Αναδημοσιεύω αυτούσιο άρθρο του Κ. Βούλγαρη στο Left.gr:
Το ΚΚΕ και η ποίηση...
Ένα σχόλιο του Κώστα Βούλγαρη για την «έμμετρη ποίηση»...
Διαβάζουμε στη διακήρυξη της Κ.Ε. του ΚΚΕ, όπου περιλαμβάνεται το πενταετές πλάνο εκδηλώσεων, με αφορμή τα 95 χρόνια από την ίδρυση του κόμματος, εκδηλώσεις που θα διαρκέσουν μέχρι τη συμπλήρωση της εκατονταετηρίδας:
«Διοργάνωση του 5ου Επιστημονικού Συνεδρίου του ΚΚΕ στο τέλος του 2017, αφιερωμένου στην προσφορά του Κόμματος στη λογοτεχνία (πεζή και έμμετρη)».
Προφανώς οι συντάκτες του κειμένου, κάνοντας τη διάκριση της λογοτεχνίας σε «πεζή και έμμετρη» εννοούν τη διάκριση πεζογραφίας και ποίησης. Όμως η ποίηση, ήδη από τα πρώτα χρόνια ύπαρξης του ΚΚΕ, έχει πάψει να είναι έμμετρη...
Πώς ένα τέτοιο γεγονός διέφυγε της προσοχής του κόμματος, το οποίο μάλιστα, σύμφωνα με τη διακήρυξη, όλα αυτά τα χρόνια έχει σημαντική προσφορά στη λογοτεχνία (πεζή και έμμετρη), την οποία προσφορά θα διερευνήσει ολόκληρο επιστημονικό συνέδριο;
Μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε τη συμπλήρωση της εκατονταετηρίδας, για να ανακαλύψει το ΚΚΕ τον ελεύθερο στίχο. Δεν είναι δα και εύκολο πράγμα, όπως μας έχει προειδοποιήσει, γράφοντας σε ελεύθερο στίχο, ο Γιάννης Ρίτσος:
Χρειάζεται συνεχής προπόνησηΔεν γνωρίζω το εκπαιδευτικό υπόβαθρο του γράφοντα. Από τα συμφραζόμενα όμως κρίνω πως θεωρεί τον εαυτό του αρκετά ειδικό στην λογοτεχνία ώστε να ειρωνευτεί ως ξεπερασμένη τουλάχιστον για μια εκατονταετία τη διάκριση μεταξύ πεζής και έμμετρης λογοτεχνίας.
για να μη μείνεις κλεισμένος
μες στην ευγένεια της μετριότητας.
Συμπέρασμα; Ας προσφύγουμε πάλι στον Ρίτσο:
«Ο τραυλός μίλησε πιο καθαρά απ' τον ρήτορα
δείχνοντας την αμφιβολία των ίδιων των λέξεων»
Αυτό το οποίο τον ωθεί στη βεβαιότητά του αυτή είναι προφανώς η δεύτερή του βεβαιότητα, ότι δηλαδή η διάκριση αυτή είναι ταυτόσημη με τη διάκριση πεζογραφίας και ποίησης. Στη βάση αυτής της δεύτερης βεβαιότητας χτίζεται και το γνωστό ειρωνικό χιουμοράκι για κόμμα-απολίθωμα, πίσω απ' τους καιρούς, και τα λοιπά.
Θα ήθελα λοιπόν να γνωστοποιήσω στον κύριο Βούλγαρη κάτι συγκλονιστικό, κάτι που θα φέρει τον κόσμο του τα πάνω-κάτω: Η διάκριση πεζής και έμμετρης λογοτεχνίας είναι τελείως διαφορετικό πράγμα από τη διάκριση πεζογραφίας και ποίησης --και για λόγους που θα φανούν αμέσως παρακάτω-- πολύ πιο αξιόπιστη και περιεκτική για τα λογοτεχνικά είδη ειδολογική διάκριση.
Κάποιος Κ.Π. Καβάφης, δεν ξέρω αν τον έχει ακουστά, έγραψε, για παράδειγμα --άκουσον άκουσον!-- "πεζά ποιήματα"! Και δεν ξέρω πώς θα περιέγραφε κανείς το γνωστό "Όταν οι ευκάλυπτοι θροϊζουν στις αλέες" τουΑνδρέα Εμπειρίκου παρά ως πεζό ποίημα. Και να ήταν μόνο αυτοί οι ασήμαντοι συγγραφείς "πεζής λογοτεχνίας" που δεν είναι πεζογραφία! Στην βικιπαίδεια, που αναμφίβολα μπορεί να συμβουλευτεί ο επαΐων του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει ολόκληρο λήμμα για την "Πεζή Ποίηση", εκπρόσωποι της οποίας δηλώνονται οι Ανρί Μισό, Φρανσίς Πονζ, Γκιοργκ Τρακλ, Ράινερ Μαρία Ρίλκε και άλλοι ασήμαντοι που δεν τους ξέρει ούτε η Ναόμι Κάμπελ.
Και να 'ταν μόνο αυτή η καταστροφή για τον επαΐοντα! Και το άλλο είδος της λογοτεχνίας, το δράμα --τι δράμα!-- χωρίζεται σε πεζό και έμμετρο! Ένας τύπος που τον έλεγαν Σαίξπηρ, ή ένας άλλος ονόματι Μπεν Τζόνσον (δεν είναι δρομέας των 100 μέτρων) ας πούμε, δεν έγραφαν πεζό δράμα όπως γράφει πχ, ο Ίμπσεν ή ο Στρίντμπεργκ! Έγραφαν...έμμετρο! Τρομερό;
Αλλά υπάρχει και χαριστική βολή! Ούτε καν το μυθιστόρημα (άλλο είδος λογοτεχνίας κι αυτό, τρίτο) δεν είναι μόνο πεζό! Ναι, υπάρχουν έμμετρα μυθιστορήματα! O Δον Ζουάν κάποιου Λόρδου Βύρωνα για παράδειγμα. Το Ευγένιος Ονεγκίν κάποιου Πούσκιν (δεν είναι μπασκεμπολίστας της ΤΣΣΚΑ!) Ο Όμηρος του νομπελίστα (1992)Ντέρεκ Ουόλκοτ! Το Λάντλοου του Ντέιβιντ Μέισον (2010), για τη σφαγή των εργατών στο Κολοράντο!
Ελπίζω να αρκούν αυτά για να αποδειχτεί ότι άλλο βούρτσα και άλλο λογοτεχνική --και δη ειδολογική-- θεωρία στο left.gr. Μπορούμε τώρα να γιορτάσουμε τα 95χρονα χωρίς τις αρχικοτσάνες του κάθε εξυπνακίδη αγράμματου που μαζέψατε στον ΣΥΡΙΖΑ;
Ευχαριστώ.
Πηγή: Lenin reloaded
