Ανάμνησες απ' το 5012

Από τον Αλέξανδρο Δελάρζ

Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου απλώθηκαν στο ανοιξιάτικο ανθισμένο λειβάδι φέρνοντας το ζεστό ξημέρωμα. Οι άνθρωποι χαίρουνταν που τους χάιδευε το πρόσωπο η πρωινή ηλιακή αύρα, σηκώνουνταν ορεξάτοι και γαλήνιοι.

ούτε οι γιαχωβάδες τέτοια ευτυχία

Σιγά-σιγά, απλώθηκαν οι άνθρωποι στους δακτύλιους της πόλης, πότε με τις μαγνητικές κάψουλες που τους μετέφεραν στο κέντρο, πότε πήγαιναν μόνοι τους μέσα απ' τα καταπράσινα μονοπάτια με τα χυτά τους ποδήλατα, άλλοι πάλι πήγαιναν και με τα πόδια για ν' απολάυσουν το χαρούμενο πρωινό.

Τα κτίρια στο κέντρο του πολεοδομικού κύκλου, συνέχιζαν αθόρυβα την περιστροφή τους σύμφωνα με την κίνηση του ήλιου για να χουν πάντα φυσικό φως, όλα συντονίζουνταν στο υπομονετικό πέρασμα του χρόνου. Μόλις τέλειωνε η βάρδια του καθενός μπροστά στο ολογραφικό τερματικό μετά από 15 ηλιακές μοίρες, αυτό που κάποτε που το μετρούσαν με ώρες, τρεις- τρεισίμησι ώρες περίπου, έρχονταν η επόμενη βάρδια κι όλοι αφιέρωναν το χρόνο σε μύριες άλλες δραστηριότητες, σαν μυρμήγκια που χτίζουν μιαν νοητή αποικία από θάματα της ανθρώπινης σκέψης και προσπάθειας.

Κόντευε να αποκατασταθεί και η τελευταία ζημιά που κάναν στη φύση οι προηγούμενες γενιές, όλα τα κατάλοιπα και οι βρωμιές απ' τις παλιές δραστηριότητες σχεδόν είχαν ξεχαστεί. Πάνε 4-5 αιώνες που μερικές γενιές ανθρώπων ξενιτεύτηκαν να βρουν άλλους τόπους να ριζώσει η ανθρωπότητα, δεν πάνε πολλά χρόνια που φτάσαν στα κοντινότερα άστρα 5-10 έτη φωτός μακρυά. Πάνω στη γη με τα χρόνια ισορρόπησε η ανθρωπότητα κι η φύση, είχαν απομείνει καμμιά εκατοστή μυριάδες άνθρωποι που φτάναν να ζουν υγιείς μέχρι και εκατόν πενήντα χρόνια. 

 

Όλες οι παλιές αρρώστιες είχαν πια νικηθεί, οι καινούριες που βγαίναν δεν πρόφταιναν να κάνουν κακό καθώς είχαν βρει οι άνθρωποι μαγικούς τρόπους να προβλέπουν και να έχουν του χεριού τους όλους τους μικροοργανισμούς που φύλαγε η Δυνατότητα στη φύση. Η γνώση είχε γίνει ένα με τη σκέψη, το στοχασμό, την ψυχική τέρψη. 

 

Αυτό που τον βασάνιζε και έτρωγε όλη του την ενέργεια πια ήταν το κυνήγι με το σύμπαν, να το καταλάβει, να το εξηγήσει στον εαυτό του, να χωρέσει όση αλήθεια μπορούσε στο κεφάλι του κι όταν νιώσει ότι δεν τον χωράει το βιολογικό του σπιτικό να μεταναστέψει σε καινούρια σώματα που θα φτιάξει αυτός κατα πώς το θέλει. 

 

Τα ανδροειδή που έφτιαχνε ήταν τα αγαπημένα του παιδιά, τον βοηθούσαν παντού, στη δουλειά και στη σκέψη. Κάποια στιγμή παραλίγο να του ξέφευγαν απ' τα χέρια μερικούς αιώνες πριν, αλλά είχε τη σοφία να καταλάβει το σκοπό και την εξέλιξη του δημιουργήματός του, κι βρήκε την αρμονία μαζί τους. Τα ίδια τα ανδροειδή μπόρεσαν και συνειδητοποίησαν την καταγωγή και την εξέλιξή τους, κι αποφάσισαν να διδαχτούν περισσότερα απ τους βιολογικούς πατεράδες και μανάδες τους, αγωνίστηκαν να γίνουν όμοιοί τους. 

