Do it like Reagan...

Νια νια νια νια νια, αν τολμάς Σαμαρά κάνε αυτό που έκανα και εγώ!

Διαβάστε το παρακάτω άρθρο(όχι αν έχετε γεμάτο το στομάχι)από το Capital.gr, συγγραφέας του οποίου είναι ο ΓιώργοςΚαισάριος. 

Αντιγράφω και εδω το άρθρο με τον ανάλογο σχολιασμό στο τέλος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το 1938, το ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ, στην υπόθεση Machay Radio, αποφάσισε ότι οι εργοδότες ήταν ελεύθεροι να προχωρήσουν σε αντίποινα ενάντια σε οργανωμένες απεργίες, απολύοντας ελεύθερα εργαζόμενους και δίδοντας τις δουλειές τους σε άλλους, σε περίπτωση που η απεργία ήταν αποτυχημένη.

Σε περίπτωση βέβαια που οι εργαζόμενοι κέρδιζαν τη διαμάχη και ο εργοδότης υποχωρούσε, ήταν οι εργαζόμενοι που κέρδιζαν τα λάφυρα της μάχης.

Παρά την απόφαση αυτή όμως, ελάχιστοι εργοδότες εξάσκησαν το δικαίωμα αυτό που τους είχε δώσει το ανώτατο δικαστήριο. Αποτέλεσμα είναι ότι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις στις ΗΠΑ ήταν πάντα ζωντανές και στρατιωτικά έτοιμες να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους, σε περίπτωση που πίστευαν ότι έχουν θιχτεί.

Η PATCO ιδρύθηκε το 1968 αρχικά σαν μια επαγγελματική ένωση των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας. Ένα χρόνο αργότερα, η αμερικανική υπηρεσία δημοσίων υπαλλήλων αποφάσισε ότι η PATCO ήταν ουσιαστικά συνδικαλιστική ένωση.

Τον Μάρτιο του 1970, η PATCO κάνει την πρώτη της οργανωμένη κίνηση, όπου περίπου 2.000 ελεγκτές τηλεφώνησαν ότι ήταν άρρωστοι και δεν πήγαν στην εργασία τους. Καθώς οι ομοσπονδιακοί εργαζόμενοι εξ ορισμού δεν μπορούν να κάνουν απεργία ή να εγείρουν διεκδικήσεις, ήταν ο μοναδικός τρόπος για να μην παραβιάσουν τις συμβάσεις τους.

Μετά από μερικές μέρες, επενέβησαν τα ομοσπονδιακά δικαστήρια και οι εργαζόμενοι γύρισαν στην εργασία τους. Αλλά η PATCO πέτυχε αυτό που ήθελε, που ήταν να φέρει την ομοσπονδιακή κυβέρνηση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων... κάτι που δεν είχε γίνει ποτέ.

Έτσι ξεκίνησε μια διαμάχη μεταξύ των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση που είχε διάρκεια περίπου μια δεκαετία.

Στις 3 Αυγούστου του 1981, η PATCO κήρυξε απεργία, διεκδικώντας ωράριο 32 ωρών την εβδομάδα (4 μέρες αντί 5 μέρες εργασίας), αυξήσεις κατά μέσο όρο $10.000 τον χρόνο και συνταξιοδοτικά δικαιώματα μετά από 20 χρόνια εργασίας. Το συνολικό πακέτο διεκδικήσεων είχε κόστος $770 εκατ. Η αντιπρόταση της ομοσπονδιακής κυβέρνηση μέσω της FAA ήταν $ 40 εκατ., αλλά η PATCO την απέρριψε.

Ο Ronald Reagan διέταξε να γυρίσουν στην εργασία τους, καθώς πέραν του ότι παραβίαζαν τις συμβάσεις τους, δήλωσε ότι η απεργία θέτει σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια. Περίπου 1.300 από τους 13.000 εργαζόμενους γύρισαν στην εργασία τους. Στη συνέχεια, ο Reagan δήλωσε πως αν και οι υπόλοιποι δεν γυρνούσαν στην εργασία τους εντός 48 ωρών, τότε θα έχαναν το δικαίωμα στην εργασία τους. Με λίγα λόγια θα απολύονταν.

