Το ΠΑΣΟΚ πέθανε, ζήτω το (νέο) ΠΑΣΟΚ

Από το Σφυροδρέπανο 

Τελικά το δημοσκοπικό πάθημα του 08’, όπου ξεφούσκωσαν σαν μπαλόνι, δεν τους έγινε μάθημα. Τρίτο κόμμα σε όλες τις δημοσκοπήσεις ο σύριζα, πανηγύριζε η αυγή της κυριακής. Το 2008 είχαν κλειδώσει υποτίθεται το βάθρο και πήγαιναν φουλ για δεύτεροι, καβαλώντας δημοσκοπικά το 18%. Το οποίο όμως έπεσε κάτω από το 5% όταν έγιναν οι εκλογές, με το σύνηθες σήριαλ για την είσοδο -ή μη- του συνασπισμού στη βουλή.

Τώρα όμως δεν προλαβαίνουν μάλλον να ξεφουσκώσουν και νιώθουν ότι πλησιάζει η ώρα για να γίνουν πασοκ στη θέση του πασοκ. Τι λες κι εσύ πιστέ μου μπράβε μπλιαχ χαχάτ; ρώτησε τον αλέξη στα γραφεία της κουμουνδούρου ο νίκος κοτζιάς. Που το 89’ ήταν στην άλλη άκρη του πολιτικού εκκρεμούς αντιδρώντας υποτίθεται από τα αριστερά στον ενιαίο συνασπισμό και τη "συγκυβέρνηση".

Αλλά και η ηγεμονία στην αριστερά δε θα τους έπεφτε άσχημα σε πρώτη φάση (μιλάμε πάντα για την εκλογική, γιατί στους δρόμους δεν αλλάζουν τόσο εύκολα τα πράγματα). Κάτι σαν κουκουέ στη θέση του κουκουέ, όχι στην χάρη και το πρόγραμμα, αλλά από άποψη συσχετισμών. Ενώ με το πασοκ πάνε για όλο το πακέτο –το όλον πακέτο που θα έλεγε κι ο βενιζέλος. 

Θέλουν να εκφράσουν το γνήσιο πασοκ της διακήρυξης της 3ης σεπτέμβρη που ξεστράτισε από τις αρχές και τους μπαξέδες και υπέστη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη. Όπως είχε πει κι ο πρόεδρος αλέξης παλιότερα: εγώ είμαι πασοκ αλλά το πασοκ έχει πάψει να είναι πασοκ. Χάνουν δηλαδή και οι λέξεις το νόημά τους. Γιατί να τους πεις πασόκους αφού το παραδέχονται από μόνοι τους; Και προτείνουν λύσεις, άμεσες κι ανώδυνες, εδώ και τώρα που βρίσκουν ευήκοα ώτα στο θυμικό του παλιού πασόκου και του ανυπόμονου μικροαστού. 


Κι εδώ μπαίνει το εξής ερώτημα. Θέλεις να πέσει κατακόρυφα ο δικομματισμός και να πιάσει ιστορικό χαμηλό, αλλά να σε περάσει ο συριζα και να βγει τρίτο κόμμα; Ή προτιμάς να έχουν λελογισμένη πτώση πασοκ και νδ, για να κρατήσεις τη θέση σου. Δεν είναι θετικό να απεγκλωβιστεί κόσμος από το πασοκ και να πάει ένα βήμα μπροστά τη συνείδηση του; Εντάξει με το βήμα μπροστά. Γιατί να το αφήσει όμως μετέωρο και να κάνει άλλα δύο πίσω;

Αυτά με τις θέσεις και τα προσπεράσματα παραπέμπουν έμμεσα σε πρωτάθλημα, όπου ισχύει η αμερικάνικη λογική για τον πρώτο που τα παίρνει όλα και το δεύτερο που δεν είναι τίποτα –πόσο μάλλον ο τρίτος (δρόμος και γενικώς). Άσε που η πρωτιά δεν παίζεται με εκλογικούς όρους, αλλά σε άλλο στίβο, αυτόν την ταξικής πάλης.

Εμένα ως αρειανό μου θυμίζει λίγο ντέρμπι του παοκ με το ποκ, όπου δεν ξέρω ποιον να υποστηρίξω. Εντάξει θεωρητικά είναι προτιμότερο να νικήσει ο συμπολίτης τους χαμουτζήδες. Αλλά ποιος τους αντέχει μετά να σε γανιάζουν για τη νίκη τους; Όταν βγάζουν συσσωρευμένα κόμπλεξ ετών για τους συσχετισμούς που αλλάζουν και νιώθουν ότι παίρνουν ιδεολογική ρεβάνς για την ήττα του 68 και του 91; Να ακούς για την αυτοκρατορία που κατέρρευσε και τον κύκλο του κόμματος που κλείνει. Και στο καπάκι εκείνο το ανιστόρητο: γιατί δεν ενώνεστε οι ομάδες της θεσσαλονίκης, για να χτυπήσετε το τέως ποκ; Ε, τι να του πεις τώρα; Αφού οι άλλοι είναι με το χύμα αμπαλαέα και συνεργάτες του γκαγκάτση, πώς να κάνουμε χωριό;

Αλλά δε βαριέσαι, ακόμα κι αυτό θα μπορούσε να γίνει αφαίρεση και να σκεφτούμε μακροπρόθεσμα. Ο αλεξέι τσίπρας θα γίνει ο νέος αλέξανδρος κερένσκι και στα εκατό χρόνια από την οκτωβριανή θα την γιορτάσουμε στην πράξη την επέτειο. Άσε λοιπόν τους μενσεβίκους να σκάβουν ως τότε το λάκκο τους.

