Πειραιάς-Βόλος, μια σβάστικα δρόμος

Αναδημοσίευση από το 2310net

Από την προεκλογική περίοδο μίλησαν πολλοί για το πείραμα του Πειραιά με το ενδεχόμενο εκλογής ενός εφοπλιστή ως Δημάρχου. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ο Μώραλης είναι ένας απλός υπάλληλος του πραγματικού Δημάρχου. Σαν να λέμε ότι βάλαμε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Εκεί δοκιμάστηκε το ενδεχόμενο της άμεσης καθόδου στις εκλογές των επιχειρηματιών, χωρίς τους μεσάζοντες. Προφανώς δεν είναι ένα πείραμα που μπορεί εύκολα να γενικευτεί σε επίπεδο κυβέρνησης, αφού μιλάμε για έναν δήμο, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχουν να κάνουν με το ποδόσφαιρο και τους οπαδούς μιας ομάδας. Στα αξιοσημείωτα του εκλογικού αποτελέσματος είναι ο καταποντισμός της Χρυσής Αυγής αλλά και το αρκετά χαμηλό ποσοστό του ανερχόμενου ΣΥΡΙΖΑ.

Την ίδια ώρα στον Βόλο πραγματοποιήθηκε ένα άλλο πείραμα. Στη θέση του Δημάρχου εξελέγη ο Μπέος, κι αυτός παράγοντας του ποδοσφαίρου, φερόμενος ως εμπλεκόμενος σε όλα τα κυκλώματα χειραγώγησης αγώνων και όχι μόνο. Άνθρωπος της νύχτας εκτός των άλλων. Όχι κανένας κυριλλέ εφοπλιστής ή βιομήχανος. Το πραγματικό πείραμα του Βόλου είναι πως να κερδίσει έναν δήμο η Χρυσή Αυγή χωρίς να βγαίνει μπροστά. Πάμε να το δούμε λίγο πιο αναλυτικά.

Όταν αποφυλακίστηκε ο δήμαρχος Βόλου παραχώρησε συνέντευξη τύπου εν μέσω αποθέωσης από τους οπαδούς του τοπικού Ολυμπιακού. Στην συνέντευξη αυτή υποστήριξε τον φασίστα Κασιδιάρη και την χρυσή αυγή με αφορμή το γνωστό χαστούκι στην Κανέλλη. (δείτε το βίντεο, το επίμαχο σημείο μετά το 6:00 και ξεράστε ελεύθερα). Όπου στεκόταν κι όπου βρισκόταν απευθυνόταν με μίσος στο σύστημα που τον φυλάκισε και αφήνει ελεύθερους τους πραγματικούς εγκληματίες. Η ομοιότητα με τον πολιτικό λόγο της χρυσής αυγής είναι εντυπωσιακή. Ένας φτηνός δεκάρικος υπέρ των αδυνάτων και απειλές ενάντια στους άλλους. Το μόνο που λείπει είναι ο εθνικισμός, άλλωστε δεν χρειάζεται σε μια πόλη σαν τον Βόλο η αντιμεταναστευτική ρητορική. Μένει μόνο μια ρομαντικής προέλευσης και φασιστικής δυναμικής ρητορεία για την Ελλάδα μας και τους Έλληνες.

Αν κάτι λατρεύουν οι ψηφοφόροι των φασιστών είναι η αθυροστομία και η τζάμπα μαγκιά. Απογυμνωμένη από την πολιτική, τον ορθολογισμό και την άρθρωση ιδεολογικής σκέψης, η συζήτηση για τα πολιτικά τεκταινόμενα χάνει την ουσία της, γίνεται άρθρωση οργής, φόβου, δίψας για εκδίκηση. Γίνεται με όρους νταβατζιλικίου, χαστουκιών, ξύλου και ωμής βίας. Εκεί οι φασίστες και οι συνηθισμένοι στον συγχρωτισμό με μπράβους και νονούς της νύχτας έχουν πλεονέκτημα.

