Γερμανικές αποζημιώσεις

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

Μιας και οι «σωτήρες» της παρούσης συγκυβερνήσεως δήλωσαν σχετικά με τους φακέλους της υπόθεσης των γερμανικών αποζημιώσεων ότι
«τους έχασαν» (!),
«δεν τους βρίσκουν» (!),
«τους ψάχνουν αλλά δεν ξέρουν πού είναι» (!)
- και χωρίς φυσικά να μας διαφεύγει καθόλου ότι την ιταμή ανακοίνωση του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών πως η Γερμανία δε χρωστάει τίποτα στην Ελλάδα για τις ναζιστικές θηριωδίες οι εδώ «σωτήρες» την έκαναν ουσιαστικά «γαργάρα» -
ας τους βοηθήσουμε (τους «σωτήρες») να φτιάξουν... καινούριο φάκελλο.

Εχουμε και λέμε, λοιπόν:

Οπως επανειλημμένως έχει αναφέρει το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα,
η Γερμανία μάς οφείλει:

1) 7,160 δισ. δολάρια που επιδίκασε υπέρ της Ελλάδας η Διεθνής Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1946) για τις καταστροφές που προξένησαν τα γερμανικά στρατεύματα στην οικονομική υποδομή της χώρας

2) 3,5 δισ. δολάρια από το δάνειο που οι κατοχικές δυνάμεις υποχρέωσαν την Ελλάδα να τους παράσχει, πέραν των εξόδων συντήρησης των κατοχικών στρατευμάτων.

Επιπλέον οφείλουν στην Ελλάδα:

α) Την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών που αφαίρεσαν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής από τα μουσεία της χώρας και από τους αρχαιολογικούς χώρους καθώς και

β) τις αποζημιώσεις προς τα θύματα των θηριωδιών των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής σε βάρος των κατοίκων 100 περίπου ολοκαυτωμάτων (πόλεων και χωριών) αλλά και γενικότερα σε βάρος του άμαχου πληθυσμού.

Αυτά που οι εγχώριοι «σωτήρες» δε χρειάζεται να τα ψάξουν στους... χαμένους φακέλους, καθώς τα γνωρίζουν από πρώτο χέρι, είναι, επιπροσθέτως, τα εξής:

Πρώτον: Με διάφορους χειρισμούς η Γερμανία κατάφερε επί δεκαετίες να αναβάλλει την εκπλήρωση αυτών των υποχρεώσεών της μέχρι που φτάσαμε στην υπογραφή από την επανενωμένη Γερμανία της οριστικής συνθήκης ειρήνης στη Μόσχα το 1990, τη λεγόμενη συμφωνία «2+4».

Και πάλι, όμως, από τότε πέρασαν 22 χρόνια με τη μεν Γερμανία να μην εννοεί να εξοφλήσει το χρέος της, τις δε ελληνικές κυβερνήσεις να μην τολμούν να θέσουν ούτε καν ως νύξη το θέμα.
Σημείωση: Πρόκειται για τις κυβερνήσεις που παραλαμβάνουν «υποβρύχια που γέρνουν», συναλλάσσονται με τη «Ζήμενς», τη «Χόχτιφ», την «Ντόιτσε Τέλεκομ», την «Ντόιτσε Μπανκ» κ.ο.κ.

Δεύτερον: Οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα, όσον αφορά στις καταστροφές στην οικονομική υποδομή της χώρας και το κατοχικό δάνειο, έχουν υπολογιστεί με αγοραστική αξία δολαρίου του 1938, που σημαίνει ότι το πραγματικό μέγεθος των οφειλών ξεπερνά σε σημερινές τιμές τα 162 δισ. ευρώ, χωρίς τους τόκους¹.

Σημείωση: Αν οι οφειλές αυτές υπολογιστούν με το κατώτατο επιτόκιο 3% που ορίζουν τα διεθνή δικαστήρια τότε το μέγεθος της οφειλής ανέρχεται στο 1,5 τρισ. ευρώ!

Και κάτι ακόμα:
Καθ' όλη τη διάρκεια των «διπλωματικών τους μαχών» ανά τας Ευρώπας, ουδέποτε τόλμησαν μεταπολεμικά οι εγχώριοι κυβερνώντες να θέσουν επί της ουσίας το θέμα των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.
Αντίθετα, το ελληνικό κράτος των Πλαστήρων, των Παπάγων, των Μητσοτάκηδων, των Καραμανλήδων και των Παπανδρέου, που επί επτά δεκαετίες από τις σφαγές φτύνει πάνω στη μνήμη των θυμάτων, έφτασε με τον τελευταίο των Παπανδρέου, τον Γιώργο, να φτύσει πάνω και στην έννοια της πατριωτικής τιμής.
Και τούτο την ίδια στιγμή που με αφορμή το κόψιμο μισθών και συντάξεων δε σταματούν σε ένα ρεσιτάλ κοσμοπολίτικης πατριδοκαπηλίας να κλίνουν σε όλες τις πτώσεις τις λέξεις «πατρίδα», «πατριώτης» κ.λπ...

Αφορμή αποτέλεσε η δικαίωση των κατοίκων του Διστόμου από τον ιταλικό Αρειο Πάγο, στον οποίο προσέφυγαν οι Διστομίτες διεκδικώντας αποζημιώσεις για τις θηριωδίες των ναζί.
Αλλά γιατί οι κάτοικοι του Διστόμου αναγκάστηκαν να αναζητήσουν το δίκιο τους στην... Ιταλία;
Για τον πολύ απλό λόγο ότι:
Η εκτέλεση ανάλογων θετικών αποφάσεων των ελληνικών δικαστηρίων τορπιλίστηκε, «πάγωσε» και απαγορεύτηκε (!) στην Ελλάδα μετά από παρέμβαση των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και των αρμόδιων υπουργών του επί της Δικαιοσύνης.

Και ενώ αυτή ήταν η «πολιτεία» του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ελληνικού κράτους γύρω από το θέμα, όταν η Γερμανία προσέφυγε κατά της απόφασης του ιταλικού Αρείου Πάγου στη Χάγη, τότε η κυβέρνηση Παπανδρέου, το Γενάρη του 2011, δήλωσε όψιμα - και για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης - ότι θα παραβρεθεί ως «συμπαραστάτης» των Διστομιτών στο Δικαστήριο της Χάγης...
«Ξεχνώντας», βέβαια, ότι επρόκειτο για μια υπόθεση που η ίδια είχε ναρκοθετήσει στο εσωτερικό της Ελλάδας!
Σε τέτοιο, δε, βαθμό είναι ναρκοθετημένη αυτή η υπόθεση που η Χάγη αντί να δικαιώσει τους Διστομίτες, τελικά... δικαίωσε τη Γερμανία.
Και μάλιστα δικαίωσε τη Γερμανία πατώντας πάνω στο καθεστώς της ετεροδικίας που η ελληνική πλουτοκρατία και το κράτος της έχουν εξασφαλίσει στο «αδελφό» κράτος της γερμανικής πλουτοκρατίας.

Για να αποδειχτεί και με αυτόν τον τρόπο,
αφενός ποιο είναι πραγματικά και από ποιους υπηρετείται αυτό το περίφημο «διεθνές δίκαιο»,
αφετέρου ότι το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων δεν αποτελεί νομικό, αλλά ένα κατ' εξοχήν πολιτικό ζήτημα.

1. Ανακοίνωση «Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα», 26/11/2010