Η ελπίδα και η προοπτική του λαού η συμπόρευσή του με το ΚΚΕ και τις προτάσεις του

Ένα πολύ καλό άρθρο του Δημήτρη Γόντικα στον σημερινό Ριζοσπάστη
Οι υπογραμμίσεις (έντονα γράμματα) δικές μας.

~~~~~~~~~~~~~

Η οικονομική κρίση - το ξέσπασμά της, η εξέλιξή της, η διαχείρισή της από την αστική τάξη - προκαλεί βαθιές κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες, που αναπόφευκτα θα καταλήξουν σε νέα διάταξη των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Αν ο νέος συσχετισμός δυνάμεων σε πολιτικό επίπεδο σπρώξει τις εξελίξεις προς όφελος των εργαζομένων, του λαού, θα εξαρτηθεί από την επιτάχυνση των ρυθμών ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και τη δύναμη του ΚΚΕ στην εργατική τάξη, στους αυτοαπασχολούμενους, στη νεολαία και τις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Η οικονομική κρίση και η πολιτική διαχείρισής της οδηγούν σε μια πρωτοφανή όξυνση της αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας. Η επίθεση του συνασπισμένου κεφαλαίου σε επίπεδο ΕΕ, για τη σωτηρία της κερδοφορίας του και της ιδιοκτησίας του, δεν έχει προηγούμενο μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι πόλεμος που οδηγεί στην πιο στυγνή εκμετάλλευση της εργατική τάξης, σε μόνιμη μαζική ανεργία, φτώχεια και εξαθλίωση.

Για το κεφάλαιο είναι όρος ύπαρξής του η πλήρης επικράτησή του απέναντι στην εργατική τάξη και το κίνημά της.

Η εργατική τάξη για την ύπαρξή της, για τη σωτηρία της δεν έχει άλλο δρόμο παρά μόνο έναν. Να δυναμώσει την οργανωμένη και συντονισμένη αντίστασή της, να εμποδίσει, να αναχαιτίσει αυτήν την επίθεση, να προετοιμάσει και να εκπαιδεύσει τις δυνάμεις της μέσα από αυτόν τον αγώνα, για την ανατροπή και κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Να πάρει στα χέρια της τα μέσα παραγωγής και να τα θέσει στην υπηρεσία της, στην υπηρεσία του λαού.

Η οικονομική κρίση οξύνει στο έπακρο την αντίθεση του μονοπωλιακού κεφαλαίου με το σύνολο των εργαζομένων. Αντικειμενικά, οι πιο αδύνατοι οικονομικά και ειδικά ένα μεγάλο στρώμα των μικροϊδιοκτητών οδηγούνται στην καταστροφή. Πολιτικά με τις παρεμβάσεις και τα αλλεπάλληλα διαρθρωτικά μέτρα σπρώχνονται με βίαιο τρόπο στην προλεταριοποίηση ή στις συνθήκες ζωής της εργατικής τάξης μεγάλες μάζες μικρής και μεσαίας αστικής τάξης, καθώς και ανώτερα τμήματα, η λεγόμενη αριστοκρατία της εργατικής τάξης.

Οι μάζες αυτές ούτε είναι εύκολο να αποδεχτούν τη νέα θέση όπου οδηγούνται, ούτε και να απαλλαγούν από την αυταπάτη, ότι μπορούν να επιστρέψουν στην προηγούμενη θέση τους. Η ιδιόμορφη αυτή θέση των κοινωνικών αυτών δυνάμεων είναι η αντικειμενική βάση μιας σειράς φαινομένων. Τυφλών ξεσπασμάτων, μεγάλων μεταπτώσεων σε ψυχολογικό και πολιτικό επίπεδο, πολιτικής αστάθειας και κυρίως αυταπατών, ότι με ορισμένες ενέργειες και μερικά αγωνιστικά ή πολιτικά «ντου» μπορούν να υπερασπίσουν τη θέση τους.

Στη φάση αυτή δεν μπορούν και δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσουν τον κύριο εχθρό τους, τα μονοπώλια, και την ένωσή τους, την ΕΕ, ή ταλαντεύονται μπροστά στις συνέπειες της ρήξης.

Η τελική κοινωνική και πολιτική καταστάλαξή τους, μεγαλύτερου ή σχετικά μικρότερου μέρους, θα είναι μια πολύ κοπιαστική και μακροχρόνια διαδικασία και θα περάσει από διάφορες φάσεις. Θα είναι μια δύναμη για αρκετό διάστημα αντικειμενικά υποχείρια πολιτικών παιχνιδιών και σχεδιασμών, σε βάρος του εργατικού λαϊκού κινήματος. Είναι δύναμη αρνητικής και τυφλής πίεσης και θα αξιοποιείται όσο το εργατικό κίνημα δε βάζει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.

