ΤΑ ΘΕΛΟΥΝ ΟΛΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Ανακοίνωση του ΠΑΜΕ για το υπόμνημα του ΣΕΒ προς το Υπουργείο Εργασίας

Στο υπόμνημα που απέστειλε ο ΣΕΒ προς τον Υπουργό Εργασίας επιβεβαιώνεται ακόμη μια φορά, ότι οι κεφαλαιοκράτες δεν ικανοποιούνται όσο κι αν αφαιμάζουν την εργατική τάξη. Τα θέλουν όλα εδώ και τώρα. Μπροστά στην ανάγκη τους για συγκράτηση της πτώσης του ποσοστού των κερδών τους, αλλά και της μάζας του κέρδους, αποκαλύπτουν για άλλη μια φορά τα εφιαλτικά τους σχέδια για το παρόν και το μέλλον της εργατικής τάξης.

Οι αξιώσεις τους δε συνδέονται μόνο με το φόρτωμα της κρίσης στις πλάτες της εργατικής τάξης, αλλά και για τη διαμόρφωση ακόμη πιο ευνοϊκών προϋποθέσεων για την ανάπτυξη της κερδοφορίας των μονοπωλίων στο μέλλον. Απαιτούν δηλαδή συνθήκες ζωής και δουλειάς της εργατικής τάξης του περασμένου αιώνα.

Πιο συγκεκριμένα: για τα ΒΑΕ

Η πρόσφατη εξαίρεση του 25% περίπου των εργαζομένων που ανήκαν στην παλαιότερη λίστα δεν τους αρκεί. Το κυρίαρχο όμως στοιχείο που θέλουν ευθέως είναι η αλλαγή του περιεχομένου του θεσμού, ξεκινώντας από το ζήτημα του επασφάλιστρου. «Θεωρούμε απαραίτητη την εκπόνηση συγκεκριμένων αναλογιστικών μελετών για την εξέταση της οικονομικής διάστασης του θέματος δηλαδή του ύψους του επασφάλιστρου, που είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη βιωσιμότητα του συνταξιοδοτικού συστήματος.» Δηλαδή, ακόμα και όσοι παραμείνουν στα ΒΑΕ να παίρνουν λιγότερη σύνταξη, αφού οι εισφορές για τα ΒΑΕ θα είναι λιγότερες. Να συνταξιοδοτούνται αργότερα σε σχέση με τη μειωμένη πενταετία σήμερα. Να υπάρχουν λιγότερα ανθυγιεινά επιδόματα, κλπ.

Απαιτούν την εξουδετέρωση της όποιας ισχύος του ΟΜΕΔ, παρά το ότι τα τελευταία χρόνια και ειδικά με το νόμο 3899 της Κατσέλη, προσαρμόστηκε στα μέτρα των βιομηχάνων και των μεγαλοεργοδοτών, δεν τους είναι αρκετό και ζητάνε να αρθεί το έσχατο μέσο των εργαζομένων για να αμυνθούν από την εργοδοτική αδιαλλαξία. «[…]οι Διαιτητικές Αποφάσεις έχουν δημιουργήσει σοβαρά ζητήματα στρεβλώσεων στην ομαλή λειτουργία των εργασιακών σχέσεων και, κυρίως, επιδείνωσης του μισθολογικού κόστους των επιχειρήσεων, όχι μόνο από αυξήσεις στους βασικούς μισθούς και τα ημερομίσθια χωρίς επαρκή δικαιολόγηση, αλλά κυρίως από τις μη νόμιμες συνεχιζόμενες και αδιάκριτες αυξήσεις στις λοιπές θεσμικές διατάξεις». Θέλουν να μην υπάρχει περιορισμός στην εφαρμογή ελαστικών εργασιακών σχέσεων. Να απαλλαγούν από κάθε δέσμευση που επιβάλλουν οι ΣΣΕ, όπως η χορήγηση επιδομάτων, τα μειωμένα ωράρια εργασίας, κλπ.

Να υπογραμμίσουμε, ότι ο ΟΜΕΔ τα τελευταία 2 χρόνια στην καλύτερη περίπτωση επιβάλει αυξήσεις στο ύψος των αυξήσεων που δίνονται από την ΕΓΣΕΕ (0,5% - 1,5%). Ακόμα κι αυτά τα ψίχουλα για το ΣΕΒ είναι πολλά.

Αξιώνουν την εφαρμογή, χωρίς καθυστερήσεις, του νόμου για το ΣΕΠΕ που ψηφίστηκε τον Ιούλιο και προβλέπει ότι για τις «συνεπείς» επιχειρήσεις προς τα Ασφαλιστικά Ταμεία θα υπάρχει έκπτωση 10% στις ασφαλιστικές εισφορές. Χαρίζονται επί της ουσίας εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο στο κεφάλαιο μόνο και μόνο επειδή αποδίδει ένα μικρό μέρος της υπεραξίας που αποσπά από την εργατική τάξη, κάτι που θα έχει δραματικές επιπτώσεις στα ήδη λεηλατημένα Ταμεία και κατά προέκταση για εκατομμύρια ασφαλισμένους.

