Ορισμένες σκέψεις

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

Ορισμένες σκέψεις

1) Με την κίνηση περί δημοψηφίσματος ο Παπανδρέου και οι υποστηρικτές του πρωθυπουργού ομολογούν έμμεσα ότι επιχείρησαν να παίξουν αξιοποιώντας το «μέσα ή έξω από την ΕΕ» ως εκβιαστικό δίλημμα για ίδιον όφελος. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο είναι που τους κατηγορούν οι υπόλοιπες αστικές δυνάμεις.

Αλλά εδώ αξίζει να σταθούμε:

*

α) Να που το «μέσα ή έξω από την ΕΕ» από μόνο του δεν είναι και τόσο «επαναστατικό», όπως θέλουν να το παρουσιάζουν ορισμένοι. Στα δύσκολα γι' αυτούς μπορούν να το θέτουν ακόμα και οι αστοί εφόσον εκτιμούν ότι έτσι εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους. Αρα, το «έξω από την ΕΕ» είναι ανατρεπτικό, μπορεί και πρέπει να είναι τέτοιο, υπό την προϋπόθεση ότι δεν οδηγεί σε μια άλλου τύπου αστική διαχείριση.

*

β) Από τη στιγμή που η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι φτάνουν, είτε ευθέως είτε διά της τεθλασμένης, να ανασύρουν στο προσκήνιο (και να τσακώνονται γι' αυτό) μια στρατηγική τους επιλογή, όπως είναι η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, σημαίνει ότι το σύστημά τους, μπροστά στη διογκούμενη λαϊκή οργή, έχει απολέσει αρκετά από τα «οχυρωματικά έργα» που έχει στήσει για να διατηρείται στην εξουσία.

Οτι, δηλαδή, μια σειρά από τις ασφαλιστικές δικλίδες που κάθε εξουσία διαθέτει, ώστε τη στιγμή της κρίσης να μη χτυπηθεί το σύστημά της στους ακρογωνιαίους λίθους του, έχουν καταρρεύσει.

Με άλλα λόγια, και μόνο η ανακίνηση θέματος «ΕΕ» σήμερα στην Ελλάδα από πλευράς αστικού πολιτικού κόσμου δείχνει ότι οι «από πάνω» έχουν σοβαρή δυσκολία να κυβερνούν όπως πριν.

***

2) Δεδομένης της ελαχιστοποίησης έως εκμηδενισμού της σχετικής αυτοτέλειας που έχει το πολιτικό σύστημα της άρχουσας τάξης από τα συμφέροντα που υπηρετεί, τίθεται το ερώτημα:

*

Η μερίδα της άρχουσας τάξης που είδε να εξυπηρετείται από την κίνηση Παπανδρέου, με τις άλλες μερίδες που μέσω των υπόλοιπων αστικών κομμάτων εκφράζουν την ολική διαφωνία τους στην έγερση έστω και εμμέσως ζητήματος περί την ΕΕ,

σε τι επίπεδο ενδοαστικής διαμάχης βρίσκονται;

***

3) Πολύ μιλούν για μια Ελλάδα «αδύναμο κρίκο» της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Τι να σκεφτεί κανείς;

*

α) Οτι στο πλαίσιο της ενδοϊμπεριαλιστικής διαμάχης, αυτού του αδυσώπητου πολέμου μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων, από τη μια μεριά της Ουάσιγκτον και από την άλλη των Βρυξελλών, η Ελλάδα επιλέγεται ως πεδίο μιας σύγκρουσης όχι μόνο επί του οικονομικού αλλά και του γενικότερου γεωπολιτικού πεδίου;

*

β) Οτι στο πλαίσιο αυτής της σύγκρουσης οι ενδοαστικές αντιθέσεις στην Ελλάδα δεν αποτελούν παρά μια ελάχιστη σμίκρυνση ή αντανάκλαση των γενικότερων ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που ενδεχομένως να εγκυμονούν επιδιώξεις για νέες ισορροπίες που αφορούν ευρύτερα στο συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ ΗΠΑ - Ευρωζώνης...

***

Πρόκειται για ερωτήματα που φυσικά δεν πρόκειται να απαντηθούν με ευθύ τρόπο από το πολιτικό κατεστημένο της ολιγαρχίας και τα κόμματά της.

Τα τελευταία, με ή χωρίς δημοψήφισμα, με ή χωρίς εκλογές, με ή χωρίς «συναινέσεις», με ή χωρίς «κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας», ήταν, είναι και θα είναι πάντα προσανατολισμένα να βρουν εκείνο το «μόντους βιβέντι» ώστε να διαχειριστούν την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου, φορτώνοντάς την μέσα από πολιτικούς ελιγμούς στα μόνιμα θύματα - εργαζόμενους.

*

Σε κάθε περίπτωση, δηλαδή, ένα είναι το βέβαιο, στην Ελλάδα και στον κόσμο:

1) Οτι οι εγχώριες ενδοαστικές αντιθέσεις σε καμία περίπτωση δεν αναιρούν την ενότητα όλων των μερίδων της πλουτοκρατίας εναντίον του λαού.

2) Οτι πέρα από τους ανταγωνισμούς τους, τα ιμπεριαλιστικά κέντρα είναι ενωμένα απέναντι στους καταπιεζόμενους όλου του κόσμου.

*

Και κάτι ακόμα:

Οτι η λαϊκή οργή και αγανάκτηση,

εφόσον πάρει την πολλαπλασιαστική δύναμη της οργάνωσης και του σχεδιασμένου ταξικού αγώνα, της αντίστασης και της αντεπίθεσης, είναι δυνατόν όχι μόνο να οξύνει τις αντιθέσεις μεταξύ των κεφαλαιοκρατών και των πολιτικών τους εκπροσώπων,

αλλά και να αξιοποιεί αυτές τις αντιθέσεις νικηφόρα για το λαό.