Οι αναρτήσεις για τους Ολυμπιακούς Αγώνες που εξάρουν τον εθνικισμό και την εθνική υπεροψία δεν έχουν καμία σχέση με το πνεύμα του ολυμπισμού, της ταπεινότητας, της αλληλεγγύης και της φιλίας των λαών που δίδαξαν με τους ολυμπιακούς αγώνες οι αρχαίοι Έλληνες!
Πότε και σε ποιους Ολυμπιακούς αγώνες, διακρίναμε το πνεύμα του ολυμπισμού που χαρακτηριζόταν από την ταπεινότητα την αλληλεγγύη και την φιλία των λαών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα, έστω ένα παράδειγμα να μας δώσετε για τους σύγχρονους Ολυμπιακούς αγώνες.
Εκτός και αν μιλάτε για τις ολυμπιάδες στον αρχαίο κόσμο, όπου όλοι ήταν βάρβαροι εκτός των ελληναράδων της εποχής, και οι γυναίκες, ναι αυτό το άλλο μισό του ουρανού, απαγορευόταν να παρευρίσκονται στα στάδια που διεξαγονταν οι αγώνες.
Εμείς όμως το έχουμε πάει λίγο πιο μακρυά. Και βάζουμε τους αγώνες αυτούς ακριβώς ως έχουν... Μικρό απόσπασμα από τον μεγάλο Μαρξιστή (τον γνωρίζετε;) Έρνεστ Μπρόρνεμαν, και το σαράντα χρόνων έρευνας έργο του. Κυρίες και κύριοι η άποψη του μεγάλου μαρξιστή διανοητή για τις σύγχρονες ολυμπιάδες.
Είναι ενδεικτικό για το ενιαίο χαρακτήρα της πατριαρχικής παράδοσης ότι η αστική πατριαρχία της εποχής μας αναζήτησε το πρότυπο και τη δικαίωσή της ίσα ίσα στον ελληνικό θεσμό των ολυμπιακών αγώνων, γιατί σ' αυτό το θεσμό συναντάμε την αρχή της επίδοσης με εξιδανικευμένη μορφή. Εδώ οι άριστοι του κόσμου, επιλεγμένοι έπειτα από αναρίθμητες προκριματικές δοκιμασίες, με τη μορφή της "παιδιάς" που χρησιμεύει μόνο στην προσωπική ευχαρίστηση του αθλητή χωρίς υλικό κέρδος και χωρίς την ελπίδα του υλικού κέρδους, πετυχαίνουν τις μεγαλύτερες επιδόσεις και ανταμείβονται γι' αυτό με δόξα και τιμή.
Αυτό είναι ο μύθος που καλλιεργείτε για τις ολυμπιάδες, και με αυτόν τον τρόπο θέλει η αστική κοινωνία να αντιμετωπίζονται οι επιδόσεις της αφρόκρεμάς της (…).
Οι αγώνες αυτοί μόνο το χαρακτήρα της "παιδιάς" δεν έχουν. Γιατί οι ιδέες του παιχνιδιού και της επίδοσης αποκλείονται αμοιβαία. Το παιχνίδι είναι κάτι υγιές, κάτι που ψυχαγωγεί, αναζωογονεί, δυναμώνει. Ο αθλητισμός των ρεκόρ, αντίθετα, είναι καταστροφικός, φθοροποιός, εμφορείται από φθόνο και επιθετικότητα, είναι βλαβερός τόσο για το σώμα όσο και για την ψυχή. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να "νικήσει" έναν άλλο χωρίς να τον συντρίψει. Αυτό είναι σαδισμός. Η επιθυμία να κάνει κανείς κάτι "καλύτερα" από έναν άλλο πηγάζει από ένα άρρωστο, ανασφαλές Εγώ, που θέλει να προβληθεί με την καταστροφή του άλλου Εγώ και μόνο στα βάσανα του άλλου μπορεί να βρει την ευτυχία του (…).
