«Ποιοι είναι οι φίλοι(!) του λαού και πως αποκαλύπτονται σαν προβοκάτορες»

Αναδημοσιεύεται από: Preveza redwave

Τα τελευταία χρόνια  που εντείνεται, με αφορμή και την καπιταλιστική κρίση, η επίθεση στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, εμφανίζονται από τη φαρέτρα του καπιταλιστικού συστήματος όλο και συχνότερα καινούργια  αναχώματα. Αναχώματα που προσπαθούν, τάχα, την οργή του αμυνόμενου λαού να την οδηγήσουν σε φιλολαϊκά μονοπάτια. Που λειτουργούν σαν βαλβίδα ασφαλείας και εκτόνωσης της λαϊκής οργής έναντι του συστήματος. Αναχώματα
που χρησιμοποιούνται για να εγκλωβίσουν και να οδηγήσουν το εργατικό λαϊκό κίνημα σε ανέξοδους και ακίνδυνους για το εκμεταλλευτικό σύστημα μονοδρόμους. Αναχώματα εχθρικά στους αγώνες της εργατικής τάξης και των διεκδικήσεων της, όπως ο «συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων», το «κίνημα δεν πληρώνω» κλπ. 

Στην κατηγορία των συνειδητά και σε διατεταγμένη υπηρεσία, αποπροσανατολιστών της λαϊκής πάλης έχουν μπει και όλοι οι κατά τόπους «συντονισμοί πρωτοβάθμιων σωματείων»! Που δημιουργήθηκαν από την ανάγκη και του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού να αποκτήσει «αριστερό», «αγωνιστικό», ακόμα και δήθεν «επαναστατικό» άλλοθι. Ένα άλλοθι που θα έδινε δικαίωμα να βάζουν ποιο γερά πλάτη να περάσει όλος αυτός ο αντιλαϊκός κυκεώνας  με όσο το δυνατό λιγότερες απώλειες γι’ αυτούς. Με βασικό στόχο το χτύπημα του συνεπούς εργατικού κινήματος, του ΠΑΜΕ. Γιατί όσο το εργατικό λαϊκό κίνημα με πρωτεργάτη το ΠΑΜΕ θεριεύει τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται και ο ρόλος του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Έτσι έπρεπε  να χρησιμοποιηθούν και νέα εργαλεία όπως ο λεγόμενος «συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων».

Αυτά τα μορφώματα πρέπει να έχουν όμως και συγκεκριμένο ιδεολογικό πλαίσιο για να μπορούν να το χρησιμοποιούν. Άρα πρέπει:

• ιδεολογικά να μη βγαίνουν από τα όρια συντήρησης του καπιταλιστικού συστήματος,
• να είναι εχθρικό στο συνεπές ταξικό κίνημα, και
• να διαποτίζεται από άκρατο αντικομουνισμό.

Για όλο αυτό το πλαίσιο έπρεπε να βρεθούν φορείς που να συμμετέχουν και να το διακινούν. Τι ποιο θεμιτό να χρησιμοποιήσουν τις αυτοεπωνομαζόμενες «αριστερές» δυνάμεις που κινούνται στις παρυφές του καπιταλιστικού συστήματος και δουλεύουν για την καλύτερη λειτουργία του όμως (ποιο αριστερή, ποιο «αντικαπιταλιστική», ποιο «ευρωενωσιακή» κλπ). Δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ του ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή «ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ» διαφόρων μορφών, αναρχοαυτόνομων(!) ομάδων και άλλων «επαναστατών» που κύριο στόχο έχουν τον διεμβολισμό του εργατικού κινήματος λειτουργώντας σαν Πέμπτη φάλαγγα μέσα από αυτό!  

Χρειάστηκαν και ανάλογα συνθήματα όπως κρατικοποίηση τραπεζών, έξοδος από την ΕΕ, το ΔΝΤ, κατάργηση του χρέους και άλλα εύηχα «παχιά» λόγια και όλα αυτά χωρίς ανατροπή, αλλά μέσα σε ένα καλά διαχειριζόμενο  καπιταλιστικό σύστημα. Σε ένα εκμεταλλευτικό σύστημα  που πρέπει να διατηρηθεί και να μη διαταραχθεί η αστική νομιμότητα, η κοινωνική συνοχή.  

