Η πρόταση του ΚΚΕ για τη διαχείριση των υδάτινων πόρων

Με το μανδύα της προστασίας
του υδατικού περιβάλλοντος
και της καλής κατάστασης
ων υδατικών σωμάτων,
μεθοδεύεται η αύξηση της τιμολόγησης του νερού,
ιδιαίτερα στον αγροτικό τομέα

Ομιλία του Μάκη Παπαδόπουλου, υπεύθυνου του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ, στην εκδήλωση της Επιτροπής Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ την περασμένη Τετάρτη στη Λάρισα
Το οξυμένο πρόβλημα του υδατικού ελλείμματος της Θεσσαλίας αποτελεί ένα από τα εμβληματικά παραδείγματα του αντιλαϊκού δρόμου ανάπτυξης που ακολουθεί η χώρα μας. Αρκεί κυριολεκτικά να σκεφτούμε γιατί εδώ και 3 δεκαετίες δεν... λύνεται το πρόβλημα της αναβάθμισης των υδατικών πόρων της Θεσσαλίας, για να βγάλουμε γενικότερα ασφαλή συμπεράσματα για το πολιτικό πρόβλημα της χώρας. Αξίζει πραγματικά να προβληματιστούμε και να εντοπίσουμε ποια είναι η πραγματική αιτία, ο πραγματικός ένοχος για τη σημερινή κατάσταση.Μήπως υπάρχει άγνοια των αναγκών της περιοχής, συνολική έλλειψη υδατικών πόρων στη χώρα μας, αδυναμία προσδιορισμού τεχνικών και οργανωτικών λύσεων, αμφιβολία για τα θετικά αποτελέσματα από την υλοποίηση έργων και πολιτικών που θα καλύψουν ουσιαστικά το υδατικό έλλειμμα της Θεσσαλίας;Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα ζητήματα έχουν απαντηθεί και αναλυθεί πριν από δεκαετίες σε επιστημονικό επίπεδο.Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ανισόμετρη κατανομή των βροχοπτώσεων και απορροών που υπάρχει μεταξύ Δυτικής και Ανατολικής Ελλάδας και το σημαντικό πλεόνασμα που παρουσιάζει το επιφανειακό υδατικό δυναμικό της Αιτωλοακαρνανίας, ακόμα και μετά την εκτροπή 600 εκατ. κυβ. νερού προς τη Θεσσαλία και μάλιστα χωρίς να συνυπολογίσουμε τα υπόγεια ύδατα της περιοχής.

Οι υδατικοί πόροι της ευρύτερης λεκάνης του Αχελώου παρουσιάζουν υπερεπάρκεια σε σχέση με τις επιβαλλόμενες ζητήσεις για όλες τις χρήσεις. Τα έργα μερικής εκτροπής μπορούν και πρέπει να γίνουν.

Με σαφήνεια έχουν επίσης προσδιοριστεί τα πολλαπλά οφέλη από την ολοκλήρωση και συνδυασμένη ενεργοποίηση ενός συνόλου τεχνικών έργων υλοποίησης και αξιοποίησης της μερικής εκτροπής ποσοτήτων νερού του ποταμού Αχελώου προς τη Θεσσαλία.

Αναφερόμαστε ενδεικτικά στα φράγματα και στους υδροηλεκτρικούς σταθμούς της Μεσοχώρας και της Συκιάς, στη σήραγγα εκτροπής και στα σύνοδα αναρρυθμιστικά έργα τα οποία σε συνδυασμό με τα περιβαλλοντικά έργα ανασύστασης και διατήρησης της λίμνης Κάρλας και Σμοκόβου μπορούν να συμβάλλουν αποφασιστικά ώστε:

• Να αντιμετωπιστεί το οξύ πρόβλημα της υποβάθμισης της ποσότητας και ποιότητας των υπόγειων υδροφορέων της Θεσσαλίας.
• Να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της υποβάθμισης των εδαφών σε ορισμένες περιοχές της Θεσσαλίας.
• Να αναβαθμισθεί η ποιότητα και να εξασφαλισθεί η αναγκαία ποσότητα νερών στον ποταμό Πηνειό ώστε να προστατευθούν οι οικολογικές λειτουργίες του και η αξιόλογη φυσική περιοχή των εκβολών του (δέλτα Πηνειού).
• Να εξασφαλισθεί η ύδρευση των μεγάλων αστικών συγκροτημάτων της Θεσσαλίας (κυρίως Λάρισας και Βόλου).
• Να εξασφαλισθεί και να αυξηθεί η άρδευση των ανεπαρκώς σήμερα αρδευομένων εκτάσεων της Θεσσαλίας.
• Να μειωθεί η ενεργειακή εξάρτηση της χώρας με την αξιοποίηση του ανεκμετάλλευτου υδροδυναμικού καθώς και την πολλαπλή κοινωνική ωφέλεια των μεγάλων υδροηλεκτρικών έργων που διαφυλάσσουν πολύτιμους υδατικούς πόρους στους υδροταμιευτήρες τους κατά τη χειμερινή περίοδο, για να τους διαθέσουν κατά τη θερινή.