Η οικονομική κρίση οξύνει επίσης και τις αντιθέσεις ανάμεσα στα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου και της αστικής τάξης για τα μερίδια, καταρχήν, στην αγορά. Αντιθέσεις που περιπλέκονται με τους διεθνείς ανταγωνισμούς και μέσα στην ΕΕ και εκτός. Είναι και αυτός πόλεμος οικονομικός σε εξέλιξη και δεν είναι εύκολο να προβλέψει κανείς την εξέλιξή του. Τα σύννεφα του πολέμου μαζεύονται.

Σε κάθε περίπτωση, οι πιο ισχυροί οικονομικά θα κυριαρχούν, θα μεγαλώνει η ανισομετρία και σε επίπεδο κλάδων και σε επίπεδο κρατών.

Το βέβαιο είναι ένα. Η ελληνική αστική τάξη ενδιαφέρεται, πριν από όλα, να υπερασπιστεί με νύχια και με δόντια το καθεστώς της εκμετάλλευσης, τα συμφέροντά της, τα προνόμιά της εδώ στην Ελλάδα και όχι σε άλλον πλανήτη. Είναι συσπειρωμένη μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο, αλλά και με μεγάλες αντιπαλότητες στις γραμμές της για τα ιδιοτελή συμφέροντά της. Από τη σκοπιά αυτή και μόνο είναι έτοιμη για συνεργασίες, συμβιβασμούς και παραχωρήσεις με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Ανησυχεί οπωσδήποτε από την ύπαρξη και την επιθετικότητα πιο ισχυρών κεφαλαίων. Ονομάζει τα συμφέροντά της ως εθνικά και την απειλή που δέχονται διάφορα τμήματά της ως κατάργηση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας. Θέση που υιοθετούν και αναμασούν οι διάφορες οπορτουνιστικές γκρούπες, οι οποίες δε βλέπουν τις κυρίαρχες οικονομικές σχέσεις που βασίζονται στην καπιταλιστική ιδιοκτησία, στην κυριαρχία των μονοπωλίων, στην ταξική εκμετάλλευση. Από εδώ και η αντικειμενική βάση της αντιπαράθεσης με το εργατικό κίνημα, η υποτίμηση και περιφρόνησή του, η μικροαστική υπεροψία απέναντί του.

Για τον εργάτη, για τον εργαζόμενο που ζει από τη δουλειά του, δεν έχει καμία αξία ποιος τον εκμεταλλεύεται στυγνά. Αν είναι Ελληνας, Γερμανός, Γάλλος ή Κινέζος. Το αφεντικό είναι αφεντικό και η εκμετάλλευση είναι εκμετάλλευση. Δεν υπάρχουν διαφορές. Το συμφέρον τους, επομένως, δεν είναι γενικά η εθνικότητα των εκμεταλλευτών τους, αλλά η κατάργησή τους.

Ο μικροαστός, καθώς αλλάζει η θέση του, αντιδρά σε αυτήν τη φάση σπασμωδικά και είναι ευάλωτος σε κάθε δημαγωγικό σύνθημα.

Τελικά, η οικονομική κρίση, η εξέλιξή της και η διαχείρισή της από την αστική τάξη, μέσα στα πλαίσια της συμμαχίας της, οδηγούν στην παραπέρα ισχυροποίηση του μονοπωλιακού κεφαλαίου, αυξάνουν την καταπιεστική του δύναμη, συγκεντρώνουν στα χέρια του νέα οικονομική και πολιτική εξουσία, σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

Η διέξοδος από την κρίση, με βάση τα συμφέροντα του κεφαλαίου, στο βαθμό που δε θα έχουμε νέες περιπλοκές σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, σπρώχνει τα πράγματα σε μια ακόμα πιο βάρβαρη εποχή. Στην ισχυροποίηση των μονοπωλίων και των ανταγωνισμών τους, σε μεγάλα βάσανα για το λαό, τους λαούς. Ταυτόχρονα, όμως, θα μεγαλώνουν οι ανταγωνισμοί και η πολιτική αστάθεια. Δημιουργούνται οι όροι για νέες και πιο βαθιές κρίσεις.

Διέξοδος είναι μία. Είναι στην κατεύθυνση που υποδεικνύει το ΚΚΕ. Κατεύθυνση που εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, του λαού.

• Κατάργηση της ιδιοκτησίας των μονοπωλίων. Κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Η απαλλαγή από τα μονοπώλια, ανεξαρτήτως εθνικότητας, που είναι κυρίαρχα σε κάθε κλάδο, θα απαλλάξει το λαό από την ταφόπλακα. Θα ανασάνει, θα αναστηθεί.