Γνωρίζουμε ότι ο φασισμός έχει μια απέχθεια προς τους διανοούμενους, την τέχνη, την κριτική σκέψη. Η λέξη «θολοκουλτουριάρηδες» εμφανίστηκε στο πολιτικό λεξιλόγιο, έστω και μέσα από περιθωριακούς διαύλους πολύ πριν γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό η χρυσή αυγή. Ήταν ένα από τα στοιχεία τα οποία μισούσαν οι φασίστες διαχρονικά. Άλλωστε υπάρχουν μαρτυρίες ότι τα χρόνια του εμφυλίου οι φασίστες κυνηγούσαν όποιον φορούσε γυαλιά γιατί αυτό έδειχνε ότι διαβάζει, ότι είναι μορφωμένος, άρα κουμμουνιστής και επικίνδυνος. Αυτό το μίσος για τους διανοούμενους, τους καλλιτέχνες και γενικώς τους σκεπτόμενους ανθρώπους εκφράστηκε από τον Χίτλερ με τις ανελέητες διώξεις επιστημόνων, φιλοσόφων και διανοούμενων που δεν προσκύνησαν (εκούσια ή ακούσια) την εξουσία του. Το ίδιο μίσος επιστρέφει σήμερα και με την χρυσή αυγή και την διαρκή της ειρωνία ως προς οτιδήποτε είναι πιο έξυπνο από ένα κούτσουρο.

Μόνο τυχαίο δεν πρέπει να θεωρείται η εξαφάνιση απο τον δήμο Βόλου της χρυσής αυγής, ενώ οι φήμες λένε ότι στο ψηφοδέλτιο του Μπέου συμμετείχαν χρυσαυγίτες.

Από τις δηλώσεις του Δημάρχου Βόλου, (έτσι να το λέμε μπας και το χωνέψουν οι ψηφοφόροι του) δεν περίμενε κανείς τίποτα διαφορετικό. Μίσος και απειλές κατά του αντιπάλου, επίκληση στο συναίσθημα (τι κρίμα που δεν είναι ζωντανοί οι γονείς μου να με καμαρώσουν, είμαι ένας απο εσάς, είμαστε εργάτες και αυτοδημιούργητοι κτλ.) και φυσικά ξεχωριστή αναφορά –και μάλιστα ονομαστική- σε καλλιτέχνες που ζουν από την «πουτάνα την αρπαχτή». Ενδιάμεσα μια μπηχτή για τις ΜΚΟ, ακριβώς όπως και οι χρυσαυγίτες, και υποσχέσεις για διαφάνεια και τιμιότητα. Και ως έξτρα λίγο Καρράς, Πάολα και Παντελίδης ως αυθεντικοί εκφραστές της λαϊκότητας. Δεν μας πίνουν το αίμα αυτοί, λέει ο Μπέος, αλλά οι Νταλάρες. Σωστό αυτό. Το αίμα όμως των εργατών, των λαϊκών ανθρώπων το πίνουν οι Μπέοι που χρεώνουν την μπουκάλα-μπόμπα ουίσκι 200 ευρώ και βάλε.

Τι να θυμηθεί κανείς από τον Μπέο; Κάθε του δημόσια εμφάνιση είναι μνημείο χυδαιότητας, σεξισμού και ανελέητων χτυπημάτων στην λογική. Σε επίπεδο αισθητικής είναι ένας άξιος εκπρόσωπος του φασισμού.

Το πρόγραμμα του συνδυασμού του Μπέου είναι ένα κράμα από γενικόλογες αναφορές σε οράματα και βελτιώσεις της ζωής του βολιώτη και μακρόπνοες διακηρύξεις ότι ο Βόλος θα γίνει Μονακό. Εμπρός βολιώτες, πανηγυρίστε! Θα μπορείτε κι εσείς περήφανα να λέτε ότι σερβίρετε τους πιο επιφανείς κοτερούχους, ότι σας πιάνει τον κώλο χέρι γαλαζοαίματου, ότι βλέπετε παρκαρισμένα πολυτελή αυτοκίνητα στην γειτονιά σας. Να είστε σίγουροι ότι θα κερδίσετε κι εσείς κάτι από όλο αυτό. Θα ονειρεύεστε ότι μια μέρα θα σας εκμεταλλευτεί κάποιος επιχειρηματίας και εσάς έναντι του αστρονομικού ποσού των ανασφάλιστων 300 ευρώ.

Ούτε εδώ υπάρχουν διαφορές με την επίσημη χρυσή αυγή. Εκείνοι σου λένε ότι θέλουν να διώξουν τον πακιστανό και τον μπαγκλαντεσιανό που δουλεύει για 300 ευρώ και στη θέση τους να δουλεψεις εσύ. Για 300 ευρώ. Ποιος κερδίζει από αυτό; Έλα ντε…

Εν κατακλείδι, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όπου εμφανίζονται επιχειρηματίες με δεσμούς με την νύχτα ή τα καράβια η χρυσή αυγή εξαφανίζεται. Αυτό θα το αποκαλύψει ποτέ κανείς από τους όψιμους αστούς αντιφασίστες ή θα μιλάμε ες αεί για το τατουάζ του Κασιδιάρη και τους χαιρετισμούς του Μιχαλολιάκου;