Ιδού η «εναλλακτική»

Στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία ισχύει καθεστώς Μνημονίων.
Στην Ισπανία οι οικονομικοί δείκτες κατρακυλούν με το λαό να σαρώνεται από κύμα λιτότητας.
Στη Βρετανία επικρατεί η πολιτική τού «δάκρυα και αίμα».
Στην Ιταλία ο οικονομικός κλυδωνισμός μετατρέπεται σε μέτρα σφαγής των εργαζομένων τέτοιας αγριότητας που συνοδεύονται από υπουργούς που ...κλαίνε όταν τα ανακοινώνουν.
Στη Γερμανία ξεπέρασαν τα 16 εκατομμύρια οι άνεργοι, οι φτωχοί και οι - επισήμως - καταγεγραμμένοι στα έγκατα του κοινωνικού αποκλεισμού.
Στη Γαλλία, που τελεί υπό συνεχή «διαπραγμάτευση» με τους χρηματοπιστωτικούς οίκους για να αποφύγει εκθέσεις που υποβαθμίζουν περαιτέρω την οικονομία της, το τελευταίο τρίμηνο καταγράφηκε αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,2%, δηλωτικό του αναιμικού χαρακτήρα της «ανάπτυξης» που ευαγγελίζονται οι ταγοί της.
Στο περίφημο «σκανδιναβικό μοντέλο» επικρατούν τοποθετήσεις όπως της πρωθυπουργού της Δανίας στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά της, όπου, προετοιμάζοντας το λαό της χώρας για την επερχόμενη λαίλαπα, έλεγε: «Η χώρα αντιμετωπίζει πρωτοφανή οικονομική κρίση και γι' αυτό πρέπει να αποβάλουμε όλοι κάθε σκέψη για μέτρα που θα βοηθήσουν τη λαϊκή οικογένεια».
Στην Ευρωζώνη οι προβλέψεις της ενδιάμεσης έκθεσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μιλούν για επιστροφή το 2012 στην ύφεση με ποσοστό -0,3%, με τον Ολι Ρεν να ομολογεί ότι ήδη «η οικονομία της Ευρωζώνης βρίσκεται εν μέσω ήπιας ύφεσης».
*
Αυτή είναι η σημερινή Ευρώπη - για να μείνουμε μόνο στην Ευρώπη.
Τα όσα επικρατούν επομένως στην Ελλάδα δε συνιστούν κάποια «ελληνική ιδιαιτερότητα», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η κρίση δεν εκδηλώνεται επηρεασμένη σύμφωνα με τις κάθε φορά ειδικές συνθήκες που επικρατούν στην κάθε χώρα.
Ομως το βασικό και το κύριο είναι τούτο:
Η κρίση δεν αποτελεί προϊόν κάποιων «ιδιομορφιών» που ευδοκιμούν στην Ελλάδα.
Δεν έχει να κάνει με το αν εδώ ή εκεί το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό κυκλοφορεί με το πρόσημο του «κεντροδεξιού» ή του «κεντροαριστερού», του σοσιαλδημοκράτη ή του (νεο)φιλελεύθερου, του οπαδού της «εκτατικής» ή της «περιοριστικής» δημοσιονομικής πολιτικής.
Η κρίση είναι πανευρωπαϊκή και παγκόσμια, ανεξαρτήτως του διαχειριστικού μοντέλου που ευδοκιμεί σε κάθε χώρα. Είναι κρίση όλων των καπιταλιστικών χωρών, είναι κρίση «όλου» του καπιταλισμού από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια και τούτο, πολύ απλά, διότι πρόκειται για καπιταλιστική κρίση.
*
Ορισμένοι στο άκουσμα του προσδιορισμού της κρίσης ως καπιταλιστικής υποστηρίζουν ότι εφόσον αυτό ισχύει, τότε τα όσα δραματικά βιώνουμε είναι «αναπόφευκτα», είναι «μοιραία» και ότι - από τη στιγμή που το πρόβλημα δεν είναι στενά ελληνικό, αλλά καπιταλιστικό - τότε ο αστικός πολιτικός κόσμος της χώρας ...«αθωώνεται».
Βέβαια, η παραπάνω σοφιστεία θέλει να ξεχνά πως
όταν μιλάμε για Ελλάδα μιλάμε για καπιταλισμό που κάποιοι τον υπηρετούν,
και όταν μιλάμε για καπιταλισμό μιλάμε (και) για Ελλάδα.
Πρόκειται, επίσης, για προσέγγιση βολική, αλλά μόνο για την πλευρά εκείνων που θεωρούν τον καπιταλισμό «αναπόφευκτο», «μοιραίο» και άρα ...παντοτινό στην Ελλάδα και στον κόσμο.