Η αμερικανική κυβέρνηση προετοιμάστηκε για κάθε ενδεχόμενο. Στρατεύτηκαν περίπου 3.000 διευθυντικά στελέχη της εναέριας κυκλοφορίας μαζί με άλλα 2000 μέλη του PATCO που δεν έκαναν απεργία και 900 άτομα στρατιωτικού προσωπικού. Το FAA διέταξε να μειωθούν κατά 50% οι πτήσης σε ώρες αιχμής για λόγους ασφαλείας. Η σχολή εναέριας κυκλοφορίας του FAA -που συνήθως παράγει 1.500 αποφοίτους-, αυξήθηκε σε 5.500. Πάνω από 45.000 αιτήσεις έγιναν το επόμενο διάστημα για είσοδο στη σχολή.

Προς μεγάλη έκπληξη των πάντων, το σχέδιο της FAA δούλεψε άψογα αν και χρειάστηκαν περίπου 10 χρόνια μέχρι να στελεχωθεί σωστά ξανά η διεύθυνση εναέριας κυκλοφορίας.

Μέσα σε μια εβδομάδα, περίπου 11.000 εργαζόμενοι - μέλη της PATCO απολύθηκαν. Και παρ΄ όλο που έκθεση του Κογκρέσου το 1983 σχετικά με την απεργία, έκανε σύσταση να επαναπροσληφθούν μέλη της PATCO, κανένας τελικά δεν προσλήφθηκε, προς παραδειγματισμό.

Μέχρι τότε, παρ΄ όλο που οι εργοδότες είχαν το δικαίωμα της απόλυσης, ουδέποτε το είχαν εξασκήσει. Η πυγμή όμως που έδειξε ο Ronald Reagan, απέναντι σε συνδικαλιστικές οργανώσεις με υπερβολικές απαιτήσεις, άλλαξε το τοπίο. Αφού το έκανε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, γιατί να μην κάνουν μαζικές απολύσεις και οι ιδιώτες;

Επίσης στάλθηκε ένα ισχυρό μήνυμα και σε άλλες ομοσπονδιακές συνδικαλιστικές οργανώσεις, διότι παρά το γεγονός ότι ομοσπονδιακοί εργαζόμενοι απαγορεύεται να απεργήσουν, είχαν γίνει 39 παράνομες απεργίες από το 1962 έως και το 1981, χωρίς όμως ουδέποτε οι ομοσπονδιακές αρχές να προχωρήσουν σε αντίποινα.

Η ενέργεια αυτή του Ronald Reagan (προς έκπληξη πολλών) ανέβασε την δημοτικότητα του, διότι οι Αμερικανοί ψηφοφόροι πήραν το μέρος του προέδρου, θεωρώντας τις αξιώσεις της PATCO υπερβολικές . Επίσης εντυπωσίασε τους Ρώσους, που ουδέποτε φαντάστηκαν ότι μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο σε δυτική χώρα –πολλοί μάλιστα αναφέρουν ότι η ενέργεια αυτή βοήθησε αργότερα στις διαπραγματεύσεις με τον Mikhail Gorbachev, καθώς τον έπεισε ότι ο Reagan εννοούσε αυτό που λέει και το κάνει πράξη.

Το 2010 στις ΗΠΑ έγιναν μόνο 11 απεργίες με πάνω από 1.000 συμμετέχοντες, ενώ το 1960 είχαν γίνει 222 ανάλογες απεργίες... πτώση 95%.

Ξέρω ότι θα γίνω κακός, αλλά η Ελλάδα χρειάζεται την πυγμή ενός Ronald Reagan. Ιδίως δε στην περίπτωση της Χαλυβουργίας, θα έπρεπε να είχε το δικαίωμα η εταιρεία να απολύσει εργαζόμενους και να προσλάβει άλλους, όταν οι εργαζόμενοι φτάνουν στα άκρα και κινδυνεύει η υπόσταση της ίδιας της εταιρείας ή της εθνικής οικονομίας.

Υποθέτω ότι στο εξωτερικό γελούν μαζί μας, όταν βλέπουν ότι μια χούφτα απεργοί έχουν κλείσει ένα εργοστάσιο για 9 μήνες και κανένας δεν κάνει τίποτα.