Δηλαδή πρόταση τους, η λύση να δοθεί μέσα στο ίδιο το σύστημα (εξ’ ου και η λαθροχειρία «αντικαπιταλιστικό» μέτωπο) που έφερε την εργατική τάξη, το λαό στην εξαθλίωση και τη φτώχεια. Η σαθρότητα και το αδιέξοδο των αιτημάτων τους γίνεται αυταπόδεικτη, αφού είδη κουβεντιάζεται από τους ίδιους τους καπιταλιστές η έξοδος της Ελλάδας από την ΕΕ και το ευρώ, η κρατικοποίηση των τραπεζών ξεκίνησε με την PROTON και θα συνεχιστεί και με άλλες όπως εξαγγέλλεται. Το χρέος διαγράφεται κλπ. Ενώ παράλληλα η θέση της εργατικής τάξης χειροτερεύει. Παρόλα αυτά αυτοί επιμένουν πως οι προτάσεις τους είναι για όφελος των εργαζομένων.      

Έτσι οι ρόλοι δόθηκαν τα συνθήματα το ίδιο και η παράσταση άρχισε. Μαζί με την ψήφιση του μνημονίου αλλά και όλων των δανειακών συμβάσεων που υπογράφηκαν μετέπειτα πήραν θέση απέναντι στους εργαζόμενους. Όσο το εργατικό κίνημα φούντωνε και πατούσε γερά στα πόδια του τόσο οι προσπάθειες των «συντονιστών» εντείνονταν! Στην αρχή θέλησαν να εισχωρήσουν στο ταξικό κίνημα και να το φθείρουν από μέσα αλλά δε τους βγήκε οι εργαζόμενοι τους γύρισαν την πλάτη.  Στη συνέχεια με τις πλάτες του εργοδοτικού συνδικαλισμού που τους έδωσε φωνή, βήμα και ακροατήριο προσπάθησαν να σηκώσουν κεφάλι. Όπου χρειαζόταν ο ακίνδυνος «επαναστατικός» λόγος τους, στα ΔΣ των σωματείων που κυριαρχούσε η ΠΑΣΚΕ ή η ΔΑΚΕ, ακολουθήθηκε σχεδιασμός που ερχόταν σε αντιπαράθεση με τις πρωτοβουλίες του ΠΑΜΕ και των ταξικών σωματείων. Αρκεί να εμποδιζόταν όσο γίνεται περισσότερο η ταξική συνειδητοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση των εργαζόμενων. Όπου όμως χρειαζόταν «κοινωνική ειρήνη» ως δια μαγείας ο «συντονισμός» εξαφανιζόταν από το προσκήνιο ή γινόταν «ουρά» στις πρωτοβουλίες τους εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού.  

Καλούν σε μόνιμη βάση εργαζόμενους και σωματεία για να φτιάξουν φιέστες στους εργοδοτικούς συνδικαλιστές σφιχταγκαλιασμένοι με τη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ και τα εργατικά κέντρα που τους στηρίζουν. Πάνε ¨αγκαζέ¨ σε πορείες και διεκδικήσεις (για καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού πχ) αποπροσανατολίζοντας κύρια ανώριμες εργατικές μάζες που βγαίνουν στο δρόμο, οδηγούμενοι εκεί από τη σφοδρότητα της επίθεσης που δέχονται.    

Ο ρόλος όμως τέτοιων «συντονισμών» έδειξε ότι δεν προχωρά όπως θα ήθελαν αφού οι εργαζόμενοι κατά χιλιάδες προσεταιρίζονται το ΠΑΜΕ και το ταξικό κίνημα. Γι αυτό έπρεπε να το αναβαθμίσουν από συντονιστικό σωματείων σε προβοκατόρικο μηχανισμό. Έτσι με τις ευλογίες του συστήματος ξεκίνησε ένας νέος «αγώνας» από τη σκοπιά του προβοκάτορα απέναντι στο εργατικό και το λαϊκό κίνημα.  

Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε στην 48ωρη απεργία στις 19-20 Οκτώβρη. Στα Γιάννενα εξοφλώντας γραμμάτια στον κυβερνητικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό μέσα από το μπλοκ του «συντονιστικού πρωτοβάθμιων σωματείων» ξεπρόβαλλαν οι λεβέντες του σιναφιού τους, αναρχοαυτόνομοι-χούλιγκαν κλπ και χτύπησαν την εργατική συγκέντρωση του ΠΑΜΕ με αποτέλεσμα έναν τραυματία. Στη συνέχεια είχαν και το θράσος να βγάλουν και καταγγελία.

