρύγματα και πολιτικές ομιλίες, δεν μπορεί να γίνεται μόνο με συνθήματα. Δεν μπορεί να γίνεται μόνο με προπαγάνδα και διαφώτιση, όσο και αν αυτά είναι πάρα πολύ σημαντικά, ιδιαίτερα για το ΚΚΕ, που είναι επαναστατικό, ανατρεπτικό κόμμα και έχει όλους τους άλλους απέναντί του. Έχει σημασία η προπαγάνδα, η διαφώτιση, πώς και με ποιον τρόπο τα λέμε, δεν το συζητάμε αυτό. Όμως η διαμόρφωση της συνείδησης, της τόλμης, της καλής ή άριστης επιλογής, είναι προϊόν συμμετοχής στην ταξική πάλη.

Γι' αυτό αν θέλετε και το αστικό σύστημα δίνει πολύ μεγάλο βάρος στις εκλογές. Γι' αυτό και έχουμε και πολλές εκλογικές διαδικασίες, Δήμοι, Περιφέρειες, ΕΕ κλπ. Σε τελευταία ανάλυση το καπιταλιστικό σύστημα δεν τις φοβάται τις εκλογές γιατί ξέρει ότι όταν η κύρια μορφή, η πιο μαζική μορφή συμμετοχής είναι η κάλπη, ξέρει πολύ καλά ότι σε όλο αυτό το διάστημα μπορεί να χειραγωγεί, μπορεί να ενσωματώνει, παίρνει χρόνο, κερδίζει χρόνο και όταν χάνει να κλείνει τρύπες. Και αν χρειάζεται μπορεί να διαλύσει και τα δικά της κόμματα ή να στηριχθεί και σε άλλα κόμματα που μπορεί να της είναι λιγότερο αρεστά όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα, αλλά εν πάση περιπτώσει ξέρει ότι αυτά τα κόμματα ακόμα και αν γίνουν κυβερνητικά θα δώσουν το χρόνο στην αστική τάξη να διαμορφώσει τα κατεξοχήν, αρεστά, αγαπητά της κόμματα.

Μήπως τα λέμε όλα αυτά για να υποβαθμίσουμε τις δικές μας ευθύνες; Κάθε άλλο. Απλώς, στην προσυνεδριακή συζήτηση προσπαθήσαμε – αν το πετύχουμε θα φανεί και στο Συνέδριο – η κριτική, η αναζήτηση, η σκέψη, το βασάνισμα να ακουμπήσει πάνω σε κριτήρια, κομμουνιστικά, φιλολαϊκά. Για παράδειγμα: Είναι δυνατόν να έχουμε ένα μαζικό κίνημα αντεπίθεσης που να δοκιμάσει έστω τη δύναμή του - γιατί δεν την έχει δοκιμάσει - χωρίς να έχεις σε κάθε τόπο δουλειάς ή εν πάση περιπτώσει, στην πλειοψηφία, μια εργατική πρωτοπορία, βεβαίως με βάση τους κομμουνιστές, που να αντιστέκεται στον εργοδότη; Είναι δυνατόν να έχειςένα κίνημα με αποτελέσματα αν η πλειοψηφία σήμερα του λαού δεν λέμε να είναι στους δρόμους, αλλά να έχει καταλήξει προς τα πού πρέπει να πάνε τα πράγματα.

Για δείτε τον τελευταίο καιρό τι συζήτηση γίνεται. Μέσα ή έξω από το ευρώ; Λύση μέσα ή εκτός τρόικας; Πάση θυσία στο ευρώ ή όχι πάση θυσία στο ευρώ; Μέχρι εκεί φτάνουν οι διαφωνίες στα πλαίσια της ΕΕ και των κυβερνήσεων των κρατών-μελών και δυστυχώς στα πλαίσια της συντριπτικής πλειοψηφίας των κομμάτων. Μέχρι εκεί, δηλαδή εντός των τειχών. Ενώ η απάντηση είναι μία αντικειμενικά και αυτό το έδειξαν και τα γεγονότα της Κύπρου: Ή μέσα ή έξω - δεν υπάρχει δεύτερη επιλογή. Ας μας πουν ένα παράδειγμα που μια χώρα έλυσε το πρόβλημά της απλώς αλλάζοντας το νόμισμα. Ακόμα και η Αργεντινή και άλλες χώρες που δεν ήταν ενταγμένες σε μια ιμπεριαλιστική Ένωση, άλλαξαν το νόμισμα, συνδέθηκαν με άλλα νομίσματα, αλλά στον γκρεμό βρίσκεται ο λαός και η φτώχεια παραμένει, αν δεν έγινε κιόλας χειρότερη.

