Γενικευμένος πόλεμος, αδυναμία διαχείρισης

Εγινε πρώτη είδηση στα τηλεοπτικά δελτία η έκρηξη στη Βουλγαρία. Κάτι τέτοιες «μικρές» ειδήσεις σηματοδοτούν έναρξη γεγονότων παγκόσμιας εμβέλειας. 

Πριν ακόμα ακουστεί ο ήχος της έκρηξης, το Ισραήλ μίλησε για πράξη του Ιράν. Την ώρα που τα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ είχαν ήδη πάρει θέση στην περιοχή πολύ πριν από την έκρηξη. Η εξέλιξη ψήνεται καιρό τώρα...

Τα πέντε σημεία που επικαλείται ο Ρουμπινί για την «τέλεια παγκόσμια καταιγίδα» είναι πραγματικά. Και δηλώνουν πως το σύστημα έχει περάσει σε κατάσταση γενικευμένης αστάθειας την οποία θα επιχειρήσει να ρυθμίσει με παραδοσιακούς τρόπους: Μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και κεφαλαίων. Ο πόλεμος βεβαίως με βάση την πείρα του περασμένου αιώνα μπορεί να αναδειχθεί σε ρυθμιστή. Βεβαίως, ο αντεργατικός πόλεμος συνεχίζεται ανελέητος.
Το κρίσιμο είναι σε ποια κατάσταση θα είναι το εργατικό κίνημα.
Η στρατηγική που βάζει απέναντι τον ιμπεριαλισμό έχει αναδειχτεί σε κυρίαρχη. Μ' αυτήν μόνο μπορεί η εργατική τάξη να δώσει τον δικό της πόλεμο αντί να σφαχτεί υπηρετώντας τον στρατό του αντιπάλου.

Η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ συνεχίζει στη πεπατημένη: Επιχειρεί να δικαιολογήσει την άγρια αντιλαϊκή πολιτική της με μια τακτική «αποκαλύψεων» για σκάνδαλα με περιπτώσεις συνταξιούχων που παίρνουν πολλά. Είναι μια αισχρή τακτική. Προσπαθεί να μετατρέψει τους συνταξιούχους σε εχθρούς των μισθωτών, όπως ήδη έχει προσπαθήσει να μετατρέψει μισθωτούς σε εχθρούς άλλων μισθωτών. Στόχος: Ολοι μαζί να αποδεχτούν τη γενικευμένη μείωση μισθών και συντάξεων, όλοι μαζί να νιώθουν ένοχοι, για μια κατάσταση που μόνο αυτοί δεν φταίνε.

Από τα στοιχεία που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βγαίνουν στη δημοσιότητα προκύπτει ότι για την κυβερνητική πολιτική τα 1.500 ευρώ έχουν «κλειδώσει» ως το ανώτατο μηνιαίο εισόδημα που καθένας (μισθωτός ή συνταξιούχος) θα δικαιούται, ανεξάρτητα του πόσο έχει δουλέψει ως τώρα και τι έχει πληρώσει.
Παράδειγμα: Οι χτεσινές αναφορές στις περικοπές κοινωνικών επιδομάτων περιέχουν την πληροφορία ότι κριτήριο θα είναι ο ετήσιος μισθός των 20.000 ευρώ. Αυτό παραπέμπει σε 1.500 ευρώ το μήνα, δηλαδή σ' ένα εισόδημα πολύ κάτω από αυτό που ήδη έχει κατοχυρώσει όποιος δουλεύει 30 χρόνια ή έχει πληρώσει τις υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές για 35-40 χρόνια.

Απέναντι σ' αυτήν την πραγματικότητα, τη γενικευμένη, δηλαδή, σφαγή μισθών και συντάξεων, τα κόμματα που υπηρετούν την πολιτική του κεφαλαίου καταφεύγουν σε αλχημείες περί κοινωνικά δίκαιων μέτρων. Προσπαθούν να δείξουν τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, σαν ένα πρόβλημα διαχείρισης. Μια τακτική που επενδύει και πολιτικά στο μέλλον, ώστε η αποτυχία του ενός πολιτικού σχήματος στη διακυβέρνηση να μπορεί να εναλλαχθεί από ένα άλλο πολιτικό σχήμα που θα υπόσχεται διαφορετική διαχείριση, αλλά θα διατηρεί τη βάση του προβλήματος - τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής - ανέγγιχτη. Ηδη ο ΣΥΡΙΖΑ που προωθείται από μερίδα της αστικής τάξης έχει μινιμάρει τόσο πολύ την κριτική του, ώστε αυτή να διαγωνίζεται την πολιτική της σημερινής κυβέρνησης στις λεπτομέρειές της, αφήνοντας το σύστημα - πηγή του κακού στο απυρόβλητο.

Το ΚΚΕ έχει δείξει εξαρχής ότι η καπιταλιστική κρίση δεν αντιμετωπίζεται με διαφορετικές συνταγές διαχείρισης. Εχει τονίσει ότι ο λαός δεν πρέπει να δεχτεί να σηκώσει ούτε γραμμάριο από τα βάρη της κρίσης. Φροντίζει καθημερινά ώστε να οργανώνονται τα λαϊκά στρώματα έτσι που η πάλη τους να οδηγεί σε ανατροπή αυτής της πολιτικής, ανεξάρτητα από το ποιος καλείται κάθε φορά να την εφαρμόσει. Και επιμένει να τονίζει και να δείχνει ότι το σύνολο των μέτρων, τόσο αυτά που εφαρμόζονται, όσο και εκείνα που στην ίδια γραμμή παρουσιάζονται σαν εναλλακτική λύση, δεν είναι τίποτα άλλο από μέτρα για την κερδοφορία του κεφαλαίου, μέτρα που πρέπει να απορρίπτονται κάθετα και στη θέση τους να αναδεικνύονται χωρίς υποχώρηση μία προς μία οι λαϊκές ανάγκες που για να ικανοποιηθούν απαιτούν ριζικά άλλη πολιτική, άλλη εξουσία.

Κείμενο : Θανάσης Λεκάτης