Ασκήσεις Ηρεμίας

Όποιος καταφέρει να παρακολουθήσει το παραπάνω βίντεο - ηχητικό ντοκουμέντο χωρίς να αισθανθεί έντονη αδιαθεσία ή την έντονη διάθεση να γνωρίσει από -πολύ- κοντά τη γροθιά του με το εσωτερικό της οθόνης του υπολογιστή του, σίγουρα είναι ένας πολύ ψύχραιμος άνθρωπος.

Καθώς το άκουγα σκεφτόμουν διάφορα πράγματα. Επειδή τα περισσότερα  από αυτά δε μπορούν να μεταφερθούν κόσμια, μάλλον δε θα τα μοιραστώ μαζί σας.

Όπως διαβάζω και εδώ, στο blog του Γ Σαρρή, στην τηλεόραση ακούστηκαν πολύ χειρότερα. Στην τελική ανάλυση το Λυριτζοοικονόμου -αδυνατώ να θυμηθώ ποιος είναι ποιος και τους έχω καταχωρημένους στο μυαλό μου ως ένα αμάλγαμα δύο τω αριθμώ υπανθρώπων, που τρώνε ένα σκασμό λεφτά από το αφεντικό τους για να γλείφουν το σύστημα και να ενημερώνουν έγκριτα τους τηλεθεατές- στην τελική ανάλυση αυτό που κάνει το Λυριτζοοικονομου δεν είναι άλλο από το να αναμασά σαν αποχαυνωμένο μηρυκαστικό τον γνωστό πολτό ενημέρωσης, το γνωστό πλέον παραμύθι περί δημοκρατίας, περί οδηγών που ταλαιπωρούνται, περί του δικαιώματος στην εργασία κτλ.

Πιο θλιβερός είναι ο δημοσιογραφίσκος στην αρχή που προσπαθεί να το παίξει και καυστικός (Πόσα να παίρνει άραγε?)



Τι να πρωτοαναφέρει κανείς από τον εμετό ενημέρωσης που ξερνά το Λυριτζοοικονομου στο λοβοτομημένο φανατικό κοινό του (υπάρχει σαφέστατα και ένα τμήμα του πληθυσμού που τον ακούει για να τον βρίζει με γνώση και άποψη, για να δει μέχρι πιο σημείο φασισμού μπορεί να φτάσει το ΣΚΑΙ από όλες τις συχνότητες του κλπ, αυτοί φυσικά εξαιρούνται).

"Οι διμοιρίες των ΜΑΤ τι κάνουν? Κάθονται και βλέπουν?" Ρωτάει..ΚΑΙ ΔΕ ΤΟΥΣ ΣΑΠΙΖΟΥΝ ΣΤΟ ΞΥΛΟ ΟΛΟΥΣ?? - ακούει κανείς πίσω από τις λέξεις.

Μα και αυτή η Παπαρήγα να μη λέει στους ΠΑΜΙΤΕΣ να κάνουν λίγο στην άκρη! Το γεγονός ότι οι κλούβες των ΜΑΤ ήταν αυτές που εμπόδιζαν την κυκλοφορία, είναι μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια, ανάξια λόγου και αναφοράς από έναν έγκριτο δημοσιογράφο όπως το Λυριτζοοικονομου. 

"Τι είναι αυτό που κάνουν οι απεργοί? Καψόνι?" (στους οδηγούς εννοεί). Όχι βρε Λυριτζοοικονομου! Όχι καψόνι, αλλά να μωρέ, κάποιοι συνάδελφοί τους απολύθηκαν (το δικαίωμα στην εργασία που λες και εσύ αλλού), ο Μάνεσης τους ζητά να δουλέψουν με μισθούς πείνας σε θερμοκρασία καζανιού της κολάσεως. Ψιλοπράγματα. ("Ζεσταίνονται οι Χαλυβουργοί? Γιατί δε βάνουν ερ-κοντισιον??" ρώτησε απορημένο το Λυριτζοοικονομου στο διάλειμμα).

"Λιγότεροι από 200 και έχουν διαλύσει την Αθήνα (γιατί ως γνωστόν η Αθήνα είναι ένας κυκλοφοριακός παράδεισος) !!", "Έχει διαλυθεί το σύμπαν για 100 άτομα? (τους μέτρησε από το στούντιο) Απορώ τι κάνει η αστυνομία??" ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΑΠΙΖΕΙ ΣΤΟ ΞΥΛΟ! ΦΑΛΑΓΓΑ!.

