Αυτοί κλείνουν τα εργοστάσια

Είναι αξιοπρόσεκτη η ταύτιση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όταν αναπαράγουν το βρώμικο επιχείρημα ότι τάχα το ΚΚΕ με την πολιτική του και οι εργαζόμενοι με τις κινητοποιήσεις τους κλείνουν τις επιχειρήσεις. Δύο κόμματα που πάντα φροντίζουν να διαφοροποιούνται φραστικά, όταν έχουν απέναντι το ΚΚΕ, εκφράζονται με απόλυτα ενιαίο τρόπο και αναμηρυκάζουν με την ίδια ακριβώς αθλιότητα τις ίδιες συκοφαντίες. Από κοντά τους, βέβαια, και δυνάμεις τύπου «Δημοκρατική Συμμαχία» και «Δράση», με απευθείας εμπλοκές σε επιχειρηματικά και εφοπλιστικά συμφέροντα.

Αυτό που συμβαίνει στη ζωή, βέβαια, δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τα κατασκευάσματα των αστών, που με την μεγαλύτερη ευκολία παραποιούν και διαστρεβλώνουν τις θέσεις του ΚΚΕ. 

 

Η αλήθεια είναι στο δικό τους το σύστημα, τα πάντα είναι τόσο ταυτισμένα και απόλυτα υποταγμένα στην υπόθεση «κέρδος», ώστε οι καπιταλιστές όσο εύκολα ανοίγουν μια επιχείρηση για να έχει κέρδη, με αντίστοιχη ευκολία την κλείνουν, όταν το κέρδος αυτό είναι αμφισβητούμενο. Είτε, για παράδειγμα, λόγω συνθηκών αγοράς, είτε επειδή κάποιος άλλος κλάδος του εξασφαλίζει υψηλότερη κερδοφορία, ή ακόμα - κάτι που είναι πολύ συνηθισμένο - επειδή η συγκεκριμένη επιχείρηση δεν μπόρεσε να αντέξει τον αδυσώπητο ανταγωνισμό που υφίσταται από άλλες επιχειρήσεις του χώρου. Η ουσία πάντως είναι, κι αυτό αξίζει να μένει στην προκειμένη περίπτωση, ότι οι επιχειρήσεις, όλες οι επιχειρήσεις και η καθεμιά ξεχωριστά, ανοίγουν και κλείνουν ανεξάρτητα από τις επιθυμίες και τη δράση των εργαζομένων.

 

Η μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της οικονομικής κρίσης. Οταν λέμε παραγωγικές δυνάμεις εννοούμε πρώτα και κύρια την εργατική δύναμη, η οποία καταστρέφεται σε πρωτόγνωρες κλίμακες, με την επίσημη ανεργία να έχει σκαρφαλώσει στο 21,8%, τα μεροκάματα να έχουν μειωθεί για πρώτη φορά σε ονομαστικές τιμές και την ελαστική εργασία να σπάει κόκαλα. Καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων όμως είναι και το κλείσιμο εργοστασίων και άλλων μονάδων παραγωγής, η υπολειτουργία τμημάτων της βιομηχανίας, η αδρανοποίηση κλάδων και υποκλάδων παραγωγικής δραστηριότητας. Μιλάμε για καταστροφή που την έχει ανάγκη το κεφάλαιο συνολικά, προκειμένου να ξεπεράσει την κρίση και να μπορούν οι κεφαλαιοκράτες που θα επιβιώσουν, να ξεκινήσουν έναν νέο κύκλο κερδοφόρας δράσης. Μια καταστροφή, δηλαδή που αποτελεί βαλβίδα εκτόνωσης στο αδυσώπητο καπιταλιστικό ανταγωνισμό και συμβαίνει ανεξάρτητα από τις πολιτικές παρεμβάσεις του ΚΚΕ ή τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων.

 

Αλλά ο καπιταλισμός δεν καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις μόνο όταν έχει κρίση. Κι όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά, διατηρεί στρατιές ανέργων, ξεπαστρεύει παραγωγικές μονάδες, μετατρέπει εργοστάσια σε κουφάρια. Η προηγούμενη δεκαετία χαρακτηρίστηκε ως περίοδος μεγάλης οικονομικής ανάπτυξης. Αν υποθέσουμε ότι ανάπτυξη είναι η άνοδος του ΑΕΠ μιας χώρας, πράγματι οι ρυθμοί αύξησής του ήταν θετικοί και υψηλοί. Κι όμως ήταν πολλές χιλιάδες οι επιχειρήσεις που έκλεισαν, επειδή έτσι υπαγόρευε το συμφέρον των καπιταλιστών και χωρίς να έχουν προηγηθεί κινητοποιήσεις και απεργίες. Τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας για την εξέλιξη του αριθμού των βιομηχανικών επιχειρήσεων με προσωπικό πάνω από 10 άτομα, είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικά. Από 5.016 των βιομηχανικών μονάδων το 2000, λίγα χρόνια αργότερα, το 2007 καταγράφονταν 3.674 επιχειρήσεις. Κοντολογίς, είχαν διακόψει την λειτουργία τους 1.342 επιχειρήσεις. Στην πραγματικότητα ο αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος, αφού το συγκεκριμένο διάστημα δεν είχαμε μόνο επιχειρήσεις που έκλεισαν, αλλά υπήρξαν και αρκετές δεκάδες άλλες που έκαναν έναρξη εργασιών.

 

Οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής που στηρίζονται στην εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, οδηγούν στη συστηματική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Μοναδική περίπτωση να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση που σήμερα αποτελεί νομοτέλεια του συστήματος και να εξασφαλιστεί ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σύμφωνα με τις πραγματικές δυνατότητες, αλλά και τις ανάγκες που έχει η κοινωνία και τα μέλη της, είναι να ανατραπούν οι συγκεκριμένες παραγωγικές σχέσεις και να τεθεί κάθε παραγωγική - οικονομική δραστηριότητα στην υπηρεσία των αναγκών του λαού και της προσπάθειας για ικανοποίησή τους. Μόνο που αυτό προϋποθέτει άλλα δεδομένα, ανατροπή στο συσχετισμό των κοινωνικο-πολιτικών δυνάμεων, μαζική ανάπτυξη του Λαϊκού Μετώπου, ακόμα πιο δυνατό ΚΚΕ. Οι επερχόμενες εκλογές αποτελούν ένα στοίχημα που οι εργαζόμενοι μπορούν να το κερδίσουν με την ψήφο τους. Καταδικάζοντας αποφασιστικά τα κόμματα του φιλομονοπωλιακού μονόδρομου και αναδεικνύοντας πανίσχυρο το ΚΚΕ, μπορούμε να κάνουμε θετικά βήματα προς το μέλλον.

 

Από τον Ριζοσπάστη