• Εξοδος από την ΕΕ και μονομερής διαγραφή του χρέους και όλων των δεσμεύσεων από τους ιμπεριαλιστές. Μόνο σε αυτήν τη βάση μπορεί ο λαός να γίνει κυρίαρχος της δουλειάς του και της τύχης του.
• Κοινωνική συμμαχία ανάμεσα στις αντιμονοπωλιακές δυνάμεις, με ηγέτη την εργατική τάξη, που θα εξασφαλίσει υπεροχή δυνάμεων απέναντι στη δύναμη των μονοπωλίων και των στηριγμάτων τους. Συμμαχία που θα συνενώνει στη βάση των κοινών συμφερόντων όλα τα λαϊκά στρώματα που συμπιέζονται από τα μονοπώλια.
• Για να οδηγηθούν τα πράγματα σε αυτήν την προοπτική, απαιτείται εξουσία εργατική, λαϊκή που θα αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα της πλειοψηφίας του λαού, θα έχει τη θέληση και τη δύναμη να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Μόνο κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη για το λαό, για την ευημερία του.

Αυτή είναι η πρόταση του ΚΚΕ, απόλυτα σαφής, συγκεκριμένη και ρεαλιστική από ταξική άποψη.

Κάθε άλλη λύση είναι τερατώδης συμβιβασμός και χέρι βοήθειας στην αστική τάξη.
Είναι πολιτική που ανοίγει προοπτική και έρχεται, βεβαίως, σε αντίθεση και σε σύγκρουση με τα κυρίαρχα συμφέροντα και ισχυρές αυταπάτες. Από εδώ και ο πόλεμος σε βάρος του ΚΚΕ, πόλεμος βρώμικος, από όλες τις κυρίαρχες δυνάμεις και τους αντιπροσώπους τους στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Τα διάφορα οπορτουνιστικά ρεύματα που ονειρεύονται και την πίτα γερή και το σκύλο χορτάτο και είναι πανέτοιμοι για κυβερνητικές θεσούλες, με τη σημαία «κυβέρνησης αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων».

Η ταξική πάλη θα οξυνθεί, θα εξελίσσεται όχι πάντα ευθύγραμμα. Η εξέλιξή της θα καθορίζεται από μια σειρά προϋποθέσεις.

Πρώτον. Από την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στις γραμμές της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, υπέρ της πολιτικής του ΚΚΕ.

Το ζήτημα σήμερα μπαίνει ως εξής: Οι εργαζόμενοι, αν δεν ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με τις αστικές, ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, τα πράγματα θα εξελίσσονται βασανιστικά.

Το σύνθημα «όλοι μαζί» γενικά είναι απατηλό και επικίνδυνο, δε βασίζεται στην αντικειμενική διαχωριστική γραμμή με τη στρατηγική των μονοπωλίων. Οι δυνάμεις που πρωτοστατούν σε αυτά τα συνθήματα είναι αυτές που έβαλαν γερά πλάτη σε όλους τους αστικούς σχεδιασμούς και εκσυγχρονισμούς. Στήριξαν με φανατισμό την ένταξη στην ΕΕ, στην ΟΝΕ, στο ευρώ και ήταν πρωταγωνιστές της σύγκλισης με τον παράδεισο της ΕΕ. Και σήμερα συνεχίζουν να ονειρεύονται μια ΕΕ, όπου θα συνυπάρχουν μονοπώλια και εργαζόμενοι σε μια αρμονική συνεργασία. Στήριξαν όλες τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, από τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις και τα Σύμφωνα Απασχόλησης έως τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Είναι από τους πρωταγωνιστές της αντισοσιαλιστικής προπαγάνδας.

Ευλόγησαν όλες τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις στην Ευρώπη που τσάκισαν εργατικά δικαιώματα. Είναι συνένοχοι με τον εργατοπατερισμό. Μπροστά στην εργοδοσία είναι αρνάκια και πουλάνε επαναστατιλίκι μέσα από τα διάφορα site ή εκ του ασφαλούς, μόνο και μόνο για να δικαιολογούν το αντι-ΚΚΕ και αντι-ΠΑΜΕ μένος τους.

Οταν το ΠΑΜΕ σήκωνε τη σημαία των αγώνων το 2009 μετά τις εκλογές, ήταν όλοι απέναντι. Ο δε ΣΥΝ σήκωνε τη σημαία της προγραμματικής κριτικής στο ΠΑΣΟΚ και της αναζήτησης κοινών σημείων.