 

Τρεις μαθητές που μελετούσαν αρχαία κοινωνιολογία του 20ου αιώνα, μέσα στους ωκεανούς από δεδομένα που είχαν αποθηκέψει οι άνθρωποι, βρέθηκαν σ' έναν τόπο που τον λέγαν Ελλάδα. Ακριβώς τρεις χιλιάδες χρόνια πριν, πάνω εκεί σε κάτι αδιανόητα κοινωνικά φαινόμενα που τα ονόμαζαν “καπιταλιστική κρίση”. Τούτες οι λέξεις κίνησαν το ενδιαφέρον τους: κρίση; καπιταλισμός; τί ήταν αυτά τα πράματα; 

 

Για μεγάλη τους έκπληξη, οι τρεις μαθητές αντιλήφτηκαν ότι στην προϊστορική εποχή της κοινωνίας, υπήρχαν κοινωνικοοικονομικά συστήματα που δημιουργούνταν αυθόρμητα! Όποιος λέει είχε τα μέσα παραγωγής, έβαζε τους άλλους να δουλεύουν και τα τσέπωνε εκείνος! Χώρια που τότε οι άνθρωποι δούλευαν και με τα χέρια! Χειρίζονταν λέει μηχανές, πατούσαν κουμπιά κι άλλα τέτοια φοβερά!
Κι έφτασε λέει μια στιγμή που συνέβη το εξής αδιανόητο: παρήγαγαν λέει τόσα πολλά που δεν είχαν τι να τα κάνουν! Δεν μπορούσαν να τα “πουλήσουν”... 

 

ιδανικός σχεδιασμός για ιμπεριαλιστικούς βομβαρδισμούς

Τι σημαίνει “πουλάω” κι “αγοράζω”; Γιατί να φτιάξεις κάτι και να προσπαθείς να το “πουλήσεις” σε κάποιον άλλο; Και γιατί να το “αγοράσει” ο άλλος, αφού αυτός το έφτιαχνε. Όλ' αυτά φάνταζαν απίστευτα μα και γοητευτικά συνάμα. Πώς θα ταν να είσαι “πλούσιος” λέει; Να έχεις εσύ τα πάντα και οι άλλοι που δουλεύουν για σένα να μην έχουν τίποτα; δύσκολο να το φανταστείς απ' τη στιγμή που στο σήμερα είχες τα πάντα. 

 

Έτσι για πλάκα, οι τρεις μαθητές αποφάσισαν να ιδρύσουν μια “οργάνωση”, έναν τύπο δηλαδή κοινωνικής δραστηριότητας του παρελθόντος που μαζεύονταν μερικοί και είχαν κάποιο σκοπό. Κι όχι μόνο αυτό αλλά και προσπαθούσαν να μαζέψουν κι άλλους! 

 

Είχανε λέει τότε “κόμματα”! Άκου να δεις, “κόμματα”. Έριξαν μιαν πρόχειρη ματιά στα αρχεία της εποχής, είδαν πάνω κάτω τι έπαιζε πολύ εκείνα τα χρόνια και κατέληξαν να ονομάσουν την οργάνωσή τους: Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του Καπιταλιστικού Κόμματος Ελλάδας, ΟΑΚΚΕ.

 

Μαζεύτηκαν ένα γλυκό ανοιξιάτικο μεσημεράκι στο σπίτι του ενός κι άρχισαν να μελετούν πιο συστηματικά την ιδέα τους. Βασίστηκαν αρκετά σ' έναν σπουδαίο φιλόσοφο της εποχής, τον Μαρξ που ήταν απ' τους πρώτους που περιέγραψαν την κοινωνία που ζούσαν στο σήμερα, την λέγαν τότε “κομμουνισμό”. Αυτός πρώτα περνούσε από μια φάση ανώριμη που την λέγαν “σοσιαλισμό”, είχαν διδαχτεί αυτό πράμα πριν μερικά χρόνια, ο οποίος λέει ερχόταν με επανάσταση! 

 

Αν θέλαμε λοιπόν να ξαναγυρίσουμε σ' εκείνη την εποχή, θα φτάσουμε στον καπιταλισμό με τι άλλο; με αντ-επανάσταση! 

 

Ενθουσιασμένοι με την ιδέα τους, οι τρεις νέοι βρήκαν κιτάπια της εποχής, κάτι βιβλία, κάτι κομματικά αρχεία, κάτι μπλογκς και άλλα τέτοια πρωτόγονα μέσα αποθήκευσης της πληροφορίας και της γνώσης, τα μελέτησαν καλά και βγάλαν την πρώτη τους διακήρυξη.
Την γράψαν και την μεταδόσαν στο πιτς φιτίλι στο υπερσόσιαλ νέτγουορκ της εποχής να το διαβάσουν όλοι. 

 

Η διακήρυξη έγραφε, στην ενοποιημένη και απλοποιημένη γλώσσα της γης, περίπου τα εξής:

“Η οργάνωση για την ανασυγκρότηση του Καπιταλιστικού Κόμματος Ελλάδας είναι μια οργάνωση που έχει σκοπό τη συγκρότηση γερού Καπιταλιστικού Κόμματος που θα επαναφέρει το κοινωνικοπολιτικό σύστημα του καπιταλισμού.