Πρόκειται για έργα που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην αξιοποίηση των εγχώριων παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, στην κάλυψη σύγχρονων διατροφικών αναγκών, στην προστασία του περιβάλλοντος, στη μείωση του εμπορικού ελλείμματος της χώρας σε αγροτικά προϊόντα. Θα μπορούσαν, ιδιαίτερα, να συμβάλλουν σε συνδυασμό με τη βελτίωση του υπάρχοντος αρδευτικού δικτύου και την αξιοποίηση τεχνικών εξοικονόμησης νερού, στην εξάλειψη του προβλήματος της πλημμελούς άρδευσης των αροτριαίων καλλιεργειών, οι οποίες τροφοδοτούν εγχώριες βιομηχανικές μονάδες (π.χ. εκκοκκιστήρια, εργοστάσια μεταποίησης τροφίμων, μονάδες επεξεργασίας ζάχαρης, σιτηρών, τυποποίησης οσπρίων). Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο βιομηχανικός άξονας Λάρισας - Βόλου και οι αντίστοιχες ΒΙΠΕ.

Ο πραγματικός ένοχος

Προκύπτει λοιπόν αβίαστα το ερώτημα: Ποιο είναι το πραγματικό εμπόδιο στην κάλυψη των οξυμένων λαϊκών αναγκών σχετικά με το νερό στη Θεσσαλία και γενικότερα στη χώρα μας;

Δεν είναι δύσκολο να εντοπίσουμε τον πραγματικό ένοχο. Πρόκειται για τις στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης και της ΕΕ που υπηρετούν όλες οι αστικές κυβερνήσεις, όπως και η σημερινή τρικομματική συγκυβέρνηση. Πρόκειται για τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, όπου το νερό, η ηλεκτρική ενέργεια, τα τρόφιμα, η γη, οι δασικές εκτάσεις αποτελούν εμπορεύματα.

Στο επίκεντρο της αστικής πολιτικής στο θέμα που εξετάζουμε βρίσκονται οι οδηγίες και κατευθύνσεις της ΕΕ για το νερό, για την «απελευθέρωση» του τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας, για την Κοινή Αγροτική Πολιτική.

Η κοινοτική οδηγία - πλαίσιο, του 2000, για τα νερά με την οποία εναρμονίστηκε η ελληνική νομοθεσία ήδη από το 2003, θέτει σε προτεραιότητα την εξοικονόμηση της ζήτησης νερού σε αντιπαράθεση με τη μεγιστοποίηση της προσφοράς σε κάθε υδατικό διαμέρισμα.

Ετσι δεν εστιάζει ούτε στα τεχνικά έργα και στις πολιτικές εμπλουτισμού των υπόγειων και επίγειων υδροφορέων ούτε στην αναγκαιότητα προστασίας των δασών που συμβάλλουν καθοριστικά στον εμπλουτισμό των υδροφορέων. Αντιπαραθέτει τεχνητά την προτεραιότητα της χρήσης του νερού για ύδρευση με τις χρήσεις του νερού σε κλάδους της παραγωγής, όπως των τροφίμων και της ενέργειας, δηλαδή κλάδους εξίσου απαραίτητους για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Σ' αυτό το πλαίσιο εισάγει τη λεγόμενη αειφόρο διαχείριση των υδατικών πόρων, την ανάκτηση του κόστους για τις υπηρεσίες νερού, την προστασία των υδάτινων οικοσυστημάτων και των εξαρτώμενων χερσαίων.

Φαινομενικά πρόκειται για μια αδιέξοδη διαχειριστική λογική που οδηγεί στην προστασία των σημερινών διαθέσιμων υδάτινων πόρων, οι οποίοι θα φθίνουν, ενώ συνεχώς διευρύνονται οι κοινωνικές ανάγκες και δε διασφαλίζεται η αύξηση της προσφοράς νερού στο μέλλον.