Αλλά δε μπαίνει έτσι το ζήτημα. Το βασικό διακύβευμα των εκλογών είναι να τσακιστεί ο δικομματισμός και να μη μπορεί να σηκώσει κεφάλι -αν και το πασοκ είναι αθάνατο σαν τις αυταπάτες των μικροαστών που αλέθονται από τις μυλόπετρες του συστήματος, μένουν όμως ζωντανοί και ακμαίοι, ακόμα κι όταν χάσουν τις μικροπεριουσίες τους.

Αλλά αν αυτό είναι το κύριο, εξίσου σημαντικό είναι να ηττηθούν κι όλα τα πασοκ, σκληρά και μαλακά, καθώς κι οι επίδοξοι διάδοχοι του. Να μη μείνουμε στο άψυχο κουφάρι του πασοκ, αλλά να εμποδίσουμε να μετενσαρκωθεί και το πνεύμα του. Το οποίο άνθησε σε μια εποχή που μπορούσε να δώσει πράγματα ο ελληνικός καπιταλισμός κι υπήρχε κι ο μπαμπούλας της δεξιάς σε πολιτικό επίπεδο. Είναι τραγικό όμως να ανθεί σήμερα στη βάση του τίποτα, της μικροαστικής ανάμνησης του μεταπολιτευτικού παρελθόντος και των εύκολων λύσεων για επιστροφή στο παρελθόν.

Από αυτή την άποψη λοιπόν δεν είναι πολύ διαφορετική η ροζ ψήφος από την πράσινη. Το βόλι πρέπει να πάει κατά του δικομματισμού, αλλά αν δεν πάει στους κομμουνιστές θα μείνει άσφαιρο. Κι εκεί είναι που σε κοιτάζει αποσβολωμένος ο οπαδός της αριστερής ενότητας, που τον τσουβαλιάζεις με το πασοκ.

Ω ναι! Μπορεί στο χώρο του να συνεργάζεται με κάθε πιθανό κι απίθανο σχήμα, αρκεί αυτό να μην είναι κκε, παμε, λαική συσπείρωση, αλλά όταν φτάνουμε στις εθνικές εκλογές η ευαίσθητη ενωτική του ψυχή δεν μπορεί να την αντέξει αυτή τη διάσπαση. 

Γιατί όμως αυτή η σύγκριση με το πασοκ; Επειδή μόνο ένας γνήσιος παπατζής θα μπορούσε να πουλάει στον κόσμο -τάχα με επιχειρήματα- τέτοιο παπά για τις μονοεδρικές και το μπόνους των 50 βουλευτών, που δε στέκουν καν από τεχνικής άποψης. Γιατί αυτό το μπόνους αφορά μόνο αυτόνομα κόμματα, όχι συνασπισμούς κομμάτων. Ενώ με το νέο εκλογικό σύστημα, ακόμα κι αν χάσουν τις μονοεδρικές νδ και πασόκ, τις παίρνουν από αλλού. Το άθροισμα μένει πάντα το ίδιο, ανάλογα με τα ποσοστά.

Θα μου πεις δεν το ξέρουν αυτό στο συριζα; Φυσικά και το ξέρουν. Αλλά για σκέψου λίγο. Πόσος κόσμος ξέρει την αλήθεια για τις μονοεδρικές; Ελάχιστος. Πόσοι γνωρίζουν όμως για την πρόταση τσίπρα για τη συνεργασία; Πολύ περισσότεροι. Επομένως το σκοπό τους τον πέτυχαν. Δεν είναι χαζοί, κουτοπόνηροι είναι. Απλώς βρίσκουν και κάνουν.

Ο κουλ αλέξης ξεσηκώνει τους λόγους του ανδρέα και φτιάχνει έναν ιδεολογικό αχταρμά αντιγράφοντας θέσεις άλλων. Από την εθνική αστική τάξη της εδα, μέχρι τα μεταβατικά της ανταρσύα και την λαϊκή εξουσία του κουκουέ. Ο ροζ μύλος της αντίδρασης όλα τα αλέθει. Και βάζει στους μπαχτσέδες του κάθε λουλούδι για μύρισμα, που δεν είχε πιθανότητες εκλογής με το πασοκ κι είδε έξαφνα το φως το αληθινό. 

Ο τσίπρας είναι ο κύριος τίποτα, κάτι σαν αβραμόπουλος της αριστεράς, με κενό πολιτικό λόγο και ρηχή ιδεολογική συγκρότηση. Κι ο σύριζα πρέπει να μείνει σε αντίστοιχα ρηχά νερά, όπως το 10’ στην αττική, που μάζεψε τα ορφανά του πασοκ με το μητρόπουλο. Γιατί είναι από τα αγαπημένα κόμματα των δημοσκόπων. Μια κινούμενη μικροαστική άμμος, που καταπίνει όποιον την πλησιάζει με ενωτικές διαθέσεις για κοινή δράση. Ένας πολιτικός χυλός, στον οποίο καήκαμε κι εμείς. Κι έκτοτε φυσάμε και το γιαούρτι..