Ζητάνε επίσπευση της εφαρμογής του νόμου και των προεδρικών διαταγμάτων για τις προσλήψεις εργαζομένων 18 – 25 ετών για 24 μήνες με 500 ευρώ. Με το πρόσχημα της απόκτησης εργασιακής εμπειρίας. Εκτός από τους μισθούς πείνας που θέλουν να επιβληθούν δια νόμου, να συνυπολογίσουμε ότι αυτό το διάστημα ο εργοδότης θα μπορεί να απολύσει τον εργαζόμενο χωρίς έστω αυτή την πενιχρή αποζημίωση, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή προστατευτική διάταξη. Ζητούν, δηλαδή, εδώ και τώρα τη μετατροπή της νεολαίας σε δούλους του 21^ου αιώνα.

Όμως, τίποτα δεν τους σταματά και συνεχίζουν. «Θέση του ΣΕΒ είναι ότι ο σκοπός θα υπηρετηθεί με την άρση των αντικινήτρων (δηλαδή απαλλαγή από ασφαλιστικές εισφορές και απαλλαγή από την υποχρέωση φόρου εισοδήματος σε επίπεδο φυσικού προσώπου) στη διανομή κερδών στους εργαζόμενους [...]». Στην πραγματικότητα οι βιομήχανοι κοροϊδεύουν βαφτίζοντας ένα μέρος των κερδών τους αμοιβή προς τους εργαζόμενους για να απαλλαγούν από ασφαλιστικές εισφορές και φόρους.

Επιδιώκουν επί της ουσίας ένα μέρος του μισθού να εξαρτάται από την κερδοφορία της επιχείρησης. Δηλαδή, ένας μισθός 300 – 400 ευρώ για να επιβιώσεις κι από εκεί και πέρα ό,τι προαιρείται το μεγάλο κεφάλαιο. Θα μπορεί, δηλαδή, με μια ενδεχόμενη μείωση κερδών να επιβάλλεται αυτόματη μείωση στους μισθούς. Εκτός των άλλων, παραμερίζονται κι εξουδετερώνονται οι ΣΣΕ.

Η ακόρεστη δίψα του κεφαλαίου για περισσότερα κέρδη δεν έχει τελειωμό. Ο ΣΕΒ ζητά επιπλέον Προγράμματα ενίσχυσης των επιχειρήσεων μέσα από τα γνωστά προγράμματα περί «διατήρησης της απασχόλησης», για τα οποία υπαγορεύει και προϋποθέσεις που θα διευκολύνουν την αξιοποίησή τους από τις μεγάλες επιχειρήσεις. Στις προϋποθέσεις αυτές ζητά «οι όροι διατήρησης (σ.σ. των απασχολούμενων) να γίνουν λιγότερο δεσμευτικοί». Δηλαδή, ζητά να απολύουν ελεύθερα οι επιχειρήσεις, ακόμα και την περίοδο που είναι ενταγμένες σε τέτοια προγράμματα και επιδοτούνται αδρά από τον ΟΑΕΔ.

Θέλουν να μπορούν να αντικαθιστούν εργαζόμενους με πλήρη δικαιώματα με εργαζόμενους φτηνότερους, αφού το κράτος θα τους έχει εξασφαλίσει παχυλές επιδοτήσεις πολλών δις ευρώ. Μόνο τα τελευταία προγράμματα που ανακοίνωσε ο ΟΑΕΔ σε συνεργασία με το Υπουργείο ανέρχεται σε 4,6 δις.

Ζωντανό «ενδιαφέρον» επιδεικνύει ο ΣΕΒ για τις «αναλογιστικές» μελέτες σε σχέση με τις επικουρικές. Φανερώνεται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ότι ωφελημένοι από το τσεκούρεμα των επικουρικών συντάξεων είναι το μεγάλο κεφάλαιο, καταρρίπτοντας τις θεωρίες της κυβέρνησης περί μέτρου δημοσιονομικής προσαρμογής.

Ούτε λεπτό χαμένο, οργάνωση στους τόπους δουλειάς για εργατική, λαϊκή αντεπίθεση. Το κεφάλαιο είναι αδίστακτο και αδηφάγο και μόνο από τη δυστυχία του λαού δυναμώνει και γιγαντώνεται. Αυτά απαιτεί η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας του μεγάλου κεφαλαίου. Ας κάνουμε τη ζωή της μεγαλοεργοδοσίας κόλαση, πριν γίνει η δική μας.