Δε χωράει παρανόηση..

Aπό την πρώτη στιγμή των μνημονίων, πριν από τις εκλογές, μετά τις εκλογές, τώρα με αφορμή τις εξελίξεις στην Κύπρο, αρκετοί μιλούν για «ειδικές συνθήκες» τις οποίες διέρχεται η Ελλάδα.

Λόγω αυτών των «ειδικών συνθηκών», λένε, πρέπει να καθοριστεί και να επανακαθοριστεί η στάση των κομμάτων τόσο απέναντι στα πράγματα, όσο και στις μεταξύ τους σχέσεις.

Το παιχνίδι αυτό παίχτηκε σε μεγάλο βαθμό από το ΣΥΡΙΖΑ, που προεκλογικά (και όχι μόνο) καταδημαγώγησε με τα περί «συνεργασίας με το ΚΚΕ», για να καταλήξει μετεκλογικά να οικοδομεί «κοινό τόπο» με τους Ανεξάρτητους Ελληνες, τον Ομπάμα και τους καπιταλιστές - «επενδυτές» (πλην «Πειρατών»...).

Αλλά ας δούμε ποιες είναι αυτές οι «ειδικές συνθήκες» και τι πραγματικά επιβεβαιώνουν:

Διαπίστωση πρώτη: Η βαρβαρότητα που με μνημόνια ή χωρίς μνημόνια εξαπλώνεται στην Ευρώπη και στον κόσμο, είναι το αποτέλεσμα της κρίσης.

Αλλά αυτή η κρίση έχει όνομα, έχει αιτία και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: Πρόκειται για βαθιά και παρατεταμένη καπιταλιστική κρίση.


Η πρώτη και κύρια, λοιπόν, «ειδική συνθήκη» που επικρατεί και στην Ελλάδα είναι αυτή ακριβώς: Η κρίση του καπιταλισμού.

Το συμπέρασμα, επομένως, που προκύπτει από τούτη την κομβική διαπίστωση δεν είναι τίποτα λιγότερο από την εξής αλήθεια:

Είναι αυτή ακριβώς η κρίση και ο χαρακτήρας της - ο καπιταλιστικός χαρακτήρας της κρίσης -

είναι ακριβώς αυτή η «ειδική συνθήκη»

που αναδεικνύει - και μάλιστα με απόλυτο τρόπο - ότι

η βαρβαρότητα, η αγριότητα, ο μισανθρωπισμός, η εκμετάλλευση, η καταπίεση, η ανελευθερία και κάθε λογής έκφρασή τους, όπως τη βιώνουμε και στην Ελλάδα, δεν αποτελούν παρά τυπική έκφραση και εκδήλωση της λειτουργίας ενός συστήματος - του καπιταλιστικού συστήματος - που όποτε φτάνει στα όριά του (και οι κρίσεις δεν είναι παρά η αποτύπωση των ορίων αυτού του συστήματος)

προσπαθεί να αναγεννηθεί μέσα από τη λαϊκή καταστροφή. Μέσα από τον κοινωνικό αφανισμό. Βυθίζοντας σε ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή και επιβάλλοντας ακόμα μεγαλύτερη λεηλασία στα ίδια του τα θύματα (εργάτες, αγρότες, μικρομεσαία στρώματα κλπ.).

Διαπίστωση δεύτερη: Επειδή ακριβώς όσα βιώνει ο ελληνικός λαός δεν είναι παρά οι συνέπειες της ομηρίας του στα δεσμά της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας, εκείνο που προκύπτει, ειδικά μέσα σε συνθήκες κρίσης αυτού του συστήματος όπου εξουσιάζουν τα μονοπώλια, είναι ότι:

Χωρίς την προοπτική της εξόδου και της ανατροπής αυτού του συστήματος,

καμία «βελτίωση»,

καμία «καλυτέρευση» και, πολύ περισσότερο,

καμία «λύση» στα προβλήματα του εργαζόμενου, καμία «λύση» στα προβλήματα του λαού, δεν μπορεί να υπάρξει.

Να λοιπόν που μέσα σε αυτές τις συνθήκες

- και λόγω αυτών ακριβώς των «ειδικών συνθηκών» -

τα λόγια του Λένιν απέναντι σε όσους υπόσχονται «βελτιώσεις» χωρίς, όμως, να σταματούν τους τεμενάδες στο καθεστώς που βαλτώνει το λαό, οι διαπιστώσεις του μπολσεβίκου ηγέτη ότι

«σε συνθήκες διατήρησης του καπιταλισμού οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να είναι ούτε σταθερές ούτε σοβαρές» και ότι οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να «παλεύουν για βελτιώσεις για να συνεχίσουν πιο επίμονη πάλη ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά»,

ισχύουν χίλιες φορές.