Ακούμε, για παράδειγμα, ήρθε η ώρα να ξεμπερδέψουμε με τα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και να πάμε για μια κυβέρνηση της αριστεράς, η οποία βέβαια τώρα χωρά πολύ νερό στο κρασί της γιατί αρχίζει από τη λαϊκή δεξιά και φτάνει μέχρι και τον Καμμένο.
Δυστυχώς, στην περίοδο που διανύουμε σήμερα, ακόμη και Κομμουνιστικό Κόμμα να πεις ότι είσαι, μπορεί να έχεις το όνομα και να μην έχεις τη χάρη. Δυστυχώς χάθηκαν μερικά πράγματα ιδιαίτερα την τελευταία 20ετία. Επομένως για μας δεν μετράει – μιλώντας για άλλα κόμματα - λέγεσαι κομμουνιστής, λέγεσαι αριστερός, λέγεσαι επαναστάτης, λέγεσαι ριζοσπάστης. Στο κάτω κάτω δεν μπορεί να καθορίσει κανένα κόμμα τι είναι αντικειμενικά με βάση τι προπαγανδίζει ότι είναι. Εδώ βγήκε ριζοσπάστης ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μετά το ’74.

Για μας μετράνε ορισμένα πράγματα: Ή θα είσαι με το κεφάλαιο ή με την εργατική τάξη. Εντάξει, μπορεί να υπάρχουν τμήματα του λαού που αυτή την αντίθεση δεν την καταλαβαίνουν, είναι μικροϊδιοκτήτες και πιστεύουν ότι μπορεί να επιβιώσουν ως μικροϊδιοκτήτες, να γίνουν μεσαίοι και κάποιοι να γίνουνε δυνατοί επιχειρηματίες, όπως συνέβαινε τη δεκαετία του ’50, του ’60 ακόμα και του ’70, όταν τα μονοπώλια δεν είχαν διεισδύσει παντού. Εμείς καταλαβαίνουμε και αυτούς τους ανθρώπους και λέμε ή με τα μονοπώλια θα είσαι ή με το λαό. Δεν γίνεται διαφορετικά, αυτό είναι επιβεβαιωμένο παντού, δεν χρειάζεται αυτή την ώρα μεγαλύτερη ανάλυση.

Αυτή είναι η πρόταση συμμαχίας του ΚΚΕ. Εμείς δεν λέμε ούτε κομμουνιστική συμμαχία, ούτε αριστερή ούτε κεντροδεξιά, ούτε αριστεροκεντρώα. Εμείς λέμε όλοι οι εργάτες μαζί, οι επαγγελματοβιοτέχνες, οι έμποροι οι μικροί, η φτωχή αγροτιά, οι ελευθεροεπαγγελματίες επιστήμονες που σήμερα κυριολεκτικά είναι άνεργοι ή υποαπασχολούνται, δηλαδή μια μεγάλη κοινωνική δύναμη που είναι και η πλειοψηφία του λαού. Αυτή τη συμμαχία εμείς υποστηρίζουμε. Και αν θέλετε, ναι, πάμε κόντρα σε ό,τι έχει κυριαρχήσει για πολλές δεκαετίες, όπου ένα κόμμα πρέπει να τα βρει με ένα άλλο κόμμα για να γίνει δυνατό το κίνημα. Εμείς λέμε το αντίθετο. Η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της πρέπει να είναι δυνατοί, το ΚΚΕ έτσι κι αλλιώς είναι το Κόμμα της εργατικής τάξης που εκφράζει και τα συμφέροντα γενικότερα του εργαζόμενου λαού, επομένως αυτή η κοινωνική συμμαχία είναι η δύναμη αλλαγής κι αν υπάρχουν και άλλα κόμματα θετικά - σήμερα δεν υπάρχουν - αυτή τη συμμαχία πρέπει να στηρίξουμε. Δηλαδή, τη λαϊκή πλειοψηφία. Γιατί κοιτάξτε να δείτε: Και 5 κόμματα να υπήρχαν σήμερα και να κάναμε συνεργασία θα έσπαγε ο φόβος του εργάτη να κάνει απεργία, να διεκδικεί στον τόπο δουλειάς;
Γιατί ξέρει ότι έχει να αντιμετωπίσει την απόλυση. Ξέρουμε ότι ένα μεγάλο μέρος του λαού σκέφτεται παραδοσιακά - και αυτό δεν το λέμε περιπαιχτικά - να βρεθούν κάποια κόμματα να πάρουν μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, να κάνουν μια κυβέρνηση.
Ανάποδα είναι τα πράγματα.