Στην πραγματικότητα, με το μανδύα της προστασίας του υδατικού περιβάλλοντος και της καλής κατάστασης των υδατικών σωμάτων, μεθοδεύεται η αύξηση της τιμολόγησης του νερού, ιδιαίτερα στον αγροτικό τομέα.

Η επίκληση της προστασίας του περιβάλλοντος είναι υποκριτική, αφού υπάρχουν τεχνολογίες και τεχνικές λύσεις που επιτρέπουν την εξοικονόμηση της κατανάλωσης νερού χωρίς αλλαγή της τιμολογιακής πολιτικής και επιβάρυνσης των λαϊκών στρωμάτων.

Ενδεικτικά αναφέρουμε την τεχνική δυνατότητα ανακύκλωσης του χρησιμοποιημένου νερού με διαχωρισμό των χρήσεών του, τα συστήματα ελαχιστοποίησης της κατανάλωσης νερού για οικιακή χρήση, τα συστήματα περισυλλογής βρόχινου νερού, την αλλαγή μεθόδων άρδευσης, την επιδιόρθωση και συντήρηση του δικτύου διανομής, τα δασονομικά και τα φυτοτεχνικά έργα, τις δασώσεις και τις αναδασώσεις.

Ομως η αύξηση της τιμής του νερού συμβαδίζει με τα σχέδια των μονοπωλίων σ' ολόκληρη την ΕΕ για την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης που δεν αφορά μόνο τις μεγάλες εταιρείες αλλά και τις μικρότερες (ΔΕΥΑ). Ιδιωτικοποίηση που θα οδηγήσει σε νέες δραματικές αυξήσεις των τιμολογίων λαϊκής κατανάλωσης, επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων στον κλάδο και αξιοποίηση του υδατικού δυναμικού με γνώμονα την κερδοφορία των συγκεκριμένων μονοπωλιακών ομίλων.

Αυτές οι ιδιωτικοποιήσεις βρίσκονται στις προτεραιότητες της σημερινής συγκυβέρνησης και εξειδικεύονται στο πλαίσιο του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης.

Αρνητικές συνέπειες για το λαό

Η εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας 2000/60 για το νερό που οδηγεί στην ελαχιστοποίηση της μεταφοράς νερού προς τη Θεσσαλία αποτελεί επίσης το όχημα για την εφαρμογή της νέας ΚΑΠ 2014-2020, η οποία έχει στόχο τη συγκέντρωση κεφαλαίου και γης στον αγροτικό τομέα. Συμβαδίζει με τις συμφωνίες του ΠΟΕ για αύξηση των εισαγωγών αγροτικών προϊόντων προς τις κοινοτικές χώρες σε αντάλλαγμα της απρόσκοπτης εξαγωγής κοινοτικών βιομηχανικών εμπορευμάτων.

Στην ίδια κατεύθυνση δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας για τους μονοπωλιακούς ομίλους κινούνται οι προτάσεις ίδρυσης και οργάνωσης πρότυπων οικολογικών αγροκτημάτων και η εφαρμογή των Κωδίκων Ορθής Γεωργικής Πρακτικής σε βάρος των φτωχών αγροτών.

Αντίστοιχα υποκριτική και αντιλαϊκή είναι η αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει», που στην πράξη νομιμοποιεί τη ρύπανση και μεταθέτει το κόστος διαχείρισης των αποβλήτων στα λαϊκά στρώματα.

Κορυφαίο ελληνικό παράδειγμα, η τραγωδία του Ασωπού και της Μεσσαπίας στη Βοιωτία, στην Αττική και στην Κεντρική Εύβοια, που οι αρμόδιες κρατικές αρχές κρατούν ανώνυμες τις γνωστές πηγές βιομηχανικής ρύπανσης, η περιβαλλοντική αδειοδότηση έχει καταντήσει κωμωδία και οι καλλικρατικοί δήμοι διανέμουν ακατάλληλο νερό στους δημότες.