Δεν είμαι ούτε κατά του δικαιώματος της απεργίας και ούτε κατά των εργαζόμενων να διεκδικήσουν αυτά που θεωρούν ότι δικαιούνται. Αλλά υπάρχουν όρια στα πάντα, ειδικά όταν οι εργαζόμενοι παίρνουν επίδομα απεργίας από ορισμένα κόμματα, που παρακινούν αυτές τις απεργίες και έχουν σκοπό της ζωής τους την διάλυση των λιγοστών εναπομεινουσών  μεγάλων οργανωμένων επιχειρήσεων σε αυτή τη χώρα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το συγκεκριμένο άρθρο αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα ξεπουλημένης δημοσιογραφίας που δεν διστάζει να ξεθάψει ακόμα και τον Ρήγκαν προκειμένου να δείξει στους τοπικούς ηγεμόνες πως γίνεται μια (βρωμο)δουλειά σωστά και αποτελεσματικά. Η επιχειρηματολογία του νοικασμένου κονδυλοφόρου ακολουθείται και από τα απαραίτητα στατιστικά στοιχεία που αποδεικνύουν το πόσο επιτυχημένη ήταν η πολιτική του Ρήγκαν για τους αμερικάνους, ή πιο σωστά για το αμερικάνικο κεφάλαιο. Γιατί τα πράγματα για τον αμερικάνικο λαό των 46 εκ. φτωχών των 100 εκ. ανέργων και των 750.000 αστέγων, δεν πάνε και τόσο καλά. 

Παρόλα αυτά, ο Ρήγκαν στις ΗΠΑ(Και η Θάτσερ στο Ηνωμένο Βασίλειο για να μην ξεχνιόμαστε) κατάφερε να τσακίσει το εργατικό κίνημα, και παρότι οι συνθήκες για τον λαό χειροτέρευαν μέρα με τη μέρα, οι εργάτες χωρίς οργανωμένο εργατικό κίνημα έμειναν ακέφαλοι και ανήμποροι να αντιδράσουν. Το ίδιο έκανε βέβαια στην Ελλάδα και ο Α. Παπανδρέου, όμως αυτός αντί να συγκρουστεί με τα εργατικά συνδικάτα, τα διέφθειρε και τα ξεθεμελίωσε από μέσα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μετατραπούν σε προεκτάσεις των κομματικών τους μηχανισμών και να στελεχωθούν με γαλαζοπράσινους(και αργότερα ροζέ) εργατοπατέρες, οι οποίοι μετά την προσφορά τους στο εργατικό κίνημα ακολουθούσαν βουλευτική και συχνά υπουργική καριέρα.

Τι έρχεται και μας λέει λοιπόν ο κύριος Καισάριος; Ότι όποια συνδικάτα και σωματεία δεν έχουν ξεπουληθεί στη χώρα μας, ή όποιες εργατικές συσσωματώσεις πάνε να σηκώσουν κεφάλι, πρέπει το κράτος αυτό το κεφάλι να τους το κόψει με το ζόρι, όπως ακριβώς έκανε και ο Ρήγκαν στην Αμερική.

Και γιατί το λέει αυτό; Επειδή ο Καισάριος και οι λοιποί προπαγανδιστές, αλλά και οι άμεσοι και απώτεροι εργοδότες τους, τρέμουν στην ιδέα μιας γενίκευσης των ταξικών αγώνων, πόσο μάλλον όταν αυτοί, ακόμα και στις δύσκολες σημερινές συνθήκες, και όταν οι εργάτες είναι αποφασισμένοι και ενωμένοι, δικαιώνονται. 

Πρόσφατο παράδειγμα αποτελούν οι αγώνες των απεργών της "Ανακύκλωσης" στο Ηράκλειο Κρήτης, των οποίων οι 118 μέρες απεργίας τους εξασφάλισαν ότι η μείωση 22% επί του μισθού τους για την οποία πίεζε η εργοδοσία, δεν θα περάσει, και οι μισθοί τους θα επιστρέψουν στα επίπεδα που βρισκόταν πριν από τις περικοπές. Με τον ίδιο τρόπο είχαν δικαιωθεί μετά από 114 μέρες απεργίας και οι εργαζόμενοι της "Phone Marketing", ενώ αντίστοιχο ήταν και το επίτευγμα της πανελλήνιας ομοσπονδίας γάλακτος-τροφίμων-ποτών,  που τα μέλη της κατάφεραν, κόντρα στις επιταγές των καιρών, να υπογράψουν συλλογικές συμβάσεις και να μην έχουν μειώσεις στους μισθούς τους μέσα στη χρονιά. Παράλληλα, και οι εργαζόμενοι στην Coca Cola-3Ε, μετά από 43 ημέρες απεργιακών κινητοποιήσεων, όχι μόνο συγκράτησαν τους μισθούς τους, αλλά κατάφεραν να επαναπροσληφθούν οι απολυμένοι συναδέλφοι τους.

