Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω

( Του Δ. ΓΟΝΤΙΚA )

Η ΕΕ κλυδωνίζεται στη δίνη της κρίσης, ο καπιταλιστικός κόσμος γενικότερα αγκομαχάει να ξεφύγει από τη μέγκενη της κρίσης και τις αντιφάσεις του και μπροστά στο φάσμα μιας νέας κρίσης γίνεται όλο και πιο επιθετικός, όλο και πιο αντιδραστικός και ταυτόχρονα πιο ανήσυχα τα επιτελεία του για το ενδεχόμενο λαϊκών εξεγέρσεων. Αυτό το συμπέρασμα αναδείχνεται ακόμα και από τις αναλύσεις σοβαρών αστών ερευνητών και αναλυτών.

Η εναλλακτική λύση, ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, η σοσιαλιστική προοπτική είναι όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία και αντικειμενικά ώριμη. Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης δεν μπορεί να δώσει τίποτα πια το θετικό για τους λαούς, παρά μόνο πείνα, ανεργία, φτώχεια, δυστυχία, μπόλικη καταστολή και πολέμους.
Είναι λογικό μέσα σε αυτές τις συνθήκες και με δεδομένο το σημερινό συσχετισμό δύναμης και την ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης να μην είναι άμεσα ορατή αυτή η προοπτική σε πλατιές εργατικές και λαϊκές μάζες. Ταυτόχρονα, είναι μεγάλη η πίεση για αλλαγές, καθώς μεγαλώνει η ανασφάλειά τους για το μέλλον και δεν μπορούν να ζήσουν όπως πριν.

Στις συνθήκες της Ελλάδας η κατάσταση στη συγκεκριμένη συγκυρία γίνεται ακόμα πιο σύνθετη γιατί το κλασικό δικομματικό σύστημα της άρχουσας τάξης βρίσκεται σε αποδιοργάνωση, πράγμα που απελευθερώνει μεγάλο τμήμα του λαού που ήταν στην επιρροή του.
Κατά βάση αυτές οι λαϊκές δυνάμεις έχουν διαπαιδαγωγηθεί με τη λογική του μονόδρομου της ΕΕ και της απόρριψης άλλης εναλλακτικής λύσης ή στην καλύτερη περίπτωση της αποδοχής της ως μιας μακρινής προοπτικής. Εχουν επίσης διαπαιδαγωγηθεί με τη λογική του μικρότερου κάθε φορά κακού.
Αυτές οι απόψεις είναι σήμερα ένα σοβαρότατο εμπόδιο στη φάση αυτή να δουν, να συνειδητοποιήσουν και να αποδεχθούν ότι δεν μπορούν πλέον να ελπίζουν στη βελτίωση της ζωής τους στις συνθήκες του καπιταλισμού και της ΕΕ. Ενα τμήμα που διαθέτει ορισμένη πείρα ταξικών αγώνων κάνει πιο εύκολα το βήμα του απεγκλωβισμού από όλο αυτό το πλέγμα των δεσμεύσεων.
Γενικά το μεγαλύτερο βρίσκεται σε φάση αναζήτησης. Πρόκειται καταρχήν για θετική εξέλιξη.
Είναι ταυτόχρονα ευάλωτο στη λογική που έχει ιδεολογικά διαμορφωθεί, του μονόδρομου, του μικρότερου κακού, της αναζήτησης λύσεων μέσα στα όρια αυτά, στα όρια του συστήματος.
Είναι ακριβώς εκείνο το τμήμα με το οποίο παίζουν οι λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις με ηγεμονική δύναμη το ΣΥΡΙΖΑ.

Το σύστημα, η άρχουσα τάξη, η ΕΕ, έχει κάθε λόγο να εγκλωβίσει αυτά τα τμήματα σε σχήματα λίγο - πολύ προσωρινά ή ελεγχόμενα, φτάνει να μην περάσουν απέναντι, στο ΚΚΕ, σε γραμμή ταξικής πάλης, έως ότου αναδιοργανώσει τον πολιτικό της μηχανισμό στο βαθμό και όταν μπορέσει. Δε διστάζει να ενισχυθούν ακόμα και δυνάμεις σαν τη «Χρυσή Αυγή».