Η κοινωνική συμμαχία είναι που θα εξασφαλίσει μια λαϊκή διακυβέρνηση, μια λαϊκή εξουσία. Αυτός ο τρόπος σκέψης πρέπει να κυριαρχήσει κατά τη γνώμη μας - σε μας κυριαρχεί - στο μεγάλο μέρος του λαού. Τότε θα δεις αν υπάρχουν και άλλες πολιτικές δυνάμεις, γιατί το θέμα δεν είναι κάποια συνθήματα, πολύ περισσότερο που όταν απομακρύνεσαι από τις εκλογές τα ξεχνάς. Πάνω από όλα είναι τι συμφέρει την εργατική τάξη και τη μεγάλη πλειοψηφία των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Αυτή τη συμμαχία προωθούμε εμείς και πρέπει να σας πούμε ότι αυτή είναι και η δύσκολη και σύνθετη υπόθεση και αλίμονό μας αν ως ΚΚΕ συλλογικά και ο καθένας από εμάς δεν αποκτήσουμε και τη μαχητικότητα, αλλά και την ικανότητα να προωθήσουμε μια τέτοια συμμαχία.

Σε λίγες μέρες γίνονται φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές. Ψηφίζουν περισσότεροι από 100.000 φοιτητές και μετά τι έγινε; Ούτε όργανα δεν συγκροτούνται, δεν λειτουργούν τα ΔΣ, αυτός είναι εκφυλισμός. Σε έναν τέτοιο εκφυλισμό φτάνουν αυτές οι περίφημες εκλογικές διαδικασίες στις συνθήκες του καπιταλισμού. Είκοσι χρόνια πρώτη δύναμη η ΔΑΠ, πέφτει η ΝΔ παραμένει η ΔΑΠ. Τι δείχνει αυτό;
Αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι να αποκτήσουμε την ικανότητα να δουλεύουμε κάτω στο λαό. Περίοδος χάριτος δεν υπάρχει για το ΚΚΕ. Γιατί αν ο λαός δεν πάρει την υπόθεση στα χέρια του, αλλαγή δεν πρόκειται να γίνει καμία, αναμένοντας από μια κυβέρνηση που θα αναθέσεις, ακόμη και καλές προθέσεις να έχει αυτή η κυβέρνηση, από τη στιγμή που δρα στο έδαφος του καπιταλισμού δεν μπορεί να κάνει τίποτε.

Η άποψή μας για τη Λαϊκή Συμμαχία σήμερα αντανακλά και την άποψή μας για το τι είναι Σοσιαλισμός, που βεβαίως είναι η ατελής, η αρχική φάση του κομμουνισμού. Στο Πρόγραμμά μας ξεκαθαρίζουμε, δεν μιλάμε για εξουσία του ΚΚΕ στις συνθήκες του σοσιαλισμού, μιλάμε για εξουσία της εργατικής τάξης που μέσα στα όργανα εξουσίας, από κάτω μέχρι πάνω, πρέπει να εκφράζονται τα συμφέροντα και των άλλων στρωμάτων που δεν καταργούνται στις συνθήκες του σοσιαλισμού.

