Ινδιάνοι, Μπολσεβίκοι . και Πουτινίστας...

Γραφει η Λιάνα Κανέλλη 

Τη υπερμάχω στρατηγώ Αγορά τα νικητήρια!!! Κι ας με συγχωρήσουν οι απανταχού χριστιανοί, αλλά φευ, η αλήθεια να λέγεται. Το επέτρεψαν, το λούζονται, την ύβρι την εισπράττουν πρώτα οι ίδιοι, όπως κι όλοι οι σκληρά εργαζόμενοι φτωχούληδες κάθε θεού που κατάφερε στο πέρασμα των αιώνων να αποκτήσει ποίμνιο. Η θεοποιημένη, σε πολιτικά ανεκπαίδευτο κι ενίοτε αγράμματο πόπολο, Αγορά, που συχνά αναφέρεται και στον πληθυντικό επί το δημοκρατικότερον, κρύβει ως λέξη τη φύση και την αλήθεια της. Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιοι, που λέει κι ο σύντροφος Μπογιόπουλος, για να μη μοιάζει με αυτό που ακριβώς είναι. Βαρβαρότητα, δουλεία, εξευτελισμός της ανθρώπινης φύσης, εξανδραποδισμός της εργασίας από τον πολιτισμικό χάρτη της οικουμένης.

Στόχος όχι και τόσο προφανής, αφού η σοσιαλδημοκρατία ανέκαθεν λειτουργούσε ως φερετζές δημοκρατικότητας απέναντι σε εκφασισμένες πρακτικές πολιτικής προπαγάνδας. Ορατός όμως για όσους και όσες διαθέτουν αποθέματα σκέψης παράλληλα με την αγωνία επιβίωσης και αποφυγής της αποκτήνωσης. Τα κομμουνιστικά κόμματα, ειδικώς εκείνα των οποίων η ιστορία και πορεία, το αίμα αγωνιστών πατριωτών που πρόσφεραν υπέρ των λαών τους και σε διεθνιστικό επίπεδο, πρέπει να εξαφανιστούν από το ιστορικό προσκήνιο. Να πάψουν να αποτελούν εστίες οργανωμένης αντίστασης στα σκυλιά των αγορών που δαγκώνουν λυσσασμένα σε καιρούς κρίσης και βαθιάς ύφεσης της καπιταλιστικής οικονομίας.

Οταν πρωτοκατέβηκα στις εκλογές με το ΚΚΕ οι αριστεροπροοδευτικάριοι με αποκαλούσαν «φαιοκόκκινη» εθνικίστρια όποτε μίλαγα για τα Ιμια, την πατρίδα, τη συρρίκνωση τύπου Ανάν. Σε «σοβαρά» έντυπα με ακαδημαϊκή τήβεννο άκουσα χρόνια τα σκολιανά μου ως χριστιανοκομμούνι κι άλλα τέτοια ωραία. Δυο χοντρές επιθέσεις, μια βόμβα, τρεις απολύσεις έφαγα και δεν άνοιξε δημοκρατική μύτη. Δεν έφυγα από το Κόμμα, δεν απορροφήθηκα από τους συμφωνούντες τάχαμου στο επειδή και διαφωνούντες στο διά ταύτα. Τώρα με την ανοχή κι αν όχι και την προτροπή τους, έγινα μπολσεβίκα που απειλεί καλά παιδιά, κάτι μαυρόψυχους βαρβαρόμυαλους που σεργιανάνε στη δημοσιότητα την αβάσταχτη ελαφρότητα του υποκειμενικού και συλλογικού τους είναι.