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η άρχουσα τάξη είναι φυσικό να συγκεντρώνει τα κύρια πυρά της ακόμα πιο συντονισμένα και πιο επιθετικά στο ΚΚΕ και στην πολιτική του. Ζούμε πολύ καθαρά αυτή την περίοδο την πιο συντονισμένη και οργανωμένη επίθεση των τελευταίων χρόνων μετά την κρίση '90 - '91.
Η κατηγορηματική άρνηση του Κόμματος να συμπλεύσει σε ενιαίο συνασπισμό με τις αντιμνημονιακές δυνάμεις συγκεντρώνει την κύρια προσοχή και αποτελεί αιχμή της επίθεσης.
Σε αυτή την επίθεση οικοδομεί ταυτόχρονα και δεσμούς συμμαχίας με τις λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις.
Από τη μια μεριά τα επιτελεία της αστικής τάξης παρουσιάζουν το ΚΚΕ και την πολιτική του ως επικίνδυνη, ανεφάρμοστη, καταστροφική (κλείνει επιχειρήσεις, κ.λπ.) και από την άλλη μεριά ως ένα Κόμμα απομονωμένο που αρνείται τις συμμαχίες.
Σε αυτή την κατεύθυνση της επίθεσης υπάρχει κοινό συμφέρον.
Αυτή τη συγκυρία αξιοποιεί ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ για να ικανοποιήσει μια από τις κρυφές του επιθυμίες. Να πάρει τη ρεβάνς του 1968 και να ξεπεράσει το κόμπλεξ των αλλεπάλληλων ηττών και απογοητεύσεων. Πιστεύει ότι με αυτό τον τρόπο θα γίνει πιο αξιόπιστος συνομιλητής της σοσιαλδημοκρατίας ή του παράγοντα αναγέννησής της.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες μερικοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι που εκτιμούν το Κόμμα, άλλοι που προσεγγίζουν το Κόμμα, δεν μπορούν να δουν σε βάθος τις εξελίξεις και δυσκολεύονται να δουν την ουσία της πολιτικής και τις θέσεις του Κόμματος.
Θα προτιμούσαν, για να είμαστε ακριβείς, να έμπαινε το Κόμμα σε αυτή τη συζήτηση με τις αντιμνημονιακές και τις λεγόμενες αριστερές δυνάμεις με το επιχείρημα ότι θα δημιουργούνταν κλίμα αισιοδοξίας, ανάτασης και δυνατότητα να αποσπάσουν μια πλειοψηφία που θα μπορούσε αυτή να πάρει ορισμένα μέτρα ανακούφισης του λαού.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη από μια τέτοια άποψη και στάση.

Ας δεχθούμε καταρχήν ως ορθή την άποψη αυτή. Από πού προκύπτει ότι θα είχαμε ενθουσιασμό και ανάταση; Το αντίθετο ακριβώς θα συνέβαινε. Το πιο πρωτοπόρο και μαχητικό τμήμα του Κόμματος και του εργατικού κινήματος με καμιά είδους πειθαρχία δε θα δεχόταν μια τέτοια στάση. Θα θεωρούσε αυτή την επιλογή προδοσία και με το δίκιο του. Θα ήταν πράξη αυτοκτονίας για το Κόμμα και δώρο ανέλπιστο για τον αντίπαλο.