Διαπίστωση τρίτη: Ο «φιλολαϊκός», ο «φιλεργατικός», ο «προοδευτικός», ο «αριστερός» λόγος του κάθε πολιτικού υποκειμένου, του κάθε κόμματος, κρίνεται με βάση την εξής λυδία λίθο:

Τα όσα λέει, τα όσα ισχυρίζεται, τα όσα επαγγέλλεται, τα όσα υπόσχεται, τα όσα διακηρύσσει, και κυρίως τα όσα εννοεί, προσδιορίζονται, αποκαλύπτονται, από ένα πράγμα:

Από το «πού» λέει ότι θα γίνουν αυτά και εκείνα που υπόσχεται.

Θα γίνουν εντός ή εκτός του καπιταλισμού των κρίσεων, της αντιλαϊκής «ανάπτυξης» και της βαρβαρότητας; Θα γίνουν με ρήξη ή με... «διαπραγμάτευση» με το σύστημα της βαρβαρότητας; Θα γίνουν εντός ή εκτός των μηχανισμών της βαρβαρότητας (π.χ. ΕΕ); Θα γίνουν εντός ή εκτός των κανόνων λειτουργίας ενός συστήματος που έχει οικοδομηθεί και λειτουργεί πάνω στο έδαφος της βαρβαρότητας (π.χ. ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, μονοπώλια, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κλπ.);

Αυτά είναι τα κριτήρια με βάση τα οποία προκύπτει

- και προκύπτει με τρόπο αλάνθαστο -

το πόσο «φιλολαϊκός», «φιλεργατικός», «αριστερός»

ή το πόσο δημαγωγικός, οπορτουνιστικός και απατηλός

είναι ο λόγος εκείνου που τάζει «λύση», όχι έξω, αλλά μέσα στο σύστημα.

Μέσα, δηλαδή, σε εκείνο ακριβώς το σύστημα, μέσα σε εκείνους ακριβώς τους οργανισμούς και τους μηχανισμούς του, που δημιουργούν το πρόβλημα!

Αυτό είναι το κριτήριο με το οποίο πρέπει να ζυγιστούν όσοι εμφανίζονται σαν «σωτήρες» (και ενίοτε σαν «αριστεροί σωτήρες», όπως ο ΣΥΡΙΖΑ).

Ετσι πρέπει να κριθούν αυτοί που καταγγέλλουν τάχα την Κόλαση, όμως όχι για να καταργήσουν την Κόλαση, αλλά για να υποσχεθούν ότι άμα «διαπραγματευτούν» αυτοί με τους «διαβόλους», τότε ο λαός θα έχει να... ελπίζει, σε τι; Σε μια «καλύτερη θέση» - (πού;) - μέσα στο καζάνι της Κόλασης!

Ομως το ζήτημα δεν είναι η «διαχείριση» της Κόλασης. Δεν είναι μια «καλύτερη» θέση στην Κόλαση. Εδώ δε χωράει καμία παρανόηση: Τέτοια «καλή» θέση δεν υπάρχει. Το ζήτημα, που τίθεται επιτακτικά, το υπερώριμο αίτημα του καιρού μας, είναι η κατάργηση της Κόλασης!

Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινείται ο αγώνας του λαού, που για να είναι νικηφόρος απαιτείται η συμμαχία των «κολασμένων» απέναντι στους εκμεταλλευτές τους. Η συμμαχία του λαού. Η κοινωνική συμμαχία των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, η κοινωνική συμμαχία από τα κάτω. Μια συμμαχία που όχι μόνο αρνείται, όχι μόνο αποκαλύπτει, αλλά και ακυρώνει τις πολιτικές συμμαχίες από τα πάνω, τα κομπρεμί, τη δημαγωγία, όσων θέλουν, ξεκάθαρα, να διατηρήσουν την Ελλάδα εντός και επί τ' αυτά του κεφαλαιοκρατικού κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού μοντέλου, για να γίνουν αυτοί «χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη».

Αυτή η συμμαχία, η κοινωνική συμμαχία, η λαϊκή συμμαχία, είναι μονόδρομος, ειδικά σήμερα.

Σήμερα που - και λόγω των «ειδικών συνθηκών» της κρίσης του καπιταλισμού - τα πάντα «φωνάζουν» υπέρ της ανατροπής του καπιταλισμού. Υπέρ της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Υπέρ του σοσιαλισμού.

Γράφει:

ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