Ναι, αλλά οι κομμουνιστές δεν πείθουν…

Αν ξανακούσουμε το σύνθημα “ναι αλλά γιατί ο κόσμος δεν ακούει τους κομμουνιστές αφού έχουμε κρίση” από υποτιθέμενους αριστερούς μάλιστα θα το εκλάβουμε ως τρολλάρισμα. Δεν υπάρχει λόγος καν για διάλογο, είναι απλά χαμένη υπόθεση. Διότι εαν κάποιος προσπαθεί να εξισώσει την ταξική πάλη με τις μιντιακές δημοσκοπήσεις και το αναγάγει σε θέμα ρητορείας/επικοινωνίας, είναι απλά δήλωση ότι δεν είναι αριστερός πλέον. Το γεγονός ότι ο λαός δεν γίνεται αυτόματα κομμουνιστής, Μαρξιστής-Λενινιστής με την κρίση και την αποσταθεροποίηση του αστικού συστήματος, όχι μόνο δεν αναιρεί την πάλη των κομμουνιστών για οργάνωση αλλά αντιθέτως όποιος αντιλαμβάνεται πως είναι αδύναμη η πάλη και δεν αναλαμβάνει να την δυναμώσει είναι συνηπεύθυνος.

Ο λαός δεν πείθεται με λόγια, ο λαός χωρίς ο ίδιος να παίρνει μέρος μπορεί απλά να εξαπατάται με τα λόγια. Ο λαός πείθεται με την οργάνωση της πάλης του, με την ζύμωση στον αγώνα, με την κατανόηση ότι το ψωμί του το βγάζει αυτός και δεν του το κάνουν δώρο οι καπιταλιστές. Ο λαός πείθεται όταν είναι διατεθειμένος να αναλάβει εξουσία και όχι απλά να διαμαρτύρεται προς αυτήν. Υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που συμβάλουν προς την οργάνωση της πάλης και άλλες που είναι καθυσηχαστικές. Ας αποφασίσει ο καθένας ποιες είναι αυτές.
 

Από την άλλη υπάρχει και το επιφανειακά “πολιτισμένο”, συνήθως ελιτιστικό φιλελεύθερο ύφος, τύπου “δεν είναι όλα άσπρο μαύρο”. Αυτοί που βλέπουν τον τοίχο διαγώνια και μας λένε ότι ίσως να υπάρχει πέρασμα. Μικροαστοί, είτε οι εντελώς βολεμένοι, είτε κάποιοι που έχουν κάτι να χάσουν αλλά δεν είναι προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν την αδικία που καθημερινά υφίσταται η εργατική τάξη και τα υπόλοιπα λαικά στρώματα. Το να δίνει μια κυβέρνηση τα κλειδιά της οικονομίας στους καπιταλιστές, στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής Ε.Ε ή των Αμερικανών, αλλά ταυτόχρονα να μας λένε να μην τα δούμε, να δούμε τα ψίχουλα που στην τελική είναι καλύτερα από το τίποτε είναι τουλάχιστον προσβολή στην νουμοσύνη μας και την ιστορία αντίστασης της Αριστεράς και των εξεγερμένων του κόσμου. Μάλιστα κάποιοι έχουν τόσο πολύ αποκτηνωθεί, που το διεθνιστικό χαρακτήρα της αριστεράς τον έχουν μεταφράσει σε αναβάθμιση της περιοχής με ενεργειακά ντήλς και ενσωμάτωση της χώρας μέσα στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς της περιοχής. “Δεν θα σώσουμε εμείς τον κόσμο” μας λένε, τώρα έχουμε σοβαρά εσωτερικά προβλήματα δεν έχουμε την πολυτέλεια να βλέπουμε και τους έξω, και έχουν δίκιο, από αυτούς τι να σωθεί;

Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι κάποιοι ήταν νεοφιλελεύθεροι αριστεροί εξ’ αρχής αλλά δεν το έχουν καταλάβει μέχρι σήμερα (για να παραφράσω τον Χέμινγκουέι στο απόφθεγμα του για τους φασίστες). Ο νεοφιλελευθερισμός δεν ήταν ένα ξεκάθαρα “δεξιό” “γκρίζο” πρότζεκτ, αλλά αντίθετα ένα πολιτικό πρότζεκτ που συνδύαζε ρητορική σοσιαλδημοκρατίας (δηλαδή της διαταξικής συνεννόησης/συνομιλίας/διαβούλευσης) για να ξηλώσει οποιαδήποτε κατάκτηση των εργαζομένων μεταπολεμικά. Ο νεοφιλελευθερισμός ήταν και έιναι ουσιαστικά η παραδοχή των καπιταλιστών ότι παρά την βαρβαρότητα του συστήματός τους, οτιδήποτε άλλο θα ήταν χειρότερο, επιτυγχάνοντας με αυτό τον τρόπο να μην αποδέχονται κριτική περί βαρβαρότητας αλλά μόνον στα λογιστικά κόστα. Δεν είναι τυχαία που ακόμα και στο DAVOS, ούτε οι ίδιοι οι καπιταλιστές δεν πιστεύουν ιδεολογικά στη συνοχή του συστήματός τους, θέλουν απλά να δουλεύει ότι και αν πιστεύει κάποιος (είμαστε σε τόσο ακραία εποχή που κάποιοι αριστεροί μπορεί να το πουν και ανεξιθρησκεία/προοδευτισμό αυτό).  

Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι το δόγμα των αγορών (ότι δηλαδή οι αγορές πάντα δουλεύουν) όπως πολλοί αριστεροί διατείνονται αλλά κάτι ακόμα αντιδραστικότερο: είναι το κάλεσμα της δεξιάς για ακτιβισμό προς όφελος της αγοράς, για να κάνουμε τις αγορές να δουλέψουν. Και σε αυτό το κάλεσμα, η ανταπόκριση μεγάλου μέρους της αριστεράς που αποκύρηξε τον Μαρξισμό-Λενινισμό ήταν τεράστια και το μεγάλο υποβοήθημα του συστήματος.

Αριστερά μέσα στην Ε.Ε και το ΝΑΤΟ, δεν είναι Αριστερά αλλά άλλοθι. Αυτό το έχουν κατανοήσει πολύ καλύτερα βεβαίως αυτοί οι οποίοι είναι πολιτικοί απόγονοι αυτής της γραμμής αλλά όχι οι “χρήσιμοι ηλίθιοι” της αγοράς (μεικτής οικονομίας) με τις κοινωνικές ευαισθησίες. Την επόμενη φορά που κάποιος βρίσκεται με ειλικρίνεια κάτω από μια τέτοια ερώτηση, η απάντηση είναι ξεκάθαρη: οργάνωση με την τάξη σου και σοβαρή μελέτη της παγκόσμιας ιστορίας.

Πηγή: Αγκάρρα