Αναταραχή στους κόλπους των αστών

Μεγάλη αναταραχή στους κόλπους των αστών δημιούργησε η δήλωση του Π. Ρουμελιώτη, ότι «Γνωρίζαμε από την αρχή πως το συγκεκριμένο πρόγραμμα ήταν αδύνατο να εφαρμοσθεί, καθώς δεν υπήρξε πουθενά ένα επιτυχές παράδειγμα, λόγω και του γεγονότος της συμμετοχής της Ελλάδας στο ευρώ, που δεν της επιτρέπει την υποτίμηση του νομίσματός της για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας». Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι πραγματικά ισχύει ως προς την εκτίμηση για «αποτυχία» και μάλιστα κατά τη διαμόρφωση του προγράμματος. Και γιατί βγαίνει τώρα ο Π. Ρουμελιώτης και κάνει τέτοιες δηλώσεις. Οι οποίες γίνονται σε χρονική στιγμή που δυναμώνει η παρέμβαση των ΗΠΑ στην ευρωζώνη κόντρα στη Γερμανία πάλι με επίκεντρο την Ελλάδα ζητώντας νέο «κούρεμα» του χρέους και συγκεκριμένα αυτού που διαχειρίζεται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που δε συμμετείχε στο προηγούμενο κούρεμα. Και η οποία έχει αγοράσει ελληνικά ομόλογα από τη δευτερογενή αγορά, στο 30% της ονομαστικής τους τιμής σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου. Τι υπονοεί λοιπόν ο Π. Ρουμελιώτης; Οτι καλύτερα θα ήταν να υπήρχε εθνικό νόμισμα, δηλαδή εμμέσως πλην σαφώς να ήταν η Ελλάδα έξω από το ευρώ; Οτι χρειαζόταν από τότε που υπογράφτηκε το πρώτο μνημόνιο το 2010 και αναδιάρθρωση («κούρεμα») του χρέους; Γιατί από τότε είχε ανοίξει αυτή η συζήτηση.

***

Παρ' όλ' αυτά δεν είναι πρώτη φορά που το ΔΝΤ αποκαλύπτει ότι στόχευε στην εσωτερική υποτίμηση στην Ελλάδα. Να θυμίσουμε ότι στις 8 Δεκέμβρη του 2010, ο τότε διευθυντής του ΔΝΤ Στρος Καν, σε ομιλία του στην ελληνική Βουλή μίλησε για την ανάγκη εσωτερικής υποτίμησης στην Ελλάδα. Ακριβώς με το ίδιο επιχείρημα. Οτι δεν υπάρχει εθνικό νόμισμα να υποτιμηθεί προκειμένου η κυβέρνηση να διαχειριστεί την κρίση, επομένως χρειάζεται εσωτερική υποτίμηση. Τι σημαίνει αυτό; Η οικονομική κρίση φέρνει καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Επομένως, η πολιτική διαχείρισής της σε όφελος του κεφαλαίου καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, με πρώτη απ' όλες την εργατική δύναμη. Βεβαίως, καταστρέφει και κεφάλαιο και αυτό προσπαθούσαν από τότε να κάνουν με τη λεγόμενη αναδιάρθρωση του χρέους, δηλαδή το «κούρεμα» ομολόγων που είναι καταστροφή κεφαλαίου τραπεζών και που έγινε πολύ αργότερα από την κυβέρνηση Παπαδήμου, ενώ τώρα μιλούν και για νέο «κούρεμα», παράλληλα με τα νέα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα.

***

Αυτά τα μέτρα με τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους, τα μεσοπρόθεσμα κλπ, που τα αστικά πολιτικά κόμματα και άλλα αστικά επιτελεία, η κυβέρνηση, δικαιολογούν ως αναγκαία για την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων και του κρατικού χρέους, το ΚΚΕ εξηγούσε και εξηγεί ότι δε εφαρμόζονται για την αντιμετώπιση του χρέους και των ελλειμμάτων - άλλωστε στο παρελθόν υπήρξαν καπιταλιστικές οικονομίες με μεγαλύτερα ελλείμματα και χρέη - αλλά για την έξοδο της καπιταλιστικής οικονομίας από την κρίση σε βάρος του λαού και σε όφελος του κεφαλαίου. Τι κάνουν τα μέτρα; Μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης. Δηλαδή, έχουμε υποτίμηση της εργατικής δύναμης, οι εργάτες φτηναίνουν για το κεφάλαιο. Επομένως, οι καπιταλιστές καταναλώνουν λιγότερο κεφάλαιο για την αγορά της, δηλαδή για πληρωμή μισθών, ασφαλιστικών εισφορών κ.λπ. Που σημαίνει ότι οι καπιταλιστές πληρώνουν τους εργάτες λιγότερο από τις ανάγκες αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, τις ανάγκες του εργάτη και της οικογένειάς του για να μπορεί να ζει και να δουλεύει. Τους αναγκάζουν να ζουν σε συνθήκες που να μην ικανοποιούν ούτε καν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους. Φαίνεται όμως ότι απαιτείται και μεγαλύτερη υποτίμηση κεφαλαίου αφού η κρίση συνεχώς βαθαίνει. Γι' αυτό ξανάρχισε η συζήτηση για νέο «κούρεμα». Και βεβαίως αυτή η συζήτηση διαπλέκεται με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς (βλέπε «Ριζοσπάστης» 27/7/2012, 28/7/2012, 29/7/2012).

***

Σχετικά με την υποτίμηση του νομίσματος ως μορφή διαχείρισης εξόδου από την κρίση, πράγματι για ένα κράτος μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σημαίνει υποτίμηση μισθών και μεροκάματου, συντάξεων κ.λπ., αλλά και υποτίμηση, απαξίωση κεφαλαίου. Οποιος όρος και αν χρησιμοποιηθεί το ίδιο είναι. Δηλαδή, με την υποτίμηση του νομίσματος, εκτός από την απαξίωση, καταστροφή, εργατικής δύναμης καταστρέφεται ταυτόχρονα, υποτιμιέται και κεφάλαιο. Αρα το πρόβλημά τους είναι η διαχείριση της κρίσης, δηλαδή, της αναπόφευκτης καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων. Που τη διαχειρίζονται ως τώρα έτσι ώστε να εκφραστεί βασικά με καταστροφή εργατικής δύναμης. Βεβαίως, ήδη μέσω της αναδιάρθρωσης («κουρέματος»), χρεών έχει γίνει μία ελάχιστη καταστροφή κεφαλαίου τραπεζών γι' αυτό το «κούρεμα» συνδυάστηκε με την ανακεφαλαιοποίηση. Και με νέα δάνεια. Ολα αυτά πάλι ο λαός τα πληρώνει. Γι' αυτό χρειάζεται οργάνωση, ενιαία πάλη για να μπουν εμπόδια στα αντιλαϊκά μέτρα, αντεπίθεση, για μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία.

Ι.

Πηγή: Ριζοσπάστης