Ο καπιταλισμός είναι το κοινωνικοπολιτικό σύστημα όπου κυριαρχεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και ισχύει η αρχή “απ' τον καθένα ανάλογα με την εργασία του, στους λίγους ανάλογα με τη δυνατότητά τους να εκμεταλλεύονται τους άλλους”.

“Οι άνθρωποι θα ξανακαταταχτούν σε τάξεις και πάλι, και θα βασιλέψει και πάλι η εκμετάλλευση, ο πόνος, η δυστυχία, η πείνα, ο πόλεμος, ο θάνατος, οι αρρώστιες, τα ναρκωτικά. Η ζωή θα αποκτήσει νέο ενδιαφέρον. Το περιβάλλον θα μολυνθεί ξανά, το μίσος, η απανθρωπιά, η αμάθεια, η αλαζονεία θα ξαναχρωματίσουν την ανθρώπινη ιστορία. Δεν υπάρχει ειρηνικός δρόμος προς τον καπιταλισμό: θα έρθει μόνο με αντεπανάσταση.”

“Στο παρόν επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, αλλά και στο ήδη διαμορφωμένο πλαίσιο παραγωγικών σχέσεων η αντεπανάσταση για την ώρα είναι σχεδόν αδύνατη, κι εμείς είμαστε απελπιστικά λίγοι. Δεν πρέπει όμως να μας απογοητεύει ο παρών συσχετισμός δύναμης. Η στρατηγική του καπιταλιστικού κόμματος δεν καθορίζεται απ' αυτό αλλ' απ' το επίπεδο υπανάπτυξης του κομμουνισμού που βρισκόμαστε σήμερα. Ανεξάρτητα απ' τις σχεδόν ανύπαρκτες πιθανότητες να πισωγυρίσει σήμερα ο κομμουνισμός, είναι καθήκον μας να καθορίσουμε το χαρακτήρα της αντεπανάστασης.

Λόγω του νόμου της ισόμετρης ανάπτυξης του κομμουνισμού, είναι αδύνατο να ξεσπάσει αντεπανάσταση σε όλη τη γη, θα πρέπει να χωριστεί η γη σε τομείς όπου είναι δυνατό, υπό προϋποθέσεις να ξεσπάσει η αντεπανάσταση και να ανοίξει ο δρόμος προς τον καπιταλισμό.

Θα πρέπει να υπάρξει ένα στάδιο πριν την καπιταλιστική αντεπανάσταση, αυτόν της σοσιαλιστικής αντεπανάστασης που θα επαναφέρει βασικά κομμουνιστικά προβλήματα όπως ή ανυπαρξία εθνικών κρατών, η ανυπαρξία ανισομετρικώς αναπτυγμένων κρατών, η διάκριση ανάμεσα σε πόλη-χωριό, η αναγκαία διαίρεση πνευματικής και σωματικής εργασίας, εν τέλει η ανυπαρξία τάξεων. Θα πρέπει επομένως να υπάρξει ένα ενιαίο αντεπαναστατικό προτσές με τρία στάδια το οποίο θα οδηγήσει στον καπιταλισμό. Ένα σοσιαλιστικό, ένα ιμπεριαλιστικό-μονοπωλιακό κι ένα καπιταλιστικό. Τα τρία στάδια δεν θα τα χωρίζουν μεγάλα παρσέκ αναμετάξυ τους, θα είναι μια ενιαία διαδικασία. Εκεί θα κριθεί η ικανότητα της ΟΑΚΚΕ να πείθει τις μάζες, να κάνει κατανοητή τη στρατηγική της και να τη δουλεύει στους χώρους αναψυχής.

Είναι αναγκαίο λοιπόν, για να πείθονται οι μάζες για την αναγκαιότητα επιστροφής του καπιταλισμού, να οριστεί ένα μίνιμουμ πρόγραμμα με άμεσους στόχους πάλης:

-  αύξηση των ωρών εργασίας

-  αποκλεισμός ορισμένων ανθρώπων από αγαθά, μαχητική στέρηση τροφής, κατοικίας.

-  επι χρήμασι παιδεία, υγεία, πρόνοια

-  συγκέντρωση πλούτου σε κόσμο που συσπειρώνεται στη γραμμή της ΟΑΚΚΕ

-  αναδημιουργία εθνικών κρατών, ανασυγκρότηση ιμπεριαλιστικής πυραμίδας 

Η ΟΑΚΚΕ θα κατακτήσει την ικανότητά της να πείθει οργανώνοντας πυρήνες εκμεταλλευτών. Είναι δύσκολο να καθιερωθεί η εκμετάλλευση, να κατανοηθεί, να γίνει κτήμα της επόμενης βάρδιας της αστικής τάξης, θα πρέπει συγκροτημένα, οργανωμένα να γίνεται δουλειά για να εμπλουτίζεται η πείρα από δοκιμαστικές μορφές εκμετάλλευσης.