Ορατές είναι οι αρνητικές συνέπειες για το λαό και από την προώθηση της ευρωενωσιακής πολιτικής «απελευθέρωσης της αγοράς ενέργειας». Εκτός από τις απανωτές αυξήσεις των τιμών για τη λαϊκή οικογένεια και την κατεδάφιση των σχέσεων πλήρους - σταθερής εργασίας στον κλάδο, πρέπει να συνυπολογίσουμε την επιβράδυνση στην ανάπτυξη μεγάλων υδροηλεκτρικών σταθμών.

Οι ιδιώτες επενδυτές προτιμούν τα μεγάλα αιολικά και φωτοβολταϊκά πάρκα και τους μικρούς υδροηλεκτρικούς σταθμούς που έχουν υψηλότερο ποσοστό κέρδους και ταυτόχρονα αυτή η κατεύθυνση ενισχύεται πολύμορφα από το κράτος. Την ίδια στιγμή εντείνεται η διαπάλη για την ιδιωτικοποίηση σημαντικών δημόσιων υποδομών, όπως της Λίμνης Πλαστήρα και του φράγματος Σμοκόβου για τη λειτουργία υδροηλεκτρικού σταθμού.

Γενικότερα μέσα στη ζούγκλα της απελευθερωμένης καπιταλιστικής αγοράς αυξάνεται η διαπάλη ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου (κατασκευαστικούς, ενεργειακούς, τραπεζικούς, τουριστικούς ομίλους κλπ.) για το ποια έργα, ποιες υποδομές θα υλοποιηθούν, ποιες θα είναι οι προτεραιότητες. Αυτή η διαπάλη δεν εκφράζεται μόνο στο ζήτημα της προώθησης των έργων μερικής εκτροπής του άνω ρου του Αχελώου. Καλύπτει όλες τις σχετικές με τη θεματολογία του νερού δραστηριότητες, όπως τα έργα επεξεργασίας υγρών αποβλήτων και αποχετευτικών δικτύων, τον εξοπλισμό νέων κτιρίων με σύγχρονες συσκευές χαμηλής υδατικής κατανάλωσης, τις εθελοντικές συμφωνίες μεταξύ ιδιωτικών ομίλων και μεγάλων καταναλωτών. Αφορά επίσης τους όρους υλοποίησης των δημόσιων έργων υποδομής με τις ληστρικές για το λαό ΣΔΙΤ και τις Συμβάσεις Παραχώρησης προς όφελος των μονοπωλίων.

Οι εργαζόμενοι, εργάτες, φτωχοί αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι της Θεσσαλίας δεν μπορούν να περιμένουν καμιά θετική εξέλιξη από μια στημένη διαβούλευση πάνω σε σχέδια διαχείρισης τα οποία βασίζονται και προωθούν εξορισμού την αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και της αστικής τάξης, δηλαδή την πολιτική που οδήγησε στη σημερινή κατάσταση.

Τα τρία νέα εναλλακτικά σχέδια που προτείνουν στο πλαίσιο της διαβούλευσης οδηγούν τελικά σε μείωση των αρδεύσιμων καλλιεργειών και σημαντική μείωση της μεταφοράς νερού στη Θεσσαλία σε σχέση με τις προηγούμενες κρατικές προβλέψεις των 600 εκατομμυρίων κυβικών μέτρων. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης παρακάμπτει ακόμα και συμπεράσματα της δικής του ειδικής μελέτης για τη γεωργική πολιτική, η οποία τεκμηριώνει τα οφέλη από την αύξηση των αρδευόμενων εκτάσεων.

Οι επικλήσεις στην προστασία του περιβάλλοντος τόσο από τη συγκυβέρνηση όσο και από το ΣΥΡΙΖΑ για τη στήριξη της αντιλαϊκής πολιτικής διαχείρισης του νερού είναι υποκριτικές και αποπροσανατολιστικές.

Η υλοποίηση του συνόλου των έργων εκτροπής του άνω ρου του Αχελώου

Η υλοποίηση του συνόλου των έργων εκτροπής του άνω ρου του Αχελώου και η συνδυασμένη διαχείριση των υδατικών πόρων της υδρολογικής λεκάνης του Αχελώου και του υδατικού διαμερίσματος Θεσσαλίας μπορεί να συμβάλει στην προστασία του περιβάλλοντος αφού διασφαλίζει:

1) Τη διατήρηση των υγροτόπων και τη σταδιακή αναβάθμιση ποτάμιων και παρόχθιων οικοσυστημάτων του Πηνειού χάρη στη μείωση των απολήψεων κατά τη θερινή περίοδο. Ταυτόχρονα δημιουργείται η δυνατότητα εκτροπής μέρους των πλημμυρικών παροχών προς τον Πηνειό τη χειμερινή περίοδο, που αποτελούν έναν από τους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής τα επόμενα χρόνια.

