Η κόντρα για το «μείγμα»

Με αφορμή τα πήγαινε - έλα της τρόικας αναθερμάνθηκε η συζήτηση για το ποιο μείγμα διαχείρισης μπορεί να εγγυηθεί την πιο γρήγορη έξοδο της ελληνικής οικονομίας από την κρίση. Οι υποστηριχτές της «δημοσιονομικής πειθαρχίας» ζητάνε να ολοκληρωθεί το δημοσιονομικό πρόγραμμα που συμφωνήθηκε με την τρόικα, με αναπροσαρμογές που είναι αναγκαίες για να γίνει ευκολότερη η διαχείριση της ραγδαίας φτωχοποίησης μεγάλων τμημάτων του λαού.

Αντίστροφα, οι υποστηριχτές του «άλλου μείγματος» καταλογίζουν στην πολιτική της «δημοσιονομικής πειθαρχίας» ότι ανατροφοδοτεί την κρίση, καταγγέλλουν τη «γερμανοποίηση» της ΕΕ, καλούν σε συμμαχία με άλλες χώρες του «ευρωπαϊκού Νότου» και προβάλλουν σαν πρότυπο διαχείρισης τις «συνταγές» της κυβέρνησης Ομπάμα και του ΔΝΤ. Τόσο οι μεν όσο και οι δε συμβάλλουν στο να παραμένει ο λαός εγκλωβισμένος ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη μιας στρατηγικής εχθρικής προς τα πραγματικά του συμφέροντα.

Η κόντρα για το μείγμα διαχείρισης «πατάει» σε υπαρκτούς ανταγωνισμούς ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αλλά και στο εσωτερικό τους, για το ποιος θα ζημιωθεί λιγότερο από την καταστροφή κεφαλαίου που απαιτεί το ξεπέρασμα της κρίσης. Για το ποιος θα βρεθεί σε πιο πλεονεκτική θέση όταν έρθει η (αναιμική) ανάκαμψη, με δεδομένες τις ανακατατάξεις στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Η όλη συζήτηση συνδέεται με τη διαπάλη που διεξάγεται και σε διεθνές επίπεδο ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Γερμανία, σχετικά με το μείγμα διαχείρισης στην Ευρωζώνη. Σε αυτήν τη βάση συγκροτείται και το λεγόμενο «μέτωπο των χωρών του ευρωπαϊκού νότου», που ασκούν κριτική στην πολιτική της Γερμανίας, στην Ευρωζώνη. Στο μύλο των αντιθέσεων, βεβαίως, εμπλέκονται και άλλα ζητήματα που αφορούν τη θέση της Ελλάδας ως ενεργειακού και γεωστρατηγικού κόμβου.

Μέσα σ' αυτό το ρευστό περιβάλλον, η αστική τάξη και στην Ελλάδα δεν έχει ενιαία αντίληψη για το πού πρέπει να πάνε τα πράγματα. Ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντα διαφορετικών τμημάτων, εκφράζονται και διαφορετικές απόψεις για το πού πρέπει να στρέψει η κυβέρνηση το βλέμμα της και να συνάψει συμμαχίες.

Τι έχει να κερδίσει ο λαός, αν στοιχηθεί πίσω από τον έναν ή τον άλλο σύμμαχο της αστικής τάξης; Αν με κριτήριο το ξεπέρασμα της κρίσης για το κεφάλαιο επιλέξει τη μια πολιτική διαχείρισης από την άλλη, αν διαλέξει ανάμεσα στα κόμματα που τις εκφράζουν; Τίποτα απολύτως. Η σωτηρία του προϋποθέτει να αναδειχτεί ο ίδιος σε μαχητική αντιπολίτευση. Με οργάνωση στα συνδικάτα, ανασύνταξη του κινήματος, ισχυρό ΚΚΕ και δυνάμωμα της λαϊκής συμμαχίας, που θα παλεύει σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας», Ριζοσπάστης 10 Δεκέμβρη 2013.