*
Στην πραγματικότητα ισχύει ακριβώς το αντίθετο:
Οι επαναλαμβανόμενες κρίσεις του μόλις 5 αιώνων ζωής καπιταλισμού
(άρα καθόλου παντοτινού αν συγκριθεί είτε με το παρελθόν των χιλιάδων χρόνων ζωής στον πλανήτη, είτε με τον απροσδιόριστο αριθμό των χρόνων του μέλλοντος),
οι διαδοχικές χρεοκοπίες της καπιταλιστικής Ελλάδας, από το 1893 και το 1932 μέχρι τη σημερινή,
αναδεικνύουν και αποδεικνύουν στο έπακρο τις ευθύνες του αστικού πολιτικού συστήματος που υπηρετεί τον καπιταλισμό, ειδικά όταν οι εκπρόσωποί του διατείνονται πως απέναντι στον καπιταλισμό και τις κρίσεις του (που συνεπάγονται δυστυχία, φτώχεια, χρεοκοπία, καταστροφή, λιτότητα)
δεν υπάρχει «εναλλακτική».
*
Ενόψει δε των επικείμενων εκλογών στην Ελλάδα, δεν υπάρχει δημόσια εμφάνιση εκπροσώπου της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΛΑ.Ο.Σ. και των «παραφυάδων» τους που να μην ομονοούν
- συνήθως απόντος του ΚΚΕ -
ότι η πολιτική του ΚΚΕ δεν μπορεί να τύχει εφαρμογής, ότι δε συνιστά «εναλλακτική» πρόταση και ότι ο μόνος δρόμος που υπάρχει είναι ο δικός τους πεπατημένος δρόμος της κοινωνικής συμφοράς.
Αρα - με το βλέμμα πάντα στην κάλπη - τι στην ουσία λένε:
Οτι ο λαός «θα πρέπει» να συνεχίσει να ψηφίζει τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τα επί τα αυτά με το δικομματισμό σχήματα, άρα ότι ο λαός «θα πρέπει», ψηφίζοντας υπέρ των κομμάτων του καπιταλισμού (και των καπιταλιστικών κρίσεων), να ζει εσαεί στο δικό τους «ρεαλισμό», που δεν είναι άλλος από
τη δυστυχία, τη φτώχεια, τη χρεοκοπία, την καταστροφή και τη λιτότητα!
*
Με τον τρόπο αυτό, άθελά τους, επιβεβαιώνουν εκείνο που τονίζουν οι κομμουνιστές:
Οτι «λύση» δεν θα έρθει μέσω της αναζήτησης του «καλού» διαχειριστή ανάμεσα από αυτούς που υποστηρίζουν και υπερασπίζονται την ίδια άθλια κατάσταση, από την «μήτρα» μέχρι το εποικοδόμημα της αθλιότητας.
Οτι η «επιλογή» μεταξύ εκείνων που υπόσχονται ότι θα μείνουν όλα ίδια είναι ψήφος «νομιμοποίησης» της σφαγής του λαού, είναι εγκλωβισμός σε μια σφαγή που οι δήμιοι θα τη συνεχίσουν υποστηρίζοντας ότι σφάζουν πια το λαό με ...λαϊκή «έγκριση»!
Επιβεβαιώνεται, δηλαδή, ότι η «εναλλακτική» όχι μόνο υπάρχει (αν δεν υπήρχε, τότε η μόνη επιλογή που απομένει στο λαό είναι η ...αυτοκτονία του), αλλά και ότι ισοδυναμεί με όσα ακριβώς απεύχονται οι κάθε λογής υπηρέτες του καπιταλισμού:
α) Ισοδυναμεί με βαθιές ανατροπές, με ολομέτωπη ρήξη με το παρόν αστικό πολιτικό κατεστημένο.
β) Ισοδυναμεί με τη συντριβή, τη μαζική, παλλαϊκή, πλειοψηφική απόρριψη όλων εκείνων που παρουσιάζουν ως «παντοτινό» ένα σύστημα που παράγει κρίσεις, άρα «μοιραία» και την πολιτική τους, που φορτώνει αυτή την κρίση στο λαό.
*
Επιβεβαιώνεται, τελικά, ότι
στον καπιταλισμό της κρίσης,
στην καπιταλιστική Ελλάδα,
και συνεπώς στην Ελλάδα της κρίσης,
η μόνη «εναλλακτική» - στοιχείο που πρέπει να αποτελέσει κριτήριο και της ψήφου - είναι εκείνη η πολιτική πρόταση που πραγματικά παλεύει για το εδώ και το τώρα,
και η απόδειξη ότι παλεύει για το εδώ και το τώρα είναι ότι δεν συνδιαλέγεται, δεν συναλλάσσεται, δεν «διαπραγματεύεται» με τους καπιταλιστές - δημίους, αλλά ότι παλεύει και αγωνίζεται από τη σκοπιά
της ανατροπής του καπιταλισμού και
της κατάργησης των ικριωμάτων του.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