2) Την αποκατάσταση της υδρολιθογεωλογικής λεκάνης της Θεσσαλίας και τον εμπλουτισμό των υπόγειων υδατικών συστημάτων της αξιοποιώντας και περιφερειακά εγγειοβελτιωτικά έργα. Πρόκειται για κρίσιμο ζήτημα αφού η σημερινή υπεράντληση των υπόγειων υδάτων και η ταπείνωση της στάθμης συνοδεύεται με αύξηση της υφαλμύρωσης (πχ ανατολικά κράσπεδα της Κάρλας), εκδήλωση καθιζήσεων στην Ανατολική Θεσσαλία (πχ περιοχή Ριζόμυλου - Στεφανοβίκι) και υποβάθμιση ζωνών υδροληψίαςμεγάλων πόλεων.

3) Τη δραστική επιτάχυνση της ανασύστασης και διατήρησης της λίμνης Κάρλας, με ανάπτυξη των οικοσυστημάτων της περιοχής. Σαν αντεπιχείρημα αναφέρεται συχνά η περιβαλλοντική απαίτηση η απόληψη νερού από ένα ποτάμιο σώμα να μην υπερβαίνει το 50% της διαθέσιμης ροής του τη θερινή περίοδο. Ομως είναι φανερό ότι η εκταμίευση ποσότητας των 600 εκατομμυρίων κυβικών μέτρων στο φράγμα Συκιάς, μπορεί να επιμεριστεί τεχνικά στη θερινή και στη βροχερή περίοδο, υπηρετώντας τους προαναφερόμενους στόχους.

Οι υδατικοί πόροι της ευρύτερης λεκάνης του Αχελώου παρουσιάζουν υπερεπάρκεια σε σχέση με τις επιβαλλόμενες ζητήσεις για όλες τις χρήσεις. Τα έργα μερικής εκτροπής μπορούν και πρέπει να γίνουν.

Διαχείριση του νερού προς όφελος του λαού

Ωστόσο μέσα στο σημερινό πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και των δεσμεύσεων της ΕΕ, τα έργα εκτροπής δεν πρόκειται να διασφαλίζουν μια φιλολαϊκή διαχείριση του νερού, ούτε την ουσιαστική ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Οσο προχωρά η πολιτική της ιδιωτικοποίησης του νερού και η«απελευθέρωση» της ενέργειας, όσο προχωρά η εφαρμογή της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, όσο κλιμακώνεται η αναδιάρθρωση που κλείνει σύγχρονες μονάδες όπως της Βιομηχανίας Ζάχαρης, όσο εντείνεται η επίθεση στο λαϊκό εισόδημα, κανένα μεγάλο τεχνικό έργο δεν πρόκειται να αντιστρέψει την επιδείνωση της κατάστασης του λαού. Ακόμα και αν υλοποιηθεί, θα το χρυσοπληρώσει ο λαός και θα ωφεληθούν ελάχιστα από το αποτέλεσμά του οι φτωχοί και μεσαίοι αγρότες.

Η διαχείριση του νερού προς όφελος του λαού προϋποθέτει ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, με κοινωνικοποιημένα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και εργατικό έλεγχο. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο ο Ενιαίος Κρατικός Φορέας Διαχείρισης του νερού θα μπορεί να κατοχυρώνει το νερό ως κοινωνικό αγαθό και όχι ως εμπόρευμα.

Θα μπορεί να διασφαλίζει τη συνδυασμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, αφού θα έχει ξεριζωθεί ο ανταγωνισμός των χρήσεων και της αξιοποίησης του νερού με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος και θα αξιοποιηθεί το τεράστιο πλεονέκτημα του κεντρικού σχεδιασμού της κοινωνικοποιημένης παραγωγής.

Ο Ενιαίος Κρατικός Φορέας θα υλοποιεί ολοκληρωμένη πολιτική διαχείρισης του νερού με γνώμονα τη λαϊκή ευημερία, η οποία θα αξιοποιεί και τα αποτελέσματα της επιστημονικής έρευνας.