Στην απεργιακή συγκέντρωση στην Αθήνα άφησαν τους παρακρατικούς μηχανισμούς να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά, γιατί είχαν άλλο ρόλο. Ο ρόλος τους ήταν να ολοκληρώσουν από τη μεριά τους τη δολοφονική επίθεση, να συμπληρώσουν την προβοκάτσια με τη στάση που κράτησαν απέναντι στη δολοφονική επίθεση στους εργαζόμενους και το ΠΑΜΕ. Η στάση τους ήταν ενιαία σε όλη την Ελλάδα και ήταν στη γραμμή να βγάλουν λάδι τους παρακρατικούς μηχανισμούς. Σε ανακοινώσεις τους έδωσαν άλλοθι στους  παρακρατικούς ασφαλίτικους μηχανισμούς προσπαθώντας να τους δώσουν ιδεολογικοπολιτική «Κουκούλα».

Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε σε συνεδρίαση στην ΑΔΕΔΥ .  Ο επικίνδυνος ρόλος και η στόχευση του «συντονισμού» και των συνδικαλιστικών παρατάξεων που στηρίζονται από ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύφθηκαν σε όλο τους το μεγαλείο.  Οι παρατάξεις αυτές προσπάθησαν μέχρι τέλους να πάρει η ΑΔΕΔΥ απόφαση για την πραγματοποίηση συλλαλητηρίου την ίδια μέρα, ώρα και στον ίδιο τόπο με τη συγκέντρωση του ΚΚΕ που έχει προγραμματιστεί και ανακοινωθεί μέρες πριν. Οι δύο παρατάξεις επέμεναν και είπαν ότι αφού δεν παίρνει απόφαση η ΑΔΕΔΥ, θα βάλουν το λεγόμενο ΣυντονισμόΠρωτοβάθμιωνΣωματείων (τόμπολα!) να καλέσει σε συλλαλητήριο την Παρασκευή. Με τη θέση τους αυτή αποκάλυψαν ακόμα περισσότερο τον επιζήμιο ρόλο τους και τις προκλητικές στοχεύσεις τους, αφού δύο μέρες πριν ο Συντονισμός καλούσε σε συλλαλητήριο την Πέμπτη και όχι την Παρασκευή (τόμπολα ξανά!).  Κάλεσμα που είχε αναρτηθεί σε ιστοσελίδες στο διαδίκτυο.

Εδώ αξίζει να υπενθυμίσουμε τα εξής: Η «Αυτόνομη Παρέμβαση» και οι «Παρεμβάσεις», δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δύο φορές τους τελευταίους τρεις μήνες αρνήθηκαν στην ΑΔΕΔΥ να υπερψηφίσουν πρόταση καταδίκης του προβοκατόρικου ρόλου των κουκουλοφόρων, οι οποίοι είναι γνωστό ότι πολύ εύκολα έχουν εισχωρήσει σε πορείες που έχουν οργανώσει ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, ενίοτε και στα μπλοκ των συγκεκριμένων παρατάξεων. Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του...

Σήμερα οι εργαζόμενοι έχουν εμπειρία και δε πρέπει να ξεγελιούνται από το ρόλο τέτοιων μορφωμάτων τα οποία βρίσκονται σε διατεταγμένη αποστολή. Οι εργαζόμενοι πρέπει μέσα από τα σωματεία τους μέσα από το ταξικό εργατικό λαϊκό κίνημα, μέσα από το ΠΑΜΕ να παλέψουν για αυτά που τους ανήκουν, για την ανατροπή του καπιταλισμού, για να περάσουν τα μέσα παραγωγής, ο πλούτος που παράγουν στα χέρια τους και των παιδιών τους. Για τη δημιουργία μιας άλλης κοινωνίας όπου δε θα υπάρχει εκμετάλλευση και οι εργαζόμενοι θα διαφεντεύουν η ζωή τους. Αυτή η διεκδίκηση σήμερα είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Με το σύνθημα:

«Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά»!

Κωνσταντίνος Ντακοβάνος

μέλος της επιτροπής Πρέβεζας του ΠΑΜΕ, μέλος της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Πρέβεζας