Ποιος θα κάνει την επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα, το ΚΚΕ; Η πλειοψηφία του οργανωμένου λαού.

Όταν έτσι δούμε τα πράγματα, όταν τα συνειδητοποιήσουμε καλά, τότε θα καταλάβουμε γιατί πρέπει να εξαντλήσουμε την αυστηρότητά μας απέναντι στην οποιαδήποτε Κεντρική Επιτροπή και στα στελέχη, απέναντι στα τοπικά όργανα, αλλά και τον εαυτό μας, την αυστηρότητα και την απαιτητικότητα του πώς πρέπει να δρούμε. Είναι σύνθετες οι συνθήκες και δεν έχουμε μάθει ακόμα να δρούμε σε συνθήκες όπου ο λαός εξαθλιώνεται, όπου δεν αντέχει άλλο, αλλά την ίδια ώρα δεν έχει αποφασίσει την πολιτική ρήξης. Σ' αυτές τις σύνθετες συνθήκες θα μετρηθεί η ικανότητά μας. Μαχητικοί είμαστε, και οργανωτές είμαστε και δεν υπήρχε αγώνας που δεν ήμαστε μπροστά. Αλλά μετά το 19ο Συνέδριο, που μας έδωσε την ευκαιρία να ακούσουμε παρατηρήσεις, αλλά και να κάνουμε θετικό και μαχητικό απολογισμό, να ξέρουμε ότι τα επόμενα χρόνια θα είναι δύσκολα, πολύ πιο δύσκολα. Και αφού η φτώχεια του λαού θα είναι στην πρώτη γραμμή και η τρομοκρατία θα μεγαλώσει και νόμοι τρομοκρατικοί, αντιδημοκρατικοί, που έχουν ψηφιστεί θα μπουν σε ενέργεια, και το ενδεχόμενο της εμπλοκής της Ελλάδας τα επόμενα χρόνια σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο, είτε επιθετικό είτε αμυντικό δεν πρέπει να είναι έξω από την πρόβλεψή μας.

Δεν έχω κανένα σκοπό να σας βάλω βάσανα αυτή τη στιγμή που ήρθατε να γλεντήσετε. Αλλά κοιτάξτε να δείτε, όπως έλεγαν και οι μαχητές, πολεμάμε και τραγουδάμε. Και έτσι πρέπει να είναι τα επόμενα χρόνια. Και πολεμάμε και τραγουδάμε, με μεγάλη υπομονή, γιατί ο λαός πραγματικά δεν αντέχει άλλο, αλλά και από την άλλη πρέπει με τη δική μας ανεβασμένη δουλειά, με μεγάλη απαιτητικότητα από τον εαυτό μας – και ακόμα δεν την έχουμε αποκτήσει όπως πρέπει - εάν αποκτήσουμε αυτή την απαιτητικότητα, είναι βέβαιο ότι θα προβληματίσουμε θετικά ένα σημαντικό μέρος του λαού.

Είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι ο πρωτοπόρος ρόλος του Κόμματος τα επόμενα χρόνια θα φανεί στους τόπους δουλειάς, στις φτωχογειτονιές, παντού, ξεκινώντας από το πολύ απλό και άμεσο που θα έχουμε τα επόμενα χρόνια, να παρεμποδίσουμε κατασχέσεις, να προστατεύσουμε αυτούς που δεν έχουν φάρμακα, αυτούς που δεν μπορούν να πληρώσουν τους φόρους, μέχρι βεβαίως να διεκδικήσουμε. Έρχονται δύσκολα χρόνια, δεν πρέπει να χάνουμε την εμπιστοσύνη μας από το λαό.

Αν εμείς καταφέρουμε να δουλεύουμε όπως γράφουμε στα χαρτιά μας, αν όλοι μας είμαστε λαϊκοί ηγέτες στο χώρο μας, να είστε βέβαιοι ότι θα δημιουργήσουμε ένα κλίμα στο λαό, όχι προσμονής, αλλά μαχητικής αισιοδοξίας».

902.gr