Ο δημιουργικός άνθρωπος δεν επιζητεί την συντριβή άλλων δημιουργικών ανθρώπων, γιατί όλες οι δυνάμεις του είναι αφιερωμένες στην δημιουργία. Δεν υποφέρει ούτε από φόβο μπροστά στον διπλανός του ούτε από άγχος μήπως είναι ο ίδιος κατώτερος - άγχος που αργά η νωρίς θα οδηγήσει αναπόφευκατα στην επιθετικότητα και στην δικαιολόγηση της βίας. Εκεί όμως οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια η αρχή της επίδοσης, γιατί είναι η κατ' εξοχή αρχή της βίας: βλέπει κάθε άνθρωπο να βρίσκεται σε ανταγωνισμό με όλους τους άλλους και, με το πρόσχημα ότι πρέπει κανείς να αμύνεται, οδηγεί αναπόδραστα στην επίθεση εναντίον του διπλανού (…).
Να σου βάλω και λίγο περισσότερο τα γυαλιά αγοράκι μου που μας πουλάς την αρχαία ελλάδα σαν πρότυπο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τους πρώτους σχολικούς ελέγχους ως τον αριθμό των μονάδων που φράζει ή επιτρέπει την είσοδό μας στα πανεπιστήμια, από τον πρώτο μας "διαγωνισμό πρόσληψης" σε μία θέση, ως την "επιτυχία" στη σταδιοδρομία μας, η ιδέα της επίδοσης μας έχει διαφημιστεί τόσο πολύ και τόσο συχνά, ώστε χρειάζονται τεράστιες προσπάθειες για να αλλάξουμε νοοτροπία και να αντιληφθούμε τον αρνητικό πυρήνα της. Καθώς στηρίξαμε όλη τη ζωή μας στην περηφάνεια για τις επιδόσεις μας, κάθε κριτική αυτής της επιδοσιολαγνείας αμφισβητεί το νόημα ολόκληρης της ζωής μας. Γι' αυτό αρνιόμαστε με όλη μας τη δύναμη να ομολογήσουμε απέναντι σε άλλους ότι όλες οι θυσίες που κάναμε για να πετύχουμε τις επιδόσεις μας όχι μόνο ήταν άσκοπες, αλλά ίσως να ήταν και ηθικά επιλήψιμες (...).
Σας παρακαλούμε, μην μας πουλάτε για μέλλον το παρελθόν...
Έρνεστ Μπόρνεμαν Η Πατριαρχία. Εκδόσεις Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως το μόνο θετικό που είχε αυτό το χρηματοπιστωτικό κέντρο...
Οι αναρτήσεις για τους Ολυμπιακούς Αγώνες που εξάρουν τον εθνικισμό και την εθνική υπεροψία δεν έχουν καμία σχέση με το πνεύμα του ολυμπισμού, της ταπεινότητας, της αλληλεγγύης και της φιλίας των λαών που δίδαξαν με τους ολυμπιακούς αγώνες οι αρχαίοι Έλληνες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο θα μπορούσε να το είχε γράψει και η Χρυσή Αυγή.
Αναρωτιέμαι πόσος δρόμος σας χωρίζει.
Και εσύ Red, έτσι αμάσητα τα "ανεβάζεις" τα πόστ;
Αυτό ακριβώς το σχόλιο, είναι που εξάρει τον εθνικισμό και την εθνική υπεροψία, μιλώντας για τους αρχαίους (ιμπεριαλιστές στις πόλεις κράτη) ημών προγόνους.
Το πνεύμα του Ολυμπισμού. Πιάσε δηλαδή το αυγό και κούρευτο.
Η ταπεινότητα. Γκρεμισμένα τοίχοι δαφνοστεφανομένοι, δεν ξαναδούλεψαν ποτέ στο υπόλοιπο της ζωής τους, και είχαν από κοντά δούλους για όλες τους τις επιθυμίες.
Αλληλεγγύη. Μάλιστα. Είναι γνωστό πόση αλληλεγγύη έδειξαν οι Ελληναράδες της εποχής στους ηττημένους των μαχών. Η καλύτερη περίπτωση ήταν να σε πάρουν δούλο.