Και πετάγεται ο δημοσιογράφος ο επιτόπιος και αναφέρει με πόνο καρδιάς, κρύβοντας με δυσκολία έναν λυγμό, τους ανθρώπους που θα χάσουν το μεροκάματο σήμερα (εξ' αιτίας των Χαλυβουργών, μη ξεχνιόμαστε και όχι των ΜΑΤ που έχουν κλείσει το δρόμο.) Συγκινούμαι σα χαζή και εγώ με την ευαισθησία αυτού του νέου ανθρώπου (που για τόσο λίγα λεφτά κατασυκοφαντεί τον τίμιο και παλικαρίσιο αγώνα τόσων ανθρώπων.) Το Λυριτζοοικονομου τουλάχιστον πληρώνεται αδρά για τις υπηρεσίες που παρέχει στο σύστημα, για σένα μικροδημοσιογράφε τι να πει κανείς. Δε βρίσκω και το μαντηλάκι μου.

(Αλήθεια ευαίσθητε νεανία..τι έχεις να πεις για όλους αυτούς που έχουν χάσει το δικαίωμα στην εργασία και στο μεροκάματο τα τελευταία χρόνια?)

Τη συνέχεια ακούστε τη μόνοι σας. Βαρέθηκα να περιγράφω.

Όλοι αυτοί στο ΣΚΑΙ, είναι πολύ φιλάνθρωποι και οικολόγοι και με ευαισθησίες και ο,τι βάζει ο νους του σύγχρονου, εναλλακτικού τηλεορασοθρεμένου ανθρώπου. Τι κοινωνικά παντοπωλεία διαφημίζει, τι εθελοντισμό, τι όλοι μαζί μπορούμε. Αγαπούν πολύ τον συνάνθρωπο εκεί στο ΣΚΑΙ. Τον αγαπούν όσο βέβαια ζητά ελεημοσύνη.

Όταν ο συνάνθρωπος όμως διεκδικεί δυναμικά ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΑΛΥΤΕΡΗ (αυτό για το οποίο υποτίθεται ότι κόπτεται και παλεύει ο ΣΚΑΙ με τα διάφορα δρώμενά του) τότε γίνεται εχθρός. Εμποδίζει την κυκλοφορία (και τη δημοκρατία). 

Θυμίζει λίγο λογική μεσαίωνα όλο αυτό (τυχαίο?). Τάξεις απόλυτα διακριτές, λαός που πεινάει, ο πρίγκηψ μοιράζει ελεημοσύνη στους φτωχούς με το ένα χέρι (μέσω της αέρινης και ευάλωτης συζύγου του) και με το άλλο γονατίζει το πόπολο στους φόρους. Και αν λάχει και καμιά κοινωνική έκρηξη, την πνίγει στο αίμα. Οι καλοί οι "λόρδοι" εκείνα τα χρόνια, θεωρούσαν μεγάλη υποχρέωσή τους (και καλή διαφήμιση όπως και τώρα) να μοιράζουν ψίχουλα δεξιά και αριστερά ώστε να τους ευγνωμονεί ο λαός. ¨Ηταν ένας τρόπος για να αποκοιμίζουν συνειδήσεις. Ο άλλος ήταν η θρησκεία. Και ο αναλφαβητισμός. Εντάξει, υπήρχαν διάφοροι τρόποι.

Το σημερινό ανάλογο του λόρδου είναι οι οι φραγκάτοι αστοί με ον καμερα ευαισθησίες (και διάθεση για τηλεοπτική προβολή και προμόσιον της επαγγελματικής τους δραστηριότητας παράλληλα) και το σημερινό ανάλογο της αέρινης πριγκιπέσας*, οι παραμορφωμένες από τα Μπότοξ και τις πλαστικές επεμβάσεις σύζυγοί τους, που έχουν ως χομπι τη φιλανθρωπία. Η μία έχει αναλάβει τα παιδάκια με καρκίνο, ο άλλος τα αυτιστικά, άλλη υιοθετεί από χώρες του τρίτου κόσμου και έχει ένα από κάθε χρώμα, δυστυχία υπάρχει πολλή - δόξα τω θεω - έτσι υπάρχει για όλους πεδίο δόξης λαμπρό. Και φοροαπαλλαγές.

* Επειδή η πένα του ρομαντικού λογοτέχνη αλλά και το πινέλο του ζωγράφου (ο οποίος ήθελε να διατηρήσει το κεφάλι του στους όμως του) πολλές φορές είχαν μία τάση να εξιδανικεύουν καταστάσεις (αλλά και ολόκληρες ιστορικές περιόδους) ο όρος "αέρινος" να μην ληφθεί και πολύ στα σοβαρά.