Οταν το ΚΚΕ προειδοποίησε για την καπιταλιστική κρίση και τη θύελλα που έρχεται, όλοι αυτοί μιλούσαν για golden boys και καζινοκαπιταλισμό και αναζητούσαν στην ΕΕ και στις ικανές διαπραγματεύσεις τη λύση.

Ολοι αυτοί διαλυμένοι μέσα στους «αγανακτισμένους» για δεκάδες μέρες στο Σύνταγμα δεν τόλμησαν ούτε για μια ώρα να σηκώσουν το δαχτυλάκι τους απέναντι στις δυνάμεις καταστολής. Μόνο με την εμφάνιση του ΠΑΜΕ θυμήθηκαν τα ΜΑΤ και μάλιστα εκ του ασφαλούς. Το ΠΑΜΕ τους χαλούσε τη σούπα και γι' αυτό το ακράτητο μίσος.

Είναι βασικό κριτήριο για την πολιτική στάση κάθε τίμιου ανθρώπου να κρίνει κάθε κόμμα, κάθε δύναμη και πολιτικό ρεύμα με τη στάση του διαχρονικά και να μην παρασύρεται από τα συνθήματα της στιγμής.

Το ΚΚΕ ποτέ δεν είπε ψέματα στο λαό. Προειδοποίησε έγκαιρα, πήγε κόντρα στο ρεύμα, έδωσε θυσίες. Οι εξελίξεις το δικαίωσαν. Ολες οι άλλες δυνάμεις που σήμερα σηκώνουν τη σημαία της «ενότητας» και του πολέμου στο ΚΚΕ σε τίποτα δε δικαιώθηκαν. Αντίθετα, είναι εκτεθειμένες. Πολιτικά είναι όχι μόνο αναξιόπιστες, αλλά βουτηγμένες στη σαπίλα.

Οι συνήγοροι της «κουκούλας», όλοι αυτοί που θεωρούν τους «κουκουλοφόρους» τμήμα του εργατικού και λαϊκού κινήματος είναι επικίνδυνος εχθρός της ενότητας της εργατικής τάξης, του λαού απέναντι στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ θα καθορίσει τις εξελίξεις. Είναι ένας τίμιος αγώνας, σκληρός αλλά η μόνη ελπίδα για το λαό. 

Δεύτερον. Από την πορεία ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. 

Θα εξαρτηθούν πολλά από την εξέλιξη του αγώνα για την άνοδο της οργανωτικότητας του κινήματος, από την οργάνωση και ενεργητική συμμετοχή της εργατικής τάξης κατά κλάδο, εργοστάσιο, τόπο δουλειάς και την απαλλαγή του συνδικαλιστικού κινήματος από την «πέμπτη φάλαγγα» που είναι βαθιά ριζωμένη στις γραμμές του.

Είναι ένα από τα κυριότερα εμπόδια στην ανασύνταξή του. Είναι οι υπέρμαχοι της ταξικής συνεργασίας και οι κύριοι υπεύθυνοι για τα φαινόμενα αποδιοργάνωσης, σήψης και διαφθοράς μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Ο δρόμος για την ανασύνταξη έχει ανοίξει. Η 48ωρη απεργία στις 19 και 20/10 και οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ έδειξαν ότι οι φάλαγγες πυκνώνουν. Χρειάζεται ακόμη πολλή δουλειά για να ξεπεραστούν φοβίες, αυταπάτες, προκαταλήψεις. Πρέπει πιο ορμητικά να συνεχίσουμε. Η εργατική τάξη, με το κίνημά της, με την πείρα της, το ταξικό της κριτήριο, τους αγώνες και τη δύναμή της, μπορεί να συσπειρώσει τα πλατιά λαϊκά στρώματα, να προσανατολίσει σωστά και να προφυλάξει το λαϊκό κίνημα από τα διαλυτικά φαινόμενα και τον εκτροχιασμό, που επιδιώκουν τα διάφορα κέντρα, με δύναμη κρούσης τους «κουκουλοφόρους», ως σύγχρονα «τάγματα εφόδου». Σπρώχνουν το κίνημα σε αδιέξοδο, δίνοντας στην άρχουσα τάξη και τον ιμπεριαλισμό πάσα για επίδειξη δύναμης και εκφοβισμού. 

Τρίτον. Από την έκβαση, σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, της διαπάλης ανάμεσα στις ρεφορμιστικές, οπορτουνιστικές και ταξικές επαναστατικές δυνάμεις. Η διαπάλη αυτή έχει ξεκινήσει και θα δώσει τους καρπούς της. Η εργατική τάξη, οι λαοί δεν πρόκειται να αυτοκτονήσουν.

Του
Δημήτρη ΓΟΝΤΙΚΑ, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