Φιλίας των λαών. Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Οι σπαρτιάτες, ενάντια στους Αθηναίους, οι Κορίνθιοι μαζί με τους Αθηναίους αλλά και ενάντιά τους, οι Θηβαίοι μαζί με τους Σπαρτιάτες κοκ.
Τα συγχαρητήριά μας στον εξαιρετικό μέλος του ιστολογίου σας που ακούει στο ψευδώνυμο yiok-yiok.
Πάντα τέτοια. Η απελευθέρωση είναι κοντά....
Μιχαλη τα βρισιδια και το συγκαταβατικο υφακι αλλου. Αν δεν μπορεις να συζητησεις ανθρωπινα θα σβηνεσαι. Προς το παρον σβηνεται μονο το σχολιο με τα βρισιδια. Δεν ειμαστε υποχρεωμενοι να ανεχομαστε ανθρωπους να μας βριζουν, φανταζομαι το αντιλαμβανεσαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιχάλη δεν είπε κανείς ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες της αρχαιότητας ήταν όλα ιδανικά και τέλεια και ηθικά..αλλά για να βγάλουμε μια αντικειμένική εικόνα πρέπει να εξετάσουμε τις περιόδους διαφορετικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενικά στον αρχαίο ελληνικό κόσμο ακόμα και απο πολύ νωρίς είχαν δημιουργηθεί πολλά αθλήματα ακόμα και απο τη μηκυναϊκή και μινωική και κυκλαδική εποχή. Οι Ολυμπιάδες απλά ήτανε ένας θεσμός ο γνωστότερος στον αρχαίο κόσμο και βέβαια υπήρχαν και άλλες γιορτές που δεν είχαν την ίδια αίγλη. τώρα το ότι σταδιακά μπήκανε στη μέση τα λεφτά, οι χορηγίες απο πλούσιους πολίτες κτλ και οι μεταγραφές αθλητών πόλεων΄κρατών με σκοπό την προβολή της κάθε πόλης και του άρχοντά της είναι ένα φυσικό επακόλουθο της ύπαρξης του χρήματος, των εκάστοτε αρχόντων και της εξουσίας.αυτά άλλωστε συμβάινουνε με διαφορετική μορφή σε κάθε εποχή. επίσης υπήρχαν διαφορές πχ μεταξύ των Ολυμπιάδων της κλασσικής περιόδου με αυτές πχ της ρωμαϊκής περιόδου. τί θες να πεις με αυτά τα σχόλια? εννοεείται ότι δεν έχουνε σχέση οι ολυμπιάδες του τότε και του σήμερα όπως οι ολυμπιάδες του τότε και μεταξύ τους και όπως οι ολυμπιάδες του τώρα με του 1896 για παράδειγμα. η εμπορευματοποίσησ υπάρχει πλέον σε κάθε θεσμό παντού μέσα στη ζωή. πάντως άλλο αυτό π αναφέρεται απο το βιβλίο και άλλο ο υγιής ανταγωνισμός. ο υγιής ανταγωνισμός δεν αποτελεί κάτι κακό. είμαστε και οι δύο αθλητές και με νικάς πχ επδ προπονήθηκες καλύτερα, επδ έχες καλύτερο προπονητή ή καλύτερες υποδομές προπόνησης κτλ ή επδ πήρες καλύτερα αναβολικά (αναγκαίο κακό στις μέρες μας το αναφέρω και αυτό). δεν μπορώ να καταλάβω γτ να γίνει τόση εμβάθυνση στο θέμα του ανταγωνισμού τέτοιας μορφής. αυτά π λές έπειτα για το διαρκή ανταγωνισμό μέσα στη ζωή (πχ προσπαθώ να αποκτήσω όσο πιο πολλά εφόδια σε σχέση με κάποιον άλλον για να αποκτήσω ας πούμε μια θέση) είναι λογικό επακόλουθο του συτήματος π υπάρχει σήμερα δλδ πώς αλλιώς να γινότανε? αν πχ για μια θέση ενδιαφέρονται 10 άτομα και αποκτάται ένας, δεν πρέπει να υπάρχουνε κάποια κριτήρια που να ορίζουνε ποιός θα αποκτηθεί? ενδεικτικά το αναφέρω.