Σε συνεργασία με άλλους αρμόδιους κρατικούς φορείς θα διασφαλίσει:

• Την κατασκευή υποδομών εμπλουτισμού των επίγειων και υπόγειων υδροφορέων, καθώς και την ενεργοποίηση τεχνικών εξοικονόμησης του διαθέσιμου νερού.
• Την αύξηση των αρδευόμενων εκτάσεων για τη στήριξη της εγχώριας αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής (στα τρόφιμα, στην κλωστοϋφαντουργία κλπ) και των αναγκαίων αναδιαρθρώσεων (πχ αναβάθμιση της κτηνοτροφίας).
• Την ύδρευση με ελεγμένο, ποιοτικό, φθηνό νερό.
• Την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας, την ανάταξη των οικοσυστημάτων των ποταμών και των λιμνών.
• Τη μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας με αξιοποίηση του πλούσιου υδατικού δυναμικού της.
• Την προστασία των δασών και την ευεργετική υδρονομική επίδρασή τους, την αύξηση της φυτικής βλάστησης.
• Τη διαμόρφωση εθνικού σχεδίου ασφαλούς διαχείρισης των αποβλήτων.

Αγωνιστικές διεκδικητικές πρωτοβουλίες σε 4 συμπληρωματικές κατευθύνσεις

Για να ανοίξει ο δρόμος γι' αυτή την ελπιδοφόρα προοπτική, το ΚΚΕ καλεί και στηρίζει αγωνιστικές διεκδικητικές πρωτοβουλίες σε 4 συμπληρωματικές κατευθύνσεις:

1) Για την αποκλειστικά κρατική και ολοκληρωμένη διαχείριση των υδατικών πόρων που θα αφορά την έρευνα, την προστασία, την επάρκεια και την αξιοποίησή τους κατά υδατικό διαμέρισμα στον αντίποδα των σχεδίων ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης που προωθεί η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ. Για την κατοχύρωση των υδατικών πόρων σαν λαϊκή περιουσία.

Ο ενιαίος κρατικός φορέας θα ελέγχει και θα μεριμνά για την προστασία των ποταμών, λιμνών και θαλασσών από τη βιομηχανική ρύπανση, για τον περιβαλλοντικό σχεδιασμό αντιπλημμυρικών έργων, για τη συντήρηση των δικτύων όμβριων υδάτων στις πόλεις.

2) Για την άμεση υλοποίηση των αναγκαίων τεχνικών έργων εξασφάλισης της επάρκειας και της ορθολογικής διαχείρισης του νερού χωρίς ΣΔΙΤ, από τον αρμόδιο κρατικό φορέα. Εργων που στη Θεσσαλία δεν περιορίζονται στο γνωστό σύνολο υποδομών για την υλοποίηση και αξιοποίηση της μερικής εκτροπής του άνω ρου του Αχελώου, αλλά αφορούν τη διευθέτηση και ανόρθωση όλων των λεκανών απορροής (πχ των ποταμών Καλέντζη και Καράμπαλη), τη συγκράτηση νερών στην ορεινή ζώνη, τα αναγκαία αντιπλημμυρικά έργα, τα έργα αναβάθμισης του αρδευτικού δικτύου στο θεσσαλικό κάμπο. Εργων που συνδέονται άρρηκτα με την απαίτηση για σημαντική αύξηση των αρδευόμενων εκτάσεων και τη διασφάλιση της ποσότητας των 600 εκατομμυρίων κυβικών μέτρων σε ετήσια βάση.

3) Τη συγκρότηση ενιαίου φορέα προστασίας των δασών και τη μετατροπή τους σε δημόσια περιουσία όλων των μεγάλων δασικών ιδιωτικών εκτάσεων, την αναδάσωση των καμμένων περιοχών.

4) Τον αγώνα για να μην προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, να μην πουληθεί καμιά μονάδα, να μην προχωρήσει ο διαχωρισμός των δικτύων, να αποπερατωθούν οι ημιτελείς υδροηλεκτρικοί σταθμοί, να καταργηθεί το «πράσινο τέλος» ΑΠΕ, να υπάρξει άμεση μείωση κατά 30% της τιμής του ρεύματος.

Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για άλλες αυταπάτες. Μπροστά στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης μόνο η οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης σε γραμμή ρήξης με τα μονοπώλια και την ΕΕ μπορεί να ανοίξει το δρόμο για την ικανοποίηση των αναγκών μας. Φτάνει να πιστέψουμε στη δύναμή μας και να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας.

"Ριζοσπάστης" via sibilla