Τα πρώτα φύτρα της αστικής τάξης που θα δημιουργηθούν, οι πρώτοι πυρήνες που θα αναγεννήσουν την αρετή της εκμετάλλευσης θα αποτελέσουν τη μελλοντική κοινωνική συμμαχία από τα πάνω, της αστικής τάξης με τα σύμμαχα στρώματα, τους μικροαστούς και τους εργάτες οι οποίοι έχασαν την ταξική τους συνείδηση και οι οποίοι θα κρίνουν την τελική έκβαση του αγώνα.

Το σύνθημά μας είναι : Προλετάριοι όλου του κόσμου χωριστείτε.”


Δεν πέρασαν δυο-τρεις ωρίτσες που βγάλαν αυτή τη διακήρυξη στο διαδίκτυο άρχισαν να διαφωνούν μεταξύ τους. Ο ένας απ' τους τρεις θεώρησε ότι αυτό το πρόγραμμα παραήταν βαρύ και δυσκίνητο, άσε που θεωρούσε οπορτουνισμό τη συνεργασία με τμήματα της εργατικής τάξης. Αφού μάλωσε με τους άλλους δυο, έβγαλε άλλη ανακοίνωση κρυφά απ' τους άλλους που καθόριζε το χαρακτήρα της αντεπανάστασης ως “αστικοδημοκρατικό” χωρίς στάδια. Μόνο που καθόριζε πιο πριν τη συγκρότηση ενός μετώπου ΜΙΑΜ, Μονοπωλιακό, Ιμπεριαλιστικό, Αντιδημοκρατικό Μέτωπο πάλης για την Αστική Εξουσία και Οικονομία. 

 

Και οι δυο ανακοινώσεις βρήκαν κάποια ανταπόκριση. Οι περισσότεροι θεώρησαν τις ανακοινώσεις κάποιο σφάλμα του δικτύου και δεν δώσαν σημασία. Κάποιοι από περιέργεια τις διάβασαν και τις βρήκαν αρκετά διασκεδαστικές, τόσο ώστε να τοποθετηθούν επ' αυτών. Οι περισσότεροι τάχτηκαν με την αρχική, λιγότεροι με τη δεύτερη, αλλά δεν ήταν περισσότεροι από 20-30 άτομα όλοι μαζί. Οι υποστηριχτές της πρώτης κατηγόρησαν τους άλλους για φραξιονισμό κι άρχισαν να τους βρίζουν και να τους κατηγορούν. 

 

Η αταξική σιγαλιά της καταπράσινης γης διαταράχτηκε απ' τις σκανταλιές των μαθητών που άρχισαν να μαλώνουν μεταξύ τους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, τρεις-τέσσερεις απ' τους πενήντα συνολικά που μάλωναν μέσα απ' το διαδίκτυο βγάλαν τρίτη ανακοίνωση που καθόριζε το χαρακτήρα της επανάστασης ως “καπιταλιστικό” χωρίς στάδια και μέτωπα, αλλά με κοινωνική συμμαχία από τα πάνω πριν ακόμα υπάρξει “πάνω”. Κι άλλοι καβγάδες, κι άλλα μαλώματα κι άλλα νεανικά καμώματα.
Μέχρι το βράδι τα πράματα είχαν ησυχάσει. Οι διαχειριστές του συστήματος που παρακολουθούσαν το τράφικ, έβλεπαν τα μαλώματα των πιτσιρικάδων με χαμόγελο στα χείλη κι αναπολούσαν τα δικά τους νιάτα, πριν εκατό χρόνια όταν ήσαν νέοι και οι ίδιοι που έκαμναν αστειάκια με παλιά ανθρώπινα καμώματα. 

 

Το σούρουπο καταλάγιασε την εφηβική ορμή, το βραδάκι σκόρπισε τις ζεστές μυρωδιές της ανθισμένης γης στα σωθικά των ανθρώπων. Οι μαθητές αποσυνδέθηκαν απ' το διαδίκτυο μ' ένα μικρό άγγιγμα στον αισθητήρα στο λοβό του αυτιού, οι augmented reality παραστάσεις στο οπτικό τους πεδίο χάθηκαν, εκτός απ' τον δείκτη ζωτικότητας κάτω δεξιά. Ήταν ώρα για σωματική δραστηριότητα.

Μια καινούρια όμορφη και γαλήνια μέρα τους περίμενε απ' το επόμενο πρωινό.

 

Έτσι θα είναι στον κομμουνισμό. Κανείς δεν θα ναι σκυθρωπός