Όταν έφυγα, ο πλανήτης μου ήταν ένας όμορφος βώλος μέσα στο αχανές διάστημα με πολλά νερά και συμπαγείς όγκους βουνών αλλά και με απέραντες πεδιάδες. Αλλού είχε πάγους και κρύο, αλλού δάση, σε άλλη γωνιά ο ήλιος μας έκαιγε ανελέητα. Όπου θέλαμε να πάμε, πηγαίναμε. Τη νύχτα τα αστέρια έλαμπαν και σκεφτόμασταν καμιά φορά πώς θα ήταν να φεύγαμε, να πηγαίναμε αλλού, αν υπήρχαν άλλοι κόσμοι. Κάποιοι από μας φτιάχνανε και ιστορίες φανταστικές, κόσμους ολόκληρους.
Εδώ που ήρθαμε, προσαρμόστηκα γρήγορα. Ήταν δύσκολα βέβαια στην αρχή. Ήταν διαφορετικά. Οι πλανήτες μας έμοιαζαν, αλλά είχαν διαφορές. Έπρεπε να τα βγάλουμε πέρα με λιγότερα πράγματα. Μας τυράννησαν τα στοιχεία της φύσης, τα άγρια ζώα, η πεισματάρα γη που δεν ήταν πάντα εύφορη. Τα καταφέραμε όμως. Ήρθε η αφθονία γρήγορα. Αλλά δεν ήταν σαν τον πλανήτη μου. Δεν είχαμε τα πάντα. Σαν πιο αδύναμος από τους άλλους, δεν αντιστάθηκα όταν σηκώθηκε εκείνος και έπαιρνε λίγο περισσότερα από μένα. Αλλά είχαμε πάλι αφθονία, γιατί να αντισταθώ; Σιγά σιγά άρχισα να φτιάχνω πιο πολλά πράγματα. Ήμουν τόσο ικανός όσο ικανοί ήταν όλοι. Κι έφτιαχνα συνεχώς. Και γίνονταν όλο και περισσότερα αυτά που φτιάχναμε. Και γίνονταν περισσότερα αυτά που κρατούσε κείνος.
Αυτοί που φαντάζονταν τους άλλους κόσμους στον πλανήτη μας, τώρα έλεγαν για τον τωρινό, πόσο όμορφος είναι, πόσο απλόχερα μας τα δίνει όλα. Υμνούσαν τη γη του, τις θάλασσες, τα ζώα και το φεγγάρι του. Ωραία. Για μας δεν έλεγαν τίποτα. Μετά βρήκαν το παγκόσμιο αληθές, τον έρωτα. Κι αυτός ωραίος.
Η αφθονία χάθηκε, κάποτε, αλλά με τόσο αργό ρυθμό που δεν το κατάλαβα. Είχα συνηθίσει τόσο πολύ, που δεν θυμόμουν πώς ήταν πριν. Νοσταλγούσα τον πλανήτη μου, όπου είχα τα πάντα. Εδώ, ήταν άλλος πλανήτης, δεν γινόταν να έχω τα ίδια πράγματα. Κάποιος το είπε κι αυτό. Τον είπαν τρελό και νοσταλγό του παρελθόντος, ότι ήταν ουτοπικό και έπρεπε να γίνει ρεαλιστής και να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες. Δεν είπα τίποτα, η τρέλα δεν μου ταίριαζε εμένα.
Μαζευόμαστε τώρα σιγά-σιγά, λίγοι-λίγοι. Θέλουμε να φύγουμε.
Κάποτε όμως θα επιστρέψω στον πλανήτη μου. Και θα ‘ναι όλος δικός μου. Και δεν θα’ναι πια κανενός. Και θα ‘χω τα πάντα, χωρίς να μου ανήκει τίποτα.
Πηγή: Beta testing the world!
Για τον ΣΥΡΙΖΑ τίποτε?Μα είναι δυνατόν?Ανάρτηση χωρίς κράξιμο στον ΣΥΡΙΖΑ?Σας παρακαλώ.Μη χαλάμε τις παραδόσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήσου αφιερωνω το επομενο, αφου σου ελειψε.
Διαγραφήγενικα τα ατομα με χιουμορ και βαθυ πνευμα τα εκτιμουμε εδω στο blog.
Κώστα, αποφεύγεις να παρέμβεις εκεί που γίνεται η ουσιαστική αντιπαράθεση και εμφανίζεσαι σε κάτι άσχετο για να πείς μια "παπάτζα";Λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει. Τουλάχιστον δείξε λίγο σεβασμό σε όσους διαχειρίζονται το site και σε όσους το παρακολουθούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήκκ έχω μπέι σε πολλές αντιπαραθέσεις με πάρα παολύ κόσμο εδω μέσα.Ψάξε λίγο και θα δείς.Και άσε τι αποφεύφω και τι όχι.Και σε παρακάτω ανάρτηση πάλι έχω κάνει πολιτισκό σχολιασμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣώπα, ο marmaras, που πήγε;
ΑπάντησηΔιαγραφή