Ο "αστικός μύθος" του όλοι είμαστε μια μεγάλη αγαπημένη οικογένεια...

Οικογενειακό πορτραίτο

Μιλούσα με έναν φίλο πριν από λίγο ο οποίος μου ανακοίνωσε ότι ψάχνει δουλειά και ότι πρόκειται να φύγει από την τωρινή δουλειά του. Εγώ απόρησα επειδή αντί να περιμένει πρώτα να βρεί μια άλλη δουλεία πριν εγκαταλείψει την παλιά εκείνος έφευγε όπως όπως.

Για τα πρακτικά, ο φίλος δουλεύει διανομέας και πληρώνεται 4 ευρώ την ώρα με δικό του μηχανάκι και δική του βενζίνη, ενώ όσο δεν έχει διανομές αναγκάζεται να κάνει ότι άλλη δουλειά χρειαστεί το μαγαζί, οι συνθήκες δηλαδή ήταν άσχημες εξαρχής.

Τελικά ο λόγος που φεύγει έτσι απότομα είναι ο εξής τραγικός, το αφεντικό τους ζήτησε να δουλεύουν κάποιες ώρες δωρεάν ή όπως το είπε ο ίδιος, "για το μαγαζί", δηλαδή σαν να λέμε για την ψυχή της μάνας τους. Προηγήθηκε φυσικά το γνωστό κύρηγμα που σε κάποια φάση του εργασιακού μας βίου έχουμε υποστεί οι περισσότεροι, πως τάχα όλοι είμαστε στην επιχείρηση μια μεγάλη οικογένεια, και ότι όλοι πρέπει να προσπαθήσουμε και να δώσουμε το κάτι παραπάνω για να πάει καλά το μαγαζί κλπ. Βέβαια όταν το μαγαζί δούλευε πατητό, κανένας δεν πήρε παραπάνω μεροκάματο, παρόλο που ο φίλος μου αιτήθηκε αύξησης η οποία φυσικά δεν του δόθηκε. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι υπόλοιποι υπάλληλοι του μαγαζιού, σύμφωνα με τα λεγόμενα του φίλου μου, δέχθηκαν αδιαμαρτύρητα να ιδρώσουν αφιλοκερδώς για το καλό της επιχείρησης και διόλου δεν τους πείραξε το πνεύμα "ένας για όλους και όλοι για μένα" στο οποίο τους μύησε το αφεντικό.

Το παραπάνω είναι μονάχα ένα από τα εκατομμύρια καθημερινά παραδείγματα που βιώνουμε οι εργαζόμενοι στην χώρα μας, αλλά και σε άλλες χώρες, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Και όλα αυτά συμβαίνουν δυστυχώς χωρίς να υπάρχει η ανάλογη αντίδραση από την πλευρά μας. Το σύστημα έχει φροντίσει με διάφορους τρόπους να διασπάσει τους εργαζόμενους, έχει υποκαταστήσει τα σωματεία με ΜΚΟ και "κοινωνικούς εταίρους", έχει περάσει στο μυαλό του εργαζόμενου λαού την πεποίθηση ότι ο εργάτης έχει κοινά συμφέροντα με το αφεντικό του, και το χειρότερο από όλα, έχει πείσει τους εργάτες πως ο εργοδότης είναι ευεργέτης και πως με το να τους δίνει δουλειά τους κάνει και χάρη. Και είναι τουλάχιστον τραγικό το γεγονός ότι η ταξική συνείδηση των εργατών είναι τόσο χαμηλή, που αμφιβάλω αν ένα 5% γνωρίζει έστω και στοιχειώδη πράγματα όπως για παράδειγμα τον νόμο της υπεραξίας. Αν σε όλα τα παραπάνω προστεθεί και η απογοήτευση, η αποβλάκωση, η κάθε είδους μαστούρα, είναι εύκολο να καταλάβουμε το γιατί ο λαός αντιδρά σαν σάκος του μποξ σε όλα τα χτυπήματα που δέχεται καθημερινά.

Έρχονται με γοργό ρυθμό δύσκολες μέρες και πρόκειται να ζήσουμε πράγματα που θα μας μοιάζουν αδιανόητα, δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα. Μερικοί ελπίζουν σε μια εξ ουρανού εύκολη και γρήγορη λύση fast food, δυστυχώς όμως έναν λάκκο που σε βάζουν να σκάβεις για δεκαετίες δεν μπορείς να τον μπαζώσεις με ένα κουβαδάκι άμμο και καλές διαθέσεις(που αμφίβολο είναι αν έχουν τέτοιες όσοι υπόσχονται αυτού του τύπου τις λύσεις) μέσα σε μερικούς μήνες. Ίσως οι ψευδαισθήσεις διαλυθούν σταδιακά όσο τα πράγματα θα δυσκολεύουν, ίσως τελικά το καπιταλιστικό σύστημα απομυθοποιηθεί και απονομιμοποιηθεί, για να πάνε όμως τα πράγματα προς τη σωστή κατεύθυνση δεν μπορούμε να περιμένουμε με σταυρωμένα τα χέρια και αυτό αφορά όλους εμάς που ας πούμε ότι βρισκόμαστε σε ένα ανώτερο στάδιο συνειδητοποίησης. Σε συλλογικό επίπεδο πρέπει καθένας να δεσμευθεί όσο περισσότερο μπορεί στον οργανωμένο αγώνα μέσα από τις λαϊκές επιτροπές και τα σωματεία. Σε ατομικό(αρχικά) επίπεδο πρέπει να φροντίσει για την επιμόρφωση και την ενημέρωση του ώστε να μπορεί να μεταδώσει αυτήν την προσληφθείσα (επι)γνώση. Αυτό όμως πρέπει να γίνεται και συστηματικά και οπωσδήποτε χρειάζεται να ενταθούν και οι προσπάθειες του κόμματος προς αυτήν την κατεύθυνση. Η ιδεολογική κατάρτιση των μελών και των ενεργών φίλων του κόμματος, εκτός του ότι θα μειώσει τους κλυδωνισμούς που θα οφείλονται στην ιδεολογική ανεπάρκεια, θα γίνει και όχημα που θα μεταδώσει προς τα κάτω, στις εργατικές μάζες, τα γνωστικά εκείνα εργαλεία που θα τους βοηθήσουν να αποκωδικοποιήσουν την φύση της εκμετάλλευσης της οποίας  γίνονται αποδέκτες. Ταυτόχρονα πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν τι είναι εκείνο για το οποίο παλεύουμε όλοι εμείς οι κομμουνιστές καθώς και το πως θα φτάσουμε μέχρι εκεί. Όλη αυτή η θεωρία βέβαια θα γίνει συνείδηση στην εργατική τάξη, μόνο στο βαθμό που θα συνοδεύεται από τους ανάλογους αγώνες.  

Αυτά τα ολίγα προς το παρόν, καιρό έψαχνα ευκαιρία για να τα γράψω και δεν νομίζω πως θα μπορούσα να βρω καλύτερη αφορμή από την πρόσφατη "περιπέτεια" του φίλου μου. Ας φροντίσουμε να είναι κάθε μέρα και λιγότεροι όσοι αδιαμαρτύρητα δέχονται να είναι σκλάβοι του 21ου αιώνα.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)