Τα ζόρια των αστών με την κρίση

Η καπιταλιστική οικονομική κρίση στην Ευρώπη συνεχίζεται χωρίς διαφαινόμενο τερματισμό. Μαζί της συνεχίζεται η αντιφατική αγωνία της ευρωπαϊκής μεγαλοαστικής τάξης για το ατέρμονο κι άγνωστο φινάλε της. Ο καπιταλισμός μπορεί σε μια χώρα, σχετικά να αυξάνει τον έλεγχο της κρίσης και των επιπτώσεών της. Η επιβολή ακραίων αντεργατικών κι αντιλαϊκών νόμων γίνεται λαιμητόμος στα χέρια της αστικής τάξης. Οι ακραίες αντιλαϊκές μορφές οργάνωσης του αστικού κράτους συνοδεύουν τα μέτρα. Δημιουργούνται επιπλέον παρακρατικοί σχηματισμοί πολλαπλών αποχρώσεων που συνδέουν το μαστίγιο με το καρότο. Ολα αυτά είναι τα συνήθη δεδομένα σε κάθε ιστορική περίοδο βαθιάς συνεχιζόμενης κρίσης.

Το πρόβλημα για τον αστικό έλεγχο αρχίζει να δημιουργείται αυξανόμενο από τη στιγμή που η κρίση μεταδίδεται σε περισσότερες της μιας χώρες. Η αστική τάξη γνωρίζει ότι η μετάγγιση της κρίσης περιορίζει την ευκολία επιβολής κι ελέγχου. Μοιάζει σαν τον ιστό της αράχνης που θέλει να αγκαλιάσει κάθε χώρο. Η παρατεινόμενη χρονικά και ποσοτικά κρίση δημιουργεί αντιφατικές συνθήκες που από τη μια βραχυκυκλώνουν την αγωνία ελέγχου της αστικής τάξης. Από την άλλη αφυπνίζει εργατικές και λαϊκές συνειδήσεις για τον χαρακτήρα του αστικού οικονομικού συστήματος. Είναι η φύση του καπιταλισμού που τον ωθεί σε μια τέτοια αρνητική εξέλιξη. Η εξέλιξη αυτή δεν υπόκειται στον περιορισμό του χρόνου. Οσο παρατείνεται χρονικά τόσο εξαπλώνεται και γίνεται περισσότερο ανεξέλεγκτη. Αντίθετα υπόκειται στην φθορά του χρόνου που κάνει την αστική εξουσία πιο αποκρουστική σε όλες τις λειτουργίες της.

Η σήψη απλώνεται απειλώντας να μεταβάλει την κοινωνία πλέον σε τυμπανιαίο πτώμα. Η ανάγκη ανατροπής αυτής της κατάστασης γίνεται εξόφθαλμη. Η αλλαγή του αστικού κοινωνικού καθεστώτος παύει να παρουσιάζεται ως ιδεολογικό ευφυολόγημα από τους απολογητές της αστικής εξουσίας. Αδυνατούν πλέον να την παρουσιάζουν σαν ένα καπρίτσιο κάποιων που είτε έχουν ιδεολογική τρέλα ή πολιτικό συμφέρον. Τότε επιστρατεύουν τη χυδαιότητα του ψέματος και την πολιτική τρομοκράτηση του λαού. Στο βούρκο τους ανακατεύουν αξίες όπως την πατριωτική συνείδηση με το χυδαίο εθνικισμό, την ταξική ιδεολογική συγκρότηση με τις αναρχούμενες κραυγές επαγγελματιών προβοκατόρων, τον οργανωμένο αγώνα με χυδαίες πράξεις φθοράς της ανθρώπινης εργασίας. Συνολικά ανακατεύουν ξεδιάντροπα τη συγκροτημένη ταξική βία του εργατολαϊκού κινήματος με το δικό τους ελεγχόμενο και μισθοδοτούμενο τερορισμό στην πιο χυδαία μορφή. Η θεαματικά αυξανόμενη ανεργία στον πυρήνα της ΕΕ σε συνδυασμό με τις έκτακτες όπως λένε συνθήκες στον εταιρικό ευρωπαϊκό περίγυρο (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία) δείχνει τον κλοιό να σφίγγει γύρω από την οικονομική καρδιά του ευρωενωσιακού καπιταλισμού. Το σύντομο μέλλον δείχνει ότι «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»...

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