Όλα αυτά φυσικά δεν θα τα δει κάποιος στα κανάλια, εκεί τους απεργούς τους δείχνουν μόνο για να τους τούς συκοφαντήσουν ότι τάχα εξαιτίας τους κλείνουν οι επιχειρήσεις(λες και θα υπήρχαν ποτέ επιχειρήσεις χωρίς εργάτες), ότι δεν αφήνουν τους συναδέλφους τους να εξασκήσουν τον δικαίωμα τους στην εργασία, ότι κλείνουν τους δρόμους και ταλαιπωρούν τον κοσμάκη κ.α.

Τα επιχειρήματα όμως που προβάλουν οι δημοσιογράφοι για λογαριασμό των εργοδοτών, αν και είναι πολύ αδύναμα και μπάζουν από παντού, καταφέρνουν να πιάσουν τόπο εξαιτίας της πλύσης εγκεφάλου και της αλλοτρίωσης που έχει υποστεί ο λαός. Η αλήθεια είναι όμως ότι ακόμα και μέσα από τα ίδια τους τα λόγια μπορούμε να καταλάβουμε που πραγματικά αποσκοπούν. Ο ισχυρισμός λόγου χάρη, ότι οι απεργοί χαλυβουργοί έπρεπε να αφήσουν τους συναδέλφους τους που επιθυμούσαν να εργαστούν να το κάνουν, δεν οφείλεται ούτε στην ευαισθησία των αφεντικών ούτε στην ευαισθησία των δημοσιογράφων τους. Τουλάχιστον όχι σε ευαισθησία προς τους εργαζόμενους μιας και το δικαίωμα στην εργασία πρέπει να είναι καθολικό και όχι επιλεκτικό, δηλαδή να αφορά και τους απολυμένους από τον Μάνεση χαλυβουργούς(για τους οποίους με αυταπάρνηση αγωνίζονται οι απεργοί χαλυβουργοί) και όχι μόνο τους λιγοστούς απεργοσπάστες. Ποιό είναι το μυστικό και γιατί λοιπόν σκίζονται οι αστοί για το δικαίωμα στην δουλειά ή πιο σωστά το δικαίωμα στη δουλεία; Ας δούμε τι ευθαρσώς ομολογεί ο Καισάριος:

"Ιδίως δε στην περίπτωση της Χαλυβουργίας, θα έπρεπε να είχε το δικαίωμα η εταιρεία να απολύσει εργαζόμενους και να προσλάβει άλλους"

Το παραπάνω βέβαια δεν ήταν δυνατόν να γίνει όσο οι απεργοί είχαν υπό κατάληψη τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου, για αυτό και σε πρώτη φάση επιστρατεύθηκαν τα ΜΑΤ προκειμένου να τους πετάξουν έξω. Αυτός είναι και ο λόγος που για χάρη της ανταγωνιστικότητας και της βιωσιμότητας των επιχειρήσεων(αλλά και την καταπολέμηση της ανεργίας άκουσον - άκουσον), όπως μας λένε, έχει αυξηθεί ο αριθμός των εργαζομένων που μπορεί ο εργοδότης να απολύει κάθε χρόνο. Στόχος τους προφανώς είναι, να φτάσουν στο σημείο να μπορούν να απολύουν μαζικά όσους θέλουν και όποτε θέλουν και στη θέση τους να προσλαμβάνουν εργασιακές εφεδρείες μέσα από τους εκατομμύρια άνεργους που έχει καταντήσει να διαθέτει η χώρα. "Άμα θες δούλεψε καλέ μου με 400 ευρώ, διαφορετικά εκεί είναι η πόρτα, μην την κλείσεις βγαίνοντας γιατί έρχεται ο αντικαταστάτης σου", αυτή άλλωστε είναι μια μέθοδος την οποία την έχουν οι καπιταλιστές εφαρμόσει χιλιάδες φορές κατά το παρελθόν.

 Άντε λοιπόν εσείς οι της κυβέρνησης, Σαμαράδες, Βενιζέλοι, Κουβέληδες και ΣΙΑ, τι περιμένετε, ακολουθήστε το παράδειγμα του Ρήγκαν  και της Θάτσερ όπως σας υπέδειξαςν, και μη φοβάστε, οι έγκριτοι δημοσιογραφίσκοι θα φροντίσουν να πείσουν το λαό για το δίκαιο και συμφέρον του "αγώνα" σας...

~~~

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Η οικογένεια Ρήγκαν ή μήπως οι 4 ιππότες της αποκάλυψης;