Επαιξαν οι θρησκείες για μια εικοσαετία. Αιματοκύλησαν τα Βαλκάνια. Εφτιαξαν κράτη εθνοθρησκευτικής σύνθεσης, υβρίδια θνησιγενή και χειραγωγήσιμα, όπως η Βοσνία Ερζεγοβίνη. Ανασκολόπισαν την ίδια την εξέλιξη του νου με αποφάσεις σαν της Νότιας Κορέας, που θέλει για λόγους θρησκευτικούς(!) να απαγορεύεται η θεωρία του Δαρβίνου περί της εξέλιξης των ειδών. Και τώρα που τα κομματάκια των προτεκτοράτων προβληματίζουν τις αγορές με μείωση κερδών, ήρθε η ώρα των πραγματικών εχθρών. Μπολσεβίκοι. Μπολσεβίκοι. Μπολσεβίκοι. Οπως κρύβουν πίσω από τις Αγορές τον καπιταλισμό, έτσι και πίσω από ιστορικές διαστρεβλώσεις και ανομολόγητα πολιτικά απωθημένα, πίσω από το μπολσεβίκοι θα κρύψουν την γιγάντια αντικομμουνιστική εκστρατεία-υστερία που τρέχει εδώ και μια περίπου δεκαετία.

Δεν είναι διόλου τυχαίο που όποιος ακούει και κυρίως προσέχει τις φανφάρες εντός κι εκτός χώρας, που συνοδεύουν ως ιστορικό δεκανίκι τον κυρίαρχο αστικό λόγο, βρίσκει όχι απλώς ομοιότητες αλλά ταυτίσεις μεταξύ ακροδεξιών και αριστεροπροοδευτικάριων ρητόρων. Το είχα επισημάνει, σύντροφοι, πάνε δυο χρόνια τώρα, πως απ' την ώρα που μπήκε στο καθημερινό πολιτικό λεξιλόγιο η λέξη Πατρίδα, κι άρχισαν να δουλεύουν τα πατριδόμετρα, θα ακολουθούσαν και οι εχθροί της πατρίδας που θα είναι πάλι οι κομμουνιστές, αφού ως πατρίδα λογίζεται μόνον το οικόπεδο το οποίο διαφεντεύει η κυρίαρχη τάξη με όσα έμψυχα και άψυχα έχει μέσα. Ετσι δεν είναι διόλου παράξενο που για ...μπολσεβίκους μιλούν χρυσαυγίτες, συριζαίοι, αντιεξουσιαστές, καρατζαφερικοί, παγκαλικοί και ...πουτινίστας. Ο κοινός εχθρός είναι εδώ, ιστορικό σούργελο, αλλά δυσδιάκριτο σε καιρούς μεσοπολεμικούς. Μπολσεβίκος θα αποδειχτεί κι ο Ιταλογκανέζος γκολτζής που γκρέμισε την τέλεια μηχανή της γερμανοτσολιάδικης αντίληψης περί ποδοσφαίρου...





Το ψέμα στη σύγχρονη Ελλάδα δεν είχε ποτέ κοντά ποδάρια. Είχε πάντα θύματα και θύτες και μια χυδαία παράδοση στο εκάστοτε γκουβέρνο που έκρυβε πίσω από την εκλογική νομιμοποίηση την ταξική ιδιοτέλεια, τον απόκρυφο ρατσισμό και κάτι ιεροκήρυκες του έντεχνου ψεύδους. Αυτοί οι τελευταίοι κοσμούν το θίασο. Θα μνημονεύουμε Διονύσιον Σολωμό κι Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, κατά την προτροπή του ποιητή. Θα μεθάμε με τ' αθάνατο κρασί του '21. Τα σωματίδια του ελληνόπρεπου ναζισμού και της κοσμοπολίτικης βολικής ελληναροαριστεράς θα λιώσουν στην ασύδοτη πραγματικότητα μιας αντίστασης και μιας ιδεολογικής θωράκισης που θεμελιώνεται στην άρνηση της αποδοχής ότι είναι: Εστω και κατ' ολίγον «φυσικό» και «πολιτισμένο» να επιτρέπεται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο νυν και αεί και εις τους αιώνες. Αμήν και έσταξε η ουρά του μπολσεβίκου γάιδαρου που τα στήλωσε και δε λέει να σας αφήσει να στοιχηματίζετε στον ιππόδρομο της μαζικής δυστυχίας ανενόχλητοι ...Πουτινίστας. Θα ζήσετε και με τους Ινδιάνους στη Δύση εν κρίσει...