Θα ήταν πράξη προδοσίας γιατί θα αποκηρύχναμε στην ουσία ό,τι μέχρι τώρα κάναμε. Θα ήταν προσχώρηση και δικαίωση χρεοκοπημένων θέσεων και πρακτικών.
Γιατί αυτό θα σήμαινε συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ. Αναγνώριση των θέσεών του για την ΕΕ, για την κρίση, για το σχέδιο Ανάν, για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για το σοσιαλισμό και τόσα άλλα ως σωστές και τις επιλογές του ΚΚΕ λαθεμένες ή προβληματικές. Θα σήμαινε άφεση αμαρτιών, δικαίωση της πρακτικής του να συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ στο μαζικό κίνημα και να καταγγέλλει το ΠΑΜΕ σαν διασπαστή του συνδικαλιστικού κινήματος, τους κουκουλοφόρους μέρος του κινήματος και πολλές άλλες αμαρτίες.
Ποιος τίμιος αγωνιστής του ΚΚΕ θα μπορούσε να στρατευτεί με αυτή την τυχοδιωκτική τακτική με όφελος μερικές χιλιάδες ψήφων;
Με το δίκιο τους θα περνούσαν από «έκτακτο στρατοδικείο» μια τέτοια ηγεσία.
Δεν είναι μόνο η σύγχυση και διάλυση που θα προκαλούνταν από ένα λάθος ασυγχώρητο.
Θα ήταν προδοσία της πάλης για το σοσιαλισμό. Θα ήταν εγκατάλειψη της πάλης για άλλη εναλλακτική λύση σε μια περίοδο που το θέμα έχει τεθεί επί τάπητος ως η μοναδική προοπτική.
Το επιχείρημα ότι ο καθένας θα κρατάει τις θέσεις του και τη στρατηγική του είναι αστείο. Οπως επίσης είναι αστείο το επιχείρημα ότι θα επιδράσουμε με τις δικές μας θέσεις.
Εχουμε πικρή πείρα από το 1989, όπου χρειάστηκε σκληρός αγώνας για να μη διαλυθούμε στον ενιαίο τότε ΣΥΝ. Εχουμε την πείρα των κεντροαριστερών κυβερνήσεων σε Γαλλία, Ιταλία και χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Θα ήταν εγκατάλειψη του αγώνα σε μια κρίσιμη πολιτική περίοδο, όπου μεγάλες μάζες αναζητούν εναλλακτική προοπτική, όπου γίνονται διεργασίες και απαιτείται υπομονετική δουλειά για να απεγκλωβιστούν από τις αντιλήψεις του μονόδρομου και του μικρότερου κακού.
Θα προκαλούσαμε τεράστια ζημιά στο επαναστατικό κίνημα και την προοπτική του.
Είναι ευτύχημα που το κίνημα στην Ελλάδα έχει για οδηγό και καθοδηγητή του ένα τέτοιο Κόμμα σαν το ΚΚΕ. Ενα Κόμμα διδαγμένο από την ιστορία του, έμπειρο και γερά εξοπλισμένο με την επιστήμη και την τέχνη της ταξικής πάλης.
Τα μέλη του Κόμματος, οι οπαδοί του, οι φίλοι του πρέπει να είναι περήφανοι. Περήφανοι για το Κόμμα τους, την Κεντρική του Επιτροπή, την ηγεσία του.
Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω ό,τι και να γίνει. Το δρόμο τον χαράξαμε με πολύ κόπο και συλλογικά και δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψουμε με όποιο τίμημα.

Ας εξετάσουμε όμως και ένα δεύτερο ζήτημα. Τι θα συνέβαινε αν ανοίγαμε την πόρτα στη συζήτηση με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις αντιμνημονιακές δυνάμεις για μια εκλογική συνεργασία.

Ποιος αμφιβάλλει ότι θα είχαμε ως συνομιλητές τον Καμμένο, τον Κοτσακά και άλλα πρωτοπαλίκαρα του Τσοχατζόπουλου, τον Δημαρά και πολλούς ακόμα προστάτες του λαού χάριν του μνημονίου; Ολη η «πλατεία» Συντάγματος στο προσκήνιο.
Με όλους αυτούς και πολλούς άλλους ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ανοίξει συζήτηση. Δεν τα βρήκαν στη μοιρασιά.
Ο κατήφορος αν γίνει το πρώτο βήμα δεν έχει σταματημό. Ρεζίλι των σκυλιών.
Ας προχωρήσουμε ακόμα παραπέρα. Τι θα γινόταν αν ένας τέτοιος συνασπισμός αποσπούσε μια πλειοψηφία, πράγμα απίθανο, αλλά ας το δεχθούμε χάριν της συζήτησης.
Την άλλη μέρα έπρεπε να αντιμετωπίσει όχι πέντε - δέκα προβλήματα αλλά το σύνολο των προβλημάτων μιας χώρας σε βαθιά κρίση, μέλους της ΕΕ.
Την άλλη μέρα των εκλογών στην Ελλάδα θα είναι η τρόικα και θα απαιτήσει την τήρηση των συμφωνιών. Ο ΣΥΡΙΖΑ απαντάει ότι θα ζητήσουμε άλλους, πιο ανώτερους διαπραγματευτές.
Εμείς τι θα λέγαμε;
Οι τράπεζες πρέπει να εξασφαλίσουν τη συνέχεια της λειτουργίας τους και επανακεφαλαιοποίησή τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει να τις κρατικοποιήσουμε, αλλά αυτό όμως προϋποθέτει έγκριση της ΕΕ.
Εμείς τι θα κάναμε, θα τρέχουμε με τον Τσίπρα στις Βρυξέλλες να πάρουμε άδεια;
Την άλλη μέρα οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι μεγαλοξενοδόχοι, οι μεγαλοκατασκευαστές θα απαιτούν επιταχύνσεις των μέτρων για την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και πολλά άλλα.
Τι θα κάνουμε; Θα συζητάμε μαζί τους όπως κάνει ο Βασιλόπουλος του ΣΥΝ προεκλογικά πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι;
Θα προσπαθούμε να πείσουμε τους καπιταλιστές να σκεφθούν τους άνεργους και να κάνουν επενδύσεις, να γίνουν φιλεργατικοί;
Οι εφοπλιστές δε θα δρομολογήσουν τα πλοία τους για τα νησιά αν δεν έχουν στήριξη και προνόμια. Τι θα κάνουμε;
Τι θα γίνει με τα νοσοκομεία που δεν μπορούν να λειτουργήσουν;
Είναι μακρύς ο κατάλογος των προβλημάτων. Δεν είναι ούτε πέντε ούτε δέκα. Είναι η ζωή και το μέλλον του λαού.
Δεν υπάρχουν λύσεις προς όφελος του λαού αν δεν ανοίξει πόλεμος με τους καπιταλιστές και την ΕΕ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλες αντιμνημονιακές δυνάμεις δεν έχουν τέτοιο προσανατολισμό, πολιτική θέληση και πρόγραμμα.
Απλώς ψαρεύουν στα θολά νερά και διεκδικούν μια καλύτερη θέση στο μελλοντικό σύστημα διακυβέρνησης.
Τίποτα παραπάνω. Εξαπατούν συνειδητά το λαό.
Ε! θα ήταν ντροπή και εσχάτη προδοσία για το ΚΚΕ να συμπορευτεί με όλες αυτές τις δυνάμεις.

Μπορεί, όμως, στη φάση αυτή αρκετοί τίμιοι άνθρωποι να μη μας καταλάβουν. Θα μας καταλάβουν αύριο. Οπως μας καταλαβαίνουν σήμερα για τη θέση μας απέναντι στην ΕΕ.

Μπορεί να μην είναι σήμερα ορατή η προοπτική του άλλου δρόμου, της εργατικής - λαϊκής εξουσίας. Θα γίνει αύριο. Μπορεί στις εκλογές να μην ψηφίσουν όλοι όσοι θα μπορούσαν. Ακόμα μπορεί και ορισμένοι να παρασυρθούν και να μην ξαναψηφίσουν. Θα τους βρούμε αύριο εκεί που θα τρώει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι, στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στις ουρές των ανέργων. Θα τους χάσουμε όμως οριστικά αν το ΚΚΕ γίνει το ίδιο σαν τα άλλα κόμματα.
Αλλά είπαμε, έχουν γνώση οι φύλακες.
Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Το ΚΚΕ έχει εμπιστοσύνη στα μέλη του, στον κόσμο του, στην εργατική τάξη.
Θα το υπερασπίσουν με κάθε τρόπο, με όλες τους